สายตาของจาร เข้ากลับนัยน์ตาของเธอเบือนหน้าหนีอย่างเจ็บปวด เธอไม่อยากจะมองเขา เสียงฝีเท้าของเขาก้าวเข้ามาอย่างหนักแน่น ยศพลหยุด

ยืนอยู่ที่ข้างเตียง จาร หลับตาลง แต่ก็ยังรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิ

ในดวงตาของเขา

ทันใดนั้นกอบกุมมือเล็กของเธอไปวางไว้บน ใบหน้าของตน

เธอพูดไม่ผิดหรอก ฉันมันคนสาระเลว เธอ ฉันสิ!

จารวิชะงักมือของตนไว้ไม่ให้เค้าดึงเข้าไป

แต่ทว่าแรงของมากนัก เธอไม่สามารถ ต้านทานได้ เขาดึงมือของเธอตบลงไปหนักๆที่ใบหน้าของ ตนเอง

พอแล้ว คุณอย่าทําแบบนะยศพล ที่นี่คือโรงพยาบาล เลิกทําให้ฉันขายขี้หน้าสักที!”

จารวีใช้แรงดึงมือกลับเข้าหาตัว

ยศพลไม่ได้ฝันใจเธอต่อ

น้ำเสียงที่เป็นห่วงเป็นใยดังเข้ามาจากหน้าประตู

พลันใบหน้าหล่อเหลาคมคาย ของยศพลก็แปรเปลี่ยน เป็นคล้ำ เขามองไปยังที่ด้านนอกยังเป็นอริ
จารวีลุกขึ้นนั่ง เธอมองเห็นในมือของมนต์ตรี คือผลไม้ เข้ามาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

3 ได้ข่าวว่าไม่สบาย เป็นยังไงบ้าง?

จาร สายหัวไปมาอย่างอ่อนแรง เธอลอบมองไปยังยศ พล ยศพลยืนอยู่ที่ข้างเตียงนิ่งๆ เขาไม่ได้ออกไปและไม่ได้ ชวนมนต์ตรีทะเลาะ แต่ทว่าจารวีสัมผัสได้ถึงความโกรธ แค้นจากในดวงตา ที่เขากำลังพยายามอดกลั้น

* มนต์ วีไม่เป็นไรแล้วค่ะ ก็แค่ไส้ติ่งอักเสบ ตอนนี้ค่า ออกไปแล้ว คุณหมอบอกว่าไม่เป็นไรแล้วค่ะ”

ไส้ติ่งอักเสบงั้นหรอ? งั้นก็ต้องระวังหน่อยนะ อย่าทาน อาหารที่เย็นจัด

จาร มองไปทางทศพล”ฮ่าๆ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มีเขาคอย

ดูแลอยู่

มนตรีก็ไม่ได้คิดจะอยู่นาน เขานําอาหารที่ตัวเองลงมือทํา เองมาให้เธอ แล้วจึงกลับไป

ตั้งแต่ต้นจนจบยศพลไม่ได้พูดอะไรออกมา บางทีอาจ เป็นเพราะครั้งนี้จารวีป่วยหนัก แล้วในก้นบึ้งของหัวใจเค้าก็ คงจะแคร์เธอเข้าแล้วจริงๆ

โอ้โห คุณจะราวี คุณชายมนต์ทําผัดเปรี้ยวหวานซี่โครง หมูมาอ่ะค่ะ! “น้าอามเปิดกล่องอาหาร กลิ่นหอมหวลของผัด เปรี้ยวหวานซี่โครงหมูก็ลอยอบอวลไปทั่วทั้งห้องผู้ป่วย

จารวีกำลังหิว เธอจึงหยิบตะเกียบขึ้นมา” น้าอาม รีบเอามาให้ชมหน่อยค่ะ

ตั้งแต่ที่ตัวเองท้อง จะราเพียงแค่ได้กลิ่นอาหารเธอก็ น้ำลายสอ ซึ่งเป็นปฏิกิริยาที่แปลกมาก

เธอยื่นตะเกียบไปตีบมาหนึ่งชิ้น แต่ยังไม่ทันได้คับเข้า ปาก ก็ถูกมือหนามาปัดออกอย่างบ้าอำานาจ

กระดูกหมูหล่นลงบนผ้าห่ม ทําให้ผ้าห่มเป็นรอยเลอะของ คราบนํ้ามัน

จารวีจ้องมองยศพลอย่างงุนงง น้าอามตะลึงงัน เธอยืนนิ่ง ไม่ไหวติง

ยศพลแย่งอาหารไปอย่างถือวิสาสะ พลางนํามันทิ้งลงใน ถังขยะ

“ไม่ต้องกิน!!

จารวีเงยหน้าขึ้นพลางจ้องมองเขา ยศพล นี่คุณเป็นบ้า

อะไรอีก?”

“ฉันไม่ได้บ้า แต่ว่าเธอไปอยู่บ้านไอ้มนต์ตรีแค่คืนเดียวกั ทําให้ไส้ติ่งอักเสบ เธอคิดดูสิว่าอาหารของบ้านมัน มันทำให้ คนกินหรือเปล่า?”

นี่คุณ จะราวีพูดไม่ออก เธอถือตะเกียบอย่างงงงวย

“เอ่อ ที่คุณชายสามพูดก็มีเหตุผลนะคะคุณจารวี จริงๆ แล้วคงเป็นเพราะอาหารนี้ คุณจารวีคงจะทานไม่ได้มั้งคะ ที่ คุณชายสามนํามันไปทิ้งนั้นถูกต้องแล้วค่ะ ตอนนี้คุณจารวีคําฝังท้อง ควรจะงดทานอาหารบางอย่าง ‘น้าอาม ใกล เกลีย

ไม่อย่างนั้นเด็กหนุ่มสาวคู่นี้คงจะทะเลาะเบาะแว้งกันอีก เป็นแน่

จารวีจ้องมองยศพล ในตาของเขาจ้องมองกลับมายังถือ ไพ่เหนือกว่า เธออยากกินไอ้ผัดเปรี้ยวหวานซี่โครงหมูนี่ใช่ ไหม มันจะไปยากอะไร รอฉันแป๊บนึง

หลังจากเอ่ยจบ เขาก็เดินตะบึงออกไปด้านนอก

จารวีโกรธจนแทบอยากร้องไห้”น้าอามคะ ผู้ชายคนนี้ ทําไมเหมือนเด็กจังเลย”

“ฮ่าๆ คุณจารอย่าพึ่งรีบร้อนตัดสินใจไปค่ะคุณขาย สามจริงใจต่อคุณจารวีมากนะคะ คุณอย่าพึ่งโทษเขาเลย ค่ะ รอให้ผ่านช่วงเวลานี้ไปก่อน หลังจากที่คุณออกจากโรง พยาบาล เขาไม่มีทางกลับไปร้ายแบบนั้นแน่นอนค่ะ”

เหอะถ้าเขาไม่ร้ายกาจแบบนั้นน่ะสิถึงจะแปลก จาร คิดอย่างโมโห

3 ชั่วโมงถัดมา ยศพลกลับมา ในมือของเขาถือกล่องข้าว สีเขียวเห็นเข้ามาด้านใน

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ จารวีมองเขา อย่างพินิจพิเคราะห์ ชุดสูทสีดำของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วย คราบนํ้ามัน

แต่ทว่าเวลานั้นจะระวีได้ให้น้าอามไปขอข้าวที่ด้านนอกเข้ามาให้เธอ และเธอก็ทานมแล้ว

เมื่อเห็นสีหน้าที่ภูมิอกภูมิใจของยศพล ภูมิก็รู้สึกถึงลาง

“นี่คืออะไร?”

ทศพลวางกล่องข้าวลง พลางเอ่ยอยากภูมิอกภูมิใจ เธอ เปิดดูเองเถอะ!”

น้าอามเข้ามาผสมโรง เธอช่วยจารวีแกะกล่องอาหาร กลิ่นหอมหวลของอาหารก็ลอยออกมา

“ซี่โครงหมูอย่างนั้นหรอ? จารวีเอยอย่างตกตะลึง

แน่นอน! ยศพลตอบกลับเธอยังลําพองใจ น้าอามยิ้ม พลางเอ่ย โอ้โห ผัดเปรี้ยวหวานซี้ดครงหมูนี้ คุณชายสามท่า เองหรอคะ กลิ่นหอมมากๆเลยค่ะ คุณจารวีลองทานสักหน่อย ไหมคะ?”

ตอนนี้จะราวีไม่หิวแล้ว ผัดเปรี้ยวหวานซี่โครงหมูที่ยศ พลทํา มันไม่สามารถเทียบกับของ มนต์ได้เลยแม้แต่น้อย

ผัดเปรี้ยวหวานซี่โครงหมูที่พี่มนต์ท่า เป็นอะไรที่ กลมกล่อมครบรส อีกทั้งเขายังหามาตั้งนานแล้ว เมื่อเปิด ออกมาทําให้ดูน่ารับประทาน

แต่ที่บศพลท่า เขาทอดกระดูกหมูนานไป ทำให้บางชิ้นมี รอยไหม้ สีของนํ้าตาลก็ไม่ค่อยสวย มันไม่เหลืองและยังขาว โพลน เกาะอยู่รอบกระดูกหมูเป็นชั้นหนาๆ เครื่องเทศจําพวก พริกไทยและกระเทียมก็ถูกโรยไว้ทั่ว
จารวีบมวด ว เธอชะงักตะเกียบไม่กล้าดับขึ้นมา

– จารวี เธออย่าหาท่าทางโอเวอร์เกินไปได้ไหม? นี่ฉัน ลงมือทําเองเลยนะ”

น้าอามส่งสายตาให้จารวี เธอกําลังหมายความว่าให้จาร ไว้หน้าเขาสักหน่อย ไม่เช่นนั้นคุณชายสามคงจะโกรธอีก เป็นแน่

คุณชายสามของเธอก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ถึงชอบเอาตัวไป แข่งขันกับคุณชายมนตรีอยู่เรื่อย แม้แต่การทําอาหารก็จะ ต้องเปรียบเทียบ ช่างเป็นเด็กไร้เดียงสาเสียจริง

เธอสบเข้ากับสายตาที่ภาคภูมิใจและรอคอยของยศพล จาร สูดหายใจเข้าลึกๆพลางพ่นออกมา เธอรวบรวมความ กล้า คีบซี่โครงหมูขึ้นมาหนึ่งชิ้นและใส่เข้าไปในปาก

“อ๊ะ”จารวีกัดไปหนึ่งคำ นี่มัน… นี่มัน…

พลันเธอก็พุ่งลงจากเตียง จากนั้นก็วิ่งไปยังถังขยะแล้วจึง บ้วนกระดูกหมูชิ้นนั้นออกมา

ความมั่นใจของคุณชายสาม ถูกเหยียบย่ำไม่เหลือชิ้นดี

ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย ทั้ง ทั้งเขียวเขียว ราวกับมี ตอหม้อสีดำยืนอยู่ที่ข้างตัวของเธอ

จารวีเงยหน้าขึ้น พลางยื่นมือออกไปรับกระดาษทิชชู ที่ หน้าอามยีนให้มาเช็ดปาก เธอยิ้มเหยเก

ยศพลใบหน้าบูดบึง” เธออย่าโอเว่อร์นักได้ไหมจารวี ฉันไม่ได้ใส่ยาพิษลงไปซะหน่อย

จารโบกมือไปมา เธอยื่นมือไป บมาอีกหนึ่งชิ้น พลาง ยื่นมันไปตรงริมฝีปากของทศพล” คุณชิมเอาเองแล้วกัน”

ศพลอ้าปากอย่างลังเล เมื่อเขากัดซี่โครงหมูที่จารวียน ให้ลิ้มลองอยู่ในปากสักพัก เขาจึงพิมพ์ออกมา เป็นไปไม่ ได้ เขาทำซี่โครงหมูเป็นสิบจาน แต่จานนี้ดูดีที่สุด แหวะ อ้วก

ยศพลริบพุ่งไปที่หน้าประตู พลางบ้วนซี่โครงหมูทิ้งลงใน งขยะจนหมดสิ้น

ไม่คิดว่าจะขมขนาด !!!

จารวีจําขัน เธอหัวเราะจนลักยิ้มเด่นชัดขึ้นที่สองข้างแก้ม เธอเอยอย่างขบขัน” เป็นไงล่ะ ฉันไม่ได้ใส่ร้ายคุณซะหน่อย เห็นชัดๆว่าฝีมือของคุณไม่เหมือนใช้มือทำ”

“ก็แค่ผัดเปรี้ยวหวานซี่โครงหมู ฉันไม่เชื่อว่าฉันจะทำให้มัน อร่อยไม่ได้ จารวี ทำไมผู้หญิงแบบเธอถึงชอบซ้ำเติมฉันนัก

ยศพลรับ หนักแน่น ว่าเขาจะต้องทำเมนูนี้ออกมาให้ อร่อยให้ได้ อย่างน้อยก็ต้องทําให้อร่อยกว่าที่ไอ้มนตรีท่า

แต่จริงๆแล้วฉันชอบกินซุปเปรี้ยวหวานที่คุณทำมากเลย ไปทําให้ฉันกินหน่อยสิ

ฝันไปเถอะ หมอพูดว่าเธอกินเผ็ดไม่ได้ ถ้ากินอีกฉันฆ่า เธอแน่”
วันที่สาม จาราก็ออกจากโรงพยาบาล เธอไม่ชอบอยู่ที่

โรงพยาบาลนานๆ

ภายในช่วงเวลาสองวันที่เธออยู่โรงพยาบาล ในทุกๆบ่าย มนตรี จะน่าอาหารที่เขาทำเองมาให้เธอ บางครั้งก็เป็นผัด เปรี้ยวหวานซี่โครงหมู แต่บางครั้งก็เป็นเมนูอื่น

ยศพลรู้เวลานําอาหารมาส่งของเขา เพียงแค่เห็นมนตรี เดินเข้ามา ยศพลก็ยืนอยู่ที่ข้างกายของจาร ดวงตา คลับ ของเขา จ้องมองมนตรีอย่างไม่ชอบใจ

เขาไม่พูดจา และไม่มีความรู้สึกใด มนตรีไม่ถือสา แต่จาร กลับรู้สึกกระอักกระอ่วน ถึงแม้ว่ามนตรีจะเป็นแขกของเธอ แต่ยศพลกลับไมไว้หน้าเขาเลยสักนิด

เมื่อมนต์ตรีกลับไปยศพลก็นําอาหารที่มนตรีเอามาส่งทั้ง ลงถังขยะ อย่างไม่พูดพร่ำทําเพลง

จารวียนคิ้วอย่างเหนื่อยหน่ายใจ ผู้ชายคนนี้ช่างมีนิสัยที เหมือนเด็กเสียจริง

และเพื่อไม่ให้เรื่องนี้เกิดขึ้นอีกครั้ง จารวีจึงยื่นคำร้องขอ ออกจากโรงพยาบาล

ยังไงซะเธอก็ไม่ปวดท้องแล้ว อยู่ในโรงพยาบาลก็ไม่ สบายใจ ยศพล และเป็นห่วงจารวีมาก เขาคอยเฝ้าเธอไม่ ห่างไปไหน

แต่หลังจากออกจากโรงพยาบาล เขาก็จะได้ไม่ต้องเจอ หน้าไอ้มนตรี เขาจึงรู้สึกยินดีเป็นอย่างมาก
ในที่สุดก็ได้กลับบ้าน เมื่อจาร ได้สูดอากาศที่บริสุทธิ์ จิตใจของเธอก็ดีขึ้นเป็นเท่าตัว

วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์พอดี ยศพลจึงถือโอกาสนี้ พาจารวีไปเดิน ช้อปปิ้ง หลังจากที่เข้าไปในห้างสรรพ สินค้า จารมองซ้ายมองขวา อย่างสนอกสนใจ แต่ยศพล นอกจากดูของเครื่องใช้ที่เหมาะกับรถสนิยมของเขา เขาก็ไม่ ได้สนใจในสิ่งของอะไรอีก

เข้าไปข้างในได้ไม่ถึง 10 นาที ก็กดรับโทรศัพท์ จารวี ยีนฟังอยู่ที่ข้างกายของเขา ส่วนใหญ่ล้วนเป็นเรื่องงาน

ล้วนเกี่ยวกับเรื่องแผนการที่ยังวางไม่เสร็จ สัญญาที่ยังไม่ ได้เข็ม จารวีปวดศรีษะ

เมื่อชื่อของใช้เด็กอ่อนเสร็จ ในตอนที่จาร เดินออก มาด้านนอกห้างสรรพสินค้ากับยศพลอยู่นั้น ก็มีผู้หญิงที่ หน้าตาสะสวยคนหนึ่ง ก้าวออกมาขวางอยู่ที่ดันหน้าของพวก เขา

สวัสดีค่ะทั้งสองท่าน ฉันคือออแกไนเซอร์ที่รับจัดงาน แต่งงาน ดูๆแล้วคุณทั้งสองคงจะแต่งงานกันในไม่ช้านี้ใช้ ไหมคะ คุณมีการวางแผนถ่ายรูปpre wedding กันหรือ เปล่า ตอนนี้ที่บริษัทของทางเรากำลังมีกิจกรรม ถ้าหากพวก คุณจองล่วงหน้า ทางเราจะลดราคาให้ 20% นี่คือนามบัตร ของทางบริษัทเราค่ะ”

ผู้หญิงคนนั้นเอ่ยอย่างเป็นมิตร แต่ยศพลกลับปฏิเสธ เธอด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก

ไม่จําเป็น งานแต่งงานของพวกเราไม่ถ่ายที่นี่พลินดวงใจของจาร รู้สึกเสียใจ เธอ แขนยศพเดิน เข้าไปด้านใน

เราไปดูกันสักหน่อยเถอะ ถ่ายเล่นๆก็ได้ คุณคิดว่ายังไง บ้าง?”

ผู้หญิงคนนั้นรีบกล่าวเสริมอย่างกระตือรือร้น ใช่แล้ว คะ ทั้งสองท่านสามารถลองถ่ายซักสองสามใบ ถ้าหากรู้สึก ว่าเหมาะสม ก็ค่อยตัดสินใจก็ได้ค่ะ”

พูดอีกอย่างก็คือ ภายในใจของผู้หญิงทุกคนก็ต้องมีความรู้ ฝันที่จะได้เป็นเจ้าสาวที่สมบูรณ์แบบ ทุกคนล้วนฝันว่าจะได้ สวมชุดแต่งงานที่งดงามที่สุด และฝันว่าจะได้กลายเป็นจุด สนใจของสายตานับร้อยคู่

ยังไงซะ เค้าทั้งคู่ก็กำลังมีลูก ถ้างั้นก็ลองถ่าpre wedding ด้วยกันหน่อยจะเป็นไรไป

จารวีดีงมือของยศพล แต่เขากลับยืนนิ่ง ใบหน้าของเขา บูดบึ้ง อีกทั้งยังคลายมือออก

เธออยากไปก็ไปเถอะ ตึกถ่ายรูปแต่งงานพรรคนี้ ถ่าย ออกมาก็คงน่าเกลียด ไม่เห็นจะน่าลองตรงไหนเลย ไว้พวก เราค่อยไปถ่ายกันที่ปารีสเถอะ ที่นั่นมีช่างภาพที่มีฝีมือระดับ ยอดเยี่ยมทั้ง ม

จาร ปล่อยมือออกจากมือของเขา พลางเดินออกไปข้าง นอกโดยไม่หันกลับมามอง นํ้าตาของเธอไหลลงมาเป็นสาย

ศพลรู้สึกว่าเขาทําให้จารวีผิดหวัง จึงรีบวิ่งตามเธอไป เขายื่นมือออกไปดึงเธอไว้
ทําอะไรเนี่ย เธอวิ่งหนีฉันกลางวันแสกๆแบบนี้ เดี๋ยวคน

อื่นจะคิดว่าฉันรังแกเธอเอานะ!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ