ตอนที่26 อยู่กับใคร

ภัสกรณ์พยายามอย่างยิ่งที่จะขจัดสิ่งที่รบกวน สมาธิ และภาพของนีรชาที่ปั่นป่วนอยู่ในหัวสมอง ตอนนี้ เขาแค่ต้องการระบาย ไม่ว่าผู้หญิงตรงหน้าจะเป็นใคร ก็ตาม ขอเพียงแค่ให้เธอสามารถลบความสับสนวุ่นวายที่ อยู่ในใจของเขาได้ก็พอ

เขาเอนตัวลงบนโซฟา ดวงตาขมเค้มหรี่ลงเล็กน้อย วงแขนแข็งแกร่งยื่นไปเกี่ยวเอวคอดกิ่ว เหนี่ยวรั้งเข้ามา แนบชิดบนตัวของเขา

เพียงแค่สัมผัสโดนตัวเธอ ร่างกายของเขากลับ แข็งขึนขึ้นมาซะอย่างงั้น

บ้าชะมัด! ความรู้สึกนี้คืออะไร!

“ไสหัวไป!”เขาผลักหญิงสาวออกอย่างไร้ความ ปราณี ดวงตาคมกริบจ้องมองเธออย่างเย็นชา

แทน….เอ่อ….คุณแทน”ผู้หญิงคนนั้นเบิกตาโต ด้วยความตกใจ

เมื่อพบว่าตัวเองไม่ได้มีความรู้สึกอะไรต่อผู้หญิงที่ อยู่ตรงหน้าเลย สีหน้าของภัสกรณ์นั้นก็แทบจะดูไม่ได้

นี่คงเป็นเพราะว่า คนที่เขาต้องการสัมผัสลูบไล้ คน ที่เขาต้องการโอบกอดไว้ในอ้อมแขน ไม่ใช่เธอคนนี้!

“ให้ตายสิ..ฉันบอกเธอให้ไสหัวไปไง! “ภัสกรณ์ยื่น คำขาด จับร่างบางที่เบียดกายอยู่บนตัวเขาดึงออกไป ร่างสูงยืนขึ้นแล้วเดินไปที่หน้าต่าง พร้อมกับดวงหน้าที่เต็มไป ด้วยความไม่พอใจ

ภัสกรณ์เปิดโทรศัพท์มือถือ ค้นหาตำแหน่งของ นีรชาผ่านทางสายรัดข้อมือที่เขาสวมให้เธอ

คิ้วเข้มย่นเข้าหากันแน่น

ดึกขนาดนี้แล้ว แต่เครื่องมือกลับระบุว่านีรชาอยู่ที่ ร้านขายดอกไม้ในเมือง เธอไปทำอะไรที่ร้านขาย ดอกไม้? หรือว่า…ผู้ชายคนนั้นกำลังซื้อดอกไม้ให้เธอ

การตัดกุหลาบสองสามร้อยดอก จัดใส่ช่อแล้วห่อ ด้วยพลาสติก มันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเธอเลย นีรชาที่ เหนื่อยล้าจากการทำงานเพิ่งจะได้นั่งพัก…เสียงโทรศัพท์ ก็ดังขึ้น

เบอร์แปลกหนิ

นีรชางงว่า ดึกขนาดนี้ ใครจะโทรหาเธอ? พ่อเธอ

ก็น่าจะหลับไปแล้ว

“ฮัลโหล สวัสดีค่ะ”

“อยู่ที่ไหน?”เสียงทุ้มต่ำที่ฟังดูเย่อหยิ่งและเยือก เย็นดังออกมาจากโทรศัพท์

“คุณเป็นใครคะ?”ถึงเธอจะรู้สึกว่าเสียงนี้มันคุ้นๆ แต่ความเหนื่อยล้า ทำให้สมองเบลอ และขี้เกียจเกินกว่าที่ จะคิดว่านี่คือใคร

ภัสกรณ์ที่อยู่ปลายสายได้ยินถึงกับพูดไม่ออก

ใบหน้าแสนเย็นชาแสดงอารมณ์โกรธออกมาอย่างเห็นได้

ชัด
เขาโกรธที่นีรชาจำไม่ได้แม้กระทั่งเสียงของเขา หรือว่ามีผู้ชายอยู่ข้างๆ ก็เลยแกล้งทำเป็นไม่รู้จัก

เสียงจากโทรศัพท์เงียบไปครู่หนึ่ง นีรชารู้สึก แปลกๆ จึงยกโทรศัพท์ขึ้นมาดู ในใจก็ได้แต่คิดว่าตัวเอง ทำอะไรผิดหรือเปล่า

“ให้ตายเถอะ…นี่เธออยู่กับใคร!”เขาตะคอกเสียงดัง

ใส่เธอ

นีรชาจึงนึกขึ้นมาได้ เธอขมวดคิ้วมุ่น แล้วตอบกลับ ไปว่า”คุณมีเบอร์โทรศัพท์ฉันได้ยังไงเนี่ย?”