น่าอายที่ค่อยๆย่องออกมาจากห้องครัว โบกไม้โบกมือ มาทางจาก

เธอลุกขึ้นยืน แล้วค่อยๆเดินเข้าไปหาน้าอาม

“คุณจารวี จริงๆแล้วคุณชายรักคุณมาก เขาตั้งใจหาผู้ หญิงมากระตุ้นคูณ คูณเพียงแค่ยอมรับผิดกับเรา ยอมแพ้ส

ครั้ง ความโกรธ เขามีต่อคุณ ก็จะค่อยๆหายไปเองล่ะคะ”

จาร สายหัวอย่างเจ็บปวด ไม่มีทาง ครั้งนี้ยศพลคงจะ เกลียดเธอเข้ากระดูกอย่างแน่นอน

เขาตบเธอจนแทบตายแบบ น คงจะไม่เหลือความ เห็นใจอยู่อีกแล้ว เขาไม่ได้รักเธอแล้ว เขาเกลียดเธอไปแล้ว จริงๆ

“คุณจารวี คุณฟังหน้าพูดสักหน่อยเถอะ น้าอาบน้ำร้อน

มาก่อน…

“น้าอามคะ ขอบคุณสําหรับความหวังดีนะคะ แต่ว่าฉัน กับเขา….. คงจะไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกแล้วล่ะค่ะ”

ก็ดี ในเมื่อเขาทํากับเธอแบบนี้ ความรู้สึกดีๆเส้น สุดท้ายในใจของเธอที่มีให้เขา ก็หายไปหมดแล้วเหมือนกัน

จู่ๆโทรศัพท์ในห้องรับแขกก็ดังขึ้นมา น้าอามจึงรีบวิ่งไป

“คุณชาย ต้องการอะไรคะ”

รับ
“ให้การวิเอาน้ำผลไม้ปั่นมาสองแก้ว และให้เธอเป็นคน ทําด้วยตัวเองเท่านั้น” ยศพลพูดจบก็ตัดสายไป

นําอาหมองจารอยู่ ก ก เ อ หายใจออกมาอย่าง แรง “คุก นาต้องการดื่มน้ำผลไม้ และต้องการให้คุณทําให้

“อ๋อ โอเคค่ะ”

จารวีเดินเข้าไปในครัวอย่างเจ็บชา มองหาผลไม้คั้นสด ผ่านไปสิบนาที น้ำผลไม้สีแดงสดสองแก้วถูกจารวีนขึ้นไป

เสิร์ฟ

ห้องนอนใหญ่ด้านบน เห็นยศพลกําลังนอนเปลือย ท่อนบนเสพสุขอยู่บนเตียง กล้ามเนื้อแน่นเป็นลอนเต็มไป ด้วยความเซ็กซี่

มีนา คล่อมอยู่บนตัวเขา หน้าอกของเธอน่าจะอยู่ที่ ประมาณไซต์คัพอีน่าจะได้

เธอเห็นจารวีเดินเข้ามา ก็ไม่ได้รู้สึกเขินอายเลยแม้แต่ น้อย แต่กลับรู้สึกหยิ่งผยองในตัวเองสะมากกว่า

แต่ก่อนตอนที่แข่งประกวดนางงาม ก็รู้สึกขินมากับการ ถูกคนอื่นใช้สายตามองสำรวจรูปร่าง ไม่เพียงแต่ไม่ปกปิด

แถมยังยืดตัวตรงขึ้นอีก

ผ้าแพร่มันวาวถูกปกคลุมส่วนล่างของพวกเขาเอาไว้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าภายใต้ล่างนั้นซ่อนอะไรเอาไว้

จารวีเดินหน้าขาเข้าไปในห้อง พยายามก้มหน้าแล้วเอาน้าผลไปวางไว้บนโ

มินาเรียกเธอเอาไว้อย่างหงุดหงิด “เอามาส่งให้ถึงมือ

จาร มองไปยศพลแวบหนึ่ง ดวงตาของเขาเรียบสนิท นอกจากเขาจะเกลีบตเธอแล้ว ก็คนจะรังเกียจเธอมาก เธอ ทําได้เพียงแต่ยกน้ำผลไม้ไปเสิร์ฟถึงมือของมีนา

มีนาจงใจส่งเสียงเชอะออกมาเล็กน้อย เล็บมือที่ถูก ด้วยสีแดงสดตัดกับนิ้วมือเรียวขาว ยื่นมือออกมารับแก้ว ผลไม้ไปจากมือของ

จารวีอย่างเย่อหยิ่ง ดื่มไปได้หนึ่งอีก ก็บ้วนออกมา

ทั้งหมด

“อๆ ท่านประธานยา ชัยจาร ผู้หญิงโหดเหี้ยมคนนี้ มัน เอาพริกปั่นให้ฉันดื่มคะ” มีนาร้องไห้ออดอ้อน

“ก็คุณไม่ได้บอกว่าจะกินน้ำผลไม่อะไร ฉันก็คิดว่าคุณจะ ชอบกินพริกปั่นนิคะ”

จารวินึกถึงวันนั้นที่งานเลี้ยง ก็ทำให้เธอรู้สึกโกรธกับ สิ่งที นาทําเอาไว้กับเธออย่างเจ็บแสบ

“อืออ ท่านประธานดูสิคะ นังนี่มันจงใจทำชัดๆ คุณต้อง จัดการให้ฉันนะคะ ไม่อย่างนั้นฉันไม่ยอมจริงๆด้วย” มีนา แกล้ง

ทําเป็นทุบตีไปบนหน้าอกของยศพล
ๆ พล หลัก นากอก และโดดลงมาจากเตียง

นมือไปบินที่คางจาร ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอ คือคนใช้ของที่นี่ ไป! ไปคั้นน้ำผลไม้มาใหม่ จนกว่ามีนาม พอใจ”

จารมองไปที่เขาอย่างเจ็บขา ไม่ได้พูดอะไรออกไป เพียงแค่ยก ผลไม้เดินกลับลงไป

หลังจากทีจารวิเนหายไปแล้ว เขาก็ใช้เข้าสืบไปที่มี นาจนตกเตียง

“ท่านประธาน….ทําไมคุณทํากับฉันแบบนี้ล่ะคะ”

“ทําแบบนี้กับเธอแล้วมันจะทําไม เธอได้ในสิ่งที่อยากได้ แล้ว เธอคิดว่าว่าตัวเองเป็นใครกัน”

“ท่านประธานคะ ฉันดีกว่าจารวีตั้งเยอะ ทำไมคุณถึงต้อง ทําดีกับแม่นั่นขนาดนั้นด้วย”

ยศพลมองไปที่เธออย่างดูถูก “ฉันยศพลไม่คิดจะเล่น กับผู้หญิงที่คนอื่นเคยใช้งานมาก่อนแล้วหรอกนะ”

มีนาสูญเสียความมั่นใจสุดๆ เธอพยายามที่จะยั่วยศ พล แต่ใครจะไปคิดว่าเขาไม่เพียงแต่ไม่สนใจไยดีเธอแม้แต่ นิดเดียว แถมยังทําให้ตัวเองอยากเอาจนไม่หยุด ถ้าไม่ใช่ เพราะเห็นแก่นิตยสารที่จะทําให้มีรายได้ถึงหลายล้านล่ะก็ เธอคงจะรีบหนีไปหาคนอื่นมาระบายความต้องการแล้ว

จาร ยกแก้วนําผลไม้ขึ้นมาเสิร์ฟอีกรอบ
มีนาคมไปห ง ก ขมวด วอย่างรังเกียจ ไม่อย เธอนี่มันไม่มีฝีมือเลยนะ เห็นอะไรออกมากรสชาติแปหมด ไป ขึ้นมาใหม่

จารวิกัดริมฝีล่าง เห็นได้ชัดเลยว่าน่าจงใจหาเรื่องกัน

ยศพลกวาดตามองไปที่เธอแบบนิ่งๆ จารวีก็ทำได้เพียง ยกแก้วนํากลับลงไปชั้นล่างอีกรอบ

ตอนที่เธอกำลังล้างเครื่องปั่นน้ำผลไม้อยู่นั้น จู่ๆ ก คมมีดเครื่องปั่นบาดเข้าที่นิ้วมือ ทําให้เลือดไหลออกมา

เธอรับเอานิ้วใส่เข้าไปในปาก นํ้าตาไหลออกมาไม่

เธอในตอนนี้ มีชีวิตอยู่อย่างไร้ศักดิ์ศรีสิ้นดี

“ว้ายๆๆ ฉันก็ว่าทำไมถึงยังไม่มา ที่แท้ก็แอบขี้เกียจอยู่

นี่เอง”

นาส่งเสียงเย้ยหยันด้งมาจากทางด้านหลังเธอ จารวี หันหลังหนี ไม่สนใจเธอ

มีนาจงใจเดิมอ้อมไปด้านหน้าเธอ “จิ๊ เธอคงถูกยศพล เลนจนเบื่อแล้วล่ะสิ ดูๆไปแล้วรูปร่างอย่างเธอ ไม่มีอะไรเลย นี้ มิน่าตอน ยศพลอยู่บนตัวฉัน เขาถึงได้มีอารมณ์ขนาดนั้น คงน่าจะเป็นเพราะหาอารมณ์จากตัวเธอไม่เจอเลยล่ะมั้ง”

จารวีมองค้อนไปที่มีนา “ใช่ เขาเล่นกับฉันจนเบื่อแล้ว ตอนนี้ก็เลยให้เธอมาเล่นต่อไง! ฉันกับคุณมันต่างกันตรง

หยด
บศพล ไออน คุณมั่นเป็นปิศาจ…

ใช้เวลาไปหนึ่งชั่วโมงกว่าๆ เคี้ยวหนึ่งจานก็ถูกนึ่งจนสุก กลิ่นหอมลอยมาวางอยู่ตรงหน้าของยศพล

มีนาได้กลิ่นหอมของเกี๊ยว ก็รู้สึกอยากอาหารทันที เธอ หยิบตะเก่ยมขนมายื่นมือเตรียมจะคีบเข้าปาก

แต่จู่ๆยศพล หยิบจานเกี๊ยวยกขึ้นมาแล้วเททิ้งลงถัง

ขยะด้วยความรวดเร็ว

มองไปที่จารวีด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

ไม่อร่อย ไปหามาใหม่

จารวีมองเขาด้วยความคับแค้นใจ หันหลังกลับเดิน เข้าไปในห้องครัว แล้วทําเกี๊ยวต่อ นี่เป็นวันที่หนักหน่วง จริงๆ

จาร ทําเกี๊ยวไปเป็นร้อยชิ้น แต่ก็ถูกยศพลเททิ้งถัง ขยะทั้งหมด

มีนาเมื่อเห็นดังนั้น ก็ไม่คิดจะหยิบตะเกียบขึ้นมาหยิบ

กินอีก

จาร มองยศพลอย่างโกรธๆ “คุณยังไม่ได้ชิมเลย แม้แต่นิดเดียว รู้ได้ยังไงว่าไม่อร่อย นี่มันตั้งใจแกล้งกันชัดๆ

ยศพล มเย็นยะเยือก “ใช่ ฉันตั้งใจแกล้งเธอ ใช้มือ สกปรกแบบนั้นมาทําอาหารให้ แล้วอยากให้ฉันกินหรอ เธอ เห็นฉันยศพลเป็นตัวอะไรกัน? ถังขยะงั้นหรอ?
ยาที กน้อยใจ เต็มบ้า จา พยายามสะกด

กลั้นไม่ให้มันไหลออกมา

“ลพล เปามาดูถูกคนอื่นนักเลย!

“ฉันชอบ ฉันพอใจ ทําไม? ใครใช้ให้เธอท่าตัว ากันล่ะ? ยกให้เธอเป็นเจ้าหญิงดีๆไม่ชอบ แต่ชอบทำตัวสำส่อนยศ พลพูดจบ ก็พังโต๊ะกินข้าวจนล้มระเนระนาด

จานบนโต๊ะ แตกลงบนพื้นแหลกละเอียด

มีนาตกใจ ถอยหลังมองทุกสิ่งอย่างหวาดกลัว ไม่กล้า เอ่ยสิ่งใดๆออกมา

มือของยศพลถูกโต๊ะกระแทกจนบาดเจ็บโดยไม่รู้ตัว เขาพุ่งตัวออกไปด้านนอกตะโกนเสียงดัง “นิรัน!!”

นิรันปรากฏตัวอยู่ที่หน้าประตูด้วยความรวดเร็ว

“ครับคุณขาย!”

“เอาเธอออกไป อย่าให้ฉันเห็นหน้าอีก

นิรันเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้ามีนา กดเสียงต่ำพูดออกมา “เชิญครับคุณมีนา !”

“ไอโง่ ฉันไม่ได้หมายถึงเธอ” ยศพลพูดอย่างหัวเสีย ตอนนี้แค่เพียงเขาเห็นจารวี ก็รู้สึกเหมือนมีมีดปักวนอยู่กลาง ใจ อย่างหยุดยั้งไม่ได้

ผู้หญิงคนนี้ เหมือนกับจุดอ่อนของเขา แค่ยืนอยู่ตรงนั้น ก็ทำให้เขารู้สึกยังความพ่ายแพ้ไร้กำลังของตัวเอง

คนอย่างยศพล แม้กระทั่งหัวใจของผู้หญิงคนเดียว กลับยั้งไว้ไม่ได้

นิรันไม่ได้พูดอะไร จารวีก็เดินออกไปด้วยตัวเอง

เธอจากไปโดยไม่อาลัยอาวรณ์เลยแม้แต่นิดเดียว เพียงแค่ขยับฝีเท้า ที่เหนื่อยล้าเดินจากไปทีละก้าว

ยศพลต่อยลงไปบนกำแพงอย่างแรง นิ้วมือทั้งห้าม เลือดไหลออกมาไม่หยุด มีนามองอย่างหวาดกลัว

ตอนที่เตรียมจะพูดเอ่ยออกไป ยศพลก็หันกลับมามอง ทีเธอ แล้วตวาดเสียงลั่น “มองอะไร ยังไมรีบไสหัวไปอีก!

มิน่าไม่กล้าอยู่ต่อ รีบหันหลังวิ่งออกไป กลัวว่าถ้าวิ่ง ออกไปช้ากว่านี้คงถูกยศพลตีจนเจ็บตัวเอาได้

เสียงแตกละเอียดที่ดังสนั่น คือเสียงของใช้ต่างๆที่จัด วางในห้องถูกพังทลายไม่มีชิ้นดี

จารวีถูกจับขังในห้องโถงของบริษัทน้องวีอีกครั้ง

เธอยุ่งทั้งวันจนขาทั้งสองข้างอ่อนเพลีย แต่จู่ๆที่หว่าง ขาก็รู้สึกถึงความร้อน และเริ่มรู้สึกปวดที่ท้องน้อยขึ้นมา

จารวีปวดจนหน้านิ้ว แย่แล้ว ประจำเดือนมา

จารวีขยับตัวไปที่หน้าประตู แล้วเคาะไปที่ประตูเบาๆ ผ่านไปสักพักถึงจะมีคนมาเปิดประตู
รับ รบกวนนายไปหยิบของสกอย่างหนึ่งส

จาร รู้สึกเขินอาย จะต้องพูดคำว่าผ้าอนามัยกับผู้ชาย ใบหน้าแต่งพูดเสริมขึ้นว่า “เอากระดาษกับปากกาให้ฉัน

นิรันหาอยู่พักหนึ่งก็เจอปากกากับกล่องบุหรี่ที่ตัวพอดี

จารวีรับมาพร้อมพูดขอบคุณ เธอเขียนตัวหนังสือลงไป แล้วส่งให้นิรัน “นายห้ามดูนะ รบกวนนายเอาไปให้น้าอามที เขารู้ว่าเรื่องอะไร”

นิรันเป็นคนชื่อสัตย์ พยักหน้าตอบรับพร้อมกับปิด

ประตูลง

จารวีกลับมานั่งบนโซฟาเงียบๆ ความเจ็บปวดที่ท้อง น้อยค่อยๆผ่านเข้ามา

เธอนอนลงบนโซฟา หยดเหงื่อเปียกเต็มผมของเธอ

แต่ก่อนก็มีปัญหาเรื่องปวดท้องประจำเดือนอยู่แล้ว แต่ ครั้งนี้กลับรู้สึกรุนแรง จนเธอทนไม่ไหวแล้วจริงๆ

ทันใดนั้น ก็มีเสียงเบาๆผ่านประตูเข้ามา

จารวิเอ่ยเสียงขึ้นมาเบาๆ “น้าอาม

แต่จู่ๆก็มีร่างสูงใหญ่พุ่งตัวเข้ามา “วี! พี่เอง!”

จารวีลืมตาขึ้นมา ก็เห็นดวงตาอบอุ่นของมนต์ตรี ปรากฏอยู่ในสายตาของเธอ ภายในใจรู้สึกถึงความอบอุ่นขึ้นมาทันที

“พี่มนต์!”

15 ขอโทษ ที่มาช้าไป เขาทําร้ายหรือเปล่า?” จารวิกัด ปาก พร้อมกับส่ายหน้า เธอไม่อยากทําให้พี่มนต์เป็นห่วง ยิ่ง ไม่อยากให้ มนต์รู้ถึงเรื่องพวกนั้นด้วย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ