ตอนที่ 35 ชอบความรู้สึกนี้

ภายในห้องน้ำกว้างขวางใหญ่โต นีรชาชำระล้าง ร่างกายช้าๆ เพื่อถ่วงเวลา เธอมองไปที่ชุดชั้นใน ดำตัวจิ๋วอย่างลำบากใจที่จะใส่มัน

ภัสกรณ์ ..นายมันโรคจิตวิตถาร เธอก่นด่าในใจ

หน้าต่างห้องน้ำมีขนาดใหญ่ ด้านนอกหน้าต่าง เป็นสนามหญ้าที่ถูกตัดแต่งอย่างดี ถ้าหนีออกไปได้ เธอ ก็ไม่ต้องทนอยู่กับเขาอีกต่อไป

ปีนหน้าต่าง ความคิดนี้วนเวียนอยู่ในหัวของเธอ ตลอดเวลา แต่เธอจะทำได้เหรอ?

หมอบอกว่า การทำซีที่แสกนเสร็จเรียบร้อยแล้ว ถ้าการผ่าตัดประสบความสำเร็จ และหมั่นทำ กายภาพบำบัด พ่อก็จะหายเป็นปกติ แล้วเธอจะทิ้ง โอกาสในการรักษาพ่อได้ยังไง?

ก็แค่เป็นนางบำเรอที่มีสัญญาสามปี เธอต้อง ทำได้สิ เพื่อพ่อสุดที่รัก เธอยอมทำได้ทุกอย่าง

พอกันที่ ในเมื่อไม่มีทางเลือก ก็ต้องกล้าที่จะ เผชิญหน้า เธอสามารถทนต่อความเหนื่อยล้าจากการ งาน ทนต่อการถูกผู้คนดูถูกเหยียดหยามได้ ก็ต้องทน เขาให้ได้เหมือนกัน

น้ำ สู้ๆ!

สี
เธอตัดสินใจปิดฝักบัว แล้วหยิบผ้าขนหนูมาเช็ด ตัวให้แห้ง เดินไปนั่งที่ชักโครก แล้วหยิบชุดนอนโปร่งสี ดำขึ้นมา

“ก๊อกๆๆ …. ประตูห้องน้ำถูกเคาะ เสียงทุมต่ำ ของภัสกรณ์ดังมาจากข้างนอก “นีรชา นี่เธอจะอาบน้ำ เป็นชั่วโมงเลยหรือไง ออกมาเดี๋ยวนี้นะ”

ยื้อเวลาต่อไม่ได้แล้วสินะ นีรชายืนขึ้น พยายาม ดึงชุดนอนลง เพื่อหวังว่ามันจะช่วยปกปิดมากขึ้น

“เธอทำอะไรอยู่ ออกมาเดี๋ยวนี้!” ภัสกรณ์แสดง

อาการโมโห

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินตรงไปที่ประตู

เอื้อมมือสั่นเทาไปจับลูกบิดประตู….

พอประตูเปิดออก ช่วงเวลาที่เขาเห็นเธอ ดวงตา คมเข้มก็ร้อนผ่าว ราวกับถูกเผาไหม้ด้วยเปลวเพลิงที่ลุก โชติ เขาเดินเข้าไปประชิดตัวเธอ แล้วใช้ปลายนิ้วเชย คางเธอเบาๆ “มองหน้าฉัน”

นีรชาอายเกินกว่าที่จะลืมตาขึ้นมา แพขนต่างอน ยาวกะพริบปริบๆ

ภัสกรณ์ทนไม่ไหว ประกบริมฝีปากอันเร่าร้อนไป ที่เรียวปากของนีรชาทันที

เขาครางครื้มอย่างพอใจ โอ้พระเจ้า! เขาชอบ ความรู้สึกนี้จริงๆ

แสงแดดอ่อนๆ ส่องผ่านม่านหน้าต่างเข้ามาภายในห้องยังคงบรรยากาศเดิมของเมื่อวาน

เตียงนุ่มขนาดใหญ่ มีร่างเพรียวบางนอนหลับ สนิท ขนตางอนยาวเป็นแพรังสรรค์ให้เข้ากับใบหน้า เรียวเล็กของเธอ

นีรชาค่อยๆ ลืมตา ความเจ็บปวดทำให้นึกถึงทุก สิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ใบหน้าเรียวแดงระเรื่อ สอง มือกุมแก้มของตัวเองไว้ เธอแอบมองไปที่ชายหนุ่ม ภัส กรณ์ตอนนอนหลับนี้ดูหล่อมาก เขาหลับตาพริ้มเหมือน เด็ก มีรอยยิ้มบางๆ แต้มอยู่ที่มุมปาก

ผู้ชายคนนี้ ตอนไม่โกรธ ก็ไม่น่ารักดีนะ…..เธอ จ้องมองใบหน้าคมเข้มที่กำลังหลับใหลดั่งต้องมนต์

“เป็นไง ฉันหล่อมากเลยใช่ไหม?” ภาสกรพูด โพล่งขึ้นมาทั้งที่ยังหลับตาอยู่ นีรชาสะดุ้งเฮือก ก่อนจะ รีบกระโดดลงจากเตียง

“คุณ …..นาย…..” เธอเสียดายความรู้สึกที่เกิดขึ้น เมื่อกี้ ถึงจะอยากปิดกั้นตัวเองแค่ไหน แต่มันก็สายไป

แล้วล่ะ เพราะภัสกรณ์กระโจนเข้ามาแล้ว ตอนนี้บรรยากาศภายในห้อง อบอวลไปด้วย ความเสน่หา.
ภัสกรณ์….นายมันโรคจิตวิตถาร เธอก่นด่าในใจ

หน้าต่างห้องน้ำมีขนาดใหญ่ ด้านนอกหน้าต่างเป็น สนามหญ้าที่ถูกตัดแต่งอย่างดี ถ้าหนีออกไปได้ เธอก็ไม่ ต้องทนอยู่กับเขาอีกต่อไป

ปิ่นหน้าต่าง ความคิดนี้วนเวียนอยู่ในหัวของเธอ ตลอดเวลา แต่เธอจะทำได้เหรอ?

หมอบอกว่า การทำซีทีแสกนเสร็จเรียบร้อยแล้ว ถ้าการผ่าตัดประสบความสำเร็จ และหมั่นทำ กายภาพบำบัด พ่อก็จะหายเป็นปกติ แล้วเธอจะทิ้งโอกาส ในการรักษาพ่อได้ยังไง?

ก็แค่เป็นนางบำเรอที่มีสัญญาสามปี เธอต้องทำได้ สิ เพื่อพ่อสุดที่รัก เธอยอมทำได้ทุกอย่าง

พอกันที่ ในเมื่อไม่มีทางเลือก ก็ต้องกล้าที่จะ เผชิญหน้า เธอสามารถทนต่อความเหนื่อยล้าจากการงาน ทนต่อการถูกผู้คนดูถูกเหยียดหยามได้ ก็ต้องทนเขาให้ได้ เหมือนกัน

น้ำ สู้ๆ!

เธอตัดสินใจปิดฝักบัว แล้วหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดตัว

สีดำให้แห้ง เดินไปนั่งที่ชักโครก แล้วหยิบชุดนอนโปร่งสีดำ ขึ้นมา

“ก๊อกๆๆ….” ประตูห้องน้ำถูกเคาะ เสียงทัมต่ำของ ภัสกรณ์ดังมาจากข้างนอก “นีรชา นี่เธอจะอาบน้ำเป็น ชั่วโมงเลยหรือไง ออกมาเดี๋ยวนี้นะ

ยื้อเวลาต่อไม่ได้แล้วสินะ นีรชายืนขึ้น พยายามดึง ชุดนอนลง เพื่อหวังว่ามันจะช่วยปกปิดมากขึ้น

“เธอทำอะไรอยู่ ออกมาเดี๋ยวนี้!” ภัสกรณ์แสดง อาการโมโห

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินตรงไปที่ประตู เอื้อมมือสั่นเทาไปจับลูกบิดประตู….

พอประตูเปิดออก ช่วงเวลาที่เขาเห็นเธอ ดวงตาคม เข้มก็ร้อนผ่าว ราวกับถูกเผาไหม้ด้วยเปลวเพลิงที่ลุกโชติ เขาเดินเข้าไปประชิดตัวเธอ แล้วใช้ปลายนิ้วเชยคางเธอ เบาๆ “มองหน้าฉัน”

นีรชาอายเกินกว่าที่จะลืมตาขึ้นมา แพขนตางอน ยาวกะพริบปริบๆ

ภัสกรณ์ทนไม่ไหว ประกบริมฝีปากอันเร่าร้อนไปที่ เรียวปากของนีรชาทันที

เขาครางครึ้มอย่างพอใจ โอ้พระเจ้า! เขาชอบความ รู้สึกนี้จริงๆ

แสงแดดอ่อนๆ ส่องผ่านม่านหน้าต่างเข้ามา ภายในห้องยังคงบรรยากาศเดิมของเมื่อวาน

เตียงนุ่มขนาดใหญ่ มีร่างเพรียวบางนอนหลับสนิทขนตางอนยาวเป็นแพรังสรรค์ให้เข้ากับใบหน้าเรียวเล็ก ของเธอ

นีรชาค่อยๆ ลืมตา ความเจ็บปวดทำให้นึกถึงทุกสิ่ง ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ใบหน้าเรียวแดงระเรื่อ สองมือ กุมแก้มของตัวเองไว้ เธอแอบมองไปที่ชายหนุ่ม ภัสกรณ์ ตอนนอนหลับนี้ดูหล่อมาก เขาหลับตาพริ้มเหมือนเด็ก มี รอยยิ้มบางๆ แต้มอยู่ที่มุมปาก

ผู้ชายคนนี้ ตอนไม่โกรธ ก็ไม่น่ารักดีนะ…..เธอจ้อง มองใบหน้าคมเข้มที่กำลังหลับใหลดังต้องมนต์ “เป็นไง ฉันหล่อมากเลยใช่ไหม?” ภาสกรพูด

โพล่งขึ้นมาทั้งที่ยังหลับตาอยู่ นีรชาสะดุ้งเฮือก ก่อนจะรีบ

กระโดดลงจากเตียง

“คุณ…นาย…..” เธอเสียดายความรู้สึกที่เกิดขึ้น

เมื่อกี้

ถึงจะอยากปิดกั้นตัวเองแค่ไหน แต่มันก็สายไป แล้วล่ะ เพราะภัสกรณ์กระโจนเข้ามาแล้ว ตอนนี้บรรยากาศภายในห้องอบอวลไปด้วยความ

เสน่หา…