หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ณ ห้องพักคนไข้พิเศษห้องหนึ่ง ยศ พลนั่งพิงอยู่บนเตียง บนแขนซ้ายถูกผ้าผูกไว้ แขนขวายังมี สายน้ำเกลือห้อยอยู่ แต่มีอก็ยังจับมือของ จารวีไว้แน่น กลัว ว่าเขาจะหายไปอีก
“ขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังคุณ ฉันอยากจะทําความ เข้าใจตัวยาก่อนถึงบอกคุณ….
ถ้าเรื่องราวไม่มาถึงขั้นนี้ ก็จะไม่บอกเขา
“คุณรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
จารวีถามขึ้นมาตรงๆ
ยศพลก็มหน้า จูบ หน้าผากของเขา นัยน์ตาเต็มไปด้วย ความอบอุ่น
“ตั้งแต่ครั้งที่พาคุณไปอเมริกา ก็รู้…
จารวีทตาโต มองเขาแบบไม่อยากจะเชื่อ “งั้นทุกครั้งที่
ผมหาหมอ คุณก็รู้?!
นัยน์ตาของจา ฉายแววความเศร้าออกมา แล้วขมวดคิ้ว
“อาการ เป็นเราครั้งนั้นที่หมดสติไปหรอ”
เห็นสีหน้าลังเลของจารวี ยศพลก็จับไหล่ของเขาแน่น
หรือว่าคุณเปิดบังผมหลายรอบแล้ว?”
จารกระพริบตา “ที่จริงก็ไม่กี่ครั้ง ฉันแต่ไม่อยากให้คุณ เป็นห่วง
ยศพลมองเขาด้วยความโมโห
“บอกว่าคุณโง่ ยังไม่ยอมรับอีก คุณไม่บอกผม ผมจะรู้ ไหม? ดร.นัด บอกว่า สามารถใช้ความเจ็บปวดมาตัดสินความ ก้าวหน้าของอาการ… ช่างโง่เสียจริงๆ
จารวีก็มหน้าแล้วหลับตาลงเบาๆ “คุณควรบอกฉันให้เร็ว กว่านี้ ไม่งั้นฉันคงคิดว่าคุณแต่งงานกับนิชาภา
ที่จริงแล้ว คุณคงพอจะเดาออก
“อืม!” จารวีพยักหน้า” ครั้งที่เห็นกรงเหล็กในห้องรับแขก พวกเขาหลอกฉัน บอกว่าเป็นหมาป่าตัวใหญ่ แต่ฉันไม่เชื่อ ถ้าเป็นหมาจริงๆ คงได้กลิ่นไปแล้ว ฉันสงสัยมาแต่แรกแล้วว่า คณซ่อนอะไรไว้ ที่แท้เป็นนิซากานี่เอง
ยศพลโกรธจนตาลุกเป็นฟืนเป็นไฟ
“ตั้งแต่กลับมาจากอเมริกา ผมก็เริ่มสืบเรื่องนี้ สืบมาตั้ง นาน ก็พบว่าอยู่ที่นิชาภา ตอนแรกผมใช้หลายวิธี เขาก็ไม่ ยอมพูดออกมา สุดท้าย ผมใช้เลือดของคุณน่าพิษเข้าสู่ ร่างกายเขา เขาไม่กลัวตาย ถึงจะตายก็ไม่ยอมบอกว่ายาแก้ พิษนั้นอยู่ที่ไหน”
จารวีมองยศพลนิ่ง เขาไม่คิดว่า นิชาภาผู้หญิงที่ดูใสซื่อ นั้น มีจิตใจแอบแฝงที่ชั่วร้าย
เขาขอร้องให้แต่งงานกับเขา ถึงเขาจะรู้ว่ามันไม่จริง แต่
เขาก็ยัง
ยศพลนัยน์ตาฉายแววรู้สึกผิด “ขอโทษนะ จารวี ผมไม่มี เอง คุณพูดถูก ผมมันเลวถ้าหากไม่ใช่ผม คุณคงไม่ต้องมา แบกรับพวกนี้…
จารวิเงยหน้าขึ้น มองไปทียศพลด้วยความเห็นใจ
“เรื่องต้องโทษฉิน ทั้งๆที่คุณเตือนฉันแล้ว ไม่ให้ฉันเข้า ใกล้นิยาภา แต่ฉันกลับไม่ฟัง ปล่อยให้เขาเข้ามาในบริษัท ให้ เขาได้โอกาสมากมาย
“เจ้าเด็กโง่…” ยศพลใช้สายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก
มองจา จารวีก็มหน้าลง แล้วเอาหน้าซุกเข้าไปในอ้อมอกยศพล
พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
“ฉันยังคิดว่า เป็นเพราะคนในบ้านพูลสวัสดิ์ คุณถึงตั้งใจ
ทําร้ายฉัน”
จารวีพูดออดอ้อน บนหน้าแสดงออกถึงความรู้สึกผิด
ยศพลเอื้อมมือไปจับหูของเขาด้วยความเอ็นดู “วันหลัง ห้ามพูดไม่คิดอีกหล่ะ หรือคุณไม่รักผมแล้ว ?
จารวีหัวเราะ แต่ไม่ได้ตอบกลับมา
“เงยหน้าขึ้นมา…”
ยศพลสั่งอย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ จารวีค่อยๆเงยขึ้นไป
มองเขา
ศพลพูดขึ้นด้วยความเสน่หา
“พูด ว่าคุณรักผม!”
“ไม่เอา!”
จารวีปฏิเสธ ที่นี่เป็นโรงพยาบาล สารภาพรักที่นี่ก็จะเกิน ไปหน่อย
“พูดว่ารักผม ไม่งั้นผมจะแกล้งคุณ
ยศพลเดช ใช้สายตาดุดันจ้องมาที่เขา
“ไม่เอา ยศพล คุณอย่าเกินไปหน่อยเลย”
จารวีเห็นว่ายศพลกำลังจะเขยิบเข้ามา จึงหันหัวจะวิ่งหนี แต่ก็ถูกยศพลจับเอาไว้ก่อน
ไม่พูดอะไร ก็จับเขากดลงบนเตียง
“เคร่งๆๆ……
เสียงราวแขวนน้ำเกลือกระทบกันดังขึ้น จารวีขัดขืน
พลางตะโกน
“เลือดไหลออกมาแล้วคุณ”
ยศพลดึงเข็มออกมา ไม่สนสายน้ำเกลือ ลมหายใจหนักนั้น ประทับลงไปที่ริมฝีปากจารอย่างเร่าร้อน
ไม่ได้มานานแล้ว หัวใจของทั้งคู่เต้นเร็วมาก
คู่ประทับจูบอุ่นๆลงบนปากของจารวี ทําให้เขาสั่นไปทั้ง ตัว ราวกับผีเสื้อที่มีความสุขบินไปบินมา
เขาค่อยๆเผยอปากของจารวีออก ค่อยๆเลียเข้าไป จน พบลิ้นอันน้อยนั้น เขาจึงดูดกลืนเข้าไป
ผู้หญิงคนนี้ ริมฝีปากหวานจนคนหลงใหล เขาชิมกี่ครั้งก็ ไม่เบื่อ จนอยากจะเป็นเจ้าของ
“ไม่เอา….
จารวีได้โอกาสขัดขืน ไม่ต้องพูดว่าที่นี่คือโรงพยาบาล
มือของเขายังพันแผลอยู่
มีเลือดไหลออกมาขนาดนี้ จะให้เขากล้าลงมือได้อย่างไร
เลือดของยศพลยิ่งทําให้เขามีอารมณ์ ของแข็งๆช่วงล่าง
ของเขานั้น อยู่ที่หน้าอกของจาร
“อันนั้นไม่เอา…”
ยศพลหายใจหอบ ลากลิ้นไล่ไปทั่วลำคอของจารวี จนไป หยุดที่หัวไหล่
เขาใช้มือข้างที่ไม่ได้เป็นอะไร ล้วงเข้าไปในเสื้อของจารวิ เกาะกระดุมออกอย่างชำนาญ
เขาดึงเสื้อออก ก้มหน้าลงไปสำรวจร่างกายของเธอ
“อ้ะ…อืม ไม่เอา ยศพล ”
จารวีถูกห้อมล้อมด้วยความสุขสม ความนุ่มนวลและชุ่ม ชื้นจากหน้าอกของเขานั้น ทำให้ทั้งร่างกายรู้สึกไวต่อความ รู้สึก
“ให้ผมนะ…” ยศพลถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความ ต้องการ กลายเป็นความร้อนแรงและดุดัน
เขาจูบที่ติ่งหูขแงเธอ แล้วร้องเรียกชื่อเธอ
“ไม่ได้นะ ที่นี่คือโรงพยาบาล”
“ให้ผมนะ ที่รัก คุณแฉะมาแล้ว…
ยศพลใช้มือหนาตึงกระโปรงของจารวีออก ทนไม่ได้ที่จะ เอาแท่งอุ่นๆนั้นเข้าไปในร่างกายเธอ
“อ๊ะ….” จารวีร้องเสียงแห่งความสุขออกมา
ยศพลยกตัวจารวีขึ้นมาไว้บนเตียง เขายืนที่พื้น แล้วแรง ยกเธอขึ้นมา
จารวีหันหลัง มือกผ้าปูแน่น ฝนแรง ยศพลกระแทกเข้า มาครั้งแล้วครั้งเล่า
ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น ทั้งคู่นอนหอบอยู่บนเตียงผู้ป่วย
ยศพลใช้มือข้างหนึ่งโอบจารวีไว้ แล้วทั้งสองก็เบียดกันอยู่บนเตียง
พยาบาลคนหนึ่งจะเข้ามาเปลี่ยนยา เห็นว่าบนเตียงนอน นั่งอยู่สองคน ไม่รู้สึกตัว
“คุณคะ คุณนอนที่นี่ไม่ได้นะคะ…
“ออกไป!”
ยศพลตะโกนขึ้นด้วยความโมโห พยาบาลอะไรกัน ไม่ต คนในห้องพิเศษก่อนเลย
พยาบาลตกใจ จึงรีบเดินออกไป
แต่จารวีอดไม่ได้ที่จะหน้าแดง ราวกับเป็นโจรที่ถูกจับได้
“ยศพล ปล่อยฉัน ฉันนอนที่นี่ไม่ได้”
“ไม่ได้ ถ้าคุณไม่นอนตรงนี้ ผมก็ไม่นอนตรงนี้”
และแล้วฉันก็พบเรื่องถนัดของยศพลอีกอย่าง นอกจาก
เขาจะหน้าด้านแล้ว ยังหลอกเก่งอีก”
“นอนอยู่ดี แล้วมือคุณเลื้อยมาจับอะไรเนี่ย” จารวีบ่นขึ้น
เบาๆ
“หึๆ ตรงนี้ยืดหยุ่นเป็นพิเศษ จับหน่อยคงไม่เป็นไร…อ๊ะ รู้สึกว่าใหญ่ขึ้นมาตั้งเยอะ นี่เป็นผลงานของผมใช่ไหม!! พลพูดขึ้นมาแบบไม่อาย ” ยศ
จารวีหน้าแดงไปจนถึงคอ ผู้ชายตนนี้ ทำไมไม่รู้จักอายเลยนะ?
คําพวกนี้ก็พูดออกมาได้ ไม่รู้สึกเขินเลยแม้แต่นิดเดียว
แต่ว่า ไม่ว่าจารวีจะขัดขืนยังไง ยศพลก็ไม่ยอมเอามือ ใหญ่นั้นออกมาจากเสื้อของเธอ
จับเอาไว้อย่างเป็นเจ้าของ
จาร ทําได้เพียงเอาผ้าห่มขึ้นมาคลุมไว้ อย่างหมดหนทาง
“ยศพล แล้วลูกของพวกเราล่ะ จะติดเชื้อไหม
ยศพลครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “โดยละเอียดยังไม่แน่ใจ ตอน แรกที่ผมบอกให้คุณเอาเด็กออก ก็เป็นเพราะเรื่องนี้ ผมกลัว ว่าหลังจากลูกออกมา จะไม่สมบูรณ์…
ไม่สมบูรณ์! จารวีอึ้งไป ทําไมเธอไม่ได้คิดเยอะขนาดนี้! มีแต่ยศพลที่มองการณ์ไกล!
ตอนแรกก็เข้าใจเขาผิด แต่เขาก็ไม่ได้โกรธอะไรเธอ
จารวีรู้สึกอบอุ่นในใจขึ้นมา
แต่ก็หายไปอย่างรวดเร็ว
“แล้วต้องทำอย่างไร? ถ้าลูกของพวกเราติดเชื้อจะทำยัง
ยศพลก็มลงจูบผมที่ค่อยๆบางลงของจารวี
“ผมจะหาวิธีให้นิชาภาบอกยาแก้พิษนี้มา…..
นิชากาผู้หญิงคนนี้ รับมือมากกว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก
ไม่แข็งไม่ได้ งั้นคงต้องลองใช้ไม้อ่อน เขาท่าตามที่เธอ ขอร้องแล้ว
“ยศพล เขาจะให้จริงๆหรือ
“อืม ผมจะหาวิธีให้เขาพูดออกมาจนได้”
ยศพลตกอยู่ในห้วงความคิด
ตกดึก จารวีกลับถึงบ้าน ณ ตอนนี้ น้าอามและคุณหมอ วิชเตอร์ได้บินมาจากฮ่องแล้ว
เมื่อเห็นจารวี น้าอามก็ถึงกับร้องไห้
ดึงมือของจารวีไปกุมไว้ แล้วร้องไห้
“คุณจารวี คูณไม่เป็นไรใช่ไหม! พวกเราไปเที่ยวรอบโลก มาแทนคุณแล้ว…
จารวีถึงกับเหงื่อตก “น้าอาม หนูขอโทษ หนูไม่ได้พูดกับ น้าอามเรื่องนี้ ก็ไปเสียแล้ว ตอนนั้นรีบมาก ถ้าหนูเล่าให้ฟัง อย่างละเอียด น้าคงไม่ให้หนูกลับมา อย่าโกรธหนูเลยนะคะ”
น้าอามหายใจเข้าลึก แล้วจึงปล่อยมือ
“ฉันโกรธที่ไหลล่ะ ฉันเป็นห่วงคุณจารวี แต่ว่า ตอนนี้ ปลอดภัยก็ดีแล้ว น้าค่อยสบายใจหน่อย
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ