ตอนที่ 36 ยอมแพ้ไม่ได้

“Sometimes, when you…..” Luusunu โทรศัพท์มือถือดังขึ้น นีรชาเอื้อมมือไปหยิบอย่างงัวเงีย พอแตะถึง โทรศัพท์ของเธอก็ถูกภัสกรณ์คว้าได้ก่อน แล้ว ขว้างมันออกไปไกล

“ทำอะไรของคุณน่ะ?” นีรชาตื่นขึ้นมาทันที โอ๊ะ! นี่มันเที่ยงแล้วเหรอเนี่ย วันนี้เธอมีเรียนด้วย นีรชาคว้า ผ้าห่มมาพันตัว เตรียมที่จะลุกจากเตียงเพื่อไปหยิบ โทรศัพท์

ข้อเท้าเรียวก็ถูกมือใหญ่จับไว้แน่น “อย่าขยับ นอนลง!” ภัสกรณ์นอนหลับตา ออกคำสั่งกับนีรชา “นายจะบ้าเหรอ วันนี้ฉันมีเรียนนะ” เธอมองดู

โทรศัพท์มือถืออย่างเศร้าใจ นั่นคือสิ่งของมีค่าสิ่งเดียวที่

เธอมี

“ไม่ต้องไปเรียน วันนี้เธอต้องอยู่กับฉันหนึ่งวัน” ภัส กรณ์เอาแต่ใจไร้เหตุผล มือหนาดึงนี้รชาให้เข้ามาใกล้ ใกล้จนเธอหนีไม่พ้นการควบคุมของเขา

นีรชาถอนหายใจยาวๆ หมดแรงที่จะโต้เถียงเขา “ปล่อยได้แล้ว ฉันจะไปเก็บโทรศัพท์”

ภัสกรณ์ปรือตาขึ้นมาอย่างขี้เกียจ “โทรศัพท์พังๆ ของเธออ่ะ ทั้งไปซะเถอะ เดี๋ยวฉันพาไปซื้อใหม่”

นีรชากระตุกยิ้มเย็นชา “ใช่สิ ในสายตาคุณ สิ่งของ ทุกอย่างของฉันสมควรจะโละทิ้งให้หมด ฉันมันต่ำต้อยเทียบกับคนสูงส่งอย่างคุณไม่ได้หรอก”

คำพูดประชดประชันนั้น เป็นเหตุให้ภัสกรณ์ขมวด คิ้วแสดงความไม่พอใจ

“นีรชา…นี่เธอกำลังท้าทายฉันอยู่ใช่ไหม?” น้ำ เสียงแผ่วเบา แต่เป็นอันตรายอย่างชัดเจน

“ฉันจะกล้าท้าทายคุณได้ยังไง คุณมีอิทธิพลลันฟ้า ฉันเป็นแค่ผู้หญิงที่ขายแม้กระทั่งศักดิ์ศรีของตัวเองจะมี ปัญญาอะไรไปต่อต้านคุณ”

ภัสกรณ์จ้องนีรชาตาเขม็ง ดวงตาคมเข้มแดงกำ

“เกลียดฉันมากขนาดนี้เลยเหรอ”

นีรชาจ้องภัสกรณ์กลับ แววตาเต็มไปด้วยความ แค้นเคือง

“ใช่” เธอพูดคำๆ นีื้อย่างหนักแน่น

ภัสกรณ์ยิ้มเยาะ กระชากตัวหญิงสาวอย่างไร้ความ ปราณี

“ได้ แล้วฉันจะทำให้เธอเกลียดฉันยิ่งกว่านี้อีก” น้ำ เสียงแหบพร่า พลิกตัวแล้วกดให้เธออยู่ใต้ร่างของเขา ใช้ เนคไทผูกข้อมือเธอยืดไว้กับหัวเตียง

“อย่านะ ไอ้บ้า…” นีรชากรีดร้อง พยายามดิ้นรน อย่างหนัก แต่ตอนนี้เขาเป็นเหมือนราชสีห์บ้าคลั่ง ที่ ต้องการจะฉีกร่างเธอเป็นชิ้นๆ

ไม่มีการจูบ ไม่มีการสัมผัส ไม่มีการเล้าโลมใดๆ ดาบที่หื่นกระหายเล่มนั้น เสียบเข้าไปในเรือนกายของเธอ อย่างรวดเร็ว แบบไม่ทันได้ตั้งตัว และปลิดวิญญาณเธออย่างเลือดเย็น….

จังหวะการไหลของเลือดเริ่มช้าลง เธอจึงรวบรวม สติที่เหลืออยู่ ควบคุมตัวเองไม่ให้น้ำตาแห่งความอัปยศ ไหลลงมา ให้ยังเหลือความนับถือตัวเองอยู่บ้าง

ไม่รู้ว่าเขาถอนกายออกจากเรือนร่างเธอตั้งแต่เมื่อ

ไหร่

พอนีรชาลืมตาขึ้นมา ท้องฟ้าก็มืดมิดไปเสียแล้ว

เธอนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยุงร่างกายอันบอบช้ำให้ ลุกขึ้น แล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ เธอรู้สึกว่าตัวเองสกปรก ร่างกายเต็มไปด้วยรอยช้ำ ผู้ชายคนนี้ เลือดเย็นและโหด ร้ายยิ่งกว่าซาตาน

ใบหน้าบวมเปล่ง ริมฝีปากแตกยับ ดวงตาลึกโบ

ราวกับศพ

ขึ้นภัสกรณ์ยังเป็นเช่นนี้ต่อไป ฉันต้องตายด้วย น้ำมือเขาแน่ๆ นีรชาเอื้อมมือออกไปลูบหน้าตัวเองใน

กระจก

หนี! ความคิดนี้เหมือนฝนดาวตกที่กระจายอยู่เต็ม หัวของเธอ แต่ก็ถูกเธอปฏิเสธ

นีรชา…เธอต้องเข้มแข็งไว้นะ พ่อยังรอการผ่าตัด อยู่ที่โรงพยาบาล เธอจะยอมแพ้แบบนี้ไม่ได้

ในเมื่อตอนนี้ภัสกรณ์คือเจ้าชีวิต ฉันก็จะสวมบทผู้ หญิงของเขาให้ดี

เขาไม่ชอบผู้หญิงแข็งกร้าว ฉันก็จะทำตัวอ่อน

หวาน
เขาไม่ชอบให้ผู้หญิงมีอิสระ ฉันก็จะทำตัวว่าง่าย มันเป็นการแสดง ที่ใครๆ ก็ทำได้

ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ฉันจะแกล้งทำเป็นคนรักที่อ่อน โยนและเชื่อฟัง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าเขาจะปฏิบัติต่อ ฉันยังไง ฉันก็จะยืน หยัดสู้ต่อไป

ถึงฉันจะไม่สามารถบังคับร่างกายตัวเองได้ แต่ หัวใจของฉัน ก็ไม่มีใครจะมาเอาชนะได้เหมือนกัน

นีรชา…สู้ๆ !