ตอนที่14 แจ้งเจ้าหนี้

ภายในรถลัมโบร์กินีคันงาม ภัสกรณ์มองดู ฉากดราม่าที่เกิดขึ้นบนท้องถนน เห็นนีรชา ร้องไห้ และวิ่งไล่ตามรถเก๋งสีดำด้วยความเจ็บ ปวดใจ ยิ่งทำให้เขาอยากรู้

เขาจึงเร่งความเร็วขับไล่ตามรถเก๋งสีดำคัน ข้างหน้าไป อากาศที่เย็นและท้องฟ้าปิด ทำให้ มองเห็นไม่ค่อยชัด เขาเห็นแค่ว่ามีผู้ชาย ลักษณะขาวตี้คนหนึ่งนั่งอยู่ในรถ

อ๋อ…ที่แท้ก็ชอบผู้ชายแบบนี้เองเหรอ ไม่รู้ ทำไมกรณ์ถึงได้รู้สึกกระวนกระวายใจ แปลกๆ เรื่องระหว่างเธอกับเขามันเกี่ยวอะไร กันแน่

เขายิ้มที่มุมปากเล็กน้อย และเร่งความเร็ว ขึ้นอีก จนกระทั่งแซงรถเก๋งสีดำคนนั้นไปไกล

ภัสกรณ์อึดอัดใจ เขาเลือนกระจกรถลง และ อากาศเย็นข้างนอกหลั่งไหลเข้ามา สักพักก็มี เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

“แทนคะ ซูเลียขอโทษนะ ต่อไปซูเลียจะไม่ ทำอีกแล้ว ยกโทษให้ซูเลียเถอะนะคะ… น้า.”น้ำเสียงอันอ่อนหวานและนุ่มนวลของซู เลียที่เต็มไปด้วยคำขอโทษ ดังออกมาจาก

โทรศัพท์

ภัสกรณ์เลิกคิ้วขึ้นได้เวลาเขี่ยผู้หญิงคนนี้ ทิ้งแล้วล่ะ

“แทนคะ ทำไมคุณไม่พูดอะไรบ้าง อย่า โกรธเลยนะคะ คืนนี้คุณอยู่ที่บ้านพักตาก อากาศหรือเปล่า ซูเลียจะไปหา ซูเลียจะ ปรนนิบัติแทนเป็นอย่างดีเลยค่ะ…..”เธอจงใจ ทำเสียงยั่วยวน สำหรับเรื่องบนเตียงเธอมั่นใจ ว่าเธอมีลีลาเด็ดพอที่จะมัดใจเขาได้

“เอากุญแจฝากไว้ที่ศักดิ์ชัย แล้วก็ห้ามไป เหยียบที่นั่นอีกเด็ดขาด” ภัสกรณ์พูดออกมา เบาๆ น้ำเสียงฟังดูไม่มีความเห็นอกเห็นใจ เย็นชาและโหดร้ายที่สุด

“แทน คุณอย่าใจร้ายกับซูเลียแบบนี้ ซูเลีย รักคุณนะคะ รักคุณจริงๆ”เธอเห็นท่าไม่ดีจึง ร้องไห้โฮออกมา แล้วเธอจะไปหาผู้ชายที่ทั้ง ที่ ทั้ง หล่อทั้งรวย แถมยังใจกว้างแบบนี้ได้จาก ที่ไหน

“เช็คยี่สิบล้าน โฉนดที่ดิน ปอร์เช่รุ่น ล่าสุด”น้ำเสียงภัสกรณ์ที่ฟังดูร้อนใจ คิ้วของ เขาย่นเข้าหากัน อย่างเอือมระอา เขาเกลียดผู้ หญิงหน้าเงินพวกนี้เสียจริง

“แทนคะ….คือว่า…..ก็ได้ค่ะ ฉันเข้าใจ แล้ว” ในที่สุดเธอก็ยอมรับข้อเสนอแต่โดยดี ก็ แหงล่ะ เขายอมทุ้มสุดตัวขนาดนี้ เธอ ต้องรับไว้อยู่แล้ว เพราะในชีวิตนี้เธอจะมี

ปัญญาหาได้แบบนี้เหรอ

ไม่แปลกที่ผู้หญิงทุกคนต่างก็อยากจะร่วม เตียงกับเขา เพราะเขาไม่ใช่แค่หล่อและรวย ยังใจกว้างอีกต่างหาก ผู้หญิงของเขาทุกคน ล้วนแต่ได้รับอภินันทนาการต่างๆ มากมาย

แน่นอนว่าเขาเป็นผู้ชายที่สาวๆ ทุกคน หมายปอง และคิดอยากครอบครองเป็นของ ตัวเอง

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง

“ท่านประธานครับ เรื่องที่ท่านประธานให้ ไปสืบได้เรื่องแล้วครับ ..เธอชื่อนี้รชา วิทย บำรุง ชื่อเล่น ชื่อน้ำ อายุสิบเก้าปี ส่วนสูงร้อย หกสิบเอ็ด น้ำหนักสี่สิบเจ็ด เป็นนักศึกษาคณะ วารสาร ปีสอง พ่อของเธอชื่อสิทธิ์ชานน เคย เป็นเจ้าของร้านจิวเวอร์รี่ ชื่อร้านว่า เพชรเฮง หลังจากโดนโกงจนล้มละลาย เขาก็ล้มป่วยจึง

ต้องย้ายครอบครัวมาอยู่เมืองซี เพื่อหนีหนี้ ครับ” สุทินทร์พูดอย่างสุภาพ

“หนีหนี้”ดวงตาคมเข้มของภัสกรณ์มี ประกายขึ้นมา เหมือนมีแผนอะไรในใจ

ใช่ครับ ท่านประธาน เท่าที่สืบมา ตอนนี้ เธอทำงานพาร์ทไทม์สามที่ เพราะต้องหาเงิน มาใช้หนี้ให้พ่อครับ”

ริมฝีปากของภัสกรณ์เม้มเข้า”อือ…แล้ว.. เธอมีแฟนหรือยัง”

“เอ่อ…เรื่องนี้ไม่เคยได้ยินครับ เพราะตั้งแต่ เข้าเรียนเธอก็ทำงานพาร์ทไทม์มาตลอด น่า จะไม่มีเวลาหาแฟนหรอกครับ”

“สุทินทร์…บอกที่อยู่ปัจจุบันของสิทธิ์ชานน ให้เจ้าหนี้ร้านเพชรเฮงรู้”

“ครับ ท่านประธาน”

“แล้วก็แจ้งไปที่ธนาคารใหญ่และโรงรับ จำนำทุกที่ว่าไม่ให้รับจำนองหรือจำนำอะไร จากครอบครัวของสิทธิ์ชานน”

“ได้ครับ ท่านประธาน”