ตอนที่16 คนขับรถฟรี

เด็กผู้หญิงคนนี้ช่างไร้เดียงสาจริงๆ ในใจเธอ รู้สึกอะไรก็แสดงออกมาทางสีหน้าหมด

ภัสกรณ์อดไม่ได้ที่จะมองนีรชาอย่างขบขัน เขาเลิกคิ้วขึ้น”นีรชา ยังไม่ขึ้นมาอีก มันสาย แล้วนะ”

“ห้ะ…”ดวงตาของนีรชาเบิกกว้างทันทีที่ ได้ยินเขาพูด เขา…เขารู้ได้ยังไงว่าเธอกำลังจะ

ไปสาย

สีหน้าท่าทางที่นีรชาแสดงออกมา ทำให้อา รมณ์ของภัสกรณ์ดีขึ้น เขาแอบหัวเราะออกมา เบาๆ แขนยาวเหยียดออก แล้วพุ่งตัวไปดึง นีรชาเข้ามาในรถ

“เฮ้…นี่คุณจะทำอะไรอ่ะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ นะ” นีรชาดิ้นรนขัดขืน

“ชูวว์…” เขาเอื้อมมือมาคาดเข็มขัดนิรภัย ให้เธอ และทันทีที่เหยียบคันเร่ง ลัมโบร์กินีคัน งามก็พุ่งออกไปเร็วปานจรวด

“ไอ้คนบ้า ปล่อยฉันลงไปเดี๋ยวนี้นะ”นีรชา ตะโกนโวยวายเสียงดัง

ภัสกรณ์ยักไหล่อย่างสบายใจ”เธอรีบไป เรียนไม่ใช่เหรอ ฉันผ่านไปทางนั้นพอดี ก็เลย จะไปส่ง”

“ใครใช้ให้คุณไปส่งมิทราบ ปล่อยฉันลง เดี๋ยวนี้เลยนะไม่งั้นฉันกระโดดลงไปจริงๆ ด้วย” นีรชาพยายามปลดเข็มขัดนิรภัยออก แต่ปลดยังไงก็ปลดไม่ได้ เธอเกลียดผู้ชายที่ ชอบใช้กำลังรังแกผู้หญิงที่สุด

เข็มขัดนิรภัยบ้าน ทำไมถึงหาปุ่มปลดล็อค ไม่เจอสักที

ภัสกรณ์มองดูนีรชาที่กำลังบ้าคลั่ง เขา

แสยะยิ้ม”ไม่มีประโยชน์หรอก รถคันนี้ถูก ดัดแปลงมาเพื่อฉันโดยเฉพาะไม่มีใครปลด ล็อคมันได้ นอกจากฉันคนเดียว”

“คุณมันไอ้โรคจิต”นีรชาขี้เกียจที่จะต่อปาก ต่อคำกับเขาแล้ว เธอเอนตัวไปด้านหลังและ พิงไปที่เบาะนั่งตัวใหญ่ที่แสนนุ่มสบาย จะว่า ไป มีคนขับรถให้นั่งสบายๆ แบบนี้ ก็เพลินดี เหมือนกัน

“ขับตรงไปทางตะวันออก และก็ไปจอดที่ หน้าอาคารใหญ่ของมหาวิทยาลัยทีนะ”นีรชา หลับตาพริ้ม และกำกับภัสกรณ์ให้ไปทางนั้น ทางนี้ ดูเธอเพลียมาก เพราะเมื่อคืนนี้เธอ นอนฝันทั้งคืน เปลือกตาเธอมันหนักจนจะลืม ไม่ขึ้นอยู่แล้ว

“….”ไม่มีเสียงตอบกลับจากภัสกรณ์ เขา %3D คิดในใจว่า ผู้หญิงคนนี้นี่มันยังไง เปลี่ยน โหมดไวจริง เมื่อกี้ยังคิดจะกระโดดลงจากรถ

แบบไม่กลัวตายอยู่เลย ตอนนี้กลับออกคำสั่ง เหมือนว่าเขาเป็นคนขับรถของเธอซะอย่างงั้น

“ทำไมล่ะ ไหนบอกว่า ยินดีจะไปส่งฉันไม่ใช่ เหรอ”นีรชาหรี่ตาข้างซ้ายมองดูด้านข้างของ ภัสกรณ์ ตอนนี้เธอง่วงมากจริงๆ จนไม่อยากที่ จะลืมตาขึ้นมา

“ฮ่าๆ….”ภัสภรณ์เห็นท่าทางของนีรชาผ่าน กระจกมองหลัง เขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

ออกมา

“นีรชา เธอรู้ไหมว่าตอนนี้สภาพเธอเป็นยัง ไง”

“ทำไม ไม่พอใจเหรอ งั้นก็ปล่อยฉันลง สิ”นีรชากลับคำพูดทันที

“อยู่กลางถนน จอดไม่ได้” ภัสกรณ์ถอนหาย ใจเบาๆ จากนี้เขาจะหาทางมาเจอเธออีกได้ ยังไง เดี๋ยวก็จะถึงมหา’ลัยของเธอแล้ว ทำยัง

ไงดีล่ะ เขาจะต้องทำอะไรสักอย่าง ชั่วครู่หนึ่งภายในรถก็เงียบสงบ

รถวิ่งได้อย่างราบรื่นและแทบไม่รู้สึกถึงการ สั่นสะเทือนใดๆ นีรชาหลับตาอยู่ถึงเปลือก ตาเธอจะหนักจนลืมไม่ขึ้น แต่เธอก็นอนไม่ หลับ ภาพความฝันยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของ เธอตลอดเวลา

ในฤดูใบไม้ผลิ ที่สนามบาสแห่งหนึ่ง ประภพสวมเสื้อหมายเลขสาม หลังจากชู้ ตลูกสามแต้มได้อย่างสวยงาม เขาก็หันไปยิ้ม กว้างให้กับนีรชาที่กำลังเดินผ่านมา และ ทันใดนั้นโลกทั้งโลกก็หยุดนิ่ง คงเหลือเพียง ใบหน้าอันยิ้มแย้มของประภพ

ภายใต้แสงไฟส่องสว่างยามค่ำคืน ประภพเดินมาทางด้านหลังของนีรชา เขา แตะไปที่หลังเธอเบาๆ “น้ำ อย่าท้อนะ”นีรชาที่

กำลังท้อใจอยู่ พอประภพพูดท้วงขึ้นมา เธอจึง มีกำลังใจยืนหยัด แม้ว่าบริษัทพ่อจะล้มละลาย เธอต้องใส่เสื้อผ้าเก่าๆ โทรมๆ หรือโดนคน ดูถูกเหยียดหยามแค่ไหนก็ตาม เธอก็จะไม่ท้อ จะยึดหยัดสู้ต่อไป

พี่ภพ….ทันใดนั้นดวงตาของนีรชาก็ปริ่ม น้ำตา เธอข่มเปลือกตาไว้แน่น เพื่อไม่ให้ น้ำตาไหลออกมา แต่ยิ่งนีรชาข่มตาแน่นแค่ ไหน หัวใจของเธอก็ยิ่งเจ็บปวดมากแค่นั้น