“อาหารเข้ามาแล้วว
ยศพลยกจานอาหารออกมา บนจานมีไข่ม้วน หมูแฮมและ ขนมปัง
อังคณารับหายตัวไป ตั้งใจแกล้งทําเป็นบอกว่ามีธุระแล้ว หนีไป เธอไม่อยากอยู่เป็น ก.ค
จาร สูดกลิ่นหอมจากอาหารเช้า แล้วดื่มนมร้อน
“คิดไม่ถึงเลย ว่าฉันจะได้กินอาหารเช้าฝีมือนาย”
บางครั้ง ความสุขก็เข้ามาอย่างกะทันหันเหมือนเป็นความ รู้สึกที่ลวง ทำให้รู้สึกมันไกลจนเอื้อมไม่ถึง
“ฮ่าฮ่า ต่อไป ทุกวันฉันจะทำอาหารเช้าแบบนี้ให้เธอนะ”
คําพูดที่เอาใจใส่ ออกมาจากปากของยศพล มันช่างน่า ฟังเหลือเกิน
ยศพลก้มลงมาจูบที่ริมฝีปากของเธอ
เธอลองเป็นฝ่ายที่ปฏิเสธจูบของเขา ทั้งสองคนค่อย ๆ ตัวลงไปบนโซฟา โน้ม
ยามเช้าที่มีแสงแดดสาดส่อง พวกเขาพักผ่อนไปแล้วทั้งคืน ตื่นมาก็เลยรู้สึกสดชื่นและมีกําลัง
ยศพลเปิดชุดนอนของจาร ออก เธอไม่ได้ใส่ชุดชั้นใน ร่างที่เซ็กซี่ของจารวี นทำให้เขาหลงใหล
ยศพลออกแรงใช้ปลายลิ้นจูบสิ่งที่นุ่มนวลและอิ่มเอิบของ เธอ จาร ส่งเสียงครางออกมาอย่างทนไม่ได้
เป็นเพราะเสียเวลาไปกับ “อาหารเช้า” ที่ไม่คาดคิดไป หนึ่งชั่วโมง เวลาที่ทั้งสองคนออกมาก็เลยช้าไปหน่อย
เม็อจาร เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย รถของยศพลก็รอเธออยู่ ข้างนอกแล้ว
คิดถึงและเพ้อฝันอยากที่จะเข้ามาในคฤหาสน์โพธิสูงไม่รู้กี่ ครั้งต่อกี่ครั้ง ในที่สุดความเพ้อฝันก็เป็นจริง
ในใจจารวียังคงรู้สึกกระวนกระวายอยู่เล็กน้อย
เธอรู้สึกตึงเครียดมาก ๆ
“ฉัน ฉันไม่รู้จะพูดอะไรดี”
ยศพลมองไปที่จารวีครู่หนึ่ง เขาดึงเธอมาโอบกอดใน อ้อมอกของเขา
“ผู้หญิงของฉัน ฉันแค่รู้สึกชอบก็พอแล้ว อย่างอื่นไม่ต้อง
สนใจหรอก…”
ความรักจากยศพล ทำให้จารวีรู้สึกสบายใจขึ้น
รถค่อย ๆ แล่นออกจากเขตเมืองปารีส เขาขับรถช้าๆ มุ่งไป ยังเขตชานเมืองเราจะไปถึงที่นั่นโมงเหรอ
ศพ ใช้สายตาที่เฉียบคมจ้องไปที่เธอ ไม่ต้องกังวล โอเคมั้ย ปล่อยให้ตัวเองผ่อนคลายหน่อยเถอะ”
ยศพลเปิดเพลงในรถ รู้สึกผ่อนคลายขึ้นเรื่อยๆ
บรรยากาศนอกรถเริ่มเปลี่ยนเป็นป่าไม้อย่างช้าๆ รถยิ่ง ยิ่งเข้ามา เมื่อเริ่มขับเข้าใกล้ ๆ ก็เห็นยามยืนรักษา การณ์ยืนเฝ้าอยู่ที่แต่ละจุด พวกเขาเป็นบอดี้การ์ดที่ใส่ชุด ลายทหาร ทําหน้าที่คอยลาดตระเวนสถานการณ์ ระหว่างทางเข้า
ตกใจเล็กน้อย ยศพล ทําไมฉันรู้สึกว่าเหมือนนาย พาฉันเข้ามาในเขตหวงห้ามของการทหารเนีย
เฮอะๆ ฉันกลัวตาย ก็เลยจัดตั้งยามยืนรักษาการณ์ มากมายขนาดนี้ขึ้นมา เขาขาดความรู้สึกที่ปลอดภัยน่ะ”
ยังไม่ทันถึงบ้านโพธิสูง จารวีก็รู้สึกได้ถึงอำนาจของพ่อยศ
พล
เวลาผ่านไปอย่างช้า ๆ หลังจากที่ผ่านจุดยืนยามมาสอง สามจุดแล้ว ตรงสุดสิ้นทางมีป้อมปราการโบราณสไตล์ยุโรป อยู่หลังหนึ่ง
ความรู้สึกภายในใจของจารวีเริ่มรู้สึกมีแรงกดดันขึ้นมา อีกครั้ง ไม่แปลกเลยที่นักสืบเอกชนบอกว่าเป็นตระกูลหนึ่ง ที่ลึกลับ แท้จริงแล้วบ้านโพธิสูงนั้นมีอิทธิพลมาก มากซะจนจารนึกไม่สามารถที่จะจินตนาการขอบเขตได้เลย
ก่อนหน้านี้ เธอไม่สามารถที่จะรู้จักและเข้าใจยศพลได้ดี พอ แต่ตอนนี้ เธอได้เข้าใจทุกอย่างแล้ว
คุณชาย กลับมาแล้วเหรอครับ!”
รถของยศพลหยุดจอด มีบอดี้การ รีบมาเปิดประตูให้ทันที พวกเขาใส่ชุดทหารเหมือนกันทุกคน
“ไปกัน!!”
ยศพลจูงมือจารวีเดินเข้าไปข้างใน
คนสวย..
ทันใดนั้นก็มีเสียงที่คุ้นหูดังมาจากข้างหลัง จารวีหันไป ถึ เห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งวิ่งมาจากสวนดอกไม้ด้านข้างของป้อม ปราการ
จาร เบิกตากว้าง “วิตต์”
“แดดดี้…วิต เรียกอย่างเคารพนบน้อม
จาร รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโง่เขลา “เธอ เมื่อกี้เธอเรียก เขาว่าอะไรนะ”
วัตต์ยิ้มอย่างร่าเริง เขาไง เขาเป็นแดดดีของผม ทําไมเห รอ”
จารวีใจเต้นรัวมาก เหมือนกับคนที่กำลังจะจมอยู่ในความตาย แล้วเห็นเชือกฟางเส้นหนึ่งที่สามารถช่วยชีวิตได้ เธอจับ
ไหลของวิตต์ไว้แน่น แล้วสูดหายใจเข้าลึก ๆ “เธออายุเท่า ไหร่”
วิตต์ยิ้มแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองยศพล เหมือนกำลังรอคำสั่ง จากเขา
“เขาน่ะเหรอ! เจ็ดขวบแล้ว”
ยศพลพูดอย่างเยือกเย็น
“อะไรนะ!!!” จารวีเกือบจะเป็นลม คือเขา เขาเป็นลูกของ เธอ!! เธอคิดว่าลูกของเธอตายไปแล้ว จารวีถอดวิตต์ไว้อยู่ในอ้อมกอดอย่างไม่ได้สนใจอะไร
นํ้าตาของเธอไหลรินออกมาเป็นหยด ๆ ราวกับไข่มุกอย่างไม่
หยุด
‘วิตต์ เธอคือลูกของฉัน…”
สองแม่ลูกกอดกันแน่น จารวีดีใจซาบซึ้งจนไม่รู้จะพูดอะไร ออกมา
ผ่านไปนานสักพัก จารวีค่อย ๆ ลุกขึ้นมา จารวีเดินไปตรง หน้ายศพลอย่างโกรธเคือง แล้วไปทุบตีตรงอกยศพล
อีตาบ้า นายมันบ้ามาก คิดไม่ถึงเลยว่านายจะหลอกฉัน! นายบอกว่าเค้าตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ ทําไมนายถึงต้องทํ แบบนี้ด้วย
จารวีโกรธเขามาก อีตาบ้านี่ นึกไมถึงเลยว่ากล้าลองเธอว่าลูกตายแล้ว ทำให้เธอรู้สึกทรมานมาหลายปี
ยกพลไม่ได้ตอบโต้อะไร ปล่อยให้เธอทุบตีต่อไป พอจาร ทุบตีเขาจนเหนื่อยแล้ว เขาก็กุมมือทั้งสองของเธอขึ้นมา
“ตอนนั้นเขาก็ติดเชื้อไวรัส HVE แม้แต่หมอก็ยังบอกไม่ได้ ว่าจะรอดหรือจะตาย ฉันไม่อยากให้เธอต้องมานั่งคาดหวัง และกังวล แล้วทำให้เธอต้องมาทรมานใจอีกครั้ง”
ยศพลจ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง “ฉันแค่คิดว่าฉันจะแบกรับ ความเลวร้ายทุกอย่างที่มันเกิดขึ้นไว้คนเดียว ตอนนี้เขาก็ กลับมาอยู่ข้างกายเธอแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ตาบ้า นั่นคือความคิดของนาย นายชอบคิดเองเออเอง ก เรื่องอยู่เรื่อย วิตต์ ออกไปจากที่นี่กับหม่ามีเถอะ”
จารวีจับมือวิต ไว้ แล้วเดินออกไปข้างนอกอย่างโกรธแค้น
เธอต้องการที่จะพาลูกของเธอออกไป
“หม่ามี้.
วิตต์เรียกเบา ๆ จารวีก็หยุดเดิน แล้วหันไปมองวิด อย่าง
ตั้งใจ “เมื่อกี้เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ”
“หม่ามีไง! หม่าหมี หม่ามี้ หม่ามี้” วิตต์เรียกติดก้นสามสี่ค่า ในใจจารวีรู้สึกบางอบอุ่นยิ่งนัก สองมือเธอกุมใบหน้าวิตต์ไว้
ไม่แปลกเลยจริงๆ ที่รู้สึกชอบเด็กคนนี้ตั้งแต่แรกเห็น เขาโต มาเหมือนยศผลจริงๆ
ตอนนี้โดยเฉพาะตอนที่เขาทั้งสองคนยืนด้วยกัน คนนึงด้ว
เล็ก คนนึงตัวใหญ่ เหมือนแกะสลักออกมาจากแบบเดียวกัน จารวีเพิ่งจะรู้สึกทึ่ง และคิดว่าตัวเองโง่มากจริงๆ ก่อนหน้านี้
คาดไม่ถึงเลยว่าจะดูไม่ออก
หม่ามี้ อย่าทึ่งแดดดี้ไปเลยนะครับ แดดดี้เขารักหมามาก เลยนะครับ”
ความสามารถที่กล้าพูดออกมาอย่างหน้าด้านไร้ยางอาย
ของวิตต์นั้นได้รับเชื้อมาจากยศพลเต็มๆ
ยศพลยืนอยู่ที่เดิม “หลายสิ่งหลายอย่างที่มันไม่เหมือน ที่เธอคิดไว้ ถ้าหากเธอยังรู้สึกไม่หายโกรธ รอหลังจากงาน แต่งงานเสร็จสิ้น เธอค่อยลงโทษฉันแบบโหดเหี้ยมไปเลย ก็ได้ โอเคมั้ย”
จารวีถอนหายใจเบาๆ “ฉันเห็นแก่ลูก จะไม่โต้เถียงจุกจิก
กับนายก่อนละกัน
ศพลยิ้มมุมปากเล็กน้อย แววตาของเขาส่องประกายออก มาอย่างลึกซึ้ง
‘วิตต์ ไปหาคุณลุงก่อนนะ เดี๋ยวแดดดี้กับหม่ามีมีธุระจะ ต้องไปหาคุณปู่”
‘โอเคครับ งั้นผมไปก่อนนะครับแดดดี้ หม่ามี้ ผมไปก่อน นะครับ… ตึก ๆ แล้วค่อยมาหาผมนะครับ” วิตต่โบกมือลาจาร แล้วก้าวยาวเดินจากไป
เห็นลูกตัวเองโตมาขนาดนี้ภายในระยะเวลาอันสั้นนั้น ในใจของจาร มีความรู้สึกที่ไม่อยากจะเชื่อ
นี่กำลังฝันอยู่รึเปล่านะ
“ไปกันเถอะ!”
ยศพลจับมือจารวี แล้วมองเธออย่างอบอุ่น
หลังจากเข้ามาในป้อมปราการแห่งนี้แล้ว จากนั้นรู้สึก ตึงเครียดขึ้นมาทันที อาจเป็นเพราะว่าผ่านมาหลายสมัยแล้ว ป้อมปราการแห่งนี้จึงมีกลิ่นอายของความลี้ลับและมืดมนอยู่
บนตามกําแพงสามารถเห็นเขากวางที่ถูกนำมาทำเป็น สัญลักษณ์ และยังมีหัวของหมีดำ จารวีนึกไม่ถึงว่าจะมีของ จําพวกนี้อยู่ เธอจึงรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก
ตรงทางสุดของระเบียงทางเดินที่ยาวมีห้องหนังสือที่หรูหร อยู่ห้องหนึ่ง
ด้านหลังของชุดโต๊ะไม้ใหญ่สไตล์โบราณ มีร่างที่ดูมีอายุ และน่าเกรงขามนั่งอยู่
“คุณพ่อครับ ผมพาจาร กลับมาแล้วครับ!
ยศพลพูดอย่างจริงจัง และจับมือของจารวีไว้แน่น
พ่อของยศพลหรี่ตา และเงยขึ้นมามองเขาอย่างเย็นชา
“เดี๋ยวอีกไม่กี่วันแกก็จะแต่งงานกับโซฟีแล้ว แกพาเธอกลับ มาทําไม
“พ่อ ผมมาเพื่อบอกพ่อว่าผมไม่สามารถแต่งงานกับโซฟีได้ ผู้หญิงที่ผมชอบคือเธอ ผมต้องการแค่เธอเท่านั้น”
“ไร้ยางอายจริง ๆ คาดไม่ถึงเลยว่าแกจะเลือกผู้หญิงของ ตระกูลพูลสวัสดิ์ ดูเหมือนว่าแกจะใช้ชีวิตอยู่ไปวัน ๆ จนไม่มี
สมองซะแล้ว…มาลากตัวมันออกไป!
พ่อของยศพลตะโกนอย่างใช้คุกคาม มีสองคนเดินเข้ามาทันที จากนั้นพวกเขาก็จับตัวจารไว้
พ่อ พ่อจะทําแบบนี้เพื่ออะไร พ่อก็รู้อยู่แก่ใจว่าเรื่องนั้นมัน เกี่ยวกับเธอไม่ได้ทํานะครับ
“จับผู้หญิงคนนี้ไปขังไว้ที่ห้องใต้ดินเดี๋ยวนี้
พ่อของยศพลออกคําสั่งมา กลัวและทําอะไร
ไม่ถูก สถานการณ์ไม่เหมือนกับที่เธอคิดไว้เลยโดยสิ้นเชิง
ใช่แล้ว เวลาผ่านไปนานหลายปี เธอเองเกือบลืมไปว่า ระหว่างตระกูลโพธิสูงและตระกุลพูลสวัสดิ์นั้นเคยมีความ แค้นบาดหมางกันอยู่
บางอาจจะความสุขมากจนเกินไป จนเธอลืมเรื่อง บางอย่างที่สําคัญไป
พ่อ พ่อจะไล่ให้เธอไปไม่ได้นะ…
สีหน้าของยศพลดูมืดมน เขากล้าขัดขืนของตัวเองขึ้น มา เขาไปขวางหน้าพวกบอดี้การ์ด
วันนี้ ไม่อนุญาตให้ใครนำตัวผู้หญิงคนนี้ไปเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นละก็ ฉันเองก็ไม่กล้ารับประกันว่าตัวเองจะทำเรื่องที่
ไม่คาดคิดอะไรออกมา”
ในแววตาของยศพล นแผ่รังสีที่บ้าคลั่งออกมา เหมือนกับว่า ถ้าใครกล้าที่จะนำตัวจารวีไป เขาก็จะห้ามไว้
อย่างสุดชีวิต
พ่อของยศพลลุกขึ้นมาอย่างโกรธจัด โยนหนังสือลงบน โต๊ะอย่างแรง
“ลูกเนรคุณ แกมันไร้ยางอายจริง ๆ แกกล้าที่จะมาขัดคำสั่งเ พ่อ มาลากตัวพวกมันออกไป แล้วเอาไปขังไว้ด้วยกันซะ”
แววตายศพลมืดสลด เขามองพ่ออย่างเย็นชา แล้วก็มอง จาร
รู้มาตั้งนานแล้วว่า ถ้าพาจารวีกลับมาจะต้องเป็นแบบนี้
จาร และยศพลถูกขังไว้ที่ห้องใต้ดิน “พ่อของนาย ยังจำความแค้นอาฆาตของทั้งสองตระกูลได้
เหรอ” จารวีลองเอ่ยปากถามหยั่งเชิง
ยศพลทําหน้าอีมครีม และใจลอยไม่มีสมาธิ
“อืม นี่มันก็ผ่านมาหลายปีแล้ว นี่ก็เป็นสาเหตุที่ฉันไม่กล้า ติดต่อกับเธอ พ่อจะไม่ฆ่าเธอ แต่มีเงื่อนไขก็คือ ฉันจะต้องไม่ ติดต่อไปมาหาสู่กับเธอ วันนี้ ตอนที่อยู่ในห้องนั้นเขาไม่ได้ ลงมือลงไม้อะไรกับเธอ เขาก็ไว้หน้าฉันมากแล้ว” “ฉันขอโทษนะ ฉันไม่รู้ว่าเรื่องมันจะมาเป็นแบบนี้ได้ ถ้าฉันรู้ ว่าตอนจบมันจะเป็นแบบนี้ ฉันก็จะไม่พูดจาที่ไร้สาระแบบนั้น ออกมา” จารวี ดออกมาอย่างเศร้าโศก
ศพล นมือไปจับไหล่ของจารวี แล้วเอาเธอเข้ามาโอบ กอตในอ้อมกอดไว้แน่น อากาศภายในห้องใต้ดินนั้นหนาวเย็นเล็กน้อย ยศพล อต
สูทของตัวเองออก แล้วเอาไปห่อตัวจาร
เธอตั้งใจที่ใส่ชุดกระโปรงมา เพื่อที่จะทําให้คนบ้านเขา ประทับใจในตัวเธอ แต่ตอนนี้เธอหนาวจนตัวสั่นไปหมด
“แล้วตอนนี้พวกเราจะทํายังไงกันดี จารวีเอ่ยปากถาม
อย่างช่วยอะไรไม่ได้
พอคิดถึงประตูของตระกูลโพธิสูง ก็ถูกขังไว้อยู่ จะทำยังไง
“เธออย่าคิดมาก พ่อไม่ได้ออกคําสั่งฆ่าเธอ แสดงว่าพวก
เรายังมีโอกาสอยู่ รออีกนิดนะ!”
ยศพลกอดจารวีไว้ในอ้อมกอด
ผ่านไปนาน ยศพลก็ล้างมือถือออกมา แล้วโทรหานิรัน
จาร มองเขาอย่างตกใจ จนถึงวันนี้ เธอยังคงรู้สึกเหมือน เติมว่า อ้อมกอดของผู้ชายคนนี้ยังคงรู้สึกปลอดภัยและ อบอุ่น
มีเขาอยู่ ทุกอย่างจะราบรื่น เธอไม่จําเป็นต้องกังวลอะไร
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ