ตอนที่17 เจอกับคนบ้า

ภัสกรณ์รู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง เขาจึงหัน ไปมองหญิงสาวที่นั่งข้างๆ

ดวงตาของเธอปิดแน่น ใบหน้าเล็กๆ ซีดเผือด มี

อาการที่แสดงถึงความเจ็บปวดและสิ้นหวัง ฟันขาวกัดริม ฝีปากของตัวเองจนเลือดไหลซิบ

เกิดอะไรขึ้น ทำไมสีหน้าเธอถึงเศร้าขนาดนี้ ภัส กรณ์ยื่นมือออกไป เขาใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่แก้มของนีรชา

“โอ๊ย…นายทำอะไรอ่ะ ฉันเจ็บนะ”นีรชาที่ถูกภัส กรณ์จู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว ร้องออกมาเสียง ดัง ดวงตา เปิดกว้างและหยดน้ำตาก็ไหลลงมาอาบแก้ม

นีรชารีบเช็ดน้ำตาอย่างหวาดระแวง เพราะไม่ ต้องการให้ผู้ชายที่นั่งข้างๆ เห็นเธอในสภาพนี้ คิ้วหนาของภัสกรณ์บิดเบี้ยว”นี่เธอร้องไห้เหรอ”

“อย่ามายุ่งกับฉัน”นีรชาเช็ดน้ำตาและบิดตัวไปทาง ขวา แสร้งทำเป็นมองออกไปนอกหน้าต่าง

เรื่องประภพ มันเป็นความลับที่อยู่ลึกที่สุดในหัวใจ ของเธอ นีรชาไม่ยอมให้ใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาด

ไฟแดงพอดี ภัสกรณ์ยื่นมือออกไปจับคางของนีรช าอีกตามเคย เขาบีบคางเธอแน่น ภัสกรณ์ดึง หน้าของเธอ เข้ามาใกล้กับหน้าของเขา

ดวงตาคมเข้มจ้องมองเข้าไปในดวงตาอันแดงกร่ำของเธอ

“บอกมา….เธอร้องไห้ทำไม”

“ฉันร้องไห้ให้กับความโชคร้าย ให้กับคนไม่มี เหตุผลอย่างคุณ ฉันเจ็บใจ ฉันเสียใจ ฉันรู้สึกว่าชีวิตตัวเอง ยากลำบาก”นีรชายิ้มเยาะขึ้นมา ผู้ชายบ้าพลังคนนี้ เขาคิด ว่าตัวเองเป็นใครกัน

คำพูดของนีรชาทำให้ภัสกรณ์ยิ่งโกรธ มือหนา กำลังจะเพิ่มแรงบีบ แต่พอเห็นใบหน้าเล็กๆ ของเธอที่ เปียกปอนไปด้วยน้ำตา เขาก็ใจอ่อนทันที

ภัสกรณ์ขบกรามแน่นอย่างพยายามอดกลั้น อารมณ์โกธร เขาดึงมือกลับมา แล้วเหยียบเบรกอย่าง กะทันหัน ทำให้นีรชาเสียศูนย์ จนหัวเธอโขกเข้ากับ กระจกรถ

ไม่รู้ว่ากดโดนปุ่มอะไร จู่ๆ เข็มขัดนิรภัยก็คลาย ออก และประตูรถก็เปิดออก นีรชายังไม่ทันตอบสนองใดๆ ก็ถูกภัสกรณ์โยนออกไปนอกรถ ท่ามกลางถนนที่มีรถวิ่ง ขวักไขว่

* ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกมาจากปากเขาสักคำ ล้ม โบร์ก็นี่คันงามก็ขับออกไปอย่างรวดเร็ว

เธอนวดๆ บริเวณคางที่ถูกภัสกรณ์บีบจนเป็นรอย แดงไอ้บ้าเอ๊ย”เธอกรุ่นด่าอยู่ในใจ ผู้ชายคนนี้อารมณ์แปร ปรวนจริงๆ ตอนที่คิดจะมาส่งเธอก็มาแบบไม่มีปีไม่มีขลุ่ย ตอนนี้คิดอยากจะปล่อยเธอลงก็ปล่อยเธอแบบไม่มีปีไม่มี ขลุ่ย ครอบครัวเขาสร้างโลกใบนี้ขึ้นมาหรือยังไง คนอย่าง นีรชาไม่ใช่สัตว์เลี้ยงที่เขาจะมาเล่นด้วยหรอกนะ
นีรชาขว้างกำปั้นไปทางลัมโบร์กินีที่ขับไปไกลแล้ว เธอมองดูเวลาบนโทรศัพท์มือถือ ตายล่ะ…สายแล้วเหรอ เนี่ย

นีรชาหอบหายใจแฮกๆ เธอรีบใส่เกียร์หมาวิ่งมา จนถึงหน้าห้องเรียนอย่างรวดเร็ว

นนทชาเพื่อนสนิทของเธอกำลังนั่งโบกไม้โบกมือ

ให้เธออยู่ไกลๆ

“น้ำ ทางนี้”นนทชาช่วยจองที่นั่งแถวหน้าตรงกลาง ไว้ให้เธอ ทั้งนีรชาและนนทชาเป็นนักศึกษาเรียนดี มีขยัน และตั้งใจเรียนมาตลอด

“ขอบใจนะ ทชา”นีรชายิ้มให้นนทชาเพื่อแสดง ความขอบคุณ โชคดีที่มีนนทชา ไม่อย่างนั้นเธอก็คงจะไม่ ได้ที่นั่งดีๆ แบบนี้

“ยัยน้ำ ทำไมถึงได้วิ่งมาจนหอบแฮกๆ แบบนี้ล่ะ”ใบ หน้าเล็กๆ ของนีรชาแดงแบบมีเลือดฝาด ปลายจมูกก็เต็ม ไปด้วยเหงื่อ นนทชายื่นกระดาษทิชชูให้นีรชาหนึ่งห่อ

“ช่างมันเหอะ วันนี้ซวยชะมัด ดันไปเจอคนบ้าเข้า”

นีรชายังพูดไม่ทันจบ อยู่ๆ เพื่อนร่วมชั้นที่นั่งอยู่ รอบๆ ก็ต่างพากันปรบมือต้อนรับให้กับผู้ชายคนหนึ่งที่ ศาสตราจารย์ ศุภฤกษ์ พาเข้ามาในห้อง เขาคนนี้คงเป็น ศิษย์รักที่ถูกเชิญมาเป็นวิทยากรพิเศษให้กับนักศึกษาใน

วันนี้สินะ นีรชาที่กำลังมองด้วยสายตาชื่นชม พอเห็นเขา เธอ ก็แทบจะกระโดดโหยงขึ้นมาจากเก้าอี้ทันที