ตอนที่ 10 คนรักใหม่

นีรชามองแววตาที่ไม่เป็นมิตรของซูเลียแล้ว รู้สึกว่าภัสกรณ์คนนี้ช่างเป็นเทพเจ้าแห่งความ ซวยจริงๆ เจอหน้าเขาที่ไรก็มีแต่เรื่อง เธอทำหน้าที่พนักงานเสิร์ฟของเธออยู่ดีๆ

ไม่ได้ไปยุ่งกับใคร แต่ทำไมซูเลียถึงทำกับเธอ แบบนี้

นีรชามองภัสกรณ์ด้วยความเกลียดชัง และ รีบอธิบายความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับภัส กรณ์ทันที “ไม่ ไม่ ไม่…ดิฉันไม่รู้จักท่าน ประธานบริษัทที.เอสหรอกค่ะไม่เคยเจอหน้า มาก่อนเลย” เธอไม่คิดที่จะอยากเกี่ยวข้อง อะไรกับผู้ชายคนนี้ทั้งนั้น คนบ้า ไม่รู้มีอะไรดี นทงนั้น นักหนา

คิ้วของภัสกรณ์ขมวดเล็กน้อย เขาถลึง

ดวงตาคมเข้มขึ้นมาอย่างน่ากลัว จะมีผู้หญิง คนไหนในโลกที่ไม่ต้องการผูกมัดกับเขา แต่ วันนี้คนอย่างภัสกรณ์กลับถูกผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้ปฏิเสธอย่างนั้นเหรอ

หรือว่านี่จะเป็นอุบายหลอกล่อ ภัสกรณ์คอย %3D จับตาดูนีรชาไม่ยอมห่าง เขายักคิ้ว “คิดไม่ถึง ว่าเราจะได้พบกันอีก”

“คุณผู้ชาย พูดเรื่องอะไรคะ ดิฉันไม่เข้าใจ” นีรชาแอบขยับตัว เธอต้องการออกห่างจาก เขาร่างของเขาสูงใหญ่ เธอรู้สึกเหมือนโดน กดดันจนแทบหายใจไม่ออก เธอเกลียดผู้ชาย เหย่อหยิ่งคนนี้เป็นที่สุด

ภัสกรณ์เอามือกอดอก มองดูนีรชาขยับตัว ออกไป ทันใดนั้นเขาก็คิดอยากจะแกล้งเธอ ขึ้นมา เขาแอบเอาตัวสูงๆ ของเขาไปยืนขวาง ทางนีรชาแบบเงียบๆ “ไม่เข้าใจ แล้วเธอรู้ได้ ยังไงว่าฉันเป็นประธานบริษัทที.เอส”

เธอไม่สนหรอกว่าเขาจะเป็นใครมาจากไหน แต่ขอร้องอย่าทำให้เธอต้องออกจากงานที่นี่ เลย นีรชาเกือบจะโพล่งสิ่งที่คิดออกมา แต่เธอ ชะงักไว้ทัน และทำท่าทีไร้เดียงสา เธอหวัง เพียงให้เขารีบกลับไปคุยกับซูเลียเหมือนเดิม และเลิกแกล้งเธอสักที

ซูเลียรู้สึกถึงความผิดปกติของภัสกรณ์ จน เธอต้องดึงดูดความสนใจของเขาให้มากขึ้น อีก เธอทนไม่ได้ที่จะนั่งอยู่เฉยๆ ให้ภัสกรณ์ไป สนอกสนใจผู้หญิงคนอื่น แถมทั้งยังเป็น พนักงานเสิร์ฟกระจอกๆ

“นี่เธอไม่เห็นเหรอว่าแก้วของฉันมันว่าง” ซูเลียชี้แก้วที่ว่างเปล่าของตัวเอง สายตาอัน เยือกเย็นและเหย่อหยิ่งของเธอจ้องมองนีรชา มองตั้งแต่หัวจรดเท้า

พอได้ยินคำพูดของซูเลีย นีรชาจึงรีบยก เยือกน้ำในมือขึ้นมาแล้วรินใส่แก้วของเธอ

นีรชาเป็นพนักงานเสิร์ฟ การบริการแขกก็คือ งานของเธอถึงแม้ว่าแขกคนนี้จะเต็มไปด้วย ความเกลียดชังและดูถูกเธอก็ตาม

ภายใต้การจ้องมองของภัสกรณ์ นีรชารู้สึก ว่าตัวเองตัวแข็งที่อ ผู้ชายคนนี้ มองอะไรอยู่ได้ ไม่เคยเห็นพนักงานรินน้ำให้แขกเหรอ

เธอมือไม้เกร็งรินน้ำจากเหยือกใส่ในแก้ ของซูเลียจนเต็มในที่สุด นีรชาถอนหายใจ เบาๆ ด้วยความโล่งอก อีกซักพักเธอจะต้อง เปลี่ยนโต๊ะกับคนอื่นแน่ เธอไม่อยากให้ บริการโต๊ะนี้อีกต่อไป

กำลังจะหันหลังเดินออกไป เสียงที่เย็นชา ของซูเลียก็ดังขึ้น “ยื่นแก้วให้ฉันสิ”

นีรชายื่นแก้วให้ซูเลียอย่างระมัดระวัง ยัง ไม่มีทันได้วางแก้วก็ถูกซูเลียจงใจกระแทก

จนตกแตก

“เพียะ .”เสียงตบหน้าฉาดใหญ่ดังขึ้นมา รอยยิ้มบนใบหน้าของซูเลียหายไป เธอยกมือ ขึ้นตบหน้านีรชาอย่างแรง

“นี่เธอให้รินน้ำยังไง ทำกระโปรงของฉัน สกปรกหมด”

“เธอรู้ไหมว่าชุดของฉันมันแพงแค่ไหน เธอ ทำงานหาเงินสามปีก็ไม่มีปัญญาชดใช้”

การโดนตบหน้าอย่างกะทันหัน ทำให้นีรชา ตะลึงงั้น

ซูเลียดึงแขนภัสกรณ์เข้ามา และพูดออกมา อย่างเอาแต่ใจ “แทนคะ ดูพนักงานคนนี้สิ ทำชุดของเค้าเปื้อนไปหมดแล้วอ่ะ ที่รัก…ต้อง พาเค้าไปซื้อชุดใหม่นะ”

ภัสกรณ์ได้แต่มองดูซูเลียโดยที่ไม่พูดอะไร สักคำ ดวงตาคมเข้มเปล่งประกาย ทำเอาซู เลียหวั่นใจ

เธอรู้สึกหวั่นใจ เพราะวันนี้ภัสกรณ์ดูผิด ปกติเกินไป พนักงานเสิร์ฟคนนี้ เธอมีอะไร พิเศษตรงไหน ทำไมถึงกลายเป็นจุดสนใจของ เขา

ไม่ได้ เธอจะปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นไม่ได้ เด็ดขาด เธอเพิ่งจะได้เป็นคนรักใหม่ของภัส กรณ์ บัลลังก์ของเธอยังไม่ทันจะร้อน แล้ว เธอ จะปล่อยให้ผู้หญิงต่ำต้อยคนนี้คว้าไปง่ายๆ ได้ยังไง