ตอนที่ 3 เจ็บนะ เบากว่านี้หน่อยสิ

จารวีทั้งอายทั้งโกรธ ให้ตายยังไงเธอก็ไม่ยอมเอาโทรศัพท์มือถือให้เขา จะต้องเอาหลักฐานชิ้นนี้ให้พี่ฟินดู ให้พี่พินรู้ว่า ที่แท้แล้วผู้ชายที่ตัวเองชอบเป็น คนยังไง

“wilo.”

การวิจัยโทรศัพท์ไว้แน่น ไม่ยอมปล่อยมือ

“สอง….” ดวงตาของยศพลเป็นดั่งแมวที่อยากหยอกล้อกับหนู ก่อนที่เขาจะ

นับครบสาม จารวียกขาขึ้นอย่างฉับพลัน ขาข้างหนึ่งเตะมือถือออกไปด้วย ความเร็วและมั่นคง มือถือถูกเตะไปถึงด้านหน้าของขอบหน้าต่าง

“ตึง ! ” โทรศัพท์กระแทกกับบนกระจก แล้วกระดอนอีกครั้ง หมุนไปรอบๆ

จนหยุดนิ่ง

สีหน้าของยศพล เคร่งครื้มไปเลยในทันที มีรัศมีแห่งความชั่วแผ่ไปทั้งตัว ของเขา ผู้หญิงที่สมควรตายคนนี้ กล้ามาเล่นกับเขาแบบนี้ได้ เขาใช้ร่างของ ตนยึดจารวีติดไว้กับกำแพง มือทั้งสองข้างดึงเนคไทที่พันรอบคอออกมา แล้ว ใช้มัดมือเล็กๆ ของจารวีไว้ด้วยกันอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ผลักเธอไปที่โซฟาด้วย ความเร็วและดุดัน..

จารวีพยายามจะถีบและกัด แต่ก็ทำอะไรเขาไม่ได้เลยแม้แต่น้อย เขา เอาเสื้อสูทสีดำโยนออก มือใหญ่เอื้อมมาจับคางที่นุ่มนวลของจารวี สายตา ของหนุ่มรูปงามเปี่ยมไปด้วยความชั่วร้าย

“ฉันให้โอกาสเธอแล้ว แต่เธอเองที่ไม่ต้องการ!”

“ไอ้เลว ทำไมแกทำกับฉันแบบนี้…” จารวีดิ้น สะบัด ร้องไห้และตะโกนสุด ชีวิต นอกหน้าต่างมีดอกไม้ไฟที่ถูกจุดอยู่ ท่ามกลางท้องฟ้าที่มีดมิด แสงสว่าง รุ่งโรจน์อันมีลวดลายสวยงามฉูดฉาดดึงดูดสายตาของแขกเหรื่อที่เดินผ่านไป มาในงาน เสียงดอกไม้ไฟกลบเสียงร้องขอความช่วยเหลือของจารวีจนหมดสิ้น

มือใหญ่ของยศพลปลดเสื้อในและกางเกงยีนส์สีน้ำเงินของเธอออก ด้วยอารมณ์ที่ไร้ความรู้สึก “ปล่อยฉันนะ คุณมันไอ้สารเลว …” จารวีร้องตะโกนด้วยเสียงที่สั่นเทา เธอ

สิ้นหวังราวกับทะเลสาบจะกดเธอลงน้ำ ฝ่วเนียนนุ่มสะอาดผ่องใสของจารวี เหมือนดังไข่ไก่ที่ถูกกะเทาะเปลือกออกแล้ว แต่มีอาจมีอะไรมาขัดขวางสิ่งที่ยศ พลจะกระทำต่อไปได้เลยแม้แต่น้อย เขาผลักเธอไปนอนบนโซฟาอย่างป่าเถื่อน ไร้มารยาท ขาที่เล็กบางทั้งสองข้างถูกกางออกให้กว้างที่สุด ขาทั้งสองข้างของ เธอสั่นเทาไม่หยุดด้วยความหวาดกลัว หางตาของจารวีมีน้ำตาไหลพรากออกมา ด้วยความสั้นหวัง ตั้งแต่เกิดมาสิบแปดปี นี่เป็นครั้งแรกที่เธออยู่ในสภาพที่อัปยศ ต่อหน้าคนอื่น แถมยังเป็นผู้ชายซะอีก มิหนำซ้ำเขายังเป็นแฟนของพี่สาวตัวเอง

เสียงหอบของยศพลหนักขึ้น ความสัมผัสที่อ่อนนุ่มมาจากกลางฝ่ามือ ทำให้ความปรารถนาของเขาเพิ่มขึ้นจนถึงขีดสุด เขารูดซิปกางเกงของตัวเองลง อย่างร้อนรน จับยึดน่องของเธอไว้แน่นแล้วลากเข้าหาตน

“อย่านะ..” จารวีไม่มีแรงจะร้องตะโกนออกมา ในหัวของจารวีได้นึกถึง ภาพช่องรักที่นุ่มนิ่มของเธอถูกฉีกขยายใหญ่อย่างไม่มีสิ้นสุด ความเจ็บปวด ทำให้สติของเธอกลับชัดเจนยิ่งขึ้น มีเลือดไหลลงมาตามขาอันเรียวเล็กของ เธอ และไปหยดลงสู่ที่ฝ่ามือของเขา

ไม่คิดว่าจะยังเป็นสาวบริสุทธิ์โยศพลยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ ดีมาก ผู้ หญิงของบ้านพูลสวัสดิ์ทุกคน ล้วนเป็นของเล่นที่เตรียมไว้ให้เขา เขาต้องการ ที่จะค่อยๆเสพสุขแบบนี้ไปเรื่อยๆ

เล็บของจารวิจิกลึกลงไปในโซฟา เธอเจ็บมากจนบิดทุกสัดส่วนของ ร่างกาย เธออยากจะสะบัดหลุดออกไปจากอาการฉีกขาด แต่รู้สึกเหมือนว่า กระดูกจะอ่อนไปหมด พวกเขาแนบชิดติดกันจนไม่มีทางที่จะสะบัดหลุดออกไป ได้ง่ายๆ

“ฟินมั้ย? ถ้าฟินก็ร้องออกมาซะสิ…” ยศพลฟังพอใจมากที่ได้เห็นท่าทาง ของเธอ ที่บิดไปมาด้วยความเสียว

ลูกตาดำของหนุ่มรูปงามเผยให้เห็นรอยยิ้มในดวงตาที่ชั่วร้ายดังปีศาจ เขาใช้เอวที่แข็งแรงกระแทกไม่ยั้ง ทุกครั้งที่เขากระแทกเข้าไปจารวีก็จะกระเด้ง ขึ้นมาด้วยความเจ็บปวดทุกครั้ง เจ็บปวดกระทั่งคิ้วขมวด ใจของจารวีแหลกเป็น เสี่ยงๆ ในสมองเต็มไป ด้วยความว่างเปล่า พรหมจรรย์ของเธอได้ถูกผู้ชายระยำ พรากเอาไปแล้ว ราวกับว่าผ่านมานานนับศตวรรษ การกระทำที่รุกล้ำนั้นถึงได้ ค่อยๆผ่อนช้าลงและหยุด br/ ไปเฉยๆ ขาทั้งสองข้างของจารวิสั่นไปหมด ไม่มี ทางจะหุบขาได้เลย “แซะ แซะ…”

ในขณะที่สายตากำลังพร่ามัว เธอรู้สึกถึงมีเสียงแฟลชเบาๆ