ตอนที่ 9 เกลียดผู้ชายคนนี้

ซูเลียชำเรืองมองหน้าจอโทรศัพท์ ใบหน้าเต็ม ไปด้วยรอยยิ้มอันแสนหวาน เธอใช้นิ้วเรียว ยาวกดปุ่มรับสาย

“ดาร์ลิ่ง อยู่ที่ไหนคะ ทำไมยังไม่มาล่ะ ปล่อยให้เค้ารออยู่ที่นี่คนเดียว น่าเบื่อจะตาย” ซูเลียพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล แล้วผู้ชายคน ไหนจะอดใจไหว

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง นีรชามองดูปฏิกิริยา ที่เปลี่ยนแปลงไปของเธอหลังจากรับโทรศัพท์

“อะไรกัน จะให้ทายว่าอยู่ที่ไหน บ้าจริงๆ เค้าทายไม่ถูกหรอก” ซูเลียพูดแล้วบึนปาก ขึ้นมา “อืม…ยังไม่ออกเดินทางใช่ไหมคะ”

นีรชาแอบยิ้มอยู่ในใจ เป็นคู่ที่น่าเบื่อมาก และก็เลี่ยนมาก ฟังแล้วรู้สึกสะอิดสะเอียน

เฮ้อ…ไม่คิดว่าดาราดังก็เป็นไปกับเค้าด้วย

“ที่รัก นี่คุณไม่เชื่อใจผมแล้วเหรอ” เสียง ทุ้มต่ำของผู้ชายดังออกมาจากปลายสาย

“แต่เอ๊ะ…โอ้… ไม่นะ เหมือนว่าเสียงมันดัง มาจากทางด้านหลัง นีรชาและซูเลียหันไป พร้อมกัน

ชุดสูทอาร์มานี่สีดำขนาดพอดีตัว รูปร่างสูง ราว 188 เซนติเมตรงามสง่าดั่งรูปปั้น บน ใบหน้าที่แสนเพอร์เฟคและมีเสน่ห์ดึงดูด แม้ จะมีรอยยิ้ม แต่ก็ไม่สามารถปิดบังความ ร้ายกาจและความดื้อรั้นของเขาได้ ดือรัน

นีรชาคิดในใจว่า ทำไมประธานบริษัทคนนี้ หน้าคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหน

แต่แล้ว เธอก็ส่ายหัวเพื่อสลัดสิ่งที่เธอกำลัง คิดออกไป เขาเป็นถึงประธานบริษัทผู้สูงส่ง ส่วนเธอเป็นแค่คนธรรมดา เธอจะรู้จักเขาได้

ยังไง

รอยยิ้มละมุนที่มุมปาก ภัสกรณ์เดินเข้าไป ใกล้นีรชา “นามบัตรของฉันมันยังอยู่ดีใช่ ไหม”

แรงกดดันอันมหาศาลมาถึงเธอแล้ว นีรชา สูดลมหายใจเฮือกใหญ่ เป็นเขานี่เอง ผู้ชายที่ อยู่ในรถคืนนั้น ไฟแห่งความโกรธกำลังลุก โชนจนอกของเธอกระเพื่อมขึ้นลง แต่เขากลับ เหลือบมองเธออย่างนึกสนุก

“แทน” ซูเลียเรียกชื่อเขา

“อือ” แม้ภัสกรณ์จะมีเสียงตอบกลับ แต่ สายตาของเขายังจับจ้องอยู่ที่นีรชา

สายตาแหลมคมจ้องนีรชาจนแทบจะทะลุ เข้าไปในตัวเธอได้อยู่แล้ว นีรชารู้สึกเขิน และ อดไม่ได้ที่จะกำมือแน่น เธอเกลียดผู้ชายคนนี้ เห็นแก่ตัว เหย่อหยิ่ง ใจดำอำมหิต

ตั้งแต่ภัสกรณ์ที่ปรากฏตัวในร้านก็ดึงดูด ความสนใจจากผู้คนเป็นอย่างมาก โดย เฉพาะสาว ๆ แล้วแต่ละคน เช็ดน้ำลายแทบ ไม่ทัน พวกเธอพากันชี้ไปที่ซูเลีย “ที่แท้ซูเลียก็ ควงอยู่กับคุณแทนนี่เอง มิน่าล่ะเธอถึงโด่งดัง เร็วขนาดนี้ มีผู้ให้การสนับสนุนแบบนี้ มีหรือ จะไม่ดัง”

ซูเลียเพลิดเพลินกับการที่มีฝูงชนให้ความ สนใจในตัวเธอ แต่พอหันกลับมา ก็พบว่าสาย ตาภัสกรณ์ไม่ได้อยู่ที่เธอ

ซูเลียเงยหน้าขึ้นมองนีรชาซ้ำแล้วซ้ำอีก ใส่ ชุดเครื่องแบบพนักงานเสิร์ฟ รูปร่างก็ไม่เห็น ว่าจะมีอะไรดี ผิวพรรณขาวใสก็แค่ดูสะอาด สะอ้าน ไม่ใช่ว่าสวยซะจนคนต้องตะลึง

เธอดูถูกเหยียดหยามนีรชา แต่น้ำเสียงที่ พูดกลับอ่อนหวาน “แทนคะ คุณรู้จักพนักงาน เสิร์ฟคนนี้เหรอคะ”

เธอเน้นคำว่า “พนักงานเสิร์ฟ” ดวงตา สดใสที่เผยให้เห็นถึงการดูถูก กำลังจ้องมอง ที่นีรชา