ตอนที่32 ขายให้นายซาตาน

ณ ห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดในเมืองซี

วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ จึงมีคนมาช็อปปิ้งเยอะ เป็นพิเศษ ภัสกรณ์ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนแออัดยัดเยียด ความหล่อของเขาดึงดูดสายตาสาวๆ ในที่แห่งนั้นให้หันมา

มอง

“ว้าว ผู้ชายคนนั้นหล่อจังเลย”

“เป็นดาราหรือเปล่าอ่ะ ทำไมไม่เคยเห็นในทีวี เลย

“งั้นพวกเราไปของลายเซ็นกันไหม”

“อ๊ะๆ เดี๋ยวก่อน ฉันไม่กล้า เธอไม่เห็นเหรอว่า แฟนเขาอยู่ข้างๆ”

“แฟนเขาดูธรรมดามากเลยนะ ก็แค่ดูสดใสเท่านั้น แหละ”

“จริงด้วย ดูไม่คู่ควรกับเขาเลยเนอะ หรือว่าจะไม่ใช่ แฟน แต่เป็นคนรับใช้

“น่าจะเป็นคนรับใช้ เพราะผู้ชายหล่อขนาดนั้นจะ ชอบผู้หญิงธรรมดาขนาดนี้ได้ยังไง”

เด็กผู้หญิงกลุ่มหนึ่งที่สวมชุดนักเรียนมัธยมต้น กระซิบกระซาบกันอยู่ที่ข้างๆ

คนรับใช้งั้นเหรอ? เธอแทบจะอ้วกออกมาเป็นเลือด สภาพของเธอมันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?
นีรชามองเทียบตัวเองกับเขาในกระจกหน้าร้านค้า ที่อยู่แถวนั้น

เธอ….สวมเสื้อยืดสีขาวตัวโคร่ง กางเกงขาสั้นสีดำ บวกกับรองเท้าผ้าใบคู่หนึ่ง ก็ดูสดใสดี จะยังไงก็ช่าง คน พวกนั้นก็เป็นคนธรรมดาเหมือนกัน ไม่ได้วิเศษวิโสมาก จากไหน

เขา….สวมชุดสูทแบบลำลองหรูหรามีสไตล์ หล่อ เหลา สง่างามเหมือนเจ้าชาย พอมาเดินอยู่ข้างๆ เธอก็ดู เหมือนคนรับใช้จริงๆ นั่นแหละ สายตาของผู้หญิงที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างจับจ้อง

มาที่เขา จนเธอรู้สึกอึดอัด ผู้คนมากมายจ้องมอง ราวกับ

ว่ากำลังดูการแสดงลิงในสวนสัตว์ อึดอัดไปหมดแล้วเนี่ย..

แต่ภัสกรณ์กลับไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย ก้าวเท้าไป ข้างหน้าอย่างสบายใจ โดยไม่สนใจจะหยุดมอง ในที่สุด เขาก็เดินตรงไปที่ร้านขายอุปกรณ์เซ็กส์ทอย

“เอิ่ม….”เธออยากจะแกล้งทำเป็นไม่รู้จักเขาจริงๆ พอภัสกรณ์ก้าวเข้าไปในร้าน นีรชาก็ถอยหลังกรู และแอบเดินออกไปอย่างเงียบๆ ภายในห้างมีร้านหนังสือ อยู่ร้านหนึ่ง ที่มีคนอยู่ไม่กี่คน

สายตาของเธอเหลือบไปเห็นหนังสือ”โลกศิลปะวิ จักษ์” ที่วางอยู่บนชั้น ซึ่งประภพเคยส่งมาให้เธอ

พอเปิดดู เธอก็ได้ยินเสียงเด็กผู้ชายคนหนึ่งดังแว่ว ขึ้นมาในหู”น้ำ ดูซิว่าน้ำมีความสามารถแค่ไหน ถ้าเรียนไป เรื่อยๆ ในอนาคตน้ำต้องเป็นจิตรกรที่มีชื่อเสียงระดับโลก แน่ๆ”
ความจริงนี้รชาไม่ได้ชอบการวาดภาพหรอก แต่ เพราะคำพูดของประภพ ทำให้เธอตัดสินใจเรียนวาดภาพ ตั้งสามปี จนกระทั่งธุรกิจของพ่อล้มละลาย ไม่มีปัญญา จ่ายค่าเรียนต่อ

“น้ำ พี่ชอบภาพตัวละครที่น้ำวาดนะ ทุกคนดูมีจิต วิญญาณสูงส่ง”

จิตวิญญาณสูงส่งเหรอ? พี่ภพคะ ตอนนี้น้ำคงวาด ภาพแบบนั้นไม่ได้อีกแล้วล่ะ เพราะจิตวิญญาณของน้ำ ได้ ขายให้กับซาตานไปแล้ว นีรชาเปิดหนังสือ”โลกศิลปะวิจักษ์”ผ่านหน้าที่คุ้น

เคย คิดย้อนกลับไปยังฤดูใบไม้ผลิเมื่อสามปีก่อน ที่ใต้ตัน ซากุระ ประภพกับเธอเปิดดูหนังสือภาพด้วยกัน สายลม อ่อน กลีบดอกซากุระร่วงหล่นบนหนังสือ บนพื้น บน เส้นผมของเธอ

ประภพค่อยๆ ดึงกลีบดอกไม้ออกจากผมของเธอ เบาๆ แล้วเก็บเข้าไปในกระเป๋านักเรียนของตัวเอง ดวงตา ของเขาสว่างกว่าดวงดาวซะอีก…

“ท่านประธานครับ ตอนนี้ห้างสรรพสินค้าของเรา กำลังเข้าสู่ไตรมาสที่สอง เริ่มมีสินค้าดังๆ หลายยี่ห้อ ติดต่อมา ยอดขายอยู่ในสภาพคล่องดีครับ”

“เอ้อ…แบรนด์ที่จะเข้ามา ให้ทางเราทำการตรวจ สอบอย่างเข้มงวด ก่อนจะให้ผมอนุมัติด้วยนะ”

“ครับ ท่านประธาน”

เสียงอ่อนโยนของผู้ชายคนหนึ่งดังเข้ามาในร้านหนังสือที่เงียบสงบ

นีรชารู้สึกคุ้นเคยกับเสียงนี้ จึงหันกลับมามอง เห็น คนกลุ่มหนึ่งในชุดสูทกำลังเดินมาทางนี้ พวกเขาพูดคุย เกี่ยวกับธุรกิจมาตลอดทาง

ชายร่างสูง สวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีเรียบกับกาง เกงสแล็คสีดำ ยืนฟังรายงานจากผู้ใต้บังคับบัญชาเขาผงก หัวเล็กน้อย พร้อมกับใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม

พี่ภพ..

ที่แท้ห้างนี้ก็เป็นของบ้านประภพนั่นเอง ดวงตาเธอ เบิกกว้าง และรู้สึกจุกขึ้นมาในลำคอทันที