สวมใส่เสื้อเชิ้ตแดงด้านใน พร้อมกับสูทสีดา รูปร่างสูงชะลูดของเขา ทำให้ทุกอย่างที่สวมใส สง่าผ่าเผยมาก ทางด้านของใส่ชุดราตรี ขาว งดงามตา ทั้งสองคนเดินจับมือเข้าไปในงาน ทุกคนในงาน ต่างพร้อมใจกันจ้องมองมาที่พวกเขา

นี่คือคู่รักที่ฟ้าประทานมาให้จริงๆ

ยศพลที่มีความเป็นบุรุษเต็มกำลัง รวมทั้งความบ้าคลั่ง ดื้อรั้นแบบไม่ฟังใคร

และจารวี บริสุทธิ์ งดงามอ่อนช้อย น่ารัก ในแบบ ฉบับที่ผู้หญิงควรจะมี

ความอ่อนหวานคู่กับความแข็งกร้าว ทําให้ทุกอย่างดู ส่งเสริมซึ่งกันและกัน ล้วนเป็นความลงตัวที่สมบูรณ์แบบ

“สวัสดีครับคุณขายยศพล เปลี่ยนสาวอีกแล้วหรอ ครับ” บุตรชายของนายกเทศมนตรีเมือง S กล่าวทักทาย อย่างหยอกล้อ

ใบหน้าหล่อเหลาเปลี่ยนเป็นดุดัน พร้อมปล่อยหมัด ออกไปหนึ่งที “พูดบ้าอะไรของแก ไปให้พ้นเลย ฉันเคยพาผู้ หญิงมาร่วมงานแบบนี้ตอนไหนไม่ทราบ

บุตรชายของนายกเทศมนตรีรู้ว่าผู้หญิงคนนี้มีความ ต่อยศพล จึงรีบรอยยิ้มบนใบหน้าทันที “เฮ้ๆ คน สวย อย่าถือสาเลยนะ ฉันล้อเล่นเฉยๆ”

จารวีเพียงแค่ยิ้มตอบกลับตามมารยาท เธอเพิ่งจะเคยออกงานแบบนี้เป็นครั้งแรก จึงรู้ การงอยู่พอสมควร พวก ผู้ชายในงานมักจะส่งสายตามที่เขาอยู่บ่อยๆ เธอยังต้อง พยายามหลบสายตา เกิดไม่มียศพลอยู่ข้างๆล่ะ เธอ คงจะหลบซ่อนอยู่ตรงไหนซักมุมไปแล้ว

ในงาน มีคนเอไวน์และแชมเปญเดินไปมาอยู่เยอะ

แยะมากมาย

ทุกคนล้วนมีบุคลิกที่ดูสง่าผ่าเผย รวมทั้งการแต่งกายที่ สดใสงดงาม มีคนมากหน้าหลายตา แต่ละคนในงานล้วนเป็น คนที่เคยพบเห็นในทีวี หรือไม่ก็ข้าราชการชั้นผู้ใหญ่และพวก ซีอีโอกับพวกลูกคุณหนูทั้งหลาย

ทุกคนล้วนมีท่าทีเคารพย่าเกรงต่อยศพล จารวีก็ถือ เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ ได้ออกงานเข้าสังคมกับยุคพล

เธอไม่รู้ว่า จุดประสงค์ ยศพลพาเธอมาที่นี่คืออะไร

เพียงแค่รู้สึกว่าแสงไฟสีทองมรกตสว่างแพรวพราวอยู่ เต็มตา กระโปรงก็แน่นจนทําให้เธอหายใจค่อนข้างล่ามาก ใบหน้าเล็กมีเลือดฝาดขึ้นอยู่ตลอดเวลา

อีกมุมหนึ่งของงานเลี้ยง มีร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ ในมือข้าง หนึ่งกําลังถือแก้วไวน์เอาไว้ ส่วนอีกข้างล้วงลงไปในกระเป๋า กางเกง สายตาอ่อนโยนจับจ้องไปที่จาร

เธอดึงดูดทุกสายตาในงาน ตั้งแต่ตอนที่เดินเข้ามา

เธอดูอ่อนช้อยงดงาม ดั่งดอกไม้ราคาแพง ต่อให้วางตั้ง ไว้ในที่มืด แต่เสน่ห์เย้ายวนของดอกไม้ก็ยังคงดึงดูดให้ผู้คน เข้าใกล้อย่างไม่รู้ตัว
เขาใจเต้นแรงขึ้นมาทันที นั่นคือเด็กผู้หญิงที่เขาดูแล ปกป้องมาตั้งแต

ตอนที่เขาเห็นผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างกายเธอ หัวใจของเขา เหมือนกับถูกมีดแทงลึก และใช้แรงบิดเข้าไป มันเจ็บปวด มาก!!

ลมหายใจของเขาเหมือนหยุดนิ่ง เขาบีบแก้วไวน์ในมือ

แตกโดยไม่รู้ตัว สุรีย์วัลย์ที่ยืนอยู่ข้างๆเขาตกใจเป็นอย่างมาก รีบช่วย

เขาหยิบเสร็จแก้วในมือออก พร้อมกับน้ำตา คลอเบ้า

“มนต์ตรี คุณเป็นอะไ ะไรน่ะ”

เลือดไหลเยอะมากเลย ฉันจะไปเรียกหมอ….

มนต์ตรีจิตใจห่อเหี่ยว สายตาจับจ้องไปที่ร่างบาง ยืน อยู่ด้านหน้าอย่างเศร้าใจ

เธอยิ้มหวานเหมือนกับดอกไม้งาม ลักยิ้มน้อยๆ เต็มไป ด้วยความสุข มือของยศพล โอบกอดไปที่เอวคอด เธอเงย หน้าขึ้นตอบรับจูบของเขา

สีหน้าของมนต์ตรีสิ้นหวังลงไปทันที

บางครั้งตอนที่คิดก็คืออีกอย่าง แต่ตอนที่ต้องเผชิญ หน้าจริงๆ หัวใจกลับเหมือนถูกค้อนทุบเข้าอย่างจัง

สุริย์วัลย์มองตามสายตาเขา ก็พบว่าเขาจ้องมองไปที่ท่ หนึ่งในกลุ่มคนพวกนั้น
ซึ่ง จจาร คือผู้หญิงยั่วสวางคนนั้น ที่กำลังยิ้มด้วย รอยยิ้มของแพศยา ในอ้อมกอด มีอยู่แล้วคนหนึ่ง ยังจะมา

ป่าผู้ชายของตน นอีก

สุริยวัล โมโหสุดขีด

มนต์ต ฉันจะไปตามหมอมาให้แล้วกัน”

เธอเดินถอยออกไป แล้วเดินหายเข้าไปในกลุ่มคน

อย่างรวดเ

ยศพลพาจารวีเดินไปรอบๆ พบเจอกับคนแปลกหน้าที ละคนจนทําให้เธอมีนงงไปหมด

คุณชายยศพลตรัม คุณทัศนีย์รออยู่ที่ห้องด้านนอก

ครับ”

“โอเค บอกให้เธอรอสักครู่

ลูกน้องแจ้งให้เขาทราบ ยศพลจึงพาจารวีไปนั่งที่โซฟา ด้านหน้า เขาอารมณ์ดีมาก ก้มหน้าลงไปแตะจูบที่ริมฝีปาก จารวิหนึ่งที “ที่รัก เธอรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ อีกสักครูฉันมีข่าว สําคัญจะประกาศ เธอต้องดูบนเวทีด้วยนะ”

จารวีพยักหน้าพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย ในงานนี้มีอย่าง น้อยหนึ่งพันคนขึ้นไป ด้านหน้าเวทีคือที่ที่เห็นชัดเจนที่สุด เวลานี้มีนักเปียโนคนหนึ่งกำลังบรรเลงเพลงอยู่บนเวที

ร่างของยศผลค่อยๆหายเข้าไปในกลุ่มคน

จาร รู้สึกหน้ามือตาลาย เธอไม่ค่อยคุ้นชินกับงานแบบ
เธอลก น นเดินออกไปด้านนอก ต้องการหาห้องนํ้า อยู่เงียบๆสักครู่หนึ่ง

เตีนไปเห็นมา ก็หาห้อง ไม่เจอ แต่เจอเข้ากับผู้หญิง

” ตาเธ บอดหรือไง เหยียบกระโปรงฉันแล้ว

จาร รับเงยหน้าเอ่ยขอโทษ ” ขอโทษค่ะ คุณ นา ด้านหน้าคือนางแบบเสื้อผ้า อดังที่ อมีนา ข้างกาย

ของเธอมีผู้หญิงที่มีชื่อเสียงอีกสองคนยืนอยู่ด้วย ทั้งคู่แต่ง

กายด้วย ฉูดฉาด

บนกระโปรงที่ลากยาวของมีนา ถูกจารวีเหยียบจนเป็น

รอยเท้า

*ขอโทษ ? ค่าขอโทษของเธอมันมีค่าเท่าไรละ” มีนา

ตั้งใจพูดจิกกัด

ในตอนนี้ จู่ๆผู้หญิงอีกคนที่ใส่กระโปรงแดงก็พูดอย่าง เฉียบคม “เอ๊ะ นี่น้องสาวของยุพินไม่ใช่หรอ ได้ยินมาว่าเธอ แย่งคู่หมั้นของยุพินมานิ ดูๆไปแล้วเหมือนจะจริงสึนะ”

“ห้ะ คุณชายยศพลเคยหมั้นกับยุพินด้วยหรอ” มีนาถาม

อย่างตกใจ

“ก็ใช่น่ะสิ ได้ยินมาว่าจัดการอย่างลับๆน่ะ แต่ว่ายุพิน ดายไปตั้งนานแล้วล่ะ และดูเหมือนว่าน้องภรรยาจะมาแทนที่ สินะ จู่ๆๆ หน้าไม่อายจริงๆเลย แต่งตัวก็ดีแต่กลับไม่มีศีล ธรรมเอาสะเลย แย่งสามีของพี่สาวตัวเอง แถมยังทำให้ฟั สาวตัวเองต้องมามีจุดจบแบบนี้” ผู้หญิงกระโปรงแดงพูดทิ่มจารหน้าซีดเผือด เต็มที่แล้วเธอก็ไม่เหมาะสม ที่นี่ “ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ ไม่ใช่แบบนั้น….นไม่ได้ทำให้พี่ต้อง

*ค้าอย่างนั้นเธอกล้าพูดไหมล่ะว่าคุณขายยศพลไม่เคย หมั้นกับพันมาก่อน” เสียงที่แทงใจดำเอ่ยขึ้นมา

จารวีดนตระหนักจนทําอะไรไม่ถูก จู่ๆ ไวน์แดงเย็น เฉียบในแก้วก็ถูกสาดข้ามมา มันไหลลงมาตามใบหน้าของ จารวี จนทำให้กระโปรงที่สวมใส่เปียกไปหมด

จาร เงินหน้ามองอย่างจนตรอก แต่ก็ต้องตะลึงงัน เมื่อ พบว่าคุณป้ายืนอยู่ด้านหน้าของเธอ

ในตา ร้ายจ้องเขม็งมาที่จาร พร้อมกับยีนสองมือพุ่ง

เข้ามา

“นังสารเลว! แก! แกเอาลูกฉันคืนมา นังผู้หญิงสําส่อน แก ทําให้ลูกสาวฉันต้องตายแล้วยังมาแย่งผู้ชายของลูกฉันไป อีก ฉันจะฆ่าแก่ให้ตาย” คุณป้าเสียสติไปแล้ว มือข้างหนึ่งดึง หัวของจารวีเอาไว้ ส่วนอีกข้างก็ฉีกกระโปรงเธอจนขาด จาร พยายามที่จะหลบ บนใบหน้าของเธอนั้นเต็มไปด้วยรอย นิตา โมโนะคะ คุณป้า ขอโทษค่ะ ไม่ใช่นะคะ

ไม่รู้ว่าใครผลักเธอจากทางด้านหลัง ทำให้จารวี ก คุณป้าโถมตัวเข้าหาจนล้มลงบนพื้น คุณป้าฉีกกระโปรงของ เธอจนขาดวิ่น พร้อมกับกัดลงบนหัวไหล่ และตีไปที่เธออย่าง ไม่ยั้งมือ

จาราตะโกนลั่น “ช่วยต้านค่ะ!!”
เธอข้างหูได้ยินแต่เสียงหัวเราะของผู้หญิงพวกนั้น และใครก็ไม่รู้ที่ตั้งใจถ่มน้ำลายใส่เธอ

จิตใจของเธอบอบช้าอย่างสุดขีด ไม่ใช่ ไม่ใช่แบบนี้ เธอไม่เคยผู้ชายของพี่

ในตอนนี้ เหมือนกับว่าเธอตกลงไปในหลุม ใหญ่ ผู้คนรอบข้างมองมาด้วยสายตาเธอไม่ที่จะเดินออกมา ไม่มีใครได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือจาก เธอ ไม่มีใครช่วยเหลือเธอ บนโลกใบนี้ ราวกับว่าเหลืออยู่แค่ เธอคนเดียว

“พวกคุณทําอะไรกัน

เสียงทุ้ม พร้อมกับร่างสีขาวเดินเข้ามาในกลุ่ม ดึง

ของจาร เดินออกมา

จารวีรู้สึกถึงอ้อมกอดอันอบอุ่นที่กอดเธออยู่ เขา โอบกอดเธอออกมาจากขุมนรก

มนต์ตรีนึกไม่ถึงว่าจะมีคนลอบทําร้ายจารวีที่นี่ เมื่อเห็น จารวีถูกคนเหยียบเธอลงบนพื้นและมองอย่างดูถูก เขา โกรธจนแทบคลั่ง

มนต์ตรีโอบกอดจารวีพาเธอเดินออกไปที่ห้องพักผ่อน แล้วค่อยๆปิดประตูลงเบาๆ

สภาพของจารดูแย่มาก ผมที่ยุ่งเหยิงเปียกปอน กระโปรงที่สวยหรูก็ถูกฉีกจนถึงเอว เผยให้เห็นผิวที่ขาวผ่อง

บนหน้าและบนร่างกายเปรอะเปื้อนไปด้วยดิน แววตา ที่ตกใจ มองอย่างตื่นตระหนก บนใบหน้าเต็มไปด้วยคราบ
สุรีย์วัลยโกรธจนหน้าบิดเบี้ยว ว อ น ไปที่จาร *ไม่ใช่แบบที่ฉันคิดงั้นหรอ!! งั้นพวกดแป้นแบบไหนกันล่ะ!! หลบหลีกจากผู้คน แล้วก็มาโอบกอดกันอยู่ในห้องที่ปิดสนิท แบบนี้ มนต์ตรี คุณจะเอายังไงกันแน่ พวกคุณเห็นฉันเป็น อากาศอย่างงั้นหรอ!!!”

มนต์ตรีหันหลัง ดึงสรีย์วัลย์เดินออกไปด้านนอก แล้ว รีบอธิบายอย่างร้อนใจ “วัลย์ พวกเราไม่ได้เป็นแบบที่คุณ