บทที่ 7 ไม่มีทางเลือก

รถขับเข้าโรงจอดของบ้านพักตาอากาศอย่างเงียบๆ จารวีเดิน ตามหลังยศพล หันซ้ายที่ขวาทีราวกับลูกหมา คนรับใช้และบอดี้ การ์ดยืนเป็นแถวอย่างเรียบร้อย ยืนเคารพโค้งคำนับให้ยศพลด้วย ความที่หน้าประตูทางเข้าบ้านพักตากอากาศ “ท่านยศพลสวัสดีครับ/ ค่ะ” พวกเขากล่าวทักทายพร้อมเพรียงและเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ราวกับการฝึกทหาร

ยศพลเพียงแค่พยักหน้ารับอย่างเย็นชา จากนั้นก็กระแอมเบาๆ หนึ่งที่ มีเงินแล้วทำแบบนี้เหรอ คนมีเงินเขาเป็นเศษสวะกันหมดเลยเห รอไงนะ? จารวีแอบตำหนิเขาในใจ

หลังจากเดินเข้าไปในประตูกระจกที่สวยงามแล้ว จารวีนิ่ง งงงันไปชั่วขณะ เธอคิดว่าตนเองเดินเข้ามาในปราสาทในยุค กลาง..ในบ้านมีบันไดที่หมุนวนเป็นเกลียวยาวมาถึงห้องรับแขก โคม ไฟแชนเดอร์เรียที่ทำจากคริสทัลขนาดใหญ่ซึ่งสลับซับซ้อนยุ่งยาก พรมทำจากขนแกะแคชเมียร์ที่หรูหรา ตู้ใส่ขวดเหล้าวิสกี้ที่ประณีต สวยงาม โซฟายาวที่หรูหรา ฟุ่มเฟือย โอ่อ่า

ยศพลปลดเนคไทออก โยนสูทเสื้อนอกทิ้งบนโซฟา นั่งบนโซฟา มองจารวีด้วยสายตาที่ชั่วร้าย “มานี…”

จารลึกลับสู่สภาพความเป็นจริง มือทั้งสองบิดกันแน่น แล้วพูด ด้วยเสียงต่ำว่า “เอาวิดีโอคืนมาให้ฉัน…”

เหี้ยม

“มานี่ อย่ามายั่วให้โมโหฉัน….” สายตาของยศพลมีความโหด

จารวีรู้อยู่แก่ใจว่าตนเองสู้กับเข้าไม่ได้ จึงเข้าไปนั่งใกล้เขาลง บนโซฟาอย่างช้าๆ

ยศพลกดไปที่โทรศัพท์สายใน “น้าอาม ขอเหล้าหน่อย…” หลังสองนาที สาวใช้คนหนึ่งถือไวน์แดงกับแก้วสองใบเข้ามาหา ทุกอย่างบนขวดไวน์แดงล้วนเป็นภาษาฝรั่งเศส ซึ่งจารวีอ่านไม่ออกเลย แม้แต่ตัวเดียว

ยศพลจ้องเขม็งจารวีด้วยสายตาที่เสียดแทง “ทำไมถึงต้องถ่าย รูปฉันด้วย?”

นี่จะบอกว่าคุณหล่อมากงั้นเหรอ? ไม่เลย เขาในสายตาของเธอ ในตอนนี้ก็คือขี้หมากองหนึ่ง ทั้งเหม็นทั้งแข็ง จารวีตึงเครียดอยู่ในใจ จนรู้สึกลิ้นเริ่มพันกัน “ฉัน…ทำไมคุณถึงต้องซื้อกิจการของยาหวน ด้วย?”

สีหน้าของยศพลมืดครึ้ม มีเสียงฮึดฮัดที่จมูกแสดงความไม่ พอใจ “มันเป็นเรื่องของพวกผู้ชาย จะว่าไปเรื่องที่จะซื้อยาหวนมันเกี่ยว อะไรกับเธอด้วย อ่อนต่อโลกเสียจริงเลยนะ นึกไม่ถึงเลยว่าจะถ่ายไป แล้วจริง ๆ”

ยศพลเข้ามาใกล้จารวีด้วยความอันตราย จับคางของเธอไว้และ พูดอย่างเย้อหยันว่า “ที่จริงที่สำคัญที่สุดคือเป็นเพราะว่านามสกุลพูล สวัสดิ์ไม่มีคนดีเลยสักคน….”

จารวีหน้าแดงไปพักใหญ่ แล้วเปิดปากต่าออกมา “ยศพล คุณ มันคนเลว ในเมื่อบ้านพูลสวัสดิ์ไม่มีคนดีเลยสักคน แล้วคุณจะมาหมั้น กับพี่สาวทำไม? แล้วทำไมต้องทำกับฉันแบบนี้…”

“ทำเธอ… ฮะฮะ จารวี เธอนี่มันโง่จริงๆ ถ้าเธอไม่แกว่งเท้าหาเสี้ยน แล้วคิดว่าฉันจะสนใจเธอเหรอ? เธอเป็นคนเข้ามาหาเรื่องเองต่าง หาก”ตาดำของยศพลมืดตื่อ อยู่ดีๆก็เกิดบ้าขึ้นมา “ผู้หญิงของบ้านพูลส วัสด์ เกิดมาต้องตกเป็นของเล่นของฉันทุกคนนั่นแหละ เธอเข้าใจ ยัง…”

จารวีไม่เคยนึกเลย ว่ายศพลจะเลวได้ถึงขนาดนี้ เธอเงื้อมมือไป ตบหน้าเขาด้วยความแค้นเคืองไม่พอใจ “เพี้ยะ!” เสียงตบหนึ่งฉาดที่ดัง กังวาล ทำให้น้าอามตกใจจนนึ่งไป ผู้หญิงคนนี้นี่ลูกเต้าเหล่าใคร นึกไม่ ถึงเลยว่าจะกล้าตบคุณชาย จะต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่ จารวีก็นิ่งไปเช่นกัน เธอมาเพื่อเอาวิดีโอ ไม่ได้มาเพื่อตบคน…

ยศพลยิ้มมุมปากอย่างชั่วร้ายไม่มีที่ติ เขาเอาแก้วไวน์ที่มีไวน์ แดงเต็มแก้ว วางข้างมือของจารวี ทำเหมือนว่าเมื่อสักครู่ไม่ได้โดนตบ หน้า สายตาเปลี่ยนเป็นความมุ่งร้ายโหดเหี้ยมอำมหิต

“ดื่มนี่สิ ฉันจะทำเหมือนว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น”

“คำพูดของนายฉันจะเชื่อถือได้มั้ย”

“ไม่ดื่มก็ไสหัวไปเดี่ยวนี้เลย!” ยศพลหมดความอดทน จนตะคอก

ออกมา

จารวีมองไปที่แก้วที่เต็มไปด้วยไวน์สีแดงระเรื่อ แดงราวกับ เลือด….เธอไม่มีทางเลือกแล้ว ยกแก้วด้วยสองมือแล้วดื่มลงไป