บทที่ 330 ต้นกำเนิดคืออะไร

“ลงมือพร้อมกัน! ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ดาวอู๋เหิน นิ่งอู๋ ชางและคนอื่นๆก็ไม่ลังเลอีกต่อไป

ลงมือพร้อมกันในทันที

ทันใดนั้น โดยมีเฉินจิ้นเป็น ศูนย์กลาง ในรัศมี 100 เมตร มันก็ว่าง เปล่าในพริบตา

นักฝึกที่อยู่รอบๆ กลัวว่าจะได้รับ บาดเจ็บโดยบังเอิญจากการต่อสู้ของ ผู้เก่งกาจเหล่านี้

“ตาวอู่เหิน ดาวอู๋เห็น!” ดาวอู๋เหินตะโกน

ในมือของเขาก็ปรากฏดาบยาว

ทันที

ขณะที่เขาฟัน แสงดาบเก้าอันต่อ เนื่องกัน งขึ้นไปในอากาศ ราวกับเงา คาบผ่านไม่มีร่องรอย และในที่สุดก็ รวมเป็นหนึ่งเดียว

มุ่งไปทางเฉินจิ้น เฉือนลงไป

ตรงๆ

แสงดาบ ทำลายความว่างเปล่า

“หมัด รอจ้าว หมื่นหมัดเป็นหนึ่ง เดียว!”

สํานัก อจ้าว”ดีเกิ่ง” ก้าวออกไป และระเบิดออกด้วยหมัดเดียว! คนอื่นๆอีกหลายคน ก็เริ่มลงมือที

ละคน

ในชั่วพริบตา พลังนับไม่ถ้วนก็ เพิ่มขึ้นรอบๆเฉินจิ้น

ผู้เก่งกาจสิบคน ลงมือในเวลา เดียวกัน

สถานการณ์แบบนี้ หายากใน โลก!

พลังที่เกิดขึ้น สามารถกล่าวได้ว่า สะท้านฟ้าสะเทือนดิน!

มันสุดยอดกว่าทุกคนที่ลงมือ ก่อนหน้านี้

เผชิญกับการล้อมสิบคนในเวลา เดียวกัน เฉินจิ้นไม่กลัวเลย ทั้งคน โมเมนตัมของร่างกาย พุ่ง สูงขึ้น

ในพริบตา สิบหมัดก็ระเบิดออก

หนึ่งหมัดด้านแสงดาบ

อีกหมัดทำให้ขวานบนกระจาย! มันเป็นเวลาเพียงชั่วครู่ เฉินจิ้นก็ สู้ได้กับทั้งสิบคนด้วยคนละกระบวนท่า

แม้ว่าท้ายที่สุดแล้ว ปฏิกิริยาของ ทุกคนจะแตกต่างกัน

บางคนตัวสั่นไปหมด บางคนบิน กลับหัว บางคนหลบเลี่ยงคมของมัน!

แต่ผลที่เห็นได้ชัดคือ

ทุกคนร่วมมือกัน ก็ไม่สามารถทํา ให้เฉินจิ้นได้รับบาดเจ็บ “นักปรุงยาเฉิน เก่งกาจจริงๆ!

ตาวอู๋เหินเอ่ยปากพูด

ถอยออกไป

สิบคนร่วมมือกัน ก็ไม่สามารถเอา ชนะเฉินจิ้นได้

ไม่ใช่ความอาฆาตอะไร แน่นอน ว่าไม่จําเป็นต้องต่อสู้อีก

แม้ว่าในท้ายที่สุด สิบคนจะรวม พลังกันและสู้ต่อไป พวกเขาก็อาจไม่ สามารถเอาชนะเฉินจิ้นก็ได้

แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผู้เก่งกาจอย่าง พวกเขาทำ

แม้ว่าพวกเขาจะไม่เก่งเท่าเจี้ยน

เฉิน เซวียถู หนานกงเซียนเอ๋อและผู้มี ความสามารถระดับแนวหน้าอื่นๆ แต่ พวกเขาก็ยังมีความหยิ่งในตัวเอง

นอกจากฉินอี้ ทุกคนทําสเฉินจิ้น เพียงเพราะเฉินจิ้นได้ าจงหู จึงมีใจที่ อยากจะท้าสู้ดู

ไม่มีความอาฆาตพยาบาทอะไร

ตาวอู๋เหินจากไป

คนอื่นๆ ก็ยกมือคารวะ

มีความชื่นชมยกย่องในแววตา

ของพวกเขา

ความเคารพนี้ ไม่ใช่เพราะสถานะ นักปรุงยา นสามของเฉินจิ้น แต่เป็น ความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเฉินจิ้น

“หลังการต่อสู้ครั้งที่ 1 ของวันนี้ เฉินจิ้นได้เป็นหนึ่งในผู้ที่เก่งกาจที่สุด ในโลกเซียนแล้ว!

หลายคนกล่าวด้วยอารมณ์ชื่นชม และถอนหายใจ

เมื่อมองไปที่เฉินจิ้น ก็อิจฉามาก เช่นกัน

บนเวที อีกทางหนึ่ง ซ่างกวนห้า วอวี่ ขมวดคิ้วเล็กน้อยมองไปที่เฉินจิ้น รอยยิ้มแปลกๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปาก โดยไม่รู้ว่าเขาก๋าลังคิดอะไรอยู่

ในเวลานี้ เฉินจิ้นก็รู้สึกบางอย่าง เช่นกัน

หันศีรษะและมองไปทางซ่างกวน ห้าวอวี ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

วิญญาณของชางกวนคนเผิง ใน เวลานี้ กลับไม่ได้อยู่ในร่างของบาง กวนห้าวอวี่!

อย่างไรก็ตาม หลังจากเหลือบ มองเพียงเล็กน้อย เฉินจิ้นก็ถอน สายตาออก

หากไม่มีวิญญาณของซ่างกวนคุ นเผิง ซ่างกวนห้าวอวี่ก็ไม่มีอะไรน่า กลัว

ยกมือก็สามารถตบให้ตาย!

แม้ว่าชางกวนคนเผิงจะอยู่ที่นั่น เฉินจิ้นก็กลัวเพียงเล็กน้อยเท่านั้น!

“พี่เฉิน เรารอคอยจนดอกไม้จะ ร่วงแล้ว คุณยังไม่มาอีก?”

ในขณะนี้ สือเยาเอ๋อร์พูดอีกครั้ง พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ แม้แต่ชื่อเรียกก็เปลี่ยนจาก “นัก ปรุงยาเฉิน” เป็น “พี่เฉิน”

เห็นได้ชัดว่า เป็นเพราะประโยค ก่อนหน้านี้ “น้องสือเยาเอ๋อร์” ของเฉิน จิ้น!

อย่างไรก็ตาม กับชื่อเรียกของสือ เยาเอ๋อร์ และความกระตือรือร้น มีคน อิจฉา

แน่นอนว่า ยังมีบางคนที่มองเฉิน จิ้นด้วยสายตาแปลกๆเล็กน้อย และเห็นได้ชัดว่าคนเหล่านี้ เป็น คนที่รู้จักและเข้าใจในตัวสือเยาเอ๋อร์

เฉินจิ้นยิ้มเล็กน้อย

เขย่งเท้าเล็กน้อย คนทั้งคนก็ ลอยขึ้นไปอีกครั้ง

ข้ามผ่านช่องว่าง

ตกลงมาตรงโต๊ะหยกทีเจี้ยนเฉิน และคนอื่นๆอยู่โดยตรง

นั่งบนที่นั่งที่เหลืออยู่

“พี่เฉิน ถือว่าเงียบๆแต่ร้ายกาจนะ ทําให้ทุกคนตกตะลึงเลย! ”

เมื่อเห็นเฉินจิ้นนั่งลง เซวียถูก็พูด ทันที

“ตั้งแต่นี้ไป ก็มีฮีโร่เพิ่มอีกคนใน โลกเซียน!” อี้เจียงก็ยิ้มและพูด

พวกเขาล้วนเป็นผู้เก่งกาจรุ่นเยาว์ ที่เก่งที่สุดในยุคนี้

พวกเขาอยู่ในความสัมพันธ์ แข่งขัน งกันและกัน

คนที่ด้อยกว่าพวกเขา พวกเขา

ดูถูก

ผู้ที่สามารถเข้าถึงระดับของพวก เขาได้ นอกจากเกรงกลัวแล้ว แน่นอน ว่าก็มีการชื่นชมและยกย่อง

ทุกคนคือผู้เก่งกาจที่แท้จริงของ โลกเซียน ผม ไม่ใช่อะไรหรอก! ”

เฉินจิ้นยิ้มและพูด

ไม่ว่าผู้คนจะมีทัศนคติและความ คิดแบบใดต่อเขา

ในเมื่อภายนอกคนอื่นเต็มใจที่จะ เป็นมิตร เฉินจิ้นก็จะไม่ปฏิบัติต่อพวก เขาอย่างเย็นชา

“ก่อนหน้านี้ ไม่เคยได้ยินชื่อคุณ เฉินมาก่อนเลย ไม่รู้ว่าคุณเฉิน อาจารย์เป็นใครหรือ? ”

เซวียถูมองไปที่เฉินจิ้นด้วย ดวงตาที่ส่องประกาย

นี่เป็นสิ่งที่ทุกคนสงสัยเช่นกัน

เฉินจิ้นกับเวิ่นเต้า โผล่ออกมา อย่างกะทันหันจริงๆ

“อาจารย์ของผม อาศัยอยู่อย่าง สันโดษในภูเขาและป่า ศิษย์พี่และผม ก็เพิ่งแยกจากอาจารย์และเดินท่องไป ในโลกเซียนได้ไม่นาน!”

เฉินจิ้นกล่าวจางๆ

เมื่อเห็นว่าเฉินจิ้นไม่อยากพูด อะไรมาก ทุกคนก็หยุดถาม

อย่างไรก็ตาม ไม่มีข้อสงสัยมาก นักเกี่ยวกับสิ่งที่เฉินจิ้นพูด

เพราะว่า มีสัตว์ประหลาดแก่ๆบาง คนในโลกเซียนที่ซ่อนตัวจากโลก โหยหาเรื่องเต๋า อยู่อย่างสันโดษ ไม่ มายุ่งเกี่ยวกับโลก!

ผมเจี้ยนเฉินได้ยินมาว่า คุณเฉิน ” และน้องเซียนเอ๋อสนิทกันมาก แต่ผม ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกคุณ ไปสนิทกันมาตั้งแต่เมื่อไหร่? ในขณะนี้ เจี้ยนเฉินที่ไม่ได้พูดมา นาน ก็เอ่ยปากพูด

อย่างไรก็ตาม น้ำเสียงและแววตา ของเขาสงบมาก

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา ทุก คนมองไปที่เฉินจิ้นด้วยความสนใจ จากนั้นก็มองไปที่หนานกงเซียนเอ๋อ

เจี้ยนเฉินเคยเปิดเผยต่อ สาธารณะว่า เขาชื่นชอบหนานกง เซียนเอ๋อมาก ในโลกเซียนไม่มีใคร ไม่รู้

หนานกงเซียนเอ๋อ มีรอยยิ้ม อ่อนๆบนใบหน้าของเธอ ราวกับเซียน จื่อที่ไร้มลทิน

ไม่เห็นมีปฏิกิริยาพิเศษใดๆ สีกน้าของเฉินจิ้น ไม่ได้เปลี่ยนไป แต่เขามองไปที่เจี้ยนเฉินและพูดอย่าง เรียบง่าย คุณเจี้ยนเฉิน นี่คุณกําลัง สอบสวนผมหรือเปล่า?”

นํ้าเสียงของทั้งสองคน ล้วน ธรรมดามาก

แต่ในหมู่พวกเขา เหมือนมีกลิ่น ดินปืนจางๆ

ทุกคน เริ่มสนใจมากขึ้น!

โดยเฉพาะสือเยาเอ๋อร์ สนใจมาก

ที่สุด

ดูเหมือนว่า เฉินจิ้นและเจี้ยนเฉิน ต้องการที่จะปะทะกัน!

“ ไม่ถึงกับว่าสอบสวน ผมแค่ สงสัยนิดหน่อยเท่านั้น!

เจี้ยนเฉินกล่าวจางๆ

“ในเมื่อไม่ใช่สอบสวน งั้นผมเฉิน จิ้น จึงมีสิทธิ์ที่จะไม่ตอบ!”

เฉินจิ้นยิ้มที่มุมปากและดื่มสุรา

วิญญาณต่อหน้าเขา

อย่างไรก็ตาม หลังจากได้ยินสิ่ง นี้ เจี้ยนเฉินก็ยกคิ้วและถามอีกครั้ง ด้วยความสนใจ “ถ้าสอบสวนล่ะ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ