บทที่ 138 เสพสุขให้ดี

“ห้ะ? ไอ้คนไหนที่มันไม่ดูตาม้าตาเรือ มาล่วงเกินคนสวย

ของพวกเรากันเนี้ย? ”

หลิวสามพูดพร้อมยิ้ม

“คนที่ใกล้จะตายคนหนึ่ง! ”

ผู้หญิงคนนั้นคือหยางอรู้ถึง ในเวลานี้ แววตาของเธอเต็ม

ไปด้วยความเกลียดชัง

“ฮาๆๆ คนที่มันสมควรใกล้จะตาย” หลิวสามลุกขึ้นยืน เดินไปที่หยางอวู้ถึง

ลมหายใจของเขา ก็ค่อนข้างถี่และหนักแน่นขึ้นบ้างแล้ว

หลังจากที่เดินไปที่ข้างๆของหยางอวู่ถึง หลิวสามยื่นมือ ออกไป เชิตที่คางของหยางอยู่ถึง พูดถาม : “ฆ่าคนหนึ่งคน เรื่องจบจ้อย แต่ก็ไม่รู้ คุณจะจ่ายค่าตอบแทนเป็นอะไร? ก

หยางอวู่ถึงปล่อยให้สามหลิวเชิดคางของตัวเองไว้

ดวงตาที่สวยงามหยาดเยิ้ม พูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ : “ฉัน พอ ไหมคะ? ”

หลิวสามส่ายหน้า พูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน : “คุณก็ถ่อมา ถึงที่นี่ ถึงฉันไม่ช่วยคุณ คุณก็หนีไปไม่ได้ คุณเชื่อใหม?
หยางอรู้ถึงพยักหน้า : “ด้วยความสามารถของท่านสาม ฉันก็เชื่อไปโดยปริยาย แต่ฉันเชื่อว่า ท่านสามจะยินยอมช่วย

ฉัน”

“หะ? แต่นี้เธอก็เชื่อแล้ว? ”

“ถ้าหากท่านสามบีบบังคับฉัน ฉันก็ต่อต้านไม่ได้แน่นอน แต่ก็ขาดความสนุกไปไม่น้อยเลย หากท่านสามช่วยฉัน

ไม่ใช่ว่าจะมีความสุขมากกว่าเหรอ…”

หยางอวี่ถึงกัดริมฝีปากพูด

มือ ก็ได่ไปที่มือของสามหลิวที่เชิดคางเธอไว้อยู่ นิ้วชี้ที่ละมุนละม่อม บนแขนของหลิวสาม วาดเป็นวง

กลมๆอย่างไม่หยุดหย่อน สามหลิวยิ้มออกมาทันที : “น่าสนใจ ดี ฉันรับปากคุณ”

หลังจากที่ช่วงนี้ได้ไปมาหาสู่กัน ความสัมพันธ์ระหว่าง หวางเม่ยอวูและเฉินจิ้น ก็ยิ่งสนิทสนมกลมเกลียวกัน

คืนวันนี้ หวางเม่ยอยู่ก็ลากเฉินจิ้นออกมา เดินช้อปปิ้งที่ ตลาดเมืองหรุง

เฉินจิ้นก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร
หลังจากที่เดินช้อปปิงไปสักพัก ทั้งสองคนก็หาที่ทานข้าว

กัน

แต่ว่า เฉินจิ้นและหวางเม่ยอวู กลับว่าไม่ได้ไปกินข้าวที่ตีก สูงและหรูหราอะไรแบบนั้น

แต่กลับเลือกร้านแผงลอยที่ขายข้างทาง

ปิ้งย่างดื่มเบียร์

ไม่มีใครเชื่อเลย ฐานะอย่างนี้ของเฉินจิ้นและหวางเม่ยอว ทั้งสองจะเหมือนกับคนธรรมดาอย่างนี้ นั่งข้างถนน กินปิ้ง ย่างดื่มเบียร์

ความรู้สึกอย่างนี้ น้อยมากที่เฉินจิ้นจะมี

ตะโกนเสียงดังอย่างติดใจ

ถึงอย่างไร ตอนที่เฉินจิ้นและหวางเม่ยอว กำลังกินดื่ม อย่างมีความสุข

กลับมีคนกลุ่มหนึ่ง ในมือถืออาวุธหลากหลาย เดินตรง เข้ามายังพวกเขา

ทำให้คนรอบข้างต่างก็พากันตกใจ รีบหลบหนีกันอย่าง

รวดเร็ว

สีหน้าของเฉินจิ้นก็เยือกเย็นลงทันที

เพราะว่า จิตเงินของเขา ได้สัมผัสถึงลมหายใจของผู้หญิงคนหนึ่ง

“คุณ ก็คือเฉินจิ้น? –

ในเวลานี้ ผู้ชายคนหนึ่ง ที่มีรอยแผลเป็นบนหน้าผากสาม จุด มองมายังเฉินจิ้นพร้อมพูด

เฉินจิ้นยังไม่ได้พูดอะไร เขาก็มองไปยังหวางเม่ยอวูที่นั่ง ตรงกันข้ามกับเฉินจิ้นอีก

ทันใดนั้น นัยน์ตาก็ส่องแสงสว่างออกมา

หยางอวัถึง ก็เป็นผู้หญิงที่งดงาม อีกอย่าง เซ็กซี่มากด้วย รู้จักใช้ประโยชน์จากเรือนร่างที่โดดเด่นของตัวเอง เฉลียว ฉลาดมาก

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตา หรือ อุปนิสัย หยางอู้ถึงเทียบไม่ได้เลย

นัยน์ตาของหลิวสาม ก็ลุกเป็นไฟขึ้นมาอีกครั้ง “หากว่าคุณไม่มีเหตุผลที่ดีสักข้อ วันนี้ ก็เอาชีวิตทิ้งไว้ที่นี่

เถอะ”

“โย่ว หนุ่มน้อย บ้าใช้ได้เลยหนิ! * หลิวสามได้ยินแล้ว ใบหน้าก็แสดงความเย้ยหยันออกมาทันที “พรรคพวก เขา บอกว่าวันนี้จะเอาชีวิตของฉันทิ้งไว้ที่นี่ ฮาๆๆ นี้ถือว่าเป็น เรื่องตลกที่น่าชำที่สุดที่ฉันได้ยินในช่วงนี้เลยก็ว่าได้….”
ทันใดนั้น ก็นำทีมกว่ายี่สิบคน ล้อมรอบพวกเฉินจิ้นและ พวกไว้ต่างก็หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง

“บื้อๆแบบนี้ แม้ว่าพวกเราตัดไปแล้วจะไม่ถึงสิบ แต่ก็ยัง

เหลืออยู่แปด ฮ่าๆๆ) 14.” หวางเม่ยอวูชาเลือยงมองหลิวสามอย่างนึ่งๆ ยังคงกิน เนื้อที่อยู่ในมือของตัวเองต่อ

คนประเภทนี้ จะว่าไป เธอเป็นยอดฝีมือขั้นฝึกปราณ ก็ เท่ากับเป็นปรมาจารย์แล้ว ยิ่งกว่านั้นเป็นหัวหน้าตระกูลหวา งครอบครัวที่ซ่อนอยู่ แค่ตอนที่เธอยังไม่ได้ฝึกฝน ก็จะเป็น เพียงหัวหน้าตระกูลหวางในโจวเจียงเท่านั้น คนประเภทนี้ เธอไม่เอามาใส่ใจหรอกนะ

ยิ่งไปกว่านั้น มีเฉินจิ้นอยู่ เธอก็ไม่มีความจำเป็นต้องกังวล แม้แต่น้อย

“หนุ่มน้อย หากว่านายยอมให้เธอมากับฉันซะดีดี แล้ว ยอมคุกเข่าเรียกพ่อขอร้องให้ไว้ชีวิต บางทีฉันอาจจะไว้ชีวิต นายไว้ก็ได้..

หลังจากที่ขำขันกันแล้ว ใบหน้าของหลิวสามก็โหดเหี้ยม ขึ้นมาทันที ชี้ไปยังหวางเม่ยอวูพร้อมพูด

“เสียงเอะอะโวยวาย! ”

ค่าพูดของหลิวสาม ยังไม่ทันจบ เฉินจิ้นก็สะบัดมือออก
ทันใดนั้น หลิวสามและพวกอีกสามคนก็ลอยออกไปแล้ว และ พาศิษย์น้องที่อยู่ข้างกายของเขา ลอยออกไปพร้อม

กันด้วย

หลังจากที่ตกกระแทกลงพื้นแล้ว เลือดออกจากทวารทั้ง7

เสียชีวิตลงด้วยลมหายใจเฮือกสุดท้าย

“ท่านปู่สาม? ”

“พี่ใหญ่? ”

ศิษย์น้องคนอื่นๆ หลังจากที่เห็นหลิวสามลอยออกไป ก็ ไม่มีปฏิกิริยายาตอบสนองอะไรเลย ตกตะลึงไปทันที

ใครก็คิดไม่ถึง เมื่อกี้หลิวสามยังดีดีอยู่เลย แค่เฉินจิ้น สะบัดมือออกไป ยังไม่ได้เผชิญหน้าอะไรกับเขาเลย เขาก็ ลอยออกไปแล้ว

หลังจากนั้นก็ตายแล้ว?

นี้จะเป็นไปได้ยังไงกัน?

ไม่ตรงตามหลักวิทยาศาสตร์เลยสักนิด!

อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ เสียงของเฉินจิ้นกลับดังขึ้นอีก

ครั้งหนึ่ง “สามวินาทีต่อมา ถ้าใครอยู่ตรงหน้าฉัน ก็จะจบลง

เช่นเดียวกับเขา” น้ำเสียงของเฉินจิ้นเย็นชา และพร้อมที่จะฆ่าได้อีกครั้ง
ซึ่งทำให้ศิษย์น้องเหล่านั้นสั้นสะท้าน

หลังจากที่เห็นศพหลิวสาม ก็ไม่มีใครกล้าลองดีจริงๆ

ทันใดนั้นก็หนีกันกระเจิงด้วยความหวาดกลัว

เฉินจิ้นมองหวางเม่ยอยู่แล้วพูดว่า: “คุณกินก่อน ฉันจะไป

ฆ่าคน!”

“ช่างเถอะ ฉันอิ่มแล้ว!”

หวางเม่ยอวูเช็ดมุมปากของเธอ กล่าวพร้อมยิ้ม

สุดท้าย เธอก็ยังทำไม่ได้ มีคนตายอยู่ข้างกาย ยังจะ สามารถพูดคุยและหัวเราะต่อไปได้

เฉินจิ้นก็ไม่ได้บังคับ

จากนั้น เขาก้าวไปข้างหน้า และร่างก็วาร์ปหายไป

หยางอวู้ถึงที่อยู่ไกลๆ เดิมที่คิดว่า หลิวสามพาคนมา 20 กว่าคน ถือมีดไปจัดการฆ่าเฉินจิ้น คงไม่มีปัญหาไดๆทั้งสิ้น

ในความเข้าใจของเธอ แม้ว่าเฉินจิ้นเป็นปรมาจารย์ด้าน ศิลปะการต่อสู้ที่ห่วยแตก หรือว่าจะเป็นไปได้งั้นเหรอที่คน หนึ่งคนจะสามารถเอาชนะคนมากกว่า 20 คนได้? เป็นเรื่อง ตลกเลยทีเดียว

วันนี้ เฉินจิ้นต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย
เพื่อระบายความเกลียดชังของเธอ

อย่างไรก็ตาม เธอกลับคิดไม่ถึงเลยแม้แต่นิด ว่าหลิวสาม พาคนไป ไม่ทันได้พูดใดๆสักคำ ก็ลอยออกไปเลย

เธอทรุดลงบนพื้น และไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆอีก

จากนั้น ลูกสมุนเหล่านั้นของเขา แม้แต่หลิวสามก็ไม่ สามารถดูแลได้ ทยอยกันวิ่งหนีไปแล้ว

“สวะ ไอ้สวะ!”

หยางอวี่ถึงกัดฟันด้วยความเกลียดชัง และได้ทักทาย บรรพบุรุษของหลิวสามทั้งสิบแปดชั่วโคตรอีกครั้งในใจ

จากนั้น หันหลังกลับแล้ววิ่งออกไป

กังวลว่าเฉินจิ้นจะมาพบเธอเข้า

อย่างไรก็ตาม หยางอวู้ถึงเพิ่งจะวิ่งได้เพียงไม่กี่ก้าว

แต่กลับพบว่า ตรงหน้าของเธอ มีคนเกินมา 1 คน

เฉินจิ้นปรากฏออกมาอย่างฉับพลัน

“คุณ…คุณปรากฏออกมาได้อย่างไร?”

หยางอวี่ถึงรู้สึกตกใจ

เธอมองไม่ออกเลย ว่าเฉินจิ้นมาปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอได้

อย่างไร
“นังโง่ ในเมื่อคุณไม่รักษามันให้ดีๆ หยวนห้าวให้โอกาส ปล่อยชีวิตคุณให้รอดแล้ว งั้นก็ ตายซะเถอะ!”

เฉินจิ้นมองเธอด้วยสายตาเย็นชา

และพร้อมที่จะฆ่า

“ฉัน…เฉินจิ้น ฉันผิดไปแล้ว….คุณปล่อยฉันไป เถอะ….ฉันอยู่กับคุณได้…เมื่อก่อนคุณชอบฉันมากไม่ใช่เห รอ? ฉันยอมยกทุกอย่างให้คุณ….*

หลังจากที่รู้สึกถึงเจตนาฆ่าของเฉินจิ้น หยางอวู่้ถึงรู้สึกตื่น ตระหนก ทันใดนั้นความรู้สึกแห่งความตายก็ปกคลุมหัวใจ

ของเธอ

“ตายซะ!”

เฉินจิ้นเปล่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา

หลังจากนั้น รวบพลังวิเศษ

รวมซี่ดำเข้าด้วยกันและปล่อยเข้าไปในตัวของหยางอวู่ถึง

“อ้า….*

ทันใดนั้น หยางอยู่ถึงกรีดร้องขึ้นมา

น้ำเสียงแหลมและทรมานอย่างมาก

ทั้งร่างกายสั่นอย่างยั่งไม่อยู่
“ฉะ.เฉินจีน…ช่วย..”

หยางอรู้ถึงดิ้นไปดิ้นมาบนพื้นไม่หยุด

แต่อย่างไรก็ตาม ไม่นาน เธอก็ไม่สามารถแม้แต่จะพูดได้ เหลือเพียงแค่เสียงกรีดร้องอย่างทรมาน

ทั้งวิญญาณล้วนแล้วถูกแผดเผา

เฉินจิ้นมองเธอ โดยใช้ความอดทนอย่างมาก

“วางใจได้ วิญญาณของคุณ จะถูกแผดเผาทั้งวันทั้งคืน ก่อนที่จะตายสนิท อีกอย่าง ไม่มีใครรู้ว่าคุณตายอย่างไร และไม่มีใครสามารถช่วยคุณได้ทั้งนั้น คุณก็เสพสุขไปเถอะ!”

หลังจากพูดประโยคดังกล่าว เฉินจิ้นก็ไม่สนใจหยางอวู้ถิ งอีกเลย และหันหลังจากไป

สวรรค์เล่นตลกยังหลบหลีกได้ แต่อยู่กับเขากลับไม่

สามารถมีชีวิตรอดได้

ก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึงความเป็นคนแล้ว

วันต่อมา ตอนเช้า เฉินจิ้นและหวางเม่ยอวู ออกเดินทางไป

ภูเขาเขียว

และเฉินจิ้นก็ก้าวเดินจากไป และมีคนอีกกลุ่มหนึ่ง เดินทางมาถึงเมืองหรุง

คนกลุ่มนี้ หลังจากที่มาถึงเมืองหรุง ก็ไม่ได้ไปที่อื่นเลย

ดูเหมือนว่ารู้เป้าหมายอยู่แล้ว

ตรงไปที่ตระกูลหยวนเมืองหรุง

วิลล่าตระกูลหรุง

“สอบถามหน่อย พวกคุณคือ?”

ในเวลานี้หยวนห้าวเพิ่งตื่น อยู่ๆกลับพบว่า ในบ้านของ ตนมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญมาสองสามคน ถามด้วยความ ประหลาดใจ

“เย่าเก๋อ หลินปิ้งซาน!”

หนึ่งในสี่คนกล่าวอย่างภาคภูมิใจ

“เย่าเก๋อ?” หยวนห้าวตะลึง

ไม่เคยได้ยินมาก่อน

“คุณไม่รู้ก็เป็นเรื่องปกติ ที่พวกเรามาที่นี่ หลักๆก็มีเพียง เรื่องเดียว” หลินปิงซานกล่าว 1 ปีก่อน เตาหลอมยาขนาด เล็กที่คุณซื้อมาจากตลาดโบราณเมืองหรุง อยู่ที่ไหน?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ