ตอนที่ 115 ไม่มีความรู้สึกปลอดภัย

อาคารมังกร จาร กำลังลังเล เธอไม่แน่ใจควร เข้าไปหายศพลหรือไม่

ตอนนี้ ในห้องทำงานของบริษัทSTกรุ๊ปจํากัด ยศพลกำลังยุ่ง แต่ทันใดนั้นผู้ช่วยของยศพลทัศนีย์ก็ เดินเข้า มา ท่านประธานคะ คุณดูสิ คุณจารวีอยู่ด้าน ล่าง …..

ยศพลได้ยิน อของจารวี วางปากกาลง รีบลุก จากเก้าอี้ เดินไปที่หน้าต่างอย่างไร และมองออกไป ข้างนอก

เป็นตึกที่มี40กว่าชั้น เขามองลงไป มีผู้คน มากมายเหมือนมด

แต่ว่า เขาแน่มองไป ก็รู้ว่าว่าใครคือจารแล้ว คือเธอ คือจารวี ยศพลเดินไปทางหน้าประตู

ระหว่างทาง เอกสารหน้าบนโต๊ะก็โดนเขาชนตก ตกอยู่บนโต๊ะแบบกระจัดกระจาย เขาก็ไม่หันกลับมาดู ทัศ ส ก็ได้สายหัวไปมา ศพลเดินไปโขลิฟล์ของประธานเอง แล้วเดินไป ที่หน้าประตู ที่หน้าประตู ชนเข้าอย่างจังกับพนักงาน รักษาความปลอดภัย

พนักงานนคนนั้นคิดว่าเขาผิด สุดท้ายพอรู้แล้วว่า อยศพล ก็รีบขอโทษ

“ท่านประธาน ขอโทษครับ ขอโทษ ตาผมไม่ดี…”

เขายังพูดไม่จบ ยศพลก็ผลักเขาออก”หนีไปให้ ไกลๆไป

พนักงานคนนั้นตกใจมาก ไม่กล้าพูดอะไรแล้วก็ เนท ไปเลย

พอยศพลวิ่งมาถึงหน้าประตู เงยหน้ามองไปทั่ว แต่มองไม่เห็นแม้แต่เงาของจาร หรือว่าเขาแค่รู้สึก ไปเอง ? ไม่เป็นไปไม่ได้ ในเมื่อทัศนีย์ก็เห็นเหมือน

“จารวี ไชเธอ เปล่า รีบออกมานะ… ดังลั่น วิ่งรอบตึก หาแบบไม่หยุด “ยศพลตะโกน

ในตอนนี้ จาร หลบอยู่หลังเสาไฟฟ้าขนาดใหญ่ พอเธอเห็นยศพลวิ่งออกมาเธอก็รีบหลบเลย

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร หรือเธออายที่จะเจอเขา

ไม่รู้จะอธิบายยังไงกับความรู้สึกนี้

“จารวี เธออย่าหลบอีก ผมเห็นเธอแล้ว ออกมา เดี๋ยวนี้นะ ไม่อย่างนั้น…..

หยุดตะโกนนะ ฉันออกมาแล้ว….

ยศพลไม่มียางอายเลยจริงๆ ตะโกนเสียงดังขนาด นี้ คนทั้งถนนก็หยุดเดินแล้วหันมามองหมดแล้ว แต่ เขาก็ยัง กล้าตะโกนอยู่อย่างนั้น แล้ว จะให้เธอเอา หน้าไปไว้ที่ไหน

ตอนที่เขาเห็นจารวี ยศพลเผยรอยยิ้มออกมา เนเข้าไปกอดจาร

“คิดถึงผมหรอ? ยศพลถามอย่างหน้าไม่อาย

ยศพลตัวสูง รูปร่างดี ยิ่งใส่ชุดสูทที่เหมาะตัวยิ่งดู

ขายาวกว่าเดิม ชุดสูทสีดำาเยี่ห้อเป็นAnima ข้างหน้าเกะกระดุมไว้ เห็นถึงเสื้อสีม่วงข้างใน

เขารูปร่างสูงหล่อ สายตาเจ้าเล่ห์ ทำให้คนที่ เห็นถึงกับหลงใหลได้

ในเวลานี้ มีแสงจากดวงอาทิตย์ส่องมาทางเขา ทําให้เขายังดูดี ม

จารวียิ่งรู้สึกว่าตัวเองดูเล็กลง

ยศพลเกะกระดุมเสื้อสูทออก และเริ่มดึงเน็คไทลง

สองมือบางไว้ที่เอว ต้องการไว้

หนึ่งนาที สองนาที ห้านาทีผ่านไป จารวีก็ยัง

ไม่พูดอะไร

“งั้น เลย เธอไม่พูด นั้นก็แสดงว่าเธอคิดถึงผม ไป เรากลับบ้านกันเถอะ”

แล้วคุณจะไม่ถามฉันเลยหรือว่าเพราะอะไร? “จาร เงยหน้าขับ

“อะไร เพราะอะไร?” ฉันมาหาคุณทําไมไง?”จารวีเดือนเขา

ยศพลชอบใจมาก ผู้ชายที่หล่าเหลาอย่างผม มี คนเดียวในโลก ผมคิดไว้แล้วว่ายังไงเธอก็คงเสียดาย โอเค เรา กลับบ้านกันดีกว่า”

จาร รู้เลย ว่าเขาไม่เคยเปลี่ยน ยังไงก็ยังหน้า

ด้านเหมือนเดิม

ยศพล นมือไปจับมือเธอไว้

แต่จาร กลับดึงมือออก”นายกับนิชาภาเป็นยังไง

บ้าง?”

ยศพลเริ่มคิด นานมากว่าจะนึกถึงคนที่ชื่อนิชาภา

ขึ้นได้

หรือว่าเธอยังฟังอยู่?

ถ้าเธอยังฟังอยู่ มันแสดงว่าเธอยังรักเขาอยู่ใน

ไหม

“เธอจะสนใจเขาหาไม อย่าไปสนใจเขาเลย เขาไม่ ได้เป็นแฟนผมซะหน่อย..” “อะไรคือไม่ใช่แฟนของคุณ พวกเธอไม่ใช่…คบกัน นายอย่ามาหลอกฉันเลย ทั้งๆที่พวกเธอคบกันมีความ สุข ขนาด !”

“มีความสุขยังไง ? นิยาภาเต็มใจมาที่นี่เอง….

แต่ว่า นายจูบเธอนะ!”

ยศมองจ้องไปที่จารวี และดอกกลับว่า “ทีเธอยังจูบ

กับมนต์ตรีเลย แล้วบัญชีนี้จะคิดยังไง?”

“นาย ไอ้บ้า ฉันไม่สนใจนายแล้ว”

จาร หันหลังกลับ ตอนนี้ แน่เธอได้ยินชื่อของ

มนตรี ก็รู้สึกแย่มาแล้ว

นายยศพลผู้ชายคนนี้ ใจจริงๆเลย เวลานี้ยัง เอา อมนต์ตรีมาเกี่ยวอีก

ยังไม่ทันเดินไปสองก้าว ยศพลก็เดินนำหน้าไปอยู่ ตรงหน้าเธอ โอเค พวกเราก็อย่าพูดถึงคนอื่นเลย เรา ไปกิน ของอร่อยกันดีกว่า”

พอรู้ว่าจะถึงเวลาเลิกงานแล้ว ยศพล ดึงมือของ จารวี นรถไปเลย

“อยากกินอะไร?”

จาร สายหน้า ช่วงนี้เธอไม่ค่อยอยากกินอะไรเลย

ยศพลยื่นมือไปจับหน้าของจารวี ช่วงนี้หน้าของ เธอทําไมเล็กลง ผอมจนเกินไปแล้ว เขาไม่ยอมให้ เธอเป็นแบบนี้ อีกต่อไปแล้ว

ร้านอาหารที่ดูหรูหรา ยศพลสั่งอาหารเพื่อบารมา เต็มโต๊ะ มีปลาอะไรมากมาย

เต็มโต๊ะไปหมด จาร ทนกลิ่นอาการทะเลไม่ได้ พอได้กลิ่นก็อยากอ้วกขึ้นมา

เธอปิดปากแล้ววิ่งออกจากห้องอาหาร อ้วนมาจน หมด ค่อยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย

พอกลับมาในห้องใหม่ ยศพลก็เปลี่ยนอาหารบน โต๊ะให้มีอาหารพวกผักบ้าง

“เป็นไรไป ไปเจอกันนาน อาหารที่ชอบก็เปลี่ยน

แล้วหรอ?” จาร ยังไม่อยากบอกเขาว่าเธอท้อง ได้แค่ยิ้มและ สายหัวไปมา ไม่ใช่ แค่ช่วงนี้ไม่รู้สึกอยากกินอะไร

ศพล ลีกเจ็บใจ ตั้งแต่นี้ไป เธอหายไปจากผมอีก เดี๋ยวกลับไปผมหน้าอามดูแลเธออย่างดี”

“ฉันมาหานาย เพราะอยากรู้ว่าจะกลับไปทํางานใน หน้าที่เดิมได้ไหม ตอนนี้ฉันต้องการงาน

ยศพลหยุดนิ่งัลน นี่เธอหมายความว่ายังไง?”

“หางานหรอ!”

หน้าของจาร นิ่งมาก ถ้าใจเธอยังไม่แน่ใจพอ เธอก็จะไม่พูดเรื่องลูกเด็ดขาด

ต้องรอให้เธอรู้สึกว่ายศพลสามารถเป็นพ่อที่ดีคน

นึงได้ เธอถึงจะวางใจ

ในช่วงนี้เธอต้องใช้เวลามาทดสอบเขา

เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้หรอ?”

ยศพสรู้สึกผิดหวัง เพราะเขาคิดว่าการจะกลับมา คินดีด้วย เพราะว่าเรื่องนี้ เขาก็เห็นมันมาด้วยตาของ

ตัวเอง

จารวีมหน้าลง ยศพล ระหว่างเรามันยังต่างกัน เกินไป ฉันไม่อยากจะเจ็บอีกแล้ว”

ความจริง เขาคือท่านประธาน แต่เธอกลับเป็นแค่ ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง

เขายอมเอาผู้หญิงคนอื่นมาเป็นของเล่นได้ แต่ เธอแค่ไม่อยากโดนทําร้ายอีกแล้ว

ยศพลจ้องเธอไว้

“เธอยังคิดถึงไอัมนต์ตรีอยู่หรอ?”

ตอนนี้จารวีโกรธมาก เธอไม่ชอบให้เขาพูดถึงเรื่อง

ได้ งั้นผมไปแล้วนะ ก็คิดซะว่าผมไม่ได้พูดอะไร

ไป

จารโลก น ในเมื่อเธอยังลืมมนต์ตรีไม่ได้ เธอคง ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะกลับมาหาเขาหรอก “จาร ….

จาร หยุดแล้วหันกลับไปหาเขา ยศพล ลุกขึ้น เอามือล้วงกระเป๋า สีหน้าของเขาก็ยังคงเหมือนเดิม

“ในเมื่อเธออยากทํางานกับผมมากขนาดนี้ งั้นพรุ่งนี้ ผมให้โอกาสเธออีกครั้ง ! เอาล่ะ ผมคือคนที่ทํางาน ยุติธรรม อย่าคิดว่าจะมาเอสเปรียบผมล่ะ!

เอาเปรียบงั้นหรอ?

นานกว่าจาร จะเข้าใจ ความหมายของเขา เธอ ยิ้มให้เขาเบาๆ ได้ พรุ่งนี้ฉันมาหานาย

พอตกเย็น ฝนตกนิดหน่อย บรรยากาศคับคั่ง

มนต์ตรีจอดรถไว้ที่ข้างเสาไฟฟ้า แล้วรอจาร กลับ

มา

เขารู้ว่าเธออยู่นี่ เหมือนว่าแค่เขาเห็นเธอแน่แบบ เดียว ความกดดันในใจของเขามันถึงจะลดลงบ้าง

โชคชะตา ผลักเขาทั้งสองลงเหว ใครก็กลับมา

ไม่ได้ แต่แค่ว่า สิ่งที่แบกรับไว้มันจะกดดันกว่า

เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ

ในคืนที่ฝนตก ก็มีรถคันนึงผ่านไป จอดอยู่ที่หน้า

ประตูของบ้านเหลว

พอประตูรถเปิดออก คือจารวีท้าเดินลงจากรถ เงาของผู้ชายร่างใหญ่ถอดสูทออก ทั้งสองปิดด้วยชุด สูทนั้น เดินเข้าไปในบ้านอย่างไว

พอเริ่ม ก ม ก็มองไม่เห็นว่าทั้งสองคนกำลังทำ อะไรอยู่ แต่ได้ยินเพียงเสียงหัวเราะ

จนจารวีเดินเข้าไป และยศพลก็เดินออกมา

รถของยศพลออกไปเร็วมาก มนต์ตรีโทรศัพท์ไป หาอังคณา

จารวีกำลังเข้าห้องน้ำอยู่ ในมือถือผ้าเช็ดตัวไว้ ทั้งๆ กลางวันเป็นวันแดดดี แต่คิดไม่ถึงว่าหลังจาก กลับมาบ้าน แล้วฝนจะตก ทําให้เปียกฝนเลย

“จาง โทรศัพท์!” “ใครหรอ? จาร วางป้าลง

คือมนต์ตรีโทรมา เขาบอกว่ามีเรื่องตะคุยกับเธอ

การยื่นมือไปจะรับ แต่ก็หยุดลง แล้วดึงมือกลับ มา บอกเขาว่า ฉันนอนแล้ว

จาร พูดอย่างเสียงเบา และอังคณาก็พยักหน้า

“ขอโทษนะ คุณมนต์ตรี จารหลับไปตั้งแต่เช้าแล้ว ตอนนี้ยังไม่ตื่น พรุ่งนี้คุณค่อยโทรมาก็แล้วกัน!

เสียงของอังคณาผ่านเข้ามาในสาย แต่สายตา ของมนต์ตรียังมองอยู่ที่หน้าต่าง เงาที่คุ้นเคย ในใจ ของเขาเจ็บเหมือนโดนแมวข่วน

ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเห็นเองกับดา เขาคงไม่เจ็บแบ บนี้หรอก

มนต์ตรี โทรศัพท์แน่น จนโทรศัพท์จะเปลี่ยนรู ปร่างแล้ว

จารวี ทําไมเธอต้องทําแบบนี้กับพี่? ทําอะไรผิด?

ยศพลคอยดูไว้

ว่าสุดท้ายแล้ว

ใครจะเป็นผู้ชนะ

พอจารวีเช็ดผมจนแห้ง แต่ในใจเธอก็รู้สึกวุ่นวาน สับสน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร เธอมองลงไปข้างล่าง กลับเห็นรถ สีขาวคันนึง หายไปในสายฝนเร็วมาก

พอดูดีๆ กลับมองไม่เห็นอะไรเลย

จาร อุ่นนมแก้วนึง วันนี้ไปหายศพลทดสอบเรื่อง งานมาเป็นยังไงบ้าง?

จาร สายผมแล้วนั่งลง ทำไมฉันรู้สรกว่ายศพลไม่ เหมาะกับการเป็นพ่อคน ฉันกลัว…

“เธอกลัวอะไร?”

ฉันก็ไม่รู้ว่ากลัวอะไร แต่ว่า มันเค่รู้สึกไม่ว่างใบ รอฉันทดสอบเขาไปก่อนอีกหน่อย!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ