เมื่อจาเข้ามาในสำนักงาน จึงรีบเข้าไปนั่งประจำที่ อย่างรีบร้อน ยังไม่ทันได้นั่งลงดี ร่างของภาก็ปรากฏแก่ สายตาของเธอ

“คุณ ภาสวัสดค่ะ! ”

ญภาไม่มองหน้าเธอแม้แต่น้อย “รีบไปหาผู้ช่วยทัศนีย์ เธอมีธุระจะคุยด้วย

“อ่อ โอเคค่ะ ! “พลันจารวี รู้สึกกังวลใจ

เธอไม่กลับบ้านถึงสองวันสองคืน ไม่รู้ว่าน้าอามจะเป็น ห่วงขนาดไหน หรือว่ายศพลจะรู้เรื่องแล้วกันนะ!

จารวีเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องทำงานของทัศนีย์ ทัศนีย์ก้าลังคุยโทรศัพท์ เมื่อเธอเห็นจารวี รีบร้อนทํามือเป็น เชิงบอกให้จารวีรอสักครู่

ทัศนีย์ใช้ภาษาอังกฤษสื่อสารกับปลายสาย จารวีฟัง ไม่ค่อยรู้เรื่อง เธอจับใจความได้เพียงไม่กี่คำ “เพิกถอนใบสั่ง จอง” “ปัญหาคุณภาพสินค้า” “ความเสี่ยง” สีหน้าท่าทางของ ทัศนีย์ค่อนข้างตึงเครียด เธอพยายามอธิบายกับลูกค้าอย่าง สุดความสามารถ จารวียืนอยู่ที่ด้านนอก ทันใดนั้นทัศนีย์ หยิบโทรศัพท์อีกเครื่องบนโต๊ะมาส่งให้จารวี แล้วก็กลับไปคุย โทรศัพท์ต่อ

จารวีรับโทรศัพท์มา เธอเพิ่งสังเกตเห็นว่านี่คือ โทรศัพท์ของตัวเอง ที่วันนั้นลืมเอากลับไปด้วย

เธอรีบกดเปิดเครื่อง พล่นโทรศัพท์ก็สั่นอย่างรุนแรง
เสียงข้อความโทรคัพท์ดังขึ้นอย่างไม่ขาดสาย

ดวงใจของจารวี นระริก เธอมา เปิดจอความชื้น อ่าน มีข้อความเมกว่าอันจนกล่องข้อความเธอแทบจะเต็ม

“จารวี เธอไปตายที่ไหน!

จาร เธอไม่รับโทรศัพท์ฉันงั้นหรอ!!

จาร เธอกล่าปิดเครื่องใส่ฉัน เธอรู้ไว้ซะ คราวนี้เธอ ตายแน่ รอฉันกลับไป ฉันจัดการเธอแน่!!

จาร ตะลึงงันสักพัก เธอรีบกดโทรศัพท์ต่อสายหาน้า

น้าอาม จารวีนะคะ ยศพลได้โทรไปหาน้าอามหรือเปล่า

ערה

คะ!

“ตามจริงคุณจารวิ! คุณหายไปไหนมาคะ ตายแล้ว! เมื่อคืนคุณขายโทรหาคุณจารวีหลายรอบมาก ฉันอยากจะ ช่วยคุณวิเก็บเป็นความลับแต่ก็เก็บไม่อยู่แล้วค่ะ ! คุณจาร ระวังตัวหน่อยนะคะ”

เธอยังคุยโทรศัพท์กับน้าอามไม่ทันเสร็จ ทัศนีย์ติดต่อ กับลูกค้าเสร็จเรียบร้อยพลางก้าวออกมาเรียกจารวี หน้า ประตู “คุณจารวี โทรศัพท์จากท่านประธานค่ะ! ”

จารวี-วางสายของน้าอาม พลางรีบวิ่งไปหาทัศนีย์

จารวีกระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก แววตาของทัศนีย์บ่งบอก งความห่วงใย เธอยื่นโทรศัพท์มาให้จาร พลางเชีย “ระวังหน่อยนะคะ ท่านประธานอารมณ์ไม่ค่อยดี

จารวี ให้เธออย่างบานซึ้งใจ พลางพล็กหน้า ม.

“จาร ! เธอไปตายที่ไหนมา!! “น้ำเสียง พลปะทุ ออกมาราวกับเสียงฟ้าผ่า ดังก้องกังวานอยู่ในหูของจาร

จาร ลูบคลาใบหูอย่างทรมาน “ฉะ…ฉันไปบ้านเก่าของ คุณลงมาน่ะ”

“เธออยากตายหรือไง! ครั้งที่แล้วยังไม่เข็ดใช่ไหม ยัง ไปรนหาที่ตายอีก!! “

ยศพลโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เขาเพิ่งจะออกจากบ้านมา

ไม่กี่วัน เธอก็บ้านช่องไม่กลับข้ามวันข้ามคืนซะแล้ว ทําให้เขา

เป็นห่วงจนแทบจะบ้าตาย

ถ้าไม่ใช่เพราะนิรันไปกับเขา เขาจะให้นิรันคอยตามไป เฝ้าเธอไม่ให้ห่างเลย

กลางคืนจะไม่กลับก็ไม่บอกสักคํา โทรศัพท์ก็ไม่พกไป อีก ยัยผู้หญิงคนนี้นี่ไม่มีสมองหรือไง ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่ เคยนึกถึงความรู้สึกของคนอื่น! ไม่รู้หรือไงว่ามีคนเขาเป็น ห่วงเธอมากขนาดไหน!

จารวีกุมโทรศัพท์ เธอฟังยศผลกรนด่าเธออยู่นานถึง ครึ่งชั่วโมงโดยไม่เอ่ยอะไรออกมา

ทําไมไม่พูด! ” เมื่อยศพลระบายความโมโหเสร็จ น้ำ เสียงของเขาก็อ่อนลงเล็กน้อย”อืม ฉันไปแล้ว!

“เหอะ รู้ว่าตัวเองผิดก็ดี เธอรีบพกโทรศัพท์ติดตัวไว้เลย นะ แ ว าไปเถลไถลที่ไหนอีก เดียวกันนี้ฉันกลับไป

*ไม่ใช่ว่าอีกสองสามวันคณถึงจะกลับมาหรอ

“จาร เธออยากโดน ใช่ไหม! เธอภาวนาให้ฉันไม่ต้อง กลับไปอยู่ล่ะสิ! ” ยศพลกําลังอารมณ์เสีย น้ำเสียงของเขา ประชดประช

“เปล่าซะหน่อย งั้นคุณก็กลับมาเถอะ!

ในที่สุดยศพลก็ยอมกดวางสาย พลันจาร ราวกับตัวเองรอดตายจากภัยพิบัติ วีก็รู้สึก

เธอส่งโทรศัพท์คืนให้กับทัศนีย์ ทัศนีย์จ้องมองเธอด้วย สีหน้าที่บูดบึงอย่างนั้นเนิ่นนาน

จารวีค่อยๆก้าวเท่าเดินออกไปนอกห้อง พลันเสียง ทัศนีย์พูดคุยโทรศัพท์กับยศพลก็ดังมาจากด้านหลัง

*ท่านประธานคะ ลูกค้าออสเตรเลียกลุ่มนั้นเกิดเปลี่ยน ใจกะทันหันค่ะ พวกเขาต้องการที่จะยกเลิกใบสั่งซื้อสินค้า แล้วจะให้ทางเราคืนเงินมัดจําไป แต่เงินเหล่านั้นดิฉันเอาไป ลงทุนในการกว้านซื้อบริษัท วกรุ๊ปจํากัดหมดแล้ว เราควรทํา อย่างไรดีคะ!! “

จารวีตะลึงงัน เธอรีบลดจังหวะการก้าวเดินให้ช้าลง

“อะไรนะคะ! ไม่ได้นะคะท่านประธาน ทําไมจะต้องใช้ วิธีนี้ไปโจมตีบริษัท กรุ๊ปให้พังพินาศด้วยล่ะคะ ตอนนี้หุ้นของบริษัทปราบฮาบ ก้านเรายังย้อต่อไป มันก็จะ กลายเป็นหลุมขนาดใหญ่ที่ไม่สามารถซลเซมส่วนที่ขาดได้ นะคะ ค่ะ โอเคค่ะ! จารฟังถึงตรงนี้ก็รีบจ่าอ้าวเดินจาก

ไป

แต่ทว่า เธอกลับไม่รู้สึกดีใจ

ถึงแม่ มนต์จะชนะ แต่ยศพลจะปล่อยเธอไปอย่างนั้น

หรือ

ในเวลาพักกลางวัน โรงอาหารของบริษัทเผยแพร่ข่าว ใหม่ที่น่าปีติยินดี ซึ่งก็คือราคาหุ้นของบริษัทข้ากรุ๊ปจํากัดพื้น ล้ว อีกทั้งบิดาของประธานมนต์ตรี ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ในจอโทรทัศน์ สุรีย์วัลย์เกาะแขนมนต์ตรีอย่างสนิทสนม แสดงความรักใคร่กันอย่างเป็นธรรมชาติต่อหน้าสื่อมวลชน

“เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่มีผู้ไม่หวังดี มาทำการเก็งกำไรให้ ราคาหุ้นตกลงในครั้งนี้ ท่านประธานมนต์ตรีมีความคิดเห็น อย่างไรบ้างคะ

สำหรับเรื่องนี้ที่ทำให้ทุกคนต้องเป็นกังวล กระผมต้อง ขออภัยด้วยนะครับ ไม่ว่าจะยังไง ขอให้ทุกท่านเชื่อใจใน บริษัท วกรุ๊ปจํากัดต่อไป ทางเราจะใช้ความซื่อสัตย์และมี สัจจะมาปฏิบัติต่อลูกค้าทุกท่าน

“คุณสุริยวิล มีความคิดเห็นอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้คะ นักข่าวสัมภาษณ์สุริย์วัลย์

สุริย์วัลย์ฉีกยิ้มสว่างไสวอย่างเป็นสุข “ฉันเชื่อว่าคู่หมั้น ของฉันจะสามารถกอบกู้สถานการณ์ที่เลวร้ายนี้กลับคืนมา ได้ค่ะ ฉันจะคอยเคียงข้างและสนับสนุนเขาตลอดไป* พลัน ดวงใจของจารวีก็รู้สึกปลื้มปิติยินดีไปกับพวกเขา
ถูกต้องแล้ว คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือสุรีย์วัตน์ ไม่ใช่คนที่ ไม่ได้เป็นอะไรกับเขาเช่นเธอ…

ทราย พลจะกลับมาเป็นเวลาหลังเที่ยงต้นแก้ว

จารวี มตาหลับไม่ลง เธอเดาไม่ถูกว่ายศพลจะจัดการ

กับตัวเองยังไง

เธอลืมตาอยู่ภายใต้ความมืดมิดภายในห้อง พลันเสียง ฝีเท้าที่หนักหน่วงก็ดังเข้ามาจากด้านนอก เธอรู้สึกว่าหัวใจ สั่นเทาอย่างไม่มีสาเหตุ

เสียงเปิดประตูไม่ได้รุนแรงอย่างที่คิดไว้

ร่างกายสูงใหญ่ของยศพลก้าวเข้ามา จารวีแกล้งหลับ เธอปิดเปลือกตาลง ไม่ส่งเสียงออกมาแม้แต่น้อย

นิ้วมือที่เย็นเฉียบของยศพลปัดผ่านใบหน้าของเธอ

“เหอะ ฉันจะปล่อยเธอไปก่อนแล้วกัน ! ”

ยศพลส่งเสียงไม่พอใจในลำคอ พลางยื่นมือออกไป จัดผ้าห่มให้เธอ “เธอนี่มันเป็นผู้หญิงที่ไม่มีหัวใจเอาซะเลย ฉันอุตส่าห์กลับมาทั้งที ไม่คิดจะรอกันบ้าง!

เขาเดินไปนั่งลงบนโซฟา พลางต่อสายหาใครบางคน

ในขณะที่เธอสลึมสลือ ราวกับว่าได้ยินเขาคุยกัน

“ไม่ได้ เราจะไม่ล้มเลิกการกว้านซื้อบริษัทน้องวีกรุ๊ป อย่างเด็ดขาด!
นี่คือประโยคสุดท้ายที่จาได้ยิน เธอรู้สึกว่า นอน ห้างกายบตัวลงไป ก่อนที่สองมือหนาจะยื่นมาตั้งร่าง ร อนของเธอ ดลงกับแผงอกหว่าง

พลันจารก็รู้สึกว่าตัวเองนั้นเคยชินกับการอยู่ในอ้อม กอดของเขาแล้ว แต่ทว่าความเคยชินนี้มันทำให้เธอรู้สึก หวาดกลัว

เมื่ออยู่ในอ้อมกอดของเขา เธอรู้สึกสงบและปลอดภัย จนกระทั่งหลับไป

เช้าวันที่สอง จารวีฝันว่ามีงูตัวหนึ่งกำลังเลื้อยเข้าไป ในกางเกงของเธอ เธอตกใจจนแทบสิ้นสติ พยายามปัดป้อง อย่างสุดกำลังด้วยหวังจะดิ้นให้หลุด

ทันใดนั้นเธอก็ตกใจตื่น ม ยศพลกำลังจ้องมองเธอ พลางยิ้มอย่างร้ายกาจ “ความรู้สึกข้าจริงๆ ถูกคนอื่นลวนลาม ขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ตัวอีก

ตอนนี้จารวีถึงได้รู้สึกว่ามือของเขาอยู่ในกางเกงนอน ของตัวเอง ที่แท้ไอ้งูที่น่ากลัวตัวนั้นก็คือเขานั่นเอง

เธอตื่นตระหนกอยู่พักหนึ่ง พลันใบหน้าเล็กก็ร้อนผ่าว

แผงอกกว้างเปลือยเปล่า มัดกล้ามแข็งแรงเป็นลอน สวยเซ็กซี่ นัยน์ตาหวานเชื่อมไปด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง เขากัน งกดจูบเธอ

จาร อยากจะหลีกหนีก็ไม่ทันซะแล้ว ทําได้เพียงส่ง เสียงร้องอู้อี้ประท้วง เธอถูกเขาพันธนาการไว้ใต้อาณัติอย่าง แน่นหนา
นี่คือเข้าตรู่ที่ค่อนข้างตื่นเต้นเร้าใจ ราวกับคู่แต่งงาน ข้าวใหม่ปลามัน เ อ พ พัทไปแล้วหนึ่งคืน เขาก็บมา กผักมีชีวิตชีวาเต็มเปี่ยม

เขาทะยานเข้าไปอย่างไม่มีขีดจํากัด การอ่อนแรงจน

แทบลุกจากเตียงไม่ได้

เมื่อเสร็จกิจ ยศพลอาบนํ้าและออกมาแต่งตัว เขา มองไปยังใบหน้าน่ารักอ่อนช้อยของจารวี พลางย้มออกมา อย่างพออกพอใจ “วันนี้ไม่ต้องไปทำงานหรอก พักผ่อนอยู่ที่ บ้านนี่แหละ เดี๋ยวตอนเย็นไปงานเลี้ยงกับฉัน ฉันมีอะไรจะ เซอร์ไพรส์เธอ

จาร รู้สึกถึงลางไม่ดี แต่เธอก็ไม่อาจคาดเดาได้ว่าคือ

เรื่องอะไร

แต่ถ้าไม่ไปทํางาน มันจะไม่ค่อยเหมาะสมหรือเปล่า” ”

“ฉันเป็นเจ้านายเธอ ฉันอนุญาตให้เธอพักก็พักเถอะ จะ พูดเพ้อเจ้ออะไรนักหนา”

เมื่อยศพลใส่ชุดสูทเรียบร้อย เขาจึงถือเนคไทเดินตรง มาหาเธอ “ผูกเนคไทให้ฉันซึ!

จาร งุนงงไปประมาณหนึ่งนาที จึงรีบก้าวลงจากเตียง แล้วยืนขึ้น พลางเอื้อมมือไปผูกเนคไทให้เขา ระยะของ ดวงตาทั้งสองคู่ห่างเพียงไม่ถึงคืบ

เมื่อดวงตาคู่สวยสบเข้ากับนัยน์ตาคมเข้มของเขา เขา สังเกตเห็นความรู้สึกที่ผิดปรกติ อีกทั้งยังมองเธอออกอย่าง ทะลุปรุโปร่ง
ราวกับว่าเขามีเวทมนต อ่านใจคนสามารถมองเห็น ความลับที่ซ่อนอยู่ภายในจิตใจของเธอได้

จาร หลุบตาลง ไม่กล้ามองตาเขาตรงๆ

จาร ผูกเนคไท เขาอย่าง นาญ เธอยิ้มบางๆ เสร็จ

ทันใดนั้นยศพล วาดวงแขน ย่าดึงเธอเข้าไปสู่อ้อม กอดของเขา เขากอดเธอแน่น เป็นอ้อมกอดที่บริสุทธิ์ ไม่มี ตัณหา ไตเจือปน

จารวีตะลึงงัน หลังจากกลับจากไปดูงานที่ต่างประเทศ เขาก็แทบจะเปลี่ยนกลายเป็นคนละคน

“จารวิ ฉันจะทําให้เธอเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุด!

หลังจากยศพลเอ่ยประโยคนี้จบ เขาก็เดินก้าวยาวๆ

ออกไป

จารวียืนอยู่ที่เดิมอย่างงุนงง ‘จารวี ฉันจะทำให้เธอเป็น ผู้หญิงที่มีความสุขที่สุด ประโยคนี้ยังคงดังก้องอยู่ในหู พลัน ดวงใจของเธอก็หลอมละลายลงอย่างช้าๆ…

เมื่อถึงเวลากลางวัน นิรันก็พาช่างแต่งหน้าสองสามคน เข้ามา ทั้งยังมีชุดเดรสที่ยศพลซื้อมาจากยุโรปอีกสองสาม

“คุณจารวีคะ พวกเราคือช่างแต่งหน้าที่จะมาแต่งตัวให้ คุณวันนี้ค่ะ”

ก่อนหน้านี้จารวีได้ยินยศพลพูดว่าต้องไปงานเลี้ยงอะไรสักอย่าง เธอเดาว่าน่าจะเป็นงานเลี้ยงของบุคคลในแวด ของตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยออกงานอะไรแบบนี้ เธอถาม “ฉันไม่ไปได้ไหมคะ

คุณว่าต้องไปครับ

นิรันด้วยรอยยิ้มน้อยๆ แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคย ชายปฏิบัติต่อผู้หญิงคนไหน เช่นเธอ

คุณงานใหญ่ที่ยุโรปกลับมาก็เพื่อเธอ ทั้งยังขอร้องคุณท่านว่าจะอุปถัมป์เธอ เมื่อคืนหลังจากเสร็จ งานก็จะกลับมาทันที นิรันได้แต่หวังว่าพวกเขาจะมี ความสุขด้วยแบบนี้ไปเรื่อยๆ

ช่างแต่งตัวกลุ่มนั้นหยิบชุดเดรสที่งดงามอลังการมา สวมใสให้ตรงหน้าอกของชุดฝังเปี่ยมไปด้วยเพชร หลายกะรัตเปล่งประกายแวววาวสะดุดตา

ผมยาวสลวยของเธอถูกเกล้าขึ้นเป็นมวยใหญ่ที่ดูหรู ใบหูของเธอประดับไปด้วยต่างหูคริสตัล ถึงแม้ไม่ แต่งหน้า แต่เธอก็งดงามจนผู้พบเห็นต้องตกตะลึง

ในตอนช่างแต่งตัวเตรียมที่จะแต่งหน้าให้เธอ ร่างสูง ของยศพลก็ก้าวเข้ามาจากหน้าประตู

ไม่ต้องแต่งหน้า แค่นี้ก็พอแล้ว!”

ยศพลบอกห้ามช่างแต่งหน้าเอาไว้ ผู้หญิงของเขาไม่ ต้องแต่งหน้า หน้าสดแบบนี้ก็คนมองประทับใจ ได้แล้ว

ผิวขาวผุดผ่อง ที่สวยแบบธรรมชาติ แต่งเติมเครื่องสําอางเข้าไปคงจะกลายเป็นไร้รสนิยมมากกว่าเดิมสะอีก

ผู้หญิงที่ใสบริสุท ตรงหน้า พอสวมใส่ชุดราตรีเข้าไป แล้ว มันทำให้เธอยิ่งดูสง่างามราวกับดอกไม้ผลิบาน

เขาหักห้ามใจตัวเองไม่ไหว จนต้องก้มหน้าลงไปสัม ลองริมฝีปาก หอมหวานของเธอ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ