ในเวลาต่อมา ฟลของยศพล อยู่ที่แอฟริกาก็มารับตัวกลับ ไป หลังจากนั้นสับปี เขาก็กลับมาที่ ใหม่อีกครั้ง จริงๆแล้ว จํา ได้ตั้งแตครั้งแรกที่เห็นแล้ว แต่น่าเสียดายที่เฉลิมชัยจำไม่ได้ และ เพื่อเป็นการไถ่โทษ พีเต็มใจยอมให้ยศพลแก้แค้นทุกสิ่งทุกอย่างกับ
กระดาษจดหมายบินลอยไปในท้องฟ้า
พวกคนบ้านพูลสวัสดิ์สมควรตาย สมควรจะตายไปให้ หมด!!
จารวี ฉันหมายถึงเฉลิมชัย ไม่ใช่เธอ
ตอนที่ความจริงปรากฏ คําพูดของยศพล ดังก้อง ไป มา อยู่ในหัวของเธอ
เธอเข้าใจเขาผิด !
จริงสิ พอคิดทบทวนดูแล้ว เธอติดหนีเขาอยู่เยอะมาก หลาย ครั้งหลายคราวที่รอดตายมาได้ก็เพราะว่ามีเขาอยู่ข้างๆ
ช่างเถอะ ในเมื่อเข้าใจผิดแล้ว ก็ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ต่อไป ละก้น
ความแค้นของเมื่อก่อนก็ถูกชดใช้ไปแล้ว ทำให้นใจของจารวี รู้สึกโล่งขึ้นมา ระหว่างเขากับเธอก็ให้มันจบแบบนี้ก็แล้วกัน
เขาเกลียดเฉลิมชัย และตอนนี้เฉลิมชัย ตายไปแล้ว เขาก็ คงจะปล่อยวางได้แล้วล่ะมั้ง
เติมทีจาร ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ตอนนั้นเขาก็บังคับให้เธอ อยู่กับเขาแล้ว ถ้าอย่างงั้นตอนนี้ก็คงจะไม่มีอะไรติดค้างกันอีก
จารวีเช็ดนํ้าตาออก สักพัก เสียงโทรศพท์ก็ดังขึ้น
เสียงปลายสวน อเสียงของ
“ป่า” ได้ยินว่า กออกจากโรงพยาบาลแล้ว ทำไมไม่บอกฉันละ ฉันจะได้ไปรับแ
“ขอบใจน แก่ แต่ฉันกลับถึงบ้านแล้วสะ
นี่ชัยม พ่อหนุ่มหล่อคนนั้นน่ะ…
“อย่าพูดถึงเขาอีก บยอง ตอนนี้ฉันอยู่ที่บ้าน แกจะมาหาฉัน หน่อยไหม
“ชัย แกมาอยู่ที่บ้านฉันก่อนไหม พ่อแมฉันไปดูงานที่ต่าง ประเทศอีกแล้ว อีกครึ่งปีถึงจะกลับมา ฉันอยู่คนเดียว กลัวะ
“โอเค งั้นฉันจะไปเที่ยว แหล่
จารวีไม่อยากอยู่ในสถานที่เจ็บปวดแบบนี้อีกแล้ว เธอลุกขึ้น เดินไปที่ประตู พร้อมกับปิดประตูเหล็กลงอีกครั้ง
จารวีลากกระเป๋าเดินทาง เดินไปทางซอยข้างหน้า
ในกระเป๋าเดินทางบรรจุด้วยทรัพย์สินทุกอย่างของเธอ สมุด จดบันทึกเบอร์โทรศัพท์ของพี่ที่ทิ้งไว้ให้ก่อนตาย รวมทั้งหนังสือและ เสื้อผ้าหน้าอามเตรียมมาให้เธอตอนที่นอนอยู่ที่โรงพยาบาล
ชีวิตนี่มันช่างมหัศจรรย์จริงๆ เธอมีชีวิตอยู่มาจะยี่สิบปีแล้ว แต่
ทรัพย์สินที่ติดตัวไปกลับมีอยู่แค่นี้
รถสีแดงฟาเรอร์รี่คนหนึ่งตามหลังเธออยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหน เขาก็จะตามไปทุกที่
จารวิ ฉันจะไม่มีวันปล่อยมือเธอไป ไม่มีวัน
อังคณาออกมารับที่หน้าประตู ดึงมือของจารเข้าไปในบ้านอย่างดี กดีใจ
“บับ แล แกนอนโรงพยาบาลแค่ไม่กี่วัน ก็ผอมลงไปสะขนาด นี้ พูดแล้วก็ไปหาอะไรให้แกกินบำรุงสะหน่อยดีกว่า”
อังคณาหยิบรังนกของแม่ออกมาส่งให้จาร
“จริงสิ ยัยวิ แกมีแพลนจะกลับไปเรียนหรือเปล่า”
จารนั่งอยู่บนโซฟา คิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็ส่ายหัว “ตอนนี้ฉันไม่มี อารมณ์จะกลับไปเรียนแล้วล่ะ ฉันว่าจะไปหางานทํา แล้วหลังจากนั้น คอยไปตามหาข่าวคราวของฟอสะหน่อย”
“นี่ ยัย” ไม่ว่าแกมีเรื่องอะไรก็ตาม ประตูบานนี้ของฉันเปิดรอรับ แกอยู่เสมอนะ”
จาร กอดอังคณาอย่างซาบซึ้งใจ “ขอบใจแกมากนะ ยัยอ้ง ถ้า ไม่มีแก ฉันก็ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนเหมือนกัน”
“ฮ่าๆ อย่ามาทําเป็นเลี่ยนน่า ไป รีบไปอาบน้ำเถอะ แล้วค่อยมา กินซุปสักหน่อย”
อังคณาเดินเข้าไปทําอาหารในห้องครัวอย่างคล่องแคล่ว
ในใจของจารวีรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทันที มีเพื่อนรู้ใจนี่มันดีจริงๆ
เลยนะ
พออาบน้ำเสร็จ จารวีก็รู้สึกสบายตัวขึ้นมา บนโต๊ะเต็มไปด้วย กับข้าวที่อังคณาทำไว้
จาร ตกใจเป็นอย่างมาก
“ยัยอ้ง ดูไม่ออกเลยว่า แกจะเก่งเรื่องแบบนี้ด้วย”
“ฮ่าๆ แน่นอนอยู่แล้ว แกคิดว่าฉันจะเป็นลูกคุณหนูเหมือนกับแก หรอยะ พ่อกับแม่ฉันไปต่างประเทศบ่อย และก็ทิ้งให้ฉันอยู่บ้านคนจะเจอ แต่ระหว่างเรา แม้แต่ความเป็นเพื่อนก็ไม่หลงเหลือ อยู่เลยหรอ”
ข้อความกว่าสามสิบฉบับ จต้องใช้เวลานานมากกว่าจะชวน
มันหมด
เธอก เบอร์โทรออกหามนต์ตรี ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง อีกควางสาย
โทร พท์
เธออยากจะโทรบอกเขาสักหน่อย ว่าตอนนี้เธอสบายดี แต่น่า เสียดายที่เธอทําแบบนั้นไม่ได้ ตอนนี้เขามีคู่หมั้นแล้ว มันไม่เหมาะที่ เธอจะยังไปปรากฏตัวอยู่ในสายตาของเขาอีก
เธอไม่ใช่คนที่เขาจะต้องสนใจไยดีอีกแล้ว
จารวีเอามือนวดไปบนหน้าและ มุดหัวเข้าไปในผ้าห่มเตรียม ตัวจะนอน แต่จู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
จารวิตกใจจนเด้งตัวขึ้นมา รู้ตัวอีกทีก็กดรับสายเขาไปแล้ว
เธออยากเจอเขาจจะขาด
5 ปิดเครื่องไปตั้งสิบวัน เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า” น่าเสียงของ มนต์ตรีร้อนรนมาก
จาร ใจเต้นโครมคราม ” มนต์ ขอโทษนะคะ ที่ทำให้พี่เป็นห่วง วีแค่โทรศัพท์เสียนะ ไม่มีเวลาเอาไปซ่อม
รู้ทั้งรู้ว่ามันเป็นข้ออ้างที่แย่มากๆ แต่มันก็ยังดีกว่าไม่มีข้ออ้าง อะไรเลย
“วี ต้องนี้วีอยู่ที่ไหน”
มนต์ตรถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน จนเข้ามาถึงภายในใจของ
จารวี
– ไหมว่าหลายสิบวันมานี้ เกือบจะเป็นป่าทีบา เจ มาร มีเวลาออกมาเจอพี่หน่อยไหม
อยู่แกไงว่านี่เป็นผู้หญิงของยศพล แดมนต์หรือยากที่จะเจอ เธอให้ได้ ตั้งแต่ตอนที่เธอออกมาจากโรงพักตอนนั้น เขาอยากจะน เธอเอาไว้ แต่น่าเสียดายที่เขาไม่มีคุณสมบัติมากพอที่จะทำแบบนั้น
จารยิ้มกับตัวเองเบาๆ ” มนต์ละ วีสบายดีค่ะ ตอนนี้งมาก
เลย ไม่มีเวลาเลยค่ะ เอาไว้วันหลังแล้วกันนะคะ
เธอปฏิเสธเขาอย่างง่ายดาย
จริงๆแล้วตอนนี้เธออยากเจอเขามาก อยากจะพุ่งเข้าไปกอด เขาแล้วร้องไห้ออกมาติงๆ อยากจะระบายความเจ็บปวดทุกอย่าง
แต่เธอหาแบบนั้นไม่ได้ เธอไม่อยากทําลายความสุขของเขา และที่สําคัญเธอไม่มีค่ามากพอที่จะไปทําลายมัน
หลังจากวางสายลง จารวีก็ร้องไห้ออกมา
ณ Versail วิลล่า ยศพลนั่งอยู่ในห้องนอนมืดๆคนเดียว ในมือ ถือแก้วเหล้าแกว่งไปมาเบาๆ
ประตูค่อยๆถูกเปิดออก ร่างของนิรันก็ยืนปรากฏอยู่ที่ประตู
“คุณชายครับ!”
“หาเจอหรือยัง” เสียงที่เยือกเย็นของยศพลเอ่ยขึ้น
“ครับ ว่ากันว่าเป็นพวกกลุ่มมาเฟียที่อิตาลีมีหัวหน้าใหญ่คือดนวัต ครับ ส่วนสาเหตุที่มาหาอะไรที่ประเทศจีน ผมไม่ได้สบมา แต่ว่าคุณ จารวีเพิ่งจะเจอกับเขาครั้งแรก พวกเขาไม่ได้สนิทสนมกันมาก่อน ครับ
“อืม! * ยศพลตอบกลับด้วยความกลัดกลุ้มใจ
ๆไปแล้ว น่าจะไม่ได้ตั้งใจจะช่วยเธอเอาไว้แล้ว ไม่ได้ วางแผนไว้ล่วงหน้าค่ายเช่นเดียวกัน
แต่จารวี ได้ยังไงกันว่าเขาเป็นคนฆ่าเฉลิมชัย? เขารู้จักนิสัย จารวีดี เธอเป็นแค่ผู้หญิงอ่อนแอตัวเล็กๆคนหนึ่ง แต่ทำไมเธอที – วางแผนหลอกพวกสายสิบทั้งหมดได้ถึงขนาดนั้น แถมยังจับยาพล เอาไว้อยู่หมัดอีกต่างหาก
พอมาคิดๆดูแล้ว ก็รู้สึกเสียหน้าไม่ใช่น้อย
ตอนนี้คุณจารวีพักอยู่ที่บ้านคุณอังคณาครับ วันนี้จะไปหางาน หาข้างนอก
“หางาน ?” ยศพลเอ่ยอย่างเยือกเย็น ปล่อยให้ไปใช้ชีวิตดีๆไม่ ชอบ แต่จะไปทํางานให้คนอื่น ดูๆไปแล้วเธอคงตัดสินใจที่จะไม่อยู่ กับเขาอย่างแน่นอนแล้ว
ตอนนี้เธอคงเกลียดเขามากแน่ๆ
ศพ กระดกเหล้าเข้าปากอย่างรวดเร็ว
นิรันมองยศพลอย่างเป็นห่วง ไวน์ชนิดนี้ไม่น่าจะติมด้วยวิธี แบบนี้แน่นอน ไวน์ราคาขวดละหลายหมื่นบาท ถูกทิ่มรวดเดียวจน หมดเกลี้ยง สิ้นเปลืองมากเลย!
“ไปดูสิว่าจารวีเข้าไปทำงานที่บริษัทไหน แล้วก็ซื้อบริษัทนั้นมา สะบศพลวางขวดไวน์ตั้งไว้บนโต๊ะ
“ครับ คุณชาย! “นิรันหันหลังเดินกลับไป
“เดี่ยว ! ” ยศพล กอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงตะโกนขึ้นมาอีก รอบ นิรันจึงหยุดเดิน
“วันงานนิทรรศการเสื้อผ้าแฟชั่นวันนั้น จารวีได้ไปยุ่งเกี่ยวกับ ใครหรือเปล่า”นิรันคยอยู่กรุหนึ่งที่สายหน้าออกมา ไม่มีนะครับ ผมสังคณ งาน เข้าไปในงาน เงแม้จะหลงทางนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้พูดคุยกัน ใคร
ยศพลต นมาได้ ก็หยิบโทรศัพท์ออกมา “ทัศนีย์
“ค่ะ ท่านประธาน
“นงานนิทรรศการเสื้อผ้าแฟชั่นวันนั้น ฉันให้เธอเป็นคนมาส่ง จารา เธอได้มาส่งด้วยตัวเองหรือเปล่า
ทัศนียเงียบไปครู่หนึ่ง ขอโทษค่ะ ท่านประธาน วันนั้นคุณจาร บอกว่าต้องการไปเดินที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต ไม่ให้ดิฉันไปส่ง ก็เลย….
“บัดซบ! ทัศนีย์ เธอรู้ไหมว่าการกระทำโง่ๆของเธอเกือบทําให้ จินดายนะ ! “บศพลแผดเสียงออกมา
นิดเสียงเบา ขอโทษค่ะ ท่านประธาน ดิฉันผิดไปแล้ว ต่อไปนี้จะไม่ทําอีกแล้วค่ะ” “บไปหามาเดี๋ยวนี้ วันนั้นจารวีไปเจอใคร มา ถ้าหาไม่เจอ ไม่ต้องมาทํางานอีก” ยศพลสั่งเสร็จก็ตัดสายทิ้ง
เขาปลดเนคไทออกจากคอ หงุดหงิดจนอยากจะบ้า มันเป็น ใครกันที่กล่าวมาทํากับเขาแบบนี้
ไปเลย อย่าให้เขารู้เด็ดขาด ไม่อย่างงั้นเขาจะทําให้พิการไม่กี่สายกัน
เช้าวันต่อมา จารเดินออกจากบ้านมาพร้อมอังคณา
เชฟโรเลตสีขาวมาหยุดอยู่ที่ประตูบ้านของอังคณา (ร่าง ต สุขุมอ่อนโยนของมนต์ตรีก็ปรากฏสู่สายตาของจารวี จารวีมีนงงอยู่ ครูหนึ่ง ก็หันหลังกลับไปมองที่อังคณา
อังคณาหัวเราะฝืด เอ่อ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะจายแดนะ แต่เสน่ห์ ของพี่มนต์มันล้นหลามเกินไป ฉันรู้ตัวอีกที…” พูดจบ รีบวิ่งหนีไป
! นี่! จารตะโกนออกไป แต่ยังคณา วิ่งหายไปในชั่วพริบ
แสงแดดอุ่นๆสาดส่องมาที่หัวไหล่ของมนต์ตรี บนใบหน้าหล่อ เหลา เต็มไปด้วยความกระปรี้กระเปร่า รอยยิ้มที่อบอุ่นของเขา ซ่านไปทั่วทุกมุม
แ
เงามืดในใจของจารหายไปในทันที
ขึ้นรถเถอะ วันนี้วันเกิดพี่ ถ้าวไม่ถือสาอะไร ช่วยอยู่เป็นเพื่อน พี่หน่อยได้ไหม”
มนต์ตรีที่อยู่ในชุดลำลองแขนยาวสีขาวกับกางเกงสีขาว บวก กับรองเท้าหนังที่ดูสะอาดวาววับ ไม่ว่าจะยืนอยู่ที่ไหนก็ดูสว่างไปหมด
ไม่เหมือนกับยศพล ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ทำให้คนอื่นต้องรู้สึก กดดันอึดอัดใจอยู่ตลอดเวลา
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ