มนต์ตรีมองไปที่จารวีด้วยความเป็นห่วงอย่างมาก นอกจากที่ เธอเพิ่งจะอ้วกออกมา ก็ยังไม่มีอาการผิดปกติอะไรมาก ไม่ได้ร้องไห้ หรือโวยวาย แต่รอยยิ้มหัวเราะอย่างเยือกเย็นของเธอเริ่มทำให้เขา กลัว

quot;วี วีพักที่ไหน พี่ไปส่งนะ&quot &

จาร เงยหน้า มองมนต์ตรีด้วยความจริงจังเป็นระยะเวลานาน ถึงได้ยิ้มอ่อนแล้วพูดว่า “ขอบคุณค่ะ พี่มนต์

“ฮ่ะๆ อย่าพูดกับพี่แบบนี้เลย วีก็รู้ว่าใจของพี่…

จารวียนมีออกไปแตะที่ริมฝีปากของเขา “พี่มนต์ ขอให้พี่มนต์มี

ความสุข”

เธอไม่จําเป็นต้องฟังคำสารภาพรักจากเขาอีก เขามีว่าที่ภรรยา แล้ว เขามีโลกของเขาแล้ว

แต่ว่าเธอ จะต้องเดินทางคนเดียวตามล่าพัง

“พี่มนต์ ไม่ต้องส่งวีหรอก เรียกแท็กซี่กลับบ้านเองได้ เขาชอบ หึงน่ะ ถ้าเห็นพี่เข้าละก็ อาจจะทะเลาะกันก็ได้…” จารวีถอนหายใจ อย่างโล่งอก

เธอหันไปกวักมือเรียกรถแท็กซี่ ทันใดนั้นก็หันกลับมายิ้มให้กับ มนต์ตรี และพูดกับเขาด้วยเสียงกังวานเหมือนระฆังเงิน “พี่มนต์ ที่อยู่ ในหัวใจของวี ไม่มีใครมาแทนที่พี่ได้ วีจะจำพี่ไว้ตลอดไป”

เธอเดินไปและปิดประตูรถอย่างสงบ

ตอนนี้ ในสมองของเธอยุ่งเหยิง ไอ้สารเสวยศพล ฉันจะไม่ ปล่อยแกไว้แน่

หลังจากที่ยศพลดูแฟชั่นโชว์จบ ตอนที่กลับมาก็สี่ทุ่มกว่าแล้ว
โซฟา

ตอนที่ร่างสูงผิวสีเข้มเดินเข้ามา จารวีนั่งดูโทรทัศน์อยู่บน

ถ้าหากมองอย่างใกล้ชิด จะพบว่าสายตาของจาร ไม่ได้โฟกัส ที่ภาพในโทรทัศน์เลย เธอมองเหม่อโดยไม่รู้ตัว

พอได้ยินเสียงฝีเท้าของยศพลใกล้เข้ามา เธอก็กระโดดขึ้นมา อย่างมีความสุข

หันไปใช้มือทั้งสองจับที่คอของยศพล

“นายกลับมาซะทีนะ”

ยศพลคิ้วกระตุก “ทําไมวันนี้ดูต้อนรับอบอุ่นจัง ทำอะไรผิดมาร์

เปล่า”

จารวีถอดเสื้อนอกของเขาออกอย่างมีน้ำใจ แล้วแขวนเอาไว้ ตรงที่แขวนเสื้อ จากนั้นก็จับมือของเขาแล้วนั่งบนโซฟา

“อืม ฉันทำผิดมา วันนี้ไม่ได้อยู่ดูกับนายจนจบ ในใจรู้สึกผิดมาก เลยอยากจะออกตัวทําดีกับนายก่อน”

จารยิ้มออกมาอย่างเสแสร้ง เหมือนว่าเดินอยู่บนปุยนุ่น แต่ เธอไม่ได้มีการรับรู้

จิตสํานึกที่แข็งแกร่งเตือนให้เธอเงียบสงบ ไม่แสดงอาการใดๆ

ยศพลเหนื่อยซะจนไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติของจารวี เลยสักนัด เห็นว่าเธอฉลาดขนาดนี้กลับมีความรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมา

งั้นก็ดี ในเมื่อเธอก็รู้ตัวว่าตัวเองผิดแล้ว ทำไมยังไม่รีบมาชดใช้

“อืมๆ ฉันทำแล้ว ฉันอบเค้กไว้ ไปกินด้วยกันดีมั้ย? ”

จารวีกระโดดขึ้นมาจากโซฟา แล้วไปที่ห้องครัวอย่างสงบ เธอหน้าเล็กๆของการวิเ มห่างไกลออกไป

“เป็นอะไร เสียงของจารที่เขาได้ยินก็เบลอไปหมด

อยู่ดีๆ ยศพล ล้มลง “ฉันง่วง”

เธอจ้องมองค่อนข้างนาน แล้วก็รีบปีนขึ้นมา

เธอล็อคประตูจากด้านใน

ผนังของห้องนี้สามารถเก็บเสียงได้เป็นอย่างดีเพราะได้รับการ สร้างอย่างเป็นพิเศษ

ยศพลตัวหนักมาก เธอใช้แรงทั้งหมดที่มีก็ไม่มีทางเอาเขาไปไว้

ข้างๆเก้าอี้ได้

ท้ายที่สุด จึงทำได้แค่มัดมือและเท้าของเขาทั้งสองข้างด้วย เชือกมัดขาทั้งสองข้างไว้กับเตียง

“แกรัก!”

แก้วใส่น้ำเปล่าเย็นๆมาสัมผัสกับใบหน้าของยศพล เขาตกใจ

จนร้องออกมาและลืมตาขึ้น

เดิมทีนั้น ยานอนหลับที่จารวีให้ไปนั้นฤทธิ์ยาไม่ได้แรงมากนัก เธอเกรงว่าเขาจะเจอ ดังนั้นจึงเอาฝังไว้ในเค้ก แต่ศพลกลับกินเค้ก ไปเพียงแค่ชิ้นเดียว

ดังนั้น มีแค่น้ำเย็นที่จะทําให้ยศพลตื่น

ในไม่ซ้ายศพลก็พบว่าตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอับอาย เขาถูกมัดโดยจารวี

จารวีมองเขานิ่งๆ ดวงตาที่ปกคลุมด้วยหมอกเต็มไปด้วยความ กลัว เห็นได้ชัดว่าเธอไม่น่าจะเป็นคนที่จะจับใครมัดได้ลงคอ
บศพลระเบิดความโกรธออกมา “การ เธอเป็นบ้าอะไร กล้ามัด

บผู้หญิงในหา คนนี้ ทีแท้มาทํากับเขา ก็เพื่อจะงับเขา ต

“จารวี ผมมองผิดไปจริงๆ ผมแม่งเลี้ยงดูหมาป่าตาขาว นึกไม่ถึง เลยว่าเธอจะจับผมมัด ได้

ไม่เคยนึกมาก่อน เขานึกไม่ถึงเลยว่าตนจะตกอยู่

ยศพล

เงื้อมมือของผู้หญิง

แต่ผู้หญิงคนนี้ เป็นผู้หญิงที่เขาชอบมาก เป็นผู้หญิงที่เขารัก อย่างสุดซึ้ง

โลกใบนี้ ยังจะบ้าได้กว่านี้อีกมั้ย

แม้ว่ามือทั้งสองและเท้าทั้งสองของยศพลจะถูกมัดไว้ แต่ ร่างกายที่แข็งแรงของเขาก็ขยับไปมาไม่หยุด จนกระทั่งลากเตียง กว้างสองเมตรครึ่งได้

จารวีถอยร่นออกมาราวกับกวางน้อยที่หวาดกลัว เพียงแค่ถูก เขามองด้วยสายตาดุดันและเฉียบคม เธอก็อ่อนแอลงอย่างควบคุม ไม่ได้

เธอต้องยอมรับว่าผู้ชายคนนี้แข็งแกร่งเกินไป เธอกลัวเขา กลัวเขามาก กลัวเขาออกมาจากก้นลึกของหัวใจ

“จารวี นิ่งอยู่ทำไม รีบมาแก้มัดผมซะ ไม่งั้นเธอตายแน่

ยศพลตวาดออกมาเสียงดังจนแก้วหูของจารวีสันสะเทือน

เธอเอามือกุมหูของตัวเอง แล้วให้กำลังใจตัวเองไม่ให้ยอมแพ้

คนที่อยู่ตรงหน้าคือปีศาจ ปีศาจที่ฆ่าคนในครอบครัวของเธอ

พอ กงการตายอย่างน่าสลดของคุณลงกับพี่สาว หัวใจของ จากถูกตอย่างเจ็บปวด
นํ้าตาไหลออกมาจากหางตา เธอจะกลัวตอนนี้ไม่ได้ เธอ ต้องแก้แค้นให้กับวิญญาณของพี่สาว ให้วิญญาณของคุณลุงและ วิญญาณของคนในบ้านพูลสวัสดิ์

เธอคว้าเชือก หยิบมีดผลไม้ แล้วเดินตรงไปหายศพล

ยศพลส่งเสียง วาดแหบๆออกมาสองสามครั้ง ดิ้นรนเป็นเวลา นาน แต่ไม่สามารถหลุดพ้นไปจากการพันธนาการได้

ย้ยผู้หญิงสมควรตายคนนี้ ในไม่ถึงเลยว่าวางแผนจะจัดการ เขาเอง เชือกก็มัดอย่างกับใยแมงมุม เขาจะหลุดออกไปได้ยังไง

เขามองดูจารวีที่เดินถือมีดปลอกผลไม้ เขาพูดออกมาอย่าง คร่ำครวญ เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าจารวีจะเกลียดเขามากขนาดนี้

“จารวี เธอบ้าไปแล้วเหรอ เธอมันบ้าไปแล้ว…..

“เธออยากฆ่าเหรอ ให้ตายสิ ตลกเป็นบ้า พูดจากใจเลยนะ ผมนึก ไม่ถึงเลยว่าเธอจะใช้วิธีนี้ฆ่าผม

ยศพลบ้าไปเล็กน้อย เขาไม่ได้กลัวตาย เขาเชื่อว่าจารวีฆ่าเขา ไม่ลง แต่ว่าความรู้สึกนี้มันทำให้เขาทรมาน

ใบหน้าเล็ก ๆ ของจารวีเต็มไปด้วยน้ำตา มีดผลไม้ในมือของ เธอก็สั่นไม่หยุด

“จารวี เธอโง่ขนาดนี้ ยังจะฆ่าคนได้เหรอ”

จารวีพยายามที่จะสงบสติอารมณ์ “ยศพล นายพูดถูก ฉันจะ

ปานาย…”

แม้ว่าเสียงของจารวีจะเบา แต่ก็เต็มไปด้วยความแน่วแน่ นี่ ไม่ใช่การล้อเล่น หรือเป็นบทละคร เธออยากฆ่าเขา

“บ้าเอ๊ย เธอนี่นะ ดีมาก ให้เหตุผลมาหนึ่งอย่างสิจาร ปวด า า เสียงสะอีกสะอื้น “นายทําอะไรไปบ้างยังต้อง

มากามฉันอีกเหรอ?”

ม พลพูดถากถางว่า “ผมทำไปตั้งหลายเรื่อง แต่มันคงไม่มี

โทษถึงตายปะ

*ไม่มีโทษถึงตายเหรอ?”

ในใจจารวีหดหู่และโศกเศร้าเป็นอย่างมาก “คนในบ้าน ล สวัสดิ์ของฉันตายไปหลายคนขนาดนั้นแล้ว ยังตกต่ำไม่พอเท่าชีวิต นายชีวิตเคียวอีกเหรอห้ะ”

“จารวี บ้านพูลสวัสดิ์ของเธอมีคนตายไปกี่คนมันใช่เรื่องของ ผมหรือไง ท่าไมเธอต้องทำให้ผมดูสกปรกด้วย เพราะเธอเห็นผู้ชาย คนอื่นเลยจะกำจัดผมทั้งใช้รึเปล่า” ยศพลมองเธอด้วยสายตาดุดัน อ้ามหิต

*ได้ ในเมื่อนายจําไม่ได้ ฉันจะทำให้นายจำได้เอง นายฆ่าลุงของ ฉันรึเปล่า

พอจารวีนึกถึงการตายอย่างทรมานของคุณลุง เธอก็ฮึกเหิม ขึ้นมา “คือนาย นายตั้งใจจะซื้อบริษัทยาหวน นายคิดว่าฉันไม่รู้เหรอ วันนั้นที่นายหมั่นกับพี่สาวฉัน นายก็เตรียมที่จะซื้อบริษัทยาหวน นาย อบริษัทยาหวน คิดจะเล่นกับความรู้สึกของพี่พิน เพื่อที่จะโจมตีคุณ ลุง ให้เขาล้มละลาย และโดนเจ้าหนี้ตามเก็บหนี้และถึงขั้นฆ่าคุณลุง ก่อนคุณลุงตายนายก็ทรมานเขาจนอยู่สภาพแบบนนั้น… ออกไปทั้งน้ำตา ยศพลก็กำลังมองเธออยากเยือกเย็น ” จารวีพูด

“ใช่ ผมฆ่าเขาเองแหละ” ยศพลไม่ปกปิดความชั่วร้ายเลวทราม

ของตนเลยแม้แต่น้อย

“เธอพูดถูกแล้ว ผมซื้อยาหัวมา สร้างกับดักให้เฉลิมชัยถูกเจ้า หนี้ไล่ฆ่า แล้วผมนี่แหละที่ยิงมันตาย จารวี เธอฉลาดมากเลย แต่น่า เสียดาย ที่ไม่ได้เอาความฉลาดไปใช้ให้ถูกทาง

เมื่อเห็นใบหน้าหัวเราะเยาะของยศพล ในใจของจารวกยิ่งรู้สึกกฝาลง เต็มทีเธอคิดว่า อย่างน้อย ยศพลจะมีเหตุผลเล็กๆน้อยๆ อย่าเช่น เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ หรือไม่ก็ ไม่ว่าจะตายยังไงก็ไม่ ยอมรับ ถ้าเป็นเช่นนั้น ในใจของเธออาจจะไม่รู้สึกเจ็บปวดเพียงนี้

“งั้นพี่ฉันก็ตายเพราะฟีนายด้วยเหรอ”

ยศพลยิ้มอย่างเย็นชาตามเคย “ที่เธอพูดมาก็ไม่ผิด กับผู้หญิง ที่ผมไม่ได้ชอบ ผมก็ไม่มีเหตุผลอะไรจะต้องทำดีกับเธอ เธอตายก็ เพราะเข้ามายุ่งกับเรื่องของผม แน่นอนว่าเธอไม่ได้ตายเพราะผม โดยตรงหรอก ผมคิดว่ามันน่าจะเป็นเหตุผลแบบทางอ้อมมากกว่า แล้วไง จาว ในใจเธอไม่เคยมีตำแหน่งให้ผมอยู่เลยจริงๆเหรอ

เขามองเธอด้วยสายตาที่เหมือนกับมองทะลุเธอได้

ผู้หญิงคนนี้ ไม่ได้มีเขาอยู่ในใจจริงๆ

จารวีร้องไห้จนสําลัก “ยศพล นายมันปีศาจ นายมันคนเลว ในเมื่อคนในบ้านพูลสวัสดิ์ทุกคนสมควรตาม แล้วทำไมนายไม่ฆ่า ฉัน ฉันบอกนายไปตั้งแต่แรกแล้ว ว่าถ้านายไม่ฆ่าฉันนายจะเสียใจที่ ปล่อยให้ฉันรอด

"ได้ งั้นเธอฆ่าผมสิ จารวี เธอฆ่าผมได้ … อย่างเกรียด.. ยศพลยิ้มอย่างเหยียดหยาม "ยศพลยิ้ม

จารวีมองเขาด้วยน้ำตา มีดผลไม้ในมือของเธอสั่นอยู่ตลอด

“พ่อ กับแม่ของฉัน คงไม่ได้ตายด้วยน้ำมือของนายใช่มั้ย?”

ยศพลคิ้วบิดเล็กน้อย “จารวี จะบ้ารึเปล่า พ่อแม่เธอตายเมื่อสิบ ปีก่อน ตอนนั้นผมอายุสิบกว่าปีเอง ผมจะฆ่าพวกเขาได้มั้ย ก็ได้ ใน เมื่อหมาป่าตาขาวอย่างเธอต้องการจะกัดผม ก็ลงมือซะเลยสิ”

&quot,งั้นท่าไมนายต้องทำร้ายคุณลุง ทำไมนายต้องทำร้ายพี่ พิน ทำไมนายต้องทำร้ายฉันด้วย… "
จารตะโกนออกมาอย่างบ้างหลัง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ