ตอนที่23 เมื่อกี้พูดอะไร

น้ำตาแห่งความปวดร้าวใจ ถูกกลั้นเอาไว้อีกครั้ง

“ตกลง!”คำพูดที่เปล่งออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ แล้วน้ำตาก็ไหลร่วงรินลงมาเป็นสาย

“ทำไม…เป็นผู้หญิงของฉัน มันเจ็บปวดขนาดนั้น เลยเหรอ?”ภัสกรณ์ตวาดเสียงดังออกมาโดยไม่รู้ตัว คิ้ว หนาขมวดแน่น

นีรชากัดริมฝีปากตัวเอง ไม่แม้แต่จะมองหน้าภัส กรณ์ด้วยซ้ำ ในใจเธอสับสน ไม่มีแก่ใจจะอ้อนวอนร้องขอ อะไรจากเขาทั้งนั้น

พอเห็นว่านีรชายอมยืนนิ่งอยู่กับที่ ภัสกรณ์จึง ปล่อยมือจากเธอ เดินไปที่โต๊ะ เปิดลิ้นชัก แล้วหยิบโทร ศัพท์สมาร์ทโฟนขึ้นมาจากนั้นก็เอามันมายัดใส่ในมือเธอ

เธอตื่นตระหนก แสดงอาการขัดขืนออกมาโดยไม่รู้ ตัว

“คุณจะทำอะไร?”เธอขมวดคิ้วมุ่น”ฉันมีโทรศัพท์ มือถืออยู่แล้ว คุณอาคืนไปเถอะ!”ยื่นโทรศัพท์ให้เขา

“โทรศัพท์มือถือห่วยแตกของเธอ ควรจะทิ้งไปได้ แล้วล่ะ!”ร่างสูงหย่อนตัวลงนั่งที่เก้าอี้หมุนตัวใหญ่ เขา ผ่อนลมหายใจช้าๆ “โทรศัพท์เครื่องนี้สามารถระบุตำแหน่ง GPS ได้อัตโนมัติ ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน ฉันก็หาเธอเจอ เพราะฉะนั้น…ถือมันเอาไว้ซะ”

นีรชาโกรธขึ้นมาทันควัน สิ่งนี้มันก็ไม่ต่างอะไรกับ การถูกคุมขัง แม้ว่าเธอตัดสินใจขายตัวให้เขาแล้ว แต่เธอก็ยังเป็นคน…เป็นมนุษย์ซึ่งมีอิสระ แล้วเขามีสิทธิ์อะไรมา กักขังเธอ

เธอทำสีหน้านิ่งเฉย กระแทกโทรศัพท์มือถือลงบน โต๊ะ และจ้องมองภัสกรณ์ด้วยความเกลียดชัง

“ทำไมถึงไม่อยากมีสัมพันธ์กับฉัน มีผู้หญิงไม่กี่คน หรอกนะที่จะมีโอกาสได้มัน เธออย่าโง่ไปหน่อยเลย”ภัส กรณ์ขมวดคิ้ว ท่าทางที่เธอแสดงออกว่า”ไม่เห็นจะอยาก ได้เลย!”ยิ่งปลุกโทสะของเขาให้ลุกโชน

“คุณลองเอาโซ่ตรวนมาสวมข้อเท้าตอนนอนดูสิ จะ ได้รู้ถึงความรู้สึกที่ฉันเป็นอยู่ตอนนี้ไง ดูซิว่าจะนอนหลับ สบายได้หรือเปล่า!”นีรชาโกรธจนหน้าแดงก่ำ

ภัสกรณ์เลิกคิ้วขึ้น กำลังจะเอ่ยปากพูด นีรชาหัน หลัง หวังจะเดินไปที่ประตู

วงแขนแข็งแกร่งจึงคว้าเอวบางเอาไว้ เบียดกาย แนบชิดอย่างรวดเร็ว ลมหายใจอุ่นซ่านราดรดบนผิวแก้ม

นวลใส เขากอดรัดแน่นจนเธอแทบจะหายใจไม่ออก

หลังจากที่เขาคลายวงแขนออกจากเธอ จู่ๆ ร่าง บ่างก็เซไปชนเข้ากับชั้นหนังสือ

ชั้นหนังสือแบบเปิดที่เต็มไปด้วยหนังสือมากมาย ถูกเธอกระแทกจนสั่นไหว หนังสือเล่มหนาที่วางอยู่ชั้น บนสุดก็ร่วงลงมา พร้อมกับรูปถ่ายใบหนึ่งที่ปลิวหล่นออก จากหน้าหนังสือ

รูปถ่ายใบนั้นดูเก่ามาก เด็กสาวที่อยู่ในรูปฉีกยิ้ม กว้างอย่างสดใส นีรชาสงสัยจึงจะหยิบมันขึ้นมาดู แต่ถูก ภัสกรณ์ยั้งไว้ซะก่อน”หยุด!”เขากัมลงไปเก็บรูปถ่ายใบนั้นขึ้นมา เช็ดฝุ่นออก แล้วค่อยๆ ใส่กลับเข้าไปในหน้า หนังสือ ในแววตามีทั้งความโกรธและความเสียใจผสม ปนเปกันอยู่

นีรชาอยากถามว่าผู้หญิงในรูปเป็นใคร แต่ภัสกรณ์ กลับไม่เปิดโอกาสให้เธอได้พูดเลย เขาดึงตัวเธอเข้ามาก อดไว้แน่น..

“คุณจะทำอะไรฉัน ปล่อยนะ!”นีรชารับรู้ได้ทันทีว่า

จะเกิดอะไรขึ้น เธอจึงดิ้นรนสุดฤทธิ์หวังจะให้หลุดจาก พันธนาการ

“จะดิ้นทำไม…เธอลืมข้อตกลงของเราไปแล้วเห รอ”เขาพูดพลางแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจ

อะไรจะเกิด มันก็ต้องเกิด!

เธอหันขวับมาเผชิญหน้ากับดวงตาที่เปล่งประกาย ดั่งดวงไฟของภัสกรณ์”อย่าแตะต้องตัวฉัน!…เดี๋ยวฉันทำ เอง!”

พี่ภพ…

เธอพึมพำชื่อประภพออกมาจากกันบึ้งของหัวใจ พร้อมกับความรู้สึกเจ็บปวดที่อยู่ในใจอย่างท่วมทัน ประภพ…เขาจะให้อภัยสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอทำวันนี้ ไหม? หรือว่า เธอจะไม่มีทางได้รับรอยยิ้มอันแสนอบอุ่น จากเขาอีกต่อไป

“ไม่กล้าเหรอ?”ภัสกรณ์แสร้งทำเป็นยั่วยุ พยายาม ควบคุมน้ำเสียงตัวเองไม่ให้แหบพร่า ไม่รู้ทำไม เด็กสาว คนนี้ ถึงกระตุ้นความต้องการของเขาได้มากขนาดนี้ เคย เจอผู้หญิงมาก็เยอะ แต่ไม่เคยรู้สึกหัวใจเต้นแรงแบบนี้มาก่อนเลย

คำพูดของภัสกรณ์ปลุกจิตวิญญาณการต่อสู้ของ

นีรชาขึ้นมา

ในเมื่อตัดสินใจไปแล้ว ก็ถือซะว่าเรื่องที่จะเกิดขึ้น มันเป็นแค่ความฝันก็แล้วกันนะนีรชา พอตื่น เธอก็ยัง คงเป็นเด็กสาว ใสซื่อ บริสุทธิ์ ที่สามารถส่งยิ้มแสนสวยให้ กับพี่ภพที่ยืนรอเธออยู่ใต้ต้นซากุระ

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ อีกครั้ง มือสั่นเทาค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออกทีละเม็ด….. ภัสกรณ์จ้องมองนีรชาตาไม่กระพริบ คอแห้งผาก

จนอดที่กลืนน้ำลายไม่ได้ เธออยู่ใกล้เขาแค่ลมหายใจรดแก้ม เธอหลับตา

แน่นด้วยความกลัวอย่างสุดขีด

“กลัวเหรอ…ยัยตัวแซบของฉัน!”ดึงรั้งร่างบางให้

ขยับเข้ามาใกล้ขึ้นอีก ก่อนจะเป่าพ่นลมหายใจร้อนผ่าวรด

ลำคอระหง

ขยับริมฝีปากอุ่นๆ คลอเคลียอยู่ที่ข้างหู ลูบไล้ไป ตามพวงแก้มจนเธอสั่นสะท้านไปทั้งตัว

หลงมึนงง

ทันใดนั้น ใบหน้าของประภพก็พลันปรากฏขึ้นมาใน ใจของเธอ”พี่ภพค่ะ พี่ภพ”เธอกระซิบปนสะอื้น ด้วยความ รวดร้าวทรมาน เปลือกตาหลับพริ้ม ปล่อยให้น้ำตาร่วง หล่นลงมาอย่างช่วยไม่ได้

ภัสกรณ์หยุดชะงัก ดวงตาคมกริบจ้องมองไปที่หยดน้ำตาของเธอ อดไม่ได้ที่จะบีบคางเธอ และถามอย่าง เกรี้ยวกราดว่า”เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ?”