ตอนที่ 33 ห้ามโกหกฉัน

ตอนที่ 33 ห้ามโกหกฉัน

เหมือนรู้สึกได้ถึงสายตาของนีรชา ประภพจึงหัน มามองด้านข้าง เธอจึงหันหลังกลับ ปล่อยหนังสือที่อยู่ใน มือ แล้ววิ่งหนีไป

“คุณครับ…หนังสือตก” เขาตะโกนอย่างสุภาพ สมองของเธอว่างเปล่า ไม่รู้จะวิ่งไปที่ไหนดี ตอนนี้ เธอจะมีหน้าอะไรไปเจอเขา?

โชคดีที่มีชั้นหนังสือสูงอยู่ข้างๆ เธอจึงรีบไปซ่อน ตัว หัวใจเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

พอได้ยินเสียงฝีเท้า

หัวใจก็แทบจะหลุดออกจากขั้ว เหงื่อออกเต็มไม้ เต็มมือไปหมด

สักพักใหญ่ๆ อีกฝั่งของชั้นหนังสือก็เงียบลง เงียบ จนได้ยินเสียงของเครื่องปรับอากาศ

เธอเอียงหูฟัง ก็ได้ยินเสียงคนในร้านพูดขึ้น “ผู้ จัดการครับ หนังสือเล่มนี้มีปัญหาอะไรหรือเปล่า? ทำไม ถึงจ้องไม่วางตาเลย?

ประภพตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ไม่มี อะไร ผมแค่นึกถึงเพื่อน”

เพื่อน….

นีรชาเอามือปิดปากตัวเอง และน้ำตาก็พลันไหล ออกมาไม่รู้ตัว
พี่ภพ..เขายังจำเธอได้ใช่ไหม?

เขายังไม่ลืมเธอใช่ไหม?

“แฟนเก่าหรือเปล่าครับ” ชายคนที่ยืนอยู่ข้างๆ พูดจาหยอกล้อ

“เหลวไหลน่ะ ท่านประธานกำลังจะหมั้นเร็วๆ นี้ แล้ว” ชายอีกคนแย้งขึ้น

“จริงเหรอ กำหนดวันหรือยังครับ พวกเราจะได้ให้ อังเปาซองใหญ่ๆ ยังไงล่ะครับ” คนรอบข้างพากันประจบ ประแจง

ประภพได้แต่ยิ้ม ไม่พูดอะไรสักคำ เก็บหนังสือวาง ไว้บนชั้นเหมือนเดิม

“ไปครับ ท่านประธาน เดี๋ยวผมจะพาไปตรวจดูชั้น

บน”

“ก็ดีครับ”

เพียงชั่วครู่ เสียงฝีเท้าของคนกลุ่มนั้นก็หายไป

พี่ภพกำลังจะหมั้นเหรอ?

เธอรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาในหัวใจ เหมือนถูกกรีด ด้วยมีดคมๆ จนได้ยินเสียงเลือดหยดติ้งๆ

น้ำตาไหลรินลงมาอย่างห้ามไม่ได้ เธอเอนหลังพิง ชั้นหนังสือและร้องไห้อย่างเงียบๆ ความเจ็บปวดในใจแพร่ กระจายไปทั่วร่าง

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เธอรีบเช็ดน้ำตา กระแอม เบาๆ และพยายามทำเสียงให้เป็นปกติ เหมือนไม่มีอะไร เกิดขึ้น
“ฮัลโหล ฉัน..” เธอยังพูดไม่จบ ก็ได้ยินเสียง ตะคอกดังออกมาจากโทรศัพท์

“นี่ เธอไปตายที่ไหนหะ”

เขาจำเป็นต้องพูดแรงขนาดนี้เลยเหรอ?

เธอเช็ดน้ำตา พลางพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ฉันก็เดินช้อปปิ้งของฉันมาเรื่อยๆ คุณยังอยู่ที่เดิมหรือ เปล่า เดี๋ยวฉันไปหา”

ร้านขายอุปกรณ์เซ็กส์ทอยอะไรนั่น เธอไม่อยากจะ ย่างกรายเข้าไปหรอก อับอายขายหน้าแย่

ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะมีเสียงเข้มดังขึ้น “เธอร้องไห้ทำไม?”

นีรชาอึ้งไปสักพัก และมองไปรอบๆ อย่างใจหาย

เห็นว่าภัสกรณ์ยืนมองเธออยู่หลังชั้นหนังสือ เขา ใส่หูฟังบูลทูธสีฟ้า ในมือถือถุงช้อปปิ้งอยู่ไม่กี่ใบ ดู เหมือนว่าจะเป็นของที่ได้จากร้านนั้น

“คือฉัน ….” เธออีกอัก ไม่รู้จะตอบเขายังไง ทำได้ เพียงก้มหน้าและเช็ดน้ำตาอยู่อย่างนั้น

ผู้ชายคนนี้ …ยืนอยู่ข้างหลังเธอแท้ๆ ยังจะโทรมา อีก เห็นเธอเป็นตัวตลกหรือไง?

ไม่รู้ว่าเมื่อกี้เขาเห็นประภพหรือเปล่า…

เธอมองสำรวจเข้าไปในดวงตาของเขา ยังดีที่แววตาของเขาไม่แสดงอารมณ์ใดๆ เธอจึงถอยหายใจอย่างโล่งอก เขาไม่น่าจะเห็นพี่ภพหรอก ไม่ งั้นคงไม่มีท่าทีแบบนี้

ภัสกรณ์เดินตรงมาที่นีรชา ใบหน้าเคร่งขรึม แวว ตาลึกล้ำราวกับมหานที “ร้องไห้ทำไม?”

“เอ่อ…ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่ฝุ่นเข้าตา” นีรชาพูด ไปด้วยน้ำตาไหลไปด้วย

แพขนตางอนยาวมีหยดน้ำตาเกาะอยู่ ใบหน้าขาว นวลเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ดูน่าสงสาร ซึ่งมันแตกต่าง จากภาพปกติของเธอที่ดูกำกัน

“กฎข้อที่สาม ห้ามโกหกฉันเด็ดขาด เธอลืมไปแล้ว

เหรอ?” คิ้วหนาของภัสกรณ์ขมวดมุ่นเข้าหากันอย่าง

ครุ่นคิด