ยั่วสวาทนายปีศาจจอมหิ่น

ตอนที่ 186 ปกป้องลูกน้อย



จู่ๆก็มีเสียงเปรกดังขึ้นมากะทันหัน แสงไฟสองดวงที่สอง เห็นแสงสว่าราวหิมะสองมาจากด้านนอก

ยศพลหันไปมอง เห็นรถกำลังจะไปชนโรงงานที่ใหญ่โต

ภรรยาเขาจงใจ เขาคิดว่าดึกขนาดนี้แล้วจะไม่มีคนเข้ามา แล้ว บอดี้การ์ตคนอื่นถูกเขาสั่งไปไล่ตามสรีย์วัลย์ บอดี้การ์ด สองคนที่เหลือนั้นกำลังสอบสวนมนต์ตรีอยู่ที่นี่

ไม่คิดว่าจารวีกลับจะตามมาได้

แสงที่แสงสว่างนั้นส่องให้เห็นทุกอย่าง เมื่อจารวีเห็นยศพล เอาปืน ที่หัวมนต์ตรีแล้ว สมองเธอพลางว่างล่าขึ้นมา

วินาทีนั้น เธอหวาดกลัว สิ้นหวัง เจ็บปวด ความรู้สึก มากมายสับสนกันอยู่มันพลุ่งพล่านขึ้นสมองทันที

ที่แท้เขากลับโกหกเธอนี่เอง

“เธอตั้งใจ ใครให้เธอขับรถมา…

ยศพลเมื่อปรับตัวได้แล้ว จึงดึงประตูออกแล้วพลางลากคน ขับรถนั่นออกมา พลางโยนไปที่พื้นแล้วชกอย่างรุนแรงขึ้นมา

“พอแล้ว…

จาร ออกมาจากรถ แล้วร้องขึ้นดังๆ”ยศพล นายจะชกเขาทําไม ฉันบังคับเขามาส่งเอง คนที นายคาร คือฉัน ไม่ใช่เขา นายดิฉันเลย!”

จารวีมอยศพลด้วยความโมโห และน้ำตาพลางไหลไม่หยุด

โกหกชัดๆ ทุกอย่างมันโกหกกัน เมื่อกี้เธอยังเป็นห่วงคือว่า เขาเจอความอันตรายสักอีก

แววตายศพลเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง ลีก เขาหยุดลง แล้วค่อยๆ น น สายตานั้นจ้องมองจารด้วยความเจ็บปวด เสียใจ “เธอไม่เชื่อฉัน แต่ย้อนกลับมาสืบฉัน?ในใจเธอไม่ เคยมีฉันมาก่อนเลย”

“ยศพล นายมันมั่ว…ฉันกลัวนายโกรธ กลัวนายจะจากไป กลัวนายจะเคร่งเครียดเสียใจ ฉันเลยให้เขาขับรถออกมาหา นาย แต่ไม่คิดว่านายกลับมาหาเขาที่นี่ ยศพล ทําไมนายต้อง โกหกฉัน นายรู้ไหมันผิดหวังต่อนายมาก

น้ำตาไหลรินเหมือนน้ำ มันหยดลงมาเป็นเม็ดใหญ่ๆแล้ว หล่นลงที่พื้น

“จารวี รีบโทรแจ้งตำรวจ… เสียงร้องตะโกนมนต์ตรีดังขึ้น

จารวีหันไปมองมนต์ตรี เห็นใบหน้าเขาที่ถูกชกจนช้ำบวม เธอรีบวิ่งเข้าไป

แล้วเริ่มแกะเชือกให้

“ขอโทษคะ มนต์ เป็นเพราะฉันเอ ฉันไม่ดีเองที่ทำให้พี่ ต้องเป็นแบบนี้… มนต์ตรีเงยหน้ามองยศพล สายตานั้นเต็มไปด้วยอารมณ์ ราวว่าตัวเองขน แล้ว

มือข้างหนึ่งของจารวีไม่ค่อยมีแร ท่าทางเธอข้ามาก แกะไป หลายรอบก็แกะไม่ออก

ยศพลยืนมองเธออย่างเช่นเรียบอยู่ข้างๆ เขาไม่ขยับ บอดี้ การ์ดข้างๆก็ไม่กล้าพูดอะไร

“คุณชายครับ ทําไงครับ?”นิรันถามขึ้นมาเบาๆ

ยศพลไม่ได้ตอบกลับ นานที่เขาเริ่มเดินไปหาจารวี แล้ว น

มือดึงเธอ

“จารวี เธอกําลังทําอะไร?”

จารวีเลยหน้าที่แน่วแน่นั้นขึ้นมา แล้วแกะเชือกอย่าง

พยายามต่อ

แต่ยศพลใช้แรงมาก เธอเลยดิ้นรนไม่ออก

ยศพล นายปล่อยเขา”

“เป็นไปไม่ได้!” เสียงยศพลเย็นกริบนัก

“ให้เหตุผลฉันมา?”จารวีถามขึ้น

ยศพลจ้องมนต์ตรีไว้ แล้วพูดเย็นๆ “เขาเป็นคนวางยา

เลยปล่อยเขาไม่ได้”

จาร อึ้งไป “อะไรนะ!เป็นไปได้ไง?ยศพล นายตั้งเข้าใจผิดแน่ๆ เขาไม่ทําหรอก”

สิหน่ายศพลเมเฉียบสายตาคมแหลมเขานั้นจ้องมนต์ต

ไว้ไม่ห่าง อารมณ์ทีว่าเขาไม่อ่อนแน่นอน

“บศพล นายต้องผิดคนแล้วแน่ๆ

จาร หันไปแล้วเดินไปตรงหน้ามนต์ตรี พลางรีบถามขึ้น “พี่มนต์ พี่รีบบอกเขาว่าพี่ไม่ได้เป็นคนวางยา พี่ดีกับฉันขนาด นั้น ดูแลรักเป็นห่วงฉันมาตั้งแต่เด็ก แล้วจะวางยาฉันได้ยัง ไง ?ต้องไม่ใช่ แน่นอน ยศพลผิดคนแล้ว”

แววตามนต์ตรีมีความสําบาก

“จารวีอย่าเสียใจเลย เธอดูไม่ออกว่ายศพลมันบ้าไปแล้ว

“พี่มนต์ พีรีบบอกว่าพี่ไม่ได้ทํา…

สายตาที่มนต์ตรีและยศพลต่างจ้องนั้นไม่มีใครยอมใคร

เหมือนเป็นสัตว์ที่ดุร้ายทั้งสองฝ่ายกำลังอยากกลืนศัตรูลง

ยศพลนายรีบปล่อยเขา!”

จารวีโยกแขนยศพลไปมา ยศพลแน่วแน่มาก ไม่ ปล่อย จารวีเธออย่างี่เง่าไปเลย ถ้าฉันปล่อยเขา ชีวิตเธอจะ อันตรายแล้ว ฉันไม่อาจทิ้งเธอไม่ใส่ใจได้หรอก”

มนต์ตรีแย่งขึ้น “หาข้ออ้างอะไรกัน นายก็บอกมาตรงๆว่าอยากจัดการ น ลักพาตัวฉันไปช่วงหนึ่ง จากนั้นกลับบริษัท ฉันไป บวกอะไรรักจาร) ก็หลอกลวงเขาทั้งนั้นตั้งแต่เริ่มจน จบเป้าหมายนายก็แค่ทรัพย์สิ้นตระกูลฉันไม่ใช่เหรอ”

ยศพลมีนิสัยร้อนอยู่แล้ว เมื่อได้ยินคําพูดนี้ของมนต์ตีแล้ว เขายิ่งมีไฟลุกขึ้นมา เขาจึงดงแขนเสื้อขึ้นแล้วชกลงที่หน้าอก มนต์ตรีแรงๆ

“ไม่เอา…

จารวีรีบวิ่งเข้าไปบัง แต่ยศพลดึงมือกลับไม่ทันแล้ว

เมื่อชกออกไปนั้นกลับลงไปที่หน้าท้องจาร

วินาทีนั้น สมองชายทั้งสองคนขาดความคิดทันที มันตกใจ จนหน้านิ่งเป็นแบบเดียวกัน

“จารวี…”

“จารวิ…

จาร ขมวดคิ้วไว้แน่น หน้าท้องนั้นรับแรงจะมือเขามาเต็มๆ

เธอรู้สึกมีของเหลวร้อนๆกำลังไหลออกมา เธอค่อยๆล้มลง

ไปกับพื้น

“ลูกรัก…ลูกรัก”

จารวีร้องออกมาเบาๆ เธอพูดไม่ค่อยชัดเจนแล้ว ภายใต สายตาความสลายของยศพลนั้นเธออ่อนลงไปทันที
“จาร …”

ยศพลร้องออกมาอย่างเจ็บปวด เขากอดเธอแล้วร้องออก

มาอย่างเป็นบ้า

“คุณชาย คุณชายครับ เหมือนว่าคุณจารวีจะคลอดแล้ว

คนขับรถที่อายุเยอะแล้วเห็นกระโปรงจารวีทีมีเลือดไหล ออกมานั้นทําให้เขาปรับตัวกลับมา เลยรีบเตือนยศพลขึ้นมา

ยศพลเหมือนเอ๋อไปแล้ว จากนั้นจึงอุ้มจารวีขึ้นรถ

สถานการณ์วุ่นวายเป็นบ้า มนต์ตรี กหมัดตัวไว้ เขาเอาแต่ ตะโกน อจารวีไม่หยุด

เร็วมากที่ทุกคนต่างกระจายกายไป เหลือแค่มนต์ตรีที่ถูก หมัดไว้ในท่ามกลางความมืด

“จารวี จารวี เธอตื่นยะ หญิงชื่อบื้อ ทําไมเธอต้องสละตน เพื่อคนเลวคนนั้นด้วย..ยศพลร้องออกมาอย่างเจ็บปวด

จารวีอยู่ในอ้อมกอดเขา มีขอเหลวที่อุ่นๆไหลออกมาจากห ระโปรงจนทําให้เสื้อเขาเปียกไปหมด ไม่นานเสื้อนั้นเริ่มเย็น ขึ้นมา

จารวีรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ค่อยๆหายจางจากเธอไป

เธอค่อยๆลืมตาขึ้นมา ภายใต้แสงไฟของรถนั้นเธอเห็น ใบหน้ายศพงชัดบ้างบางทีก็มัว มือเล็กเธอยื่นไปจับมือใหญ่เขาไว้

“ปล่อยเขาไปดีไหม?”

ยศพลพยักหน้าอย่างเจ็บปวด เธอทุกอย่างดีไหม?”

อย่าคิดมากครับ ฉันฟัง

ใบหน้าจาร ดหนัก พลางมีรอยยิ้มที่ฝันใจออกมา ต้องรักษาลูกรักไว้ได้…

“ต้อง

ถ้าเธอไม่สามารถมีชีวิตต่อไปได้ ถ้ามีโอกาที่ช่วยได้แค่คน

เตียว เธออยากให้โอกาสนี้กับลูก ยศพลที่เป็นหนุ่มเข้มแข็ง ณ ตอนนี้เขาอดจะร้องไห้ออกมา

ไม่ได้แล้ว

เขาเงยหน้าแล้วตะโกนให้ข้างหน้า

“นิรันทําไมนายขับช้า ช้าอย่างกับหอยทาก …

นิรันรีบตอบขึ้นมา ครับ ผมเร่งความเร็ว…”

จริงๆนั้นเขาเร่งความเร็วสุดแล้ว แต่ความอันตรายมันอยู่ แค่ตรงหน้าจึงทำให้เหมือนว่าช้ามาก ทั้งๆที่เป็นระยะสั้นๆแต่ กลับเหมือนขับไปแล้วหนึ่งศตวรรษได้

ยศพล…ฉันรักนาย…ถ้าชาติหน้ามีจริง…นาย สามารถ…สามารถแต่งงานกับฉันได้ไหม…

นี่มันคำพูดแม่งอะไรกัน เขาจะแต่งงานกับเธออยู่แล้ว
“อย่าฝันไปเลยจาร ถ้าเธอกล้าตาย มจะแต่งงานกับคน

เสียงยศพลแหบมาก ทําให้จารวีเม้มปาก ม

ศพลนาย ปากไปเถอะ!

ความเจ็บปวด งเข้ามาอีกแล้ว เธอรู้สึกเหมือนร่างกาย

กำลังจะถูกฉีกออก

จากนั้นสติเธอค่อยๆหมดไปตามเวลา….

รถแล่นเข้าโรงพยาบาล จากนั้นพลางมีพยาบาลรีบเอาเข็ม ออกมา ยศพลวางจารวีไปที่รถเข็นเตียงนั้นอย่าระวัง แล้ววิ่ง ตามหมอไป จากนั้นพลางถูกดันออกมา….

ภาพเหล่านี้มันช่างวุ่นวายนัก มันกลายเป็นภาพค่าเขาที กําลังสะสมอยู่

สองมือเขากุมไว้ที่หัวแล้วเดินไปมาอย่างเจ็บปวด

พยาลคนหนึ่งยื่นใบหนึ่งให้เขา

“ไม่ทราบว่าเป็นญาติผู้ป่วยไหมค่ะ?”

“ใช่ครับ!”

“กรุณาเซ็นชื่อที่นี่ค่ะ ถ้ารักษาไว้ได้คนเดียวไม่ทราบว่า คุณจะรักษาใครคะ?”

“ผู้ใหญ่สิครับ ยังต้องถามอีกไหม!”
ตพลไปไม่คิดอะไรเขาเช่นลงไปทันที

เขาเพียงต้องการจารวีอย่างอื่นไม่สำคัญอะไรหรอก

“คุณชายครับ คุณคิดก่อนนะ จารวีป่วยแบบนี้แล้ว ก้า คุณชายเล็กฟังคลอดออกมา แล้วจะ.. “นิรันมองแล้วรู้สึก เจ็บใจ นี่มันชัดเจนเลยว่ายศพลกำลังเสียทุกอย่างไป ทั้งๆที่รู้ ว่าจารวีป่วยหนักแล้ว ยังจะเลือกเธออีก และเด็กนั้นเป็นเลือด เนื้อตระกูลเขา และจะเป็นอนาคตที่งดงามทุกอย่าง แต่เขา กลับ…

“ออกไป…ยศพลตะคอก “ฉันรู้จะเลือกใคร!

นิรันเลยต้องถอยออกไป การตะคอกแบบนี้ทําให้พยาบาล ต้องตกใจแล้วรีบรับใบนั้นมาจากนั้นเหมือนแอบวิ่งในขนาด เดินเพื่อจะหนีเขาสักนั้น

เวลาผ่านไปวินาทีเป็นนาที มันค่อยๆผ่านไปแล้ว

ประตูห้องฉุกเฉินถูกเปิดไว้แน่นๆ หลายครั้งมากที่ยศพลอดเ

จะพุ่งเข้าไปไม่ได้

แต่ก็ถูกบอดี้การ์ดรั้งไว้

“คุณชายเย็นครับ!”‘นิรันห้ามเขาขึ้นมา

“ออกไปให้พ้น.. ยศพลตะคอกออกมา แล้วดันนิรันออก ไปแรงๆ

เหมือนว่าจารวีกำลังตกอยู่ในความมืดที่ไร้ขอบเขต เธอ รู้สึกเหมือนร่างกายกำลังลอย และจู่ๆก็มีร่างเล็กๆที่ปรากฏนตรงหน้าเธอแล้วมให้เธอ

“ลูกรัก…ลูกรัก…”

ลูก ก มให้เธอแล้วค่อยๆคลามออกไปไกล จารวีรีบไล่ ตามไปอย่างรีบร้อน

จู่ๆเธอก็ลืมตาขึ้นทันที แสง แสบตาเธอนั้นทำให้เธอลืมตา ล่ามาก

ผ่านไปพอนานเธอถึงค่อยๆลืมตาขึ้นมา

ใบหน้าที่มีหนวดปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ นาทีที่เธอตื่นขึ้นมา แววตาล็กที่มีความสว่างปรึกป่านนั้น มันดูเป็นความสุขที่ตื้น นมาก ที่ไม่สามารถอธิบายกันได้

“ลูกรักของฉัน…”จารวีลืมตาขึ้นแล้ว สิ่งแรกที่พูดถึงคือลูก ของเธอ

จารวิเริ่มย้อนคิดสถานการณ์ก่อนหน้านี้ที่เกิดขึ้น เธอจึงยื่น มือไปกุมท้อง ท้องที่จากเดิมนูนๆนั้นตอนนี้ได้แฟบไปแล้ว ใน ใจตกกลัวทันที ลูกรักไม่อยู่แล้ว เธอขับไปเล็กน้อยแล้วเริ่ม เจ็บปวดขึ้นมา เจ็บนั้นมาจากหน้าท้อง เธอยื่นมือลูบลงไป แล้วสัมผัสโดนผ้าก๊อต…

เธอรับมองยศพลอย่างร้อนใจ ลูกของฉัน เขาเป็นไง

บ้าง?


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ