ตอนที่22 ไร้ค่า

นีรชาอยากจะหนี แต่เธอก็ก้าวไม่ออก ตอนนี้ขาทั้ง สองข้างแข็งราวกับท่อนไม้

เธอกำลังดิ้นรนต่อสู้อย่างดุเดือดกับความคิดของ

ตัวเอง

ถ้าอยู่ต่อ นั่นก็หมายความว่า เธอจะต้องยอมรับ เงื่อนไขที่ไม่เป็นธรรมของผู้ชายคนนี้

หรือจะหนี….ไม่..ไม่ได้!

ถ้าหนีไปตอนนี้ แล้วพ่อ น้าสาและพี่มุกจะเป็นยังไง ครอบครัวเธอจะต้องบ้านแตกสาแหรกขาด

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เธอจึงรวบรวมความกล้า

ค่อยๆ เงยหน้าขึ้น ส่งยิ้มให้ภัสกรณ์เล็กน้อย

“โอเคค่ะ คุณภัสกรณ์ คุณว่ามาเลยดีกว่า เงื่อนไข

ของคุณคืออะไร” 11 “เธอต้องเป็นผู้หญิงของฉัน จนกว่าฉันจะเบื่อ” สายตาของเขาไม่ได้มองมาที่เธอเลย แต่กลับมองออกไป

นอกหน้าต่างอย่างสบายใจเฉิบ

“นี่นาย…ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต!”นีรชากรุ่นด่า กำลังจะ เดินออกไป

“ฉันจะหาโรงพยาบาลและแพทย์ที่ดีที่สุด เพื่อมา รักษาพ่อของเธอ ให้แน่ใจว่าเขาจะหาย” เสียงทุ้มต่ำ ของชายหนุ่มดังมาจากด้านหลังของเธอ
เธอหยุดชะงัก เริ่มจะลังเล.

เป็นผู้หญิงของเขาเนี่ยนะ เหอะ…ไร้สาระสิ้นดี เธอ ควรจะชกเขาไปสักหมัดด้วยซ้ำ แต่เธอกลับลังเลซะอย่าง งั้น

จะว่าไป เงื่อนไขที่เขาเสนอมามันก็น่าสน ที่อาการ ป่วยของพ่อไม่หายสักที ก็เพราะไม่มีเงินรักษา ถ้าเขา สามารถหาแพทย์ที่ดีที่สุดของโรงพยาบาลชั้นนำ เพื่อมา รักษาพ่อได้ ท่านต้องดีขึ้นแน่ๆ

แต่ทว่า ค่าใช้จ่ายที่จะทำให้พ่อหายป่วยได้นั้น เธอ จะต้องเอาตัวเข้าแลก

ขายศักดิ์ศรีของตัวเองให้กับผู้ชายป่าเถื่อน…

“ว่าไง คิดได้หรือยัง?” เสียงทุ่มเอ่ยถาม ภัสกรณ์ จ้องมองนีรชาที่ยืนตัวแข็งที่อ ผู้หญิงน่ะล้วนแต่เป็นสินค้า ชั้นเยี่ยมของเขาทั้งนั้นแหละ นีรชาเองก็เช่นกัน

ภัสกรณ์สาวเท้าเข้าไปหา โอบกอดร่างบางไว้จาก ทางด้านหลัง ฝ่ามือร้อนสัมผัสผิวกายเนียนละเอียด

นีรชาได้แต่จ้องมองฝ่ามือหนาที่อยู่ตรงหน้า เธอ อยากจะแกะมือนั่น แล้วผลักเขาออกไปเต็มทน แต่ สุดท้ายเธอก็ทำไม่ได้ ตอนนี้สี่โมงห้าสิบแล้ว เหลือเวลา อีกสิบนาที เธอมีเวลาแค่สิบนาที่เท่านั้นที่จะคิดหา ทางออก

แล้วเธอมีทางเลือกอื่นด้วยเหรอ

ตั้งแต่พ่อล้มละลาย เพื่อจะประหยัดเงินแค่สิบบาท เธอยังต้องเดินกลับบ้านเป็นระยะทางกว่าสิบป้ายรถเมล์ แทบทุกวัน ตอนนี้เธอไม่มีสิทธิ์เลือกอะไรอีกแล้วทั้งนั้น
ศักดิ์ศรีน่ะเหรอ เมื่อเทียบกับพ่อที่นอนป่วยอยู่บน เตียงแล้ว คำว่าศักดิ์ศรีมันคืออะไร พ่อที่เคยแข็งแรงดี ตอนนี้ได้แต่นอนนิ่งอยู่บนเตียง พูดก็ไม่ได้ ขยับตัวไปไหน มาไหนก็ไม่ได้ ไม่ต่างอะไรกับคนที่ตายไปแล้ว

คำว่าศักดิ์ศรี เมื่อเทียบกับการที่ต้องเผชิญชะตา กรรมอันโหดร้ายแบบนี้ มันไม่มีค่าอะไรเลย

เพื่อให้พ่อหายเป็นปกติ ต่อให้ต้องพลีกายขาย ศักดิ์ศรีของตัวเอง เธอก็ยอมได้ทั้งนั้น

ความบริสุทธิ์ของเธอถูกชายที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อ พรากไปแล้วตั้งแต่คืนนั้น จะเสียตัวอีกสักครั้ง หรืออีกสัก สิบครั้งมันก็คงไม่ต่างกัน

พี่ภพ..นึกถึงหน้าประภพขึ้นมาที่ไร หัวใจของเธอก็ เจ็บทุกครั้ง

นึกถึงตอนที่เขายืนรอเธอเลิกเรียนที่ใต้ต้นซากุระ นึกถึงรอยยิ้มแสนอบอุ่น นึกถึงคำพูดที่เคยบอกเธอว่า “โต ไวๆ นะน้ำ วันเกิดปีที่สิบแปดของน้ำ พี่จะพาไปเที่ยวทะเล

นะ”

ตอนที่นีรชาถูกพวกจิ๊กโก๋มาตามตอแย ประภพคือ ฮีโร่ที่ช่วยเหลือเธอไว้ เขาเป็นสุภาพบุรุษ ไม่เคยรังแกใคร ก่อน แต่ก็ซ้อมพวกมันจนน่วม ปกป้องไม่ให้เธอมีเรื่อง เสื่อมเสีย

“พี่ภพ…” ดวงตาเธอพร่ามัว น้ำตาที่ทนกลั้นมานาน ในที่สุดก็พรั่งพรูออกมา และหยดน้ำตารสขมก็ไหลลงมา ในปาก