ดึกๆ แห่งความมืด ห้องที่ไม่สูงอะไรมาก
เตียงนอนที่ยุ่งเหยิง มีผู้หญิงคนหนึ่ง เธอนอนอยู่ที่บน เตียงด้วยความอ่อนเพลีย ไม่มีแรงแม้สักนิด
เวลานั้น มีเงาผู้ชายเดินเข้ามา เขาออกแรงกับเธอคนนั้น
ผู้ชายพวกนั้น มีเด็กมีแก่ เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าใครเป็น
หนึ่งวันผ่านไป ในที่สุดห้องนั้นก็เงียบได้
ขาของเธอมีเลือดไหลออกมา ความเจ็บปวดของร่างกาย ทําให้เธอไม่สามารถจินตนาการได้
การที่ถูกดูถูก ยิ่งทําให้เธอไม่สามารถเงยหน้าขึ้นมาได้
นานไป ก็มีฝีเท้าหนักๆเดินเข้ามา
“เธอนี่เก่งนะ คิดๆไป วันนี้เธอรับแขกไป สามสิบเก้าคน ชั่วโมงหนึ่งสามคน รู้สึกสบายไหมเสียงที่เย็นชา เข้าหูของนิ จากา
เขาลืมตาขึ้น เหงื่อที่ปะปนกับสิ่งสกปรก ทําให้ติดกับผม แล้วก็ ใบหน้าของเธอ เธอไม่สามารถหายใจได้ปกติ
ยศพลมองเขาด้วยสายตาที่เหยียดหยาม
“ทําไม นายคิดดูหรือยัง”
ใคร
นิยาภาหัวเราะแบบเยือกเย็น ยศพล นายใจ ม ท นายก ใช้วิธีมาบีบบังคับฉัน นายไม่กลัวพ่อฉันจะให้คนมา นาย เหรอ ??
“อย่าพูดมาก เธอกล้าลงมือกับจาร ฉันไม่ปล่อยเธอไว้ แน่ ถ้าพ่อเธอกล้ามา ฉันจะให้เขามาโดยที่ไม่มีวันได้กลับอีก
ยศพลพูดด้วยความโกรธ น้ำเสียงของเขาน่ากลัวมาก
นิชาภาไม่พูดต่อ การถูกทรมานทั้งวัน ทำให้เธอไม่มีแรง
ผู้ชายพวกนั้น ไม่มีใครปกติเลย พวกเขาเหมือนกันเธอ กิตเธอจนมีแต่บาดแผล
“นิชาภา ได้ยินหรือยัง บอกฉัน ยาแก้พิษอยู่ไหน” ฉันจะ ปล่อยเธอ
ยศพลพูดด้วยความเร่งรีบ เขาเห็นร่างกายของจารวีนับ วันวิ่งทดถอยลงไปทุกวัน เขารู้สึกไม่มีแรง
เขาไม่มีเวลาที่จะต่อล้อต่อเถียงกับเธออีกแล้ว
555 นายคิดว่านายทําแบบนี้กับฉันฉันจะบอกว่ายาแก้ พิษอยู่ไหนงั้นเหรอ ?”
นิชาภาหัวเราะ
“นิชาภา นี่ไม่ใช่วิธีสุดท้ายที่ฉันจะใช้กับเธอ ฉันยังมีวิธีที่ จะทําให้เธอตายทั้งเป็นอีกหลายวิธี”
ยศพลพูดด้วยความโกรธ เขาหันไปพูดกับนิรัน “หาหมอมา รอให้แผลเธอหายดี ค่อยให้เธอรับแขกต่อ รับจนกว่าเธอ จะบอก
นํ้าตาแห่งความเย็นชา ไหลลงมาจากใบหน้าของนิยาภา เธอไม่พอใจ เธอไม่พอใจมาก เธอจะไม่มีวันยอมแพ้
“ใช่แล้ว คุณชาย” นิรันรับคำสั่งจากยศพลด้วยท่าทาง จริงจัง
ช่วงนี้ คุณชายยิ่งอยู่ยิ่งบ้าคลั่ง เพื่อคุณหนู เขาเดินลงเหว โดยการทําสิ่งเลวร้าย
ในโรงพยาบาล จารวีกำลังใช้มือถือเข้าอินเตอร์เน็ต เธอ ดูข่าวจากอินเตอร์เน็ต
จู่ๆเธอรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา จารวีกัดฟันจับมือถือแน่น
ตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่อยู่บนเรือของดนวัตจนถึงตอนนี้ หาง กินแค่หกวัน ความเจ็บปวดแบบนี้ก็เกิดขึ้น อีก
จารวีเจ็บจนเหงื่อไหล เธอพยายามจับของสักอย่างเพื่อ บรรเทาความเจ็บปวดนั้น
“เจ็บจัง”
จารวีพูดค่อยๆ ความเจ็บปวดเหมือนถูกฉีกออก เหมือน เข้าไปในทุกรูขุมขน เหมือนกับเส้นเลือดที่ถูกแทงเต็มไปด้วย มีด กำลัง แทงไปทุกจุดของร่างกาย
เป็นแม่คนต้องรับความเจ็บปวดอย่างนี้เหรอ
จาร นอนขดตัวด้วยความเจ็บปวดอยู่บนเตียง ในตัวของ
เธอเต็มไปด้วยเหงื่อ
“จาร” จารวี จาร”
เสียงเรียกด้วยความตกใจ เธอได้ยินเสียงเลือนราง
จารวียื่นมือออกมาเหมือนอยากจะจับอะไรสักอย่าง แต่ เธอกลับไม่มีแรงของในมือล่วงหล่นลงพื้นหมด
“จารวี เธอเป็นอะไร ?”
เวลาเหมือนจะผ่านไปอย่างช้า ๆ ผ่านไปนานแล้วนานเล่า จารวีเหมือนหลุดออกจากความเจ็บนั้น
ความรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้ เหมือนสายน้ำ มาแบบโหดๆ แต่ เวลาไปก็สะอาด
ถึงแม้จะเป็นเวลาสั้นๆแค่ไม่กี่นาที แต่จารลึกลับรู้สึกว่ามัน ผ่านไปเกือบเป็นชาติ
หลังตั้งสติได้ มนต์ตรีมองเธอด้วยความตกใจ
จารวีเนื้อตัวเปียกเต็มไปด้วยเหงื่อ ปากซีด เธอมองมนต์ ตรีด้วยความอ่อนแรง
“พี่มนต์ ฉัน
ทำไมฉันถึงได้เจ็บขนาดนี้
จารวีรู้สึกได้ถึงความไม่ปกติ ความเจ็บปวดนี้ไม่เหมือนที่ แม่คนหนึ่งต้องได้รับ
ระยะเวลานี้ เธอก็มองเห็นผู้หญิงท้องหลายๆคน ใน หนังสือเขียนบอกว่าตอนคลอดลูก ถึงจะมีความเจ็บแบบนี้
แต่ทำไมเธอถึงได้ความรู้สึกเจ็บปวดที่น่ากลัวขนาดนี้
มนต์ตรีเอาทิชชูมาซับเหงื่อให้เธอ “พี่ไปตามหมอมาให้
นะ
จารวีพยักหน้าด้วยความอ่อนแรง “ไม่ต้องเรียกแล้วค่ะ พี่ มนต์ ฉันรู้สึกมันไม่ใช่ ความรู้สึกเจ็บแบบนี้มันแปลกๆ มาไว แต่ก็ไปไว มาก นี่ไม่ปกติแล้ว หนูเป็นโรคอะไรแปลกๆหรือ เปล่า?”
มนต์ตรีครุ่นคิด ยศพลไม่ได้บอกเธอเหรอ
“เขาบอกฉันอะไรเหรอค่ะ จารวีถามด้วยความอ่อนแรง
” หมายความว่า ถ้าเธอเป็นโรคอะไร ยศพลต้องบอกเธอ สิ แต่ว่า ตอนนี้ถ้ายังไม่มี เธอก็ไม่ต้องกังวลไปนะ”
จาร พยักหน้า เธอเหม่อมองดูเพดาน
“เขาไม่ได้พูดอะไร แต่ว่าช่วงนี้เขาก็ดูแปลกๆนะ”
มนต์ตรีมองดูเธอ” แปลกตรงไหน”
ออกแต่เขากลับดึก และก็ทําตัวแปลกๆ เมนต์ หลังจาก พี่แต่งงานกับสุริยวัลย์ ก็เป็นแบบนี้เหรอค่ะ จารวีไม่ค่อย เข้าใจ คู่สามี ภรรยาคู่อื่นๆเป็นแบบเดียวกันไหม
มนต์ตรียม เขาเอาหมอนใบหนึ่งวางที่หลังเพื่อให้จารวีพิงเขายิ้มพร้อมกับปลอบใจ
“ไม่มีอะไรแล้ว ไม่ต้องคิดมาก เขาบอกว่าแม่คือผู้ที่ยิ่ง ใหญ่ เพื่อลูกในท้อง ยังไงก็ต้องทนความเจ็บได้ ”
จารวี มพร้อมพยักหน้า ยื่นมือลูบท้องของตัวเอง เธอรู้ว่า ข้างในเหมือนกำลังดิ้น เหมือนคลื่นแม่น้ำที่กําลังขยับ ในใจ เธอรู้สึกมีความสุขใจ
“พี่มนต์ ลูกฉันดิ้นแล้ว”
จารวีดีใจจนตะโกนเรียนออกมา มนต์ตรีที่มองดูใบหน้า ที่มีความสุขของเธอ ในใจของเขารู้สึกทุกข์นิด ๆ ถ้าเป็นลูก ของเขา คงจะดีมาก
“พี่มนต์ เร็ว เอาโทรศัพท์ให้ฉันเร็ว”
มนต์ตรีเก็บโทรศัพท์ที่หล่นอยู่ที่พื้นให้เธอ ยื่นให้เธอ จาร วีดีใจจนโทรศัพท์โทรหายศพล
ยศพล ลูกเราตื้นแล้ว”
“อืม”
จารวีคิดว่าเขาคงจะดีใจเหมือนที่เธอดีใจ แต่เขากลับ ตอบด้วยความเฉยชา
“ผมกำลังยุ่ง เดี่ยวผมค่อยโทรหานะ”
ยศพลวางสายโทรศัพท์
จาร รู้สึกผิดหวัง เธอเก็บโทรศัพท์ ยิ้มให้กับมนต์ตรี
ขตพล ดีใจมาก”
จารวิเงียบไปสักพัก “มนต์ หนูรู้สึกความเจ็บปวดแบบนี้ ไม่ปกติ อย่าไปบอกกับ ศพลนะ
“เขาไม่รู้ มนต์ตรีแต่ก็รับปาก”
จารวิพยักหน้าด้วยความจริงจัง “ฉันไม่เคยบอกเขาเลย เมื่อกี้เธอไม่ใช่บอกว่าเป็นแม่คนก็ต้องรับความเจ็บปวดบาง อย่างได้ ไม่ใช่เหรอ ความเจ็บปวดแบบนี้ฉันรับไว้คนเดียว ก็พอแล้วล่ะ ไม่จําเป็นที่ต้องให้คนอื่นมาเป็นห่วง ยศพลเขา ทํางานยุ่งมาก ฉัน ไม่อยากให้เขาเป็นห่วง”
มนต์ตรีรู้สึกเจ็บจี๊ดๆ ถึงตอนนี้เธอก็ยังเป็นห่วงแค่ยศพล เธอไม่หวงตัวเองบ้างเลยเหรอ??
“ที่จริงเธอควรบอกเขาหน่อยก็ดีนะ อย่างน้อยก็ให้เขา ดูแลเธอหน่อย”
“ไม่ ไม่เป็นไรค่ะ”
จารวีเขย่าหัวเบาๆ เขาน่าจะรู้หน่อยก็ดี แต่ว่าไม่ต้องรู้มาก ขนาดนั้น ช่างเถอะ พี่มนต์ค่ะ ขอบคุณพี่มากนะคะที่คอยอยู่ เป็นเพื่อนฉันตลอดเลย
ใบหน้าที่อบอุ่นของมนต์ตรี มองที่ใบหน้าของเธอไม่ค่ะ
สายตา
เขาไม่ต้องการคําขอบคุณจากเธอ ไม่ต้องการเลยสักนิดเราไม่ต้องให้เธอสำนึกผิด
“จา เธอรู้สึกไม่คุ้นเคยกับการอยู่บ้านโพธิสูง ถ้า เวลาเธอก็ไปพักที่บ้านไม้ก็ได้นะ ที่นั้นว่างมาโดยตลอด เตรียมเพื่อเธอ คนเดียวเลย
มนต์ตรีนยิ้มด้วยความอ่อนโยน”” ฉันจะเพิ่ม รปภ เพื่อดูแล
เธอโดยตรง จะไม่เกิดอะไรขึ้นกับเธออีก”
ในใจของจาร รู้สึกดีใจ ไม่นาน เธอก็ส่ายหน้า “ถ้าฉัน ย้ายไปอยู่ละก็ ยศพลต้องไม่เห็นด้วยแน่ เขาไม่ชอบให้ฉัน อยู่ข้างนอก
เธอความรู้สึกของเขามากเลยเหรอ จารวี เธอเปลี่ยนไป มากเลยนะ”
มนต์ตรีฝืนยิ้ม แค่ไม่กี่ชั่วโมง เขากับเธอก็จะได้เข้าไป แต่งงานกันในโบสถ์อยู่แล้ว
แต่วันนี้ ทําได้เพียงแค่มองดูเธอแต่งงานกับคนอื่น ความ รู้สึกแบบนั้นไม่มีรสชาติเลย
มนต์ตรีกำลังจะพูด เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
ฉันรับโทรศัพท์ก่อนนะ
มนต์ตรีรับสายโทรศัพท์
มนต์แกอยู่ไหน ในสายได้ยินเสียงของสุริย์วัลย์
“มีเรื่องอะไร “มนต์ตรีถามด้วยความไม่พอใจ ทุกครั้งที่เขามาหาจารย์ที่นี้ เธอก็จะตามถามไม่หยุด เขาไม่ได้จริง ๆ “อ๋อ ฉันอยากให้นายไปช็อปปิ้งเป็นเพื่อนฉันน่ะ สุริย์วัลย์
ล่อน”
ไม่ได้ ฉันกำลังทํางาน”
มนต์ตรรีบตัดสายทิ้ง ไม่ถึงนาที สุริย์วัลย์ก็โทรมาอีก
มนต์ตรีมองดูหน้าจอโทรศัพท์ เขาวางสายทิ้ง แล้วปิด
เครื่อง
“มนต์ตรีเดินเข้าห้องพักคนไข้ ฉันหาของให้เธอกินดีกว่า”
“ใครโทรหาพี่เหรอคะ จารวีถามด้วยความสงสัย
“ไม่มีไร แค่คนในบริษัทน่ะ ”
จารวีพูดด้วยน้ำเสียงเห็นใจ “พี่มนต์ ถ้าพี่มีธุระกลับก่อน ก็ได้นะคะ ไม่ต้องคอยอยู่เป็นเพื่อนฉันหรอก ยังไงฉันก็คุ้น เคยกับการอยู่คนเดียวอยู่แล้ว”
มนต์ตรีนั่งลง “ไม่รับ เพราะเรื่องพวกนั้น
เขาแค่อยากอยากมองดูเธอนิ่งๆแบบนี้ ดูเธอไปเรื่อยๆ เพราะสําหรับเขา นั้นคือความสุขอย่างหนึ่ง
การที่ชอบคนๆหนึ่ง ก็เหมือนยาที่ปรุงเสร็จแล้ว
ตอนนั้น อีกห้องของโรงพยาบาล ยศพลยีนด้วยเฉยชา
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ