" มนต์ ขวดที่พี่ลอยไปในน้ำ วีเก็บขึ้นมาได้หมดทุกใบเลย นะ เพียงแต่ไม่มีความกล้าที่จะไปหาพี่ วันนั้นตอนที่จุดดอกไม้ไฟ วีถี ไปหาพี่แล้ว แต่น่าเสียดายที่ช้าเกินไป เพราะพี่ไปแล้ว…" จารวี พูดอย่างอ่อนแอ
มนต์ตรีตาเป็นประกายเล็กน้อย เขาเข้าใกล้เธอเข้ามาอีกนิด ค่อยๆเข้ามา จนกระทั่งได้กลิ่นหอมจากเรือนร่างของเธอ เหมือน เป็นกลิ่นนํ้าหอมและกลิ่นหอมหวานของมินต์
" ;วี เดิมทีสิ่งที่พี่ทำไปทั้งหมด วีก็เห็นหมดทุกอย่างแล้ว ไม่ เป็นไรหรอก ไม่ต้องรู้สึกผิดหรอกนะ ตอนนี้พวกเราก็ได้เจอกันแล้ว ถึงแม้ว่าจะอยู่ด้วยกันไม่ได้ แต่พี่ก็จะเป็นพี่มนต์ของวีตลอดไป พี่จะ ทําให้มีความสุขเบิกบานใจ ไม่ว่าจะอยู่กับใครก็ตาม… " , มนต์ ตรีพูดถึงตรงนี้ก็หยุดไปชั่วครู่ แล้วเอ่ยปากถามด้วยเสียงเบาๆว่า "เขา กับวิทย"
ผู้ชายที่ดื้อดึงและหยิ่งยโสแบบนั้น ไม่น่าจะมาสนใจผู้หญิงที่
ไม่มีครอบครัว ไม่มีภูมิหลัง สีหน้าของจารวีถูกความมืดบดบัง แล้วมี รอยยิ้มจางๆปรากกฏขึ้นมา เพื่อปิดบังซ่อนเร้นอารมณ์ของเธอไว้ “ดี
ค่ะ เขากับมาก
ในใจของมนต์ตรีรู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก
" ; จารวี ยัยผู้หญิงรนหาที่ตาย เธอไปตายอยู่ที่ไหน
เนีย"
เสียงด่าด้วยความโกรธของยศพลดังมาจากอีกฟากหนึ่ง
มนต์ตรีกําหมัดแน่นอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ สีหน้าเปลี่ยนไป ผู้ชายคนนี้ ทําไมถึงได้ด่าแบบนี้
จารวีมีสีหน้าที่สับสนมาก "พี่มนต์ วีไปนะ"
มนต์ตรีเดินตามเธอติดๆ "วี เจอลุงของ แล้วนะ ถ้าว่างก็ตอนที่ 67 นอนกับหมาป่า
" มนต์ ขวดที่พี่ลอยไปในน้ำ วีเก็บขึ้นมาได้หมดทุกใบเลย นะ เพียงแต่ไม่มีความกล้าที่จะไปหาพี่ วันนั้นตอนที่จุดดอกไม้ไฟ วีถี ไปหาพี่แล้ว แต่น่าเสียดายที่ช้าเกินไป เพราะพี่ไปแล้ว…" จารวี พูดอย่างอ่อนแอ
มนต์ตรีตาเป็นประกายเล็กน้อย เขาเข้าใกล้เธอเข้ามาอีกนิด ค่อยๆเข้ามา จนกระทั่งได้กลิ่นหอมจากเรือนร่างของเธอ เหมือน เป็นกลิ่นนํ้าหอมและกลิ่นหอมหวานของมินต์
" ;วี เดิมทีสิ่งที่พี่ทำไปทั้งหมด วีก็เห็นหมดทุกอย่างแล้ว ไม่ เป็นไรหรอก ไม่ต้องรู้สึกผิดหรอกนะ ตอนนี้พวกเราก็ได้เจอกันแล้ว ถึงแม้ว่าจะอยู่ด้วยกันไม่ได้ แต่พี่ก็จะเป็นพี่มนต์ของวีตลอดไป พี่จะ ทําให้มีความสุขเบิกบานใจ ไม่ว่าจะอยู่กับใครก็ตาม… " , มนต์ ตรีพูดถึงตรงนี้ก็หยุดไปชั่วครู่ แล้วเอ่ยปากถามด้วยเสียงเบาๆว่า "เขา กับวิทย"
ผู้ชายที่ดื้อดึงและหยิ่งยโสแบบนั้น ไม่น่าจะมาสนใจผู้หญิงที่
ไม่มีครอบครัว ไม่มีภูมิหลัง สีหน้าของจารวีถูกความมืดบดบัง แล้วมี รอยยิ้มจางๆปรากกฏขึ้นมา เพื่อปิดบังซ่อนเร้นอารมณ์ของเธอไว้ “ดี
ค่ะ เขากับมาก
ในใจของมนต์ตรีรู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก
" ; จารวี ยัยผู้หญิงรนหาที่ตาย เธอไปตายอยู่ที่ไหน
เนีย"
เสียงด่าด้วยความโกรธของยศพลดังมาจากอีกฟากหนึ่ง
มนต์ตรีกําหมัดแน่นอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ สีหน้าเปลี่ยนไป ผู้ชายคนนี้ ทําไมถึงได้ด่าแบบนี้
จารวีมีสีหน้าที่สับสนมาก "พี่มนต์ วีไปนะ"
มนต์ตรีเดินตามเธอติดๆ "วี เจอลุงของ แล้วนะ ถ้าว่างก็",
เวีทค ว าลง พูดเบาๆ ข้างหูของเขา "เหมือนว่า ประจําเตือนจะมาอะ ฉันต้องกลับไปก่อน" ;
ยกพลไม่ได้ตวาดอะไรเธอ หันไปตะโกนใสทัศนีย์
" ;ส่งเธอกลับบ้านก่อนเถอะ" ;
ยัยนี่ ต้องไม่ได้มีปัญหาธรรมดาแน่ๆ
ทัศนีย์พาจารวีเดินออกมา ตอนที่เตรียมตัวจะขึ้นรถ อยู่ดีๆ จาร วี หน้าแดงและพูดว่า "คุณทัศนีย์ ฉันกลับเองก็ได้ค่ะ คุณไป อยู่ข้างกายคุณยศพลเถอะ เดี๋ยวเขายังมีงานต้องทําอีก"
ทัศนีย์เปิดประตูรถ "คุณจารวีคะ ให้ฉันส่งคุณกลับบ้าน เถอะค่ะ ไม่งั้นคงเกิดเรื่องเหมือนครึ่งชั่วโมงก่อนอีก" ;
จารลังเลไปสักพัก แล้วส่ายหัว " ;คุณทัศนีย์ เอางี้มั้ย ฉัน ต้องไปซุปเปอร์ อของสักหน่อย มันจะรบกวนคุณมาก ต้องขอโทษ ด้วยจริงๆ ถ้าคุณต้องการอยู่กับฉันที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตละก็อาจต้อง กลับมาช้า ฉันอยากจะใช้ผ้าอนามัยยี่ห้อที่ชอบน่ะค่ะ ที่โลตัสมีขาย ค่ะ…"
ทั้งเมืองมีโลตัสอยู่แค่ที่เดียว แล้วก็ไม่สะดวกที่จะไปจริงๆ
ทัศนีย์ลังเลสักพัก " ; ก็ได้ค่ะ งั้นฉันเรียกแท็กซี่ให้นะ
ตะ"
"ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะ" ครั้งนี้จารวีไม่ได้ปฏิเสธ ;
สิบนาทีต่อมา จารวีอยู่ที่ร้านขายหนังสือพิมพ์แห่งหนึ่ง โทรหา
มนต์ตรี
" มนต์ ตอนนี้พี่ออกมาได้มั้ย ฉันอยู่สวนเซ็นทรัล ปาร์ค" ;
" โอเค อยู่ตรงนั้นอย่าไปไหนเด็ดขาด พี่จะไปหาเดี๋ยวนี้
lau"
จาร ฟังเสียงของมนต์ตร ในใจรู้สึกมีความสุขไหลลื่นอย่าง บอกไม่ถูก ยังมี มนต์ตรีที่ดี แค่โทรไป เขาก็รีบมาข้างกายเธอให้เร็ว
ที่สุด
รถของมนต์ตรีขับไปถึงเซ็นทรับปาร์คอย่างรวดเร็ว มองไป ไกลๆเห็นเงา หลังต้นไม้มีคนมองเขาอยู่
สายตาแบบนั้น เหมือนกับตอนเด็กๆที่เขาเอาอมยิ้มให้กับเธอ
ความอบอุ่นไหลเวียนทั่วสี่ห้องหัวใจของมนต์ตรี อะไรที่เรียกว่า ความสุข งั้นตอนนี้ก็มีนิยามคำหนึ่งที่ชัดเจน เพียงแค่ได้อยู่กับคนที่
ตนชอบ แม้ว่าจะไม่ได้ทําอะไรเลย ก็มีความสุขแล้ว
" มนต์ มาเร็วจริงๆ… จารวีขึ้นรถ
มนต์ตรีเอนกายและคาดเข็มขัดนิรภัยของเขา เขาอยู่ใกล้กับ เธอมาก เธอสามารถดมกลิ่นจาง ๆ ของน้ำหอมจากตัวของเขา หัวใจ ของเธอเต้นเร็วขึ้นเป็นระลอกเหมือนคลื่น
ตอนที่มนต์ตรีลุกขึ้นมา ผมของเขาโดนกับหูของเธอ ใบหน้า ของเขาแตะกับริมฝีปากของเธอเล็กน้อย
ใบหน้าของเธอแดงเหมือนกับกุ้งที่สุกแล้วในทันที
สายตาที่อบอุ่นของมนต์ตรีมองเธออย่างนุ่มนวล ทำไมเขิน อายที่น่ารักน่าเอ็นดูแบบนี้ เหมือนกับลูกแพร์ที่โดนกระแสน้ำสาด ซึ่ง ทําให้เขาอยากเข้าใกล้เธอเข้าไปอีก
รถเริ่มขับออกไปช้าๆ
“พี่มนต์ ลุงของวีอยู่ที่ไหนคะ?” จารวีถามอย่างไม่หยุดหย่อน
อยู่ดีๆ มนต์ตรี หยุดรถ สภาพของเขาดูเคร่งเครียด เปลี่ยน ไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง จารวีที่เห็นเขาเป็นแบบนี้ก็ยิ่งเครียดมากขึ้น แล้วมองดูเขาอย่างไม่สบายใจ ทําไมคะ พี่มนต์ หรือว่าจะเกิดเรื่อง อะไรขึ้นกับลุงของวีน่ะ”
วี ฟังนะ เรื่องนี้เป็นความลับมากๆ มีข้อกำหนดที่ความเข้มงวดใน การรักษาความลับ สัญญากับพี่ก่อน ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น วีก็จะ ไม่พูดอะไรออกไป..
จารวีกระพริบตา ดูเหมือนว่าหัวใจจะถูกห่อหุ้มอยู่ในเงามืด เงามืด ห่อหุ้มใจเธอทีละน้อย
“อืม พี่มนต์ มีพี่อยู่ วีไม่กลัว ไม่มีอะไรต้องกลัว….
รถค่อยๆขับเข้าไปที่สถานีตำรวจแห่งหนึ่งของเมืองเอส คนใน สถานีตำรวจดูเหมือนจะคุ้นเคยและรู้จักมนต์ตรีเป็นอย่างดี แม้แต่ ตำารวจถือปืนที่หน้าสถานีก็ยังทําความเคารพให้เขา
จารวีนึกไปถึงสุรีย์วัลย์ ได้ยินมาว่าพ่อของเธอเป็นสมาชิกคน
สําคัญของคณะกรรมการกลาง จึงไม่แปลกที่พวกเขาจะปฏิบัติตัว
เช่นนี้กับมนต์ตรี
ในใจของจารวีเริ่มมีรสฝาด และรู้สึกหดหู
จนเกือบจะทําให้เธอหายใจไม่ออก
มนต์ตรีพาเธอไปที่ชั้นสองของห้องใต้ดินด้วยลิฟต์ มีตารวจพา
ทั้งสองเข้ามาในห้องๆ หนึ่ง
นายตำรวจคนนั้นยื่นเอกสารให้กับมนต์ตรี
“คุณชายมนต์ตรี คุณดูก่อนนะครับ ถ้ามีเรื่องอะไรให้เรียกผมนะ
ครับ”
“รบกวนด้วยนะครับ คุณโจ”
“ไม่มีปัญหาครับ ผมอยู่นอกประตูนะ… ” โจเดินออกไปอย่าง
วางตัว
จารวีอยู่นี่ก็ยิ่งเครียดกว่าเดิม ถ้าไม่มีมนต์ตรีอยู่ข้างกายเธอ เธอคงเป็นลมล้มไปนานแล้ว
มีตำรวจจำนวนมาก และมีประตูหลายชั้น บรรยากาศก็น่าหดหู่ ซะจนทําให้เธอหายใจไม่สะดวก
คุณลุงอยู่ที่ไหนเหรอคะ” จารวีบิดนิ้วอย่างไม่สบายใจ นี่เป็น
ห้องเก็บของขนาดใหญ่ ผนังสีขาว ตู้โลหะเป็นแถวๆ ชวนให้อึดอัด
และไม่สบายใจ
มนต์ตรีชี้ไปที่เอกสารในมือ เงียบไปสองสามนาที เหมือนจะ ตัดสินใจว่ากําลังจะเอาให้จารวีดู
ลุงของวีน่ะเสียแล้ว แต่ว่ามาดูให้แน่ใจก่อน
จารวี งไป เสียแล้ว?!
“แล้ว แล้วท่านตายยังไงคะ ถูกตัดสินประหารชีวิตเหรอ”
เธอยังจำที่ยศพลเคยพูดไว้ว่าคุณลุงได้ต้องโทษผิดในคดีบาง
อย่าง…
มนต์ตรีสายหัวด้วยอารมณ์เศร้าโศก " ไม่ใช่ คดีไม่ได้ถูก ส่งไปที่ศาล คืองี้นะ ตอนนี้ตอนที่องค์กรต่อต้านอาชญากรรมลับของ เมืองเอสกำลังทำภารกิจอยู่ ก็เจอศพของชายคนนึง พอตรวจสอบ ดีเอ็นเอก็พบว่าตรงกับคุณลุงเฉลิมชัยของวีแบบเป๊ะๆ
“ให้ดูหน่อย… จารวีพูดด้วยสายตายืนหยัด
“วี ช่างมันเถอะ อาจไม่ใช่ลุงของวีก็ได้ มีคนมากมายในโลกนี้ที่มี รูปร่างหน้าตาคล้ายคลึงกัน…..
มนต์ตรียังคงพยายามเกลี้ยกล่อมจารวี แต่เธอก็ยื่นมือออกไปแบ่งเอกสารจากมือของเขา
“ขอดูหน่อย พิมนต์ ไมงั้น จะต้องไม่สบายใจไปตลอดชีวิต คราวนี้เพราะความช่วยเหลือของพี่มนต์ ทำให้มีโอกาสจะได้รู้ความ จริง รู้ว่าโอกาสแบบนี้อาจไม่เกิดขึ้นอีก "
มนต์ตรีค่อยๆปล่อยมือ เอกสารตกไปที่พื้นจนรูปใบหนึ่งปลิว
ออกมา
เป็นภาพที่ถูกถ่ายในทะเล มันชัดเจนว่าเป็นศพของผู้ชาย ท่อน บนใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย มีรูสีดำขนาดใหญ่อยู่กลางหน้าอก เนื่องจาก ถูกแช่อยู่ในน้ำทะเล ร่างกายจึงขาวซีดและน่ากลัว
จารวีมองแค่เพียงแวปเดียวก็ดูออกเลยว่านั่นคือลุงของเธอ
ศพไม่ได้เน่าเลยสักนิด รูปลักษณ์ภายนอกยังสามารถดูออกได้ อย่างชัดเจนว่าเป็นใคร มีบาดแผลโผล่มาให้เห็น ช่างดุร้ายเหลือเกิน
จารวียืนแข็งทื่อเป็นน้ำแข็งในห้องชั้นใต้ดิน
“สถานที่พบศพ คือที่ก้นทะเล ซึ่งอยู่ไม่ไกลจาก Versal Villa แผลที่ทำให้ถึงแก่ความตายคือแผลถูกปืนยิงที่หน้าอก และยังมีรอย แสมากมายบนร่างกายของเขาดูเหมือนว่าเขาน่าจะถูกทารุณกรรม ก่อนที่เขาจะตาย..” มนต์ตรีพูดเสียงเบาลง
หัวใจของจารวิชาไปหมด ตอนนั้น เหมือนกับว่ากับหูบอดไปชั่ว
บาดแผลฉกรรจ์จากปืน ถูกปืนยิง เสียงปืน
ใช่ ใช่แล้ว คืนนั้นเธอได้ยินเสียงปืน นอกจากนี้ยังมีเลือดที่ เปื้อนตามร่างกายของยศพล เธอนึกว่าตอนนั้นมันคอความฝัน
นึกไม่ถึงเลยว่าจะเป็นความจริง ยศพลคือคนที่ฆ่าคุณลุง ไอ้ เลวนี่ ขับรถชนยังไม่พอ ยังจะฆ่าเขาตายอย่างทรมานเหมือนเคยอีก
ขณะ
“ๆ เป็นอะไร”
มนต์ตรีเห็นใบหน้าเล็กๆของจารวีซีดเซียว สายตาของเธอ มองไกลออกไปอย่างเบลอๆ โดยไม่ได้โฟกัสอะไร
หลังจากตะโกนเรียกถึงสองสามครั้ง จารวีถึงได้มีปฏิกิริยา
ตอบสนองและวิ่งออกไปทันที จะไปถ่มน้ำลายใส่หน้าไอ้สวะนั่นให้
ได้!
เกิดมาเธอไม่เคยเห็นภาพแบบนี้มาก่อน
“ขอโทษนะ วี พี่ไม่น่าให้เห็นรูปพวกนี้เลย….
มนต์ตรีพูดกับตัวเอง เขารู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ทําลงไป เขาคิดว่า วีคงไม่ได้รู้สึกดีกับคุณเฉลิมชัยมากนัก แต่นึกไม่ถึงเลยว่าเธอจะตอบ สนองได้มากกว่าที่คิดไว้
จารวีสายหัวเบาๆ “พี่มนต์ พาวีออกไปที
เสียงเธอเบาจนเหมือนจะไม่มีแรง
“ได้” มนต์ตรีพยุงตัวจารวีออกมาจากสถานีตำรวจ
มนต์ตรีปลอบโยนด้วยเสียงเบาๆ “วี ใจเย็นก่อนนะ ตอนนี้ ตำรวจกำลังสืบสวนอยู่ นี่เป็นคดีฆาตกรรมร้ายแรง แต่ก่อนหน้านี้มี การสอบสวน และพบว่าเฉลิมชัยเป็นหนี้จำนวนมาก สันนิษฐานว่า จะถูกฆาตกรรมด้วยฝีมือของมาเฟีย ดังนั้นการสืบสวนจึงทําได้ค่อน ข้างยาก แต่เชื่อเถอะ ตำรวจจะต้องจับตัวฆาตกรได้แน่”
จารวี มมุมปากเบาๆ งั้นเหรอ ฆาตกรน่ะ เธอไม่จําเป็นต้องให้ ตำรวจไปจับฆาตกรให้หรอก
วีคิดว่า วีน่าจะรู้ว่าฆาตกรอยู่ที่ไหน” จารวีพึมพำ
เธอนอนกับฆาตกรทุกคืน รู้ความลับส่วนตัวและอุณหภูมิ ร่างกายชัดเจนซะขนาดนี้ เธอยังต้องการให้คนอื่นมาตรวจสอบอีกเหรอ
ตลกซะจริง ตลกจริงๆเลย
ทุกวันนี้เธอนอนร่วมเตียงกับหมาป่าชั่ว!
จาร อยากจะตบบ้องหูตัวเองสักสองสามที
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ