ตอนที่ 24 สิ่งที่รังเกียจที่สุด

ดวงตาคู่สวยที่มีน้ำตาเอ่อคลออยู่เต็มเบ้ามองไปที่

ภัสกรณ์

เมื่อเห็นความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่ในแววตาและ สีหน้าซีดเผือดของเธอ แค่พริบตา เขาก็พอจะเข้าใจแล้ว

ล่ะ

ว่าหัวใจยัยตัวแสบของเขาอยู่กับผู้ชายคนอื่น!

แรงโทสะที่พลุ่งพล่านอยู่ในกาย ก็พร้อมจะระเบิด ได้ทุกเมื่อ เขาไม่ยอมให้ผู้หญิงของเขาคิดถึงผู้ชายคน

อื่นที่ไม่ใช่เขาเป็นอันขาด!

ให้ตายสิไอ้ผู้ชายคนนั้นมันเป็นใคร?

ภัสกรณ์ทั้งโกรธทั้งหึงจนเลือดขึ้นหน้า นีรชา…เธอ เป็นผู้หญิงของฉัน ของฉันคนเดียว ฉันไม่ยอมให้เธอ

คิดถึงผู้ชายหน้าไหนทั้งนั้น ฉันไม่ยอม! เขาประกบริมฝีปากหยาบกระด้างที่เต็มไปด้วยฤทธิ์ โทสะ แนบลงบนริมฝีปากบอบบางของเธอ

เธอพยายามดิ้นรนขัดขืน แต่มือใหญ่ของเขากอบ กุมมือเล็กๆ ของเธอเอาไว้แน่น เหนี่ยวรั้งไว้เหนือศีรษะ จนเธอดิ้นไม่หลุด ร่างบางถูกดันให้เอนตัวลงนอนบนเปีย โนหลังใหญ่

นีรชาหลับตาลงอย่างยอมรับชะตากรรม ตกอยู่ใน ภวังค์อันเวิ้งว้างมืดมิด เจ็บปวดแสนสาหัส! ความเจ็บปวดถาโถมใส่รุนแรงจนร่างบางสั่นสะท้าน ความทรงจำเลว ร้ายที่เกิดขึ้นในห้องนอนที่เอส.ทีคลับคืนนั้น หวนกลับมา อีกครั้ง

การบุกรุกของเขา ทำให้ภาพฝันร้ายนั้นผุดขึ้นใน หัวของเธอ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินลงมา

ชายหนุ่มที่ทาบทับอยู่เหนือร่างบางจู่ๆ ก็หยุด ชะงัก จากนั้น เขาก็กระชากผมของนีรชาอย่างแรงจนหน้า เธอเหยเก ขึ่งตาดุดันใส่เธอ “บอกมา!…ว่ากับใคร?”

นีรชาเงยหน้าเล็กๆ ที่ซีดเผือดขึ้นมา แล้วจ้องมอง ภัสกรณ์”คุณพูดเรื่องอะไร?”

ดวงตาคมเข้มวาวโรจน์ ฝ่ามือใหญ่จับคางมนให้ เงยขึ้น”อย่าบอก..ว่านี่เป็นครั้งแรกของเธอ!”

นีรชาตะลึงงัน จริงสิ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของเธอ ครั้ง แรกของเธอมันเกิดขึ้นตั้งแต่คืนนั้น เธอถูกชายลึกลับปล้น ความบริสุทธิ์ไปอย่างบ้าคลั่ง

ความเงียบของเธอ ยิ่งเป็นการตอกย้ำว่าเขาเดาไม่

ผิด

เมื่อกี้ดูเหมือนว่าเขาจะได้ยินเสียงที่เธอร้องเรียก ชื่อรุ่นพี่คนหนึ่ง ไอ้ผู้ชายคนนั้นคงจะเป็นครั้งแรกของเธอ สินะ! ภัสกรณ์รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาในหัวใจทันที ร่างหนา ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นอีก

นีรชากัดปากแน่น ไม่อาจต้านทานแรงจู่โจมนี้ได้ สิ่งเดียวที่เธอทำได้คือการกราบกรานพระพุทธเจ้าเท่านั้น ไร้ประโยชน์ที่จะวอนขอให้ซาตานอย่างเขาหยุดการกระ ทำ
ร่างบางกระเพื่อมไหวขึ้นลงตามแรงกระแทก คีย์ เปียโนถูกกดบรรเลงเพลงสวาทอย่างสะเปะสะปะ มีทั้ง เสียงสูงเสียงต่ำ ดังกระหึมอยู่ภายในใจของเธอ

สุดท้าย เธอก็กลายเป็นผู้หญิงที่ทรยศตัวเอง ทำ ในสิ่งที่น่ารังเกียจและน่าขยะแขยงที่สุดในชีวิต

พยายามเพิกเฉยต่อความรู้สึกแสบซ่านที่ก่อตัวขึ้น ในเมื่อเธอเลือกที่จะขายตัวแล้ว ก็อย่าได้คิดเสียใจภาย

หลังเลย

เพราะโลกแห่งความจริง ไม่มียารักษาโรคเสียใจ ภายหลังขาย

เพียงแค่ใบหน้ายิ้มแย้มของประภพที่ใต้ต้นซากุระ ปีนั้น ยังปรากฏชัดอยู่ในใจ

รอยยิ้มที่อบอุ่นราวกับแสงแดดในฤดูใบไม้ผลิ ส่อง เข้ามาในหัวใจของเธอเสมอ

แม้ว่าเธอจะถูกเหยียบย่ำจากการสวมเครื่องแบบ พนักงานเสิร์ฟเพียงใด แม้ว่าเธอจะเหน็ดเหนื่อยจากการ ทำงานพาร์ทไทม์แค่ไหน แค่นึกถึงรอยยิ้มนี้ ก็จะรู้สึกว่าใน ความขมนั้นยังพอมีความหวานอยู่บ้าง

แต่ตอนนี้ เธอไม่มีสิทธิ์ได้รับรอยยิ้มนั้นอีกแล้ว เพราะทางเดินนี้คือคูน้ำกีดขวาง คือหุบเหวลึกชัน ต่อจาก นี้ เธอจะไม่มีทางย้อนกลับไปได้อีก…ไม่มีทาง

พี่ภพ..น้ำขอโทษ…