“จารวี จาร … เสียงมนต์ตรี ร้องเรียกอย่างรีบร้อนผ่าน โทรศัพท์ เสียดายที่ตอนนี้ไม่ได้ยินเสียงเขาแล้ว
จารวีคิดไม่ถึงว่า ยศพลที่เพิ่งส่งเธอจากไปไม่ถึงสามวัน
กำลังจัดงานแต่งงานกับผู้หญิงอีกคน
เธอไม่คิดไม่ฝัน ว่าจะเจอสถานะการณ์แบบนี้
ตั้งแต่ที่รู้ว่าตัวเองโดนวางยาพิษ ถึงแม้จะสงสัยยศพล แต่ ในใจลึกๆก็ยังคาดหวังและคิดในแง่ดี
ดังนั้น เธอจึงกลับมาอย่างไม่สนอะไรทั้งนั้น เพื่อพิสูจน์ ความจริงที่มีเพียงน้อยนิด
เสียดาย ความจริงที่เจ็บปวด ทําให้ความหวังเธอแตกสลาย สิ้น
บรรยากาศบ้านกระกูลโพธิกูลรื่นเริงครึกครื้น แสงไฟรอบ บ้านสว่างระยิบระยับ มองแล้วเปรียบดั่งพระราชวังในความ ฝัน
ไม่มีแขกมาร่วมงาน มีแต่บอดี้การ์ด ใส่สูทมาดดี กำลังเปิด แชมเปญ โมเฉลิมสลอง
คนไม่เยอะ แต่บรรยากาศรื่นเริงยิ่งนัก
นิชาภาใส่ชุดวิวาห์สีขาว ถือไวน์กุหลาบสีชมพู ยืนอยู่ข้าง กายยศพล ในหน้ายิ้มแย้มอย่างมีความสุข
บศพลใส่ชุดสูทสีดำอย่างเคย ในความมาดเข้ม แฝงด้วย ความรู้สึกเหินห่าง
นิชาภาควงแขนยศพล ที่รัก ฉันสวยไหมคะ?”
ณ ตอนนี้ หัวใจของจารวี แตกสลายไม่มีชิ้นดี
เธอไม่เคยคิดเลยว่า นิชาภาจะมีวันเอาชนะเธอจริงๆ เธอ
คิดว่าอย่างน้อย…..
เสียดาย เพราะดูเหมือนว่าเธอจะคิดผิด
“คุณจาร ”
นิรันเรียกอย่างตกใจ เสียงเรียกนี้เอง ทําให้ทั้งงานเงียบ สงบ
ความเงียบอย่างผิดปกตินี้ แม้มีเข็มหล่นลงพื้นยังสามารถ ได้ยินเลย
ยศพลเงยหน้า มองเห็นจารวีที่โดดเดี่ยวนั้น ตกตลึงทําไร
ไม่ถูก
เธออยู่ที่นี่ได้อย่างไร?
เธอทําไมปรากฏตัวอยู่ที่นี่?
หลังจากสมองว่างเปล่าไปพักหนึ่ง ยศพลทั้งมีอนซาภา วิ่ง ตรงไปหาจารวี
“จารวี คุณกลับมาทำไม? ”
จารวี มน่าขัน เอากระเป๋าในมือโยนใสยศพลอย่างไม่ยั้ง
“กลับมาอวยพรงานแต่งงานคุณไง สารเลว”
ยศพลเห็นความเจ็บปวด สิ้นหวังในตาจารวี เขารับเอา กระเป๋าที่จารวีโยนมา แล้วยื่นมือดึงตัวเธอ
จารวี ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด คุณฟังผมอธิบายก่อน….
“อธิบาย?” จารวีหัวเราะอย่างเจ็บปวด
“คุณไม่รู้สึกว่า อธิบายตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้วหรอ คะ?”
“จารวี…” ยศพลมองเธออย่างเจ็บปวด เขายื่นมือไปคว้าเธอ
แต่เธอหลบอย่างรังเกียจ
จารวีถอยหลัง กัดกราม กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา
เธอมองดูนิชากาที่ยืนอยู่ข้างหลัง นิชาภายกมุมปากอย่า เย้ยหยัน สายตามองจารอย่างผู้ชนะ
“เห็นไหม ใครกันแน่ที่ได้หัวเราะถึงที่สุด”
นิชากาพูดอย่างโอ้อวด ยศพลหันไปใช้มือบีบคอนิชากา พูดอย่างโกรธเคือง “ถ้าเธอยังไม่หุบปาก ฉันจะฆ่าเธอให้ตาย ตรงนี้เลย”
นิชาภาหัวเราะอย่างดัง “คุณไม่กล้าหลอก คุณทําไม่ลง ใช่ ไหมคะ?”
ยศพลยืนฟังอย่างเจ็บปวด ค่อยๆคลายมือ ใช่ เขาไม่กล้า ความหวังเดียวของจารวี เขาไม่สามารถทําลายด้วยมือตัวเอง
จารวีทนไม่ไหวอีกต่อไป นํ้าตาหลั่งไหลเป็นธาร
“ยศพล ในที่สุดฉันก็ได้เห็นธาตุแท้ของคุณ ฉันเกลียดคุณ พูดจบ เธอก็หันหลังเดินจากไป
“อย่าไป จารวี ฟังผมอธิบายก่อน….” ยศพลตามออกมา คว้า แขนจารวีไว้
จารสะบัดทิ้งอย่างแรง “ปล่อย ฉันไม่อยากเห็นเห็นคุณอีก ยศพล คุณทําให้ฉันผิดหวังมาก ”
ไม่ว่าจารวีจะพูดยังไง ยศพลก็ไม่ยอมปล่อยมือ แววตาแฝง
ด้วยความอ้อนวอนเธอ
“จารวี อย่าไปเลยนะ ผมขอร้อง จริงๆ ให้โอกาสผมสักครั้ง นะครับ ให้ผมได้อธิบายก่อน”
ดวงตาคมสวยของจารวี มองอย่างอาฆาต
“พอเถอะค่ะ คุณขายยศพล ความขัดแย้งระหว่างบ้านพูล สวัสดิ์กับบ้านโพธิสูง ขอให้สิ้นสุดที่ความตายของฉันเถอะ”
“ตาย เมื่อยศพลได้ยินคำนี้ รู้สึกตัวเบา เหมือนร่างแขวนอยู่ ที่หุบเหว เบาหวิวจนมองไม่เห็นพื้นดิน”
“จารวี คุณพูดอะไรออกมา?” ยศพลรู้สึกขาไปทั้งตัว
จาร พูดอย่างเยือกเย็น “HVE…….. ขาย คุณอย่า
บอกนะคะ ว่าคุณไม่รู้เรื่อง” ยศพลหายใจเข้าลึกๆ อากาศที่สูดเข้าไปเต็มไปด้วย
ความเจ็บปวด
จาร มองเธอด้วยสายตายอมรับ ดวงใจของเธอเจ็บปวด เหมือนโดนมีดแทง ทิ่มแทงทั้งเนื้อทั้งตัวจนชา
“ขอโทษ จารวี ผมไม่ได้ตั้งใจปิดบังคูณ ผมมีความจําเป็น
เสียงยศพลแทบอย่างเจ็บปวด
ด้วยระยะใกล้ชิตขนาดนี้ จารวีถึงมองเห็นว่า จากที่ห่างกัน ไม่กี่วัน เขาผ่ายผอมลงมาก
หนวดเคลาที่คางรถยาว รอบดวงตาหมองคล้ำ แฝงไปด้วย
ความเจ็บปวด
ไม่ ต้องไม่ดูเขา ไม่เห็นใจเขา อย่าหลงใหลเขาอีก
เมื่อหลายปีก่อน ในงานเลี้ยงแต่งงานของพี่สาว เธอเห็นเขา ครั้งแรก ก็ตกหลุมรักจนโงหัวไม่ขึ้นแบบนี้
แววตาของเขามีพิษ ไม่ควรดู ยิ่งไม่ควรสงสาร
จาร หลับตา พูดอย่างเย็นชา “ฉันแค่อยากถามคุณคําถาม
เดียว”
“จารวี
“คุณส่งฉันไปฮ่องกง ไม่ใช่เพื่อตรวจร่างกายฉัน แต่เพื่อคุณจะได้แต่งงานกับนิชาภาใช่ไหม?” ตอนที่จารวีถามคำถามนี้ หัวใจแทบแตกสลาย เธอรู้สึกว่าตัวเองช่างหน้าด้านเป็นที่สุด ที่กลัวถามคำถาม
แบบนี้
“จารวี ผมขอโทษ…” ยศพลไม่รู้จะตอบยังไง
“ปล่อยมือ ยศพล ฉันไม่อยากคุยอะไรกับคุณอีก ฉันเข้าใจ ทุกอย่างแล้ว คูณปล่อยมือฉันเถอะ”
“จารวี คุณไปไม่ได้”
ยศพลจับมือเธอไว้แน่น
เขาเข้าใจดี ถ้าปล่อยมือเธอไปในเวลานี้ พวกเขาก็จะต้อง พรากจากกันไปตลอดชีวิต
เขาไม่ปล่อยมือ และเขาจะไม่ยอมปล่อยมือ เขาจะไม่มีวัน ปล่อยมือเธอ
จารวีใช้แรงสะบัดแขน เพื่อให้หลุดพ้นจากเขา แต่แรงเขา มีมากกว่าเธอ เขาจับมือเธอไว้แน่น จนเธอไม่สามารถดิ้นพ้น ได้
“ยศพล คุณปล่อยมืออย่าบังคับฉัน…” จารวีน้ำตาไหล น้ำ เสียงเย็นมากว่าปกติ
“ผมจะไม่ยอมปล่อยมือ”
บรรยากาศอืมครีม แล้วจารวีใช้มือกดท้อง ด้วยความเจ็บปวดท้อง ปวดท้อง
ศพลทําไรไม่ถูก รีบคลายมือเธอ จารวีรีบถอยหลัง แล้ว รีบวิ่งหนีออกไป
“จารวี รีบมา…..เสียงมนต์ตรีร้องเรียก
รถคันขาวคันหนึ่ง พุ่งออกมาจากความมืด ตรงมาจอดอยู่ ระหว่างทั้งสอง ปิดกั้นทางไปของยศพล รถคันนี้ปรากฏอย่าง กระทันหัน จนยศพลไม่ทันได้ตั้งตัว
พอเขารู้สึกตัวอีกที จารวีก็เดินขึ้นรถไปแล้ว
ทันทีที่รถกําลังถอยหลังเตรียมเลี้ยวออกไปยศพลรีบทํา
วกะโดนออกมา
ตีลังกาบนหลังรถ กลิ้งลงมายืนหน้ารถ
เสียงแตรรถดังกระหึ่ม จารวีตกใจ ยศพลเค้าไม่อยากมีชีวิต
อยู่แล้วหรือไง?
ในขณะที่กำลังตรึงอยู่ เงาร่างยศพล ค่อยๆปรากฏอยู่หน้า
รถ
บนหน้าผาก มีบาดแผลและเลือดก็ไหลลงมา
ในขณะเดียวกัน ในมือเขาถือปืนอยู่ด้านหนึ่ง กระบอกปืนสี คําจ่อหน้ามนต์ตรีทางด้านคนขับ
“ลงรถ”
ดวงตา ค าของทศพล เพ่งเลงอย่างโกรธเคือง
เขาเกลียดมนต์ตรีมาก ยังกล่ามายุ่งเรื่องของเขาในเวลา
แบบนี้
มนต์ตรีมองจารวี “เขาไม่กล้ายังหรอก เรากลับรถก่อน…
จารวีไม่ตอบ เธอเงยหน้าจ้องมองยศพล
มือในมือยศพล ค่อยๆเลงไปที่แขนของตัวเอง แล้วจ้องมอง
จารวี
“ลงมา จารวี ฉันจะพูดอีกครั้ง ถ้ายังไม่ลงมาผมจะยิง……
มนต์ตรีมองเขาอย่างเย็นชา แล้วเริ่มกลับรถ
“ปัง…” เสียงปืนดังขึ้น จารวีตกตลึง
“เปิดประตู จอดรถ…
จาร วิ่งลงมาอย่างไร้สติ เธอรักเขามาก ไม่ว่าเขาจะเล ร้ายแค่ไหน เธอก็ยังรักเขา
มนต์ตรีมองจารวีอย่างเจ็บปวดและสิ้นหวัง
เขารู้สึกได้ถึงจารวี่กำลังไกลห่างเขาไปอีกครั้ง ทั้งตัวและ หัวใจเธอเป็นของยศพลทั้งหมด
ถึงแม้เขาจะทุ่มเทอีกสักเท่าไหร่ เขาก็ไม่ได้อะไรกลับมา
จารวีวพุ่งไปหายศพล คุณบ้าหรอ ยศพล คุณโรคจิต คุณคิดว่าวิธีแบบนี้จะทำให้ฉันเปลี่ยนใจได้หรือไง?
ใบหน้ายศพล เผือก เลือดไหลเปื้อนแขนของเขา ไหลมา จากแผลอย่างต่อเนื่อง แล้วไหลตกลงพื้น
ร่างสูงใหญ่ของเขาไหวหวิว มือที่เย็นเฉียบ กำมือจารไว้
แน่น
คงเพราะเสียเลือดมาก สติเขาเริ่มเลือนลาง เขาพยามหัก ห้ามตนเองไว้
“จาร…อย่าไปนะ…ให้โอกาสผมได้อธิบายสักครั้ง…
ในใจจารวีเหมือนโดนอะไรที่มแทง เธอพูดอะไรไม่ออก
“คุณจารวี คุณผู้ชายจะไม่ไหวแล้วครับ คุณรีบรับปากเถอะ ครับ ปล่อยไว้แบบนี้ อาจตายได้นะครับ….”นิรันพุ่งเข้ามา อยากช่วยประคองยศพล แต่ ศผลผลักทิ้งอย่างแรง
จารวีจ้องมองยศพล นํ้าตาอาบแก้ม “คนสารเลว เอาปืนมา ให้ฉัน”
จารวีแบ่งปืนในมือยศพลมา โยนให้นิรัน
“คุณผู้ชายครับ ไปโรงพยาบาลเถอะครับ ผมแบกคุณไป ขึ้นรถ… “นิรันพาบอดี้การ์ดมาหลายคน
ยศพลยังคงมองจารวีอย่างวิงวอน “รับปากผม อย่าไปนะ”
จาร พยักหน้า ทั้ง ตานอง
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ