ตอนที่ 57 ถูกคนคุกคาม
เฉลิมชัยมองจารวีที่เพิ่งตื่น ตามมาด้วยเสียงปักของกะละมังที่ถูก โยนทิ้ง เขานั่งยองๆมาตรงด้านหน้าเธอ
“บอกผมมาว่ารหัสบัตรคืออะไร บอกมา แล้วผมจะปล่อยแกไป
เดิมทีในชั้นใต้ดินก็ค่อนข้างอับชื้นอยู่แล้ว แต่พอจารวีต้องเปียก ไปทั้งตัวแบบนี้ ก็ยิ่งทำให้เธอจามขึ้นมาเสียงดัง
“คุณลุงคะ นี่ไม่ใช่เงินของวี พวกเราไปมอบตัวที่สถานีตำรวจกัน เถอะค่ะ ขอร้องนะคะคุณลุง
เฉลิมชัยตบไปบนหน้าของจารวี “นังสารเลว!! แก…..ยศพลมันก็ เห็นแกเป็นแค่ของเล่นเท่านั้นล่ะ แกอย่ามา ผมจะเอาเงินไปหน่อยเลย ทำเป็นคิดแทนมัน กลัวว่า
“จะบอกอะไรแกให้นะ ยศพลมันไม่ใช่คนดีอะไรนักหรอก มันเป็น คนทำให้ยุพินต้องตาย ทำให้บริษัทยาหวนต้องล้มละลาย และยังให้ พวกเงินกู้นอกระบบมาตามฆ่าผมอีก แบบนี้แกยังจะปกป้องมันอีกหรอ!! จารวี ! ใช้สมองคิดหน่อยไหม!!”
เฉลิมชัยตวาดลั่น
จารวีรู้สึกซาบนใบหน้าที่ถูกตบ
“คุณลุงคะ ไม่รู้รหัสผ่านหรอกค่ะ…
เฉลิมชัยเริ่มรู้สึกหงุดหงิด ตะคอกกลับ “ถ้าแกไม่รู้รหัสผ่าน แล้ว จะมีบัตรได้ยังไง!!”
“คุณลุง… บัตร นี้ ขโมยมาจากกระเป๋ากางเกงของยศพล คุณลุงก็ พูดเอง ว่าเขาแค่เห็นวีเป็นของเล่นเท่านั้น แล้วเขาจะให้เงินวีเยอะขนาด นั้นได้ยังไงกันคะ”
เฉลิมชัยเงียบไปพักหนึ่ง ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมายัดใส่มือของจาร วี ในมือถือมีดที่ขึ้นสนิมจ่ออยู่ที่หน้าท้องของจารวี
“ฟังนะ ลุงไม่ได้จะฆ่าแก แต่เป็นเพราะแกมันใจเสาะเกินไป ยังไง
สะถ้าลุงไม่ได้เงินก็คงจะไม่มีชีวิตรอดเหมือนกัน ลุงไม่อยากให้แกต้อง
มาทนทุกข์ทรมานอยู่บนโลกคนเดียว ดังนั้น ถ้าหากว่าไม่มีเงินก้อนนี้
ลุงจะฆ่าแกก่อน แล้วค่อยฆ่าตัวตายตาม แล้วไว้เราค่อยไปเจอกันใน
นรกก็แล้วกัน…”
จารวีรู้สึกใจสลาย “คุณลุงคะ อย่าพูดแบบนี้ คนตายไปแล้วก็คือ ตาย ไม่มีนรกอะไรทั้งนั้นล่ะค่ะ คุณลุงฟังวีนะคะ พวกเราไปปมอบตัว กับตำรวจกัน…..
เจี๊ยะ!!” เฉลิมใช้สะบัดมือฟาดลงมา จารวีถอยหลังหลบทัน ฝ่ามือ เฉียดใบหน้าเธอไปเพียงนิดเดียว
เฉลิมชัยตวาดลั่น “แกโทรหายศพลเดี๋ยวนี้ ถามรหัสผ่านมันมา
สะ ไม่งั้นแกตายแน่!!”
จาร เงยหน้า น้ำตาอาบแก้มกดตัดสายโทรออกของเฉลิมชัย
“คุณลุง!!”
มีดในมือของเฉลิมชัย ถูกกดลงไปที่คอของจารวี เลือดสีแดงสด ไหลออกมา
“ถ้าแกไม่อยากตายก็โทรเดี่ยวนี้”
จาร กดเบอร์โทรหายศพล เฉลิมชัยกดเปิดลำโพงและมองเธอ ด้วยสายตาเหี้ยมโหด
“สวัสดีค่ะ ฉันคือทัศนีย์เลขาของท่านประธานยศพลค่ะ ไม่ทราบว่า มีธุระอะไรคะ”
“ฉัน ฉัน…จารวี่เองค่ะ”
“อ๋อ สวัสดีค่ะ คุณจารวี ตอนนี้ท่านประธานกำลังประชุมอยู่ มีเรื่อง อะไรอีกหนึ่งชั่วโมงค่อยโทรมาใหม่ได้ไหมคะ”
เฉลิมชัยพูดกระซิบเบาๆ “ให้มันมารับโทรศัพท์!”
จารวีมองเฉลิมชัยด้วยความคับแค้นใจและพูดต่อ “รบกวนคุณ
ทัศนีย์บอกเขาทีค่ะ ว่าฉันมีเรื่องด่วน
“งั้นรอสักครู่นะคะ เดี๋ยวดิฉันจะแจ้งให้ค่ะ”
เสียงฝีเท้าของทัศนีย์ดังขึ้น พร้อมกับเสียงพูดกระซิบเบาๆ “ท่าน ประธานคะ โทรศัพท์จากคุณจารวีค่ะ”
ยศพลเดินออกจากห้องประชุม มารับโทรศัพท์
“จารวี ผมไม่ได้กลับบ้านแค่คืนเดียว เธอคิดถึงผมขนาดที่ต้องรีบ
โทรมาเลยหรอ”
น้ำเสียงปนความขำขัน แม่สาวน้อยคนนี้ไม่เคยโทรหาเขาแต่เช้า
ตรู่มาก่อน
“เอ่อ ยศพล..”
จารวีหยุดชะงัก มองไปที่เฉลิมชัยอย่างหวาดกลัว เฉลิมชัยจ้อง มองกลับที่เธอด้วยแววตาเหี้ยมโหด กดมืดในมือใกล้มากขึ้นกว่าเดิม
“เอ่อ ยศพล ฉันหิวอีกแล้วน่ะ เหมือนจะอยากกินเกาลัด ฉันใช้บัตร เครดิตใบนั้นกดเงินสดสักสิบล้านได้หรือเปล่า แววตาของเฉลิมชัยฉายแววชั่วร้าย ไม่ยอมปล่อยมีดในมือลงเลย
แม้แต่น้อย
“สิบล้าน?” ยศพลงุนงง “เธอจะเอาเงินสิบล้านไปทำอะไร
“เอ่อ รหัสผ่านคืออะไรหรอ
แม่สาวน้อยคนนี้นี่สมองมีปัญหาหรือไงกัน ทั้งๆที่เคยบอกรหัส เธอไปแล้วแท้ๆ แต่กลับลืมขึ้นมาสะดื้อๆ
ยศพลงุนงงเล็กน้อย แต่จู่ๆก็พูดเสียงดังขึ้นมา “จารวี ไม่ต้องใช้ รหัส วงเงินในบัตรรูดได้ไม่จำกัด กดเท่าไรก็ได้ แต่เธอต้องเป็นคนไป กดด้วยตัวเองเท่านั้น เพราะนี่เป็นบัตรวีไอพี
ยศพลพูดจบ เฉลิมชัยก็กดปุ่มวางสายและเก็บมีดลงทันที
“ฟังให้ดีนะ แกต้องไปกดเงินที่ธนาคารกับผมตอนนี้ แล้วถ้าแกกล้า ตะโกนขอความช่วยเหลือละก็ ผมจะแทงแกให้ตาย
ดวงตาของเฉลิมชัยปะปนไปด้วยความดีใจและความตื่นกลัว สีหน้าของจารวีค่อยๆหดหู่มากขึ้น เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลย ว่า
เฉลิมชัยจะขาดสติจนเป็นได้ถึงขนาดนี้
“คุณลุง….
“แกไม่อยากไปใช่ไหม” เฉลิมชัยยกมือขึ้นมาอีกครั้ง “ถ้าแกไม่ อยากไป ผมก็จะฆ่าแกตั้งแต่ตอนนี้ อ่อ จริงสิ ไม่ต้องเบิกสิบล้าน เบิกมา สักร้อยล้าน ไม่สิ ไม่ พันล้านเลย รู้มาตั้งนานแล้วว่าบ้านโพธิสูงเป็น เศรษฐี แต่ก็ไม่คิดเลยว่าแค่บัตรใบเดียว จะสามารถกดเงินได้ไม่จำกัด ขนาดนี้ ดีจริงๆ ถ้าผมมีสักพันล้าน ก็จะกลับไปเป็นแบบเมื่อก่อนได้ แล้ว” เฉลิมชัยรู้สึกดีใจที่สุดในชีวิต ยังคงพรึมพร่ำอยู่กับตัวเอง เหมือน คนป่วยจิต
“คุณลุงคะ คุณลุงมัดวีไว้แบบนี้ แล้วจะออกไปยังไงล่ะคะ”
เฉลิมชัยแก้มัดเธอพร้อมกับพูดขึ้น “แกอย่าแม้แต่จะคิดที่จะหนี ถ้าแกกล้าหนีละก็ ผมไปบอกพวกเพื่อนๆ ที่มหาลัยของแก ว่าแกมันเป็น เมียเก็บของคนอื่น!”
จารวีอ้าปากจะพูดแต่ก็ไม่กล้าได้แต่จ้องมองไปที่เฉลิมชัย เธอ เริ่มจะสงสัยแล้วสิ ว่าคนนี้ๆใช่ลุงของเธอจริงๆหรือเปล่า
“เดินไป!”
เฉลิมชัยหยิบหมวกแก๊ปสีเทามาปิดบังใบหน้าของตัวเอง อยู่ห่าง จากจารอยู่พอสมควร แล้วจึงเดินออกมาจากโรงงานจักรยาน
หลังเดินเลี้ยวซ้ายจากหน้าปากซอยมาแล้ว ก็เจอธนาคารกรุง
ไทยอยู่สาขาหนึ่ง
เฉลิมชัยลังเลใจอยู่ชั่วครู่ ก็ตัดสินใจเสี่ยงเดินเข้าไปกับจารวี
ไม่นาน ทั้งสองก็เดินมาถึงห้องโถงของธนาคาร
จารวีโชว์บัตรธนาคารในมือ “นี่บัตรเครดิตของฉันค่ะ ฉันต้องการ
ถอนเงิน”
ผู้จัดการธนาคารรับบัตรในมือของจารวีไป “อ่อ คุณผู้หญิง กรุณารอสักครู่นะครับ ผมขอเช็คสักครู่
จารวีพยักหน้า หันกลับไปมองเฉลิมชัย ซึ่งมองเห็นแค่ดวงตาทั้ง สองข้างของเขา ปลายมีดที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อยื่นออกมาเล็กน้อย เธอยื่น มือลูบที่คอ ยังมีรอยเลือดเป็นเส้นเล็กๆไหลออกมา ผ่านไปสามนาที ผู้จัดการก็เดินออกมา “สวัสดีครับ คุณผู้หญิง บัตรนี้เป็นบัตรวีไอพีไม่จำกัดวงเงิน ถ้าเกิดว่าต้องการจะกดเงิน กรุณา มาทางนี้กับผมครับ”
เฉลิมชัยเห็นว่าจารวีกำลังจะถูกเชิญตัวไป ก็รีบเดินตามมาติดๆ
ผู้จัดการธนาคารหันกลับมามองที่เฉลิมชัยแล้วพูดขึ้น “คุณ ผู้ชายท่านนั้น เชิญรออยู่ที่ด้านนอกนะครับ”
เฉลิมชัยรีบอธิบายทันที “ผมเป็นลุงเธอครับ เธอต้องการกดเงิน
เยอะมาก ผมกลัวว่าเธอจะถือ…”
ผู้จัดการยืนขวางเฉลิมชัยไว้ และยิ้มอย่างสุภาพอ่อนโยน
“ขอโทษด้วยครับ คุณผู้ชาย พวกเราให้เข้าไปได้แค่เฉพาะเจ้าของ บัตรวีไอพีเท่านั้น นี่เป็นกฎของทางเรา คุณวางใจเถอะครับ ไม่ว่าจะเบิก เงินเท่าไร พวกเราก็มีมาตรการบริการรักษาความปลอดภัยที่ดีที่สุดให้ แก่เธอแน่นอน”
เฉลิมชัยมองตามหลังจารวีที่เดินหายเข้าไปตรงทางเลี้ยว
เขาลองคิดๆดูแล้ว ก็รู้สึกถึงความผิดปกติ จารวีบอกว่านั่นเป็น บัตรที่ขโมยมาจากยศพล แต่ทำไมถึงกลายเป็นบัตรของเธอไปสะแล้ว ล่ะ แม่สาวคนนี้ หลอกเขาแน่นอน
เฉลิมชัยได้สติ ก็เตรียมวิ่งออกไปด้านนอก
แต่จู่ๆก็มีรปภ.สองคนพุ่งเข้ามา ดึงเฉลิมชัยเอาไว้
เฉลิมชัยโวยวายเสียงดังทันที “พวกคุณทำบ้าอะไรน่ะ ปล่อยผม
เดี๋ยวนี้!!
รปภ.ตรวจพบมีดจากบนร่างกายของเขา “คุณพกอาวุธเข้ามาใน ธนาคาร ต้องการจะทำอะไรกันแน่ครับ”
“ปล่อยผม ผมไม่ได้ทำอะไร ก็แค่มีดเท่านั้น ไม่ใช่ปืนสักหน่อย พวกคุณไม่มีสิทธิ์มากักบริเวณผม เฉลิมชัยต่อสู้ขัดขืนไม่หยุด จนกระทั่งได้เห็นเงาคนรูปร่างสูงยาว
รองเท้าหนังมันวาวเดินเข้ามาจากด้านนอกของธนาคาร พร้อมกับ
ใบหน้าหล่อเหลาทรงอำนาจปรากฏอยู่ในสายตา
ยศพลถอดแว่นตาดำออกจากใบหน้า สายตาดุดันเดินมาหยุดอยู่ ตรงหน้าของเฉลิมชัย “บนสวรรค์มีทางให้เดินคุณกลับไม่เดิน ในนรก ไม่มีประตูให้เข้าแต่คุณกลับพุ่งเข้ามา
เฉลิมชัยตกตะลึง เขาไม่นึกว่ายศพลจะมาที่นี่
“ยศพล ถ้าแกทําอะไรผม จารวีไม่ให้อภัยแกแน่”
ยศพลเหยียดตามองลงมา “เอาตัวไป!!
บอดี้การ์ดที่ตามหลังยศพลมา มุ่งตรงมาที่ด้านหน้าของเฉลิมชัย
และพาตัวเขาไป
ทางด้านในห้องวีไอพี จาร วี กำลังนั่งกระวนกระวายใจอยู่ข้างใน
ถึงแม้จะบอกว่าเข้ามาเบิกเงิน แต่ในนี้ก็เป็นเพียงแค่ห้องพักผ่อน สําหรับดื่มชาเท่านั้น
ด้านในนอกจากโซฟากับโต๊ะเล็กๆตัวหนึ่ง ก็ไม่มีพนักงานอยู่เลย
สิ้นเสียงก้องของฝีเท้า ยศพลก็ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าของเธอ
จารวีรีบลุกขึ้นยืนทันที “ยศพล!!!
สักคน ยศพลเห็นบาดแผลที่คอของเธอ ก็รีบตรงปรี่เข้ามาดึงคอเสื้อเธอ
ออก
“จารวี เธอนี่จริงๆเลยนะ! ผมบอกเธอว่าอย่าออกมา เธอก็ยังแอบ หนีออกมาจนได้ เธอทนรอที่จะเบิกเงินผมไม่ไหวขนาดนั้นเลยหรอ
จารวียังไม่รู้ว่าด้านนอกเกิดอะไรขึ้นบ้าง ก็มองไปที่ยศพลอย่าง ตื่นตระหนก “ขอโทษ คุณลุงของฉันต้องการเงิน คุณอย่าว่าเขาเลยนะ คุณช่วยฉันแจ้งความก็พอ เขาเป็นหนี้นอกระบบเยอะมาก เขาถูกพวก เจ้าหนี้ตามฆ่าอยู่…
ยศพลยื่นมือมาบีบจมูกเธอ
“กลับไปกับผม แล้วอธิบายให้ละเอียด
หลังจากกลับมาถึงคฤหาสน์ จารวีถูกยศพลฉุดกระชากลาก เข้าไปในห้องน้ำ ล้างแผลจนสะอาด เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่และทายาให้ หลังจากนั้นก็เป่าผมให้เธอ
“ยศพล ฉันขอโทษนะ ฉันไม่คิดว่าคุณลุงเขาจะกลายเป็นคนน่า กลัวแบบนี้”
ยศพลข ผมเธออย่างไม่พอใจ “ทำไมเธอถึงโง่ขนาดนี้ เชื่อคน อย่างเฉลิมชัยไปได้ยังไง”
จารวีกอดตัวเองไว้แน่น “เขาถูกตำรวจจับไปแล้วใช่ไหม
ยศพลหรี่ตามอง ผมของจารวีแห้งไปแล้วครึ่งหนึ่ง ยศพลจึงกด ปิดสวิตซ์ไดรฟ์เป่าผมในมือ
“จารวี เฉลิมชัยล่อเธอไปที่นั่นได้ยังไง”
จารวีไม่ได้พูดถึงเรื่องของนิรัน เพียงแต่พูดเบาๆ “หลายวันมานี้ ฉันได้รับข้อความแปลกๆ ก็เลยลองไปดู…
ริมฝีปากรูปสวยของยศพลยิ้มเยาะ “เธอไม่รู้หรอว่าที่นั่นมีคนบ้า ที่คอยข่มขืนผู้หญิงอยู่นะ”
จารวีเอามือลูบคาง “คงจะไม่ใช่คุณลุงฉันหรอกใช่ไหม”
“ผมไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเธอเชื่อเขาลงได้ยังไง เขาคือคนบ้าที่ไร้สติ คนหนึ่ง แถมตอนนี้ก็ถูกหลายคนที่โดนทำร้ายหมายหัวเอาไว้แล้วด้วย เพราะฉะนั้นเธอเลิกคิดถึงเรื่องนี้ไปได้เลย”
ยศพลพูดจบก็วางไดรฟ์เป่าผมลง แล้วกดจารวีลงบนเตียงอย่าง
บีบบังคับ
“ฟังนะ พักผ่อนสะ ห้ามออกไปจากห้องนี้เด็ดขาด”
ยศพลพูดจบ ก็ปิดไฟในห้อง แล้วเดินออกไป
จารวีที่ไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อคืน บวกกับเรื่องตกใจที่เจอเมื่อตอน กลางวัน ทำให้เธอหลับสนิท
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ