ตอนที่ 5 รักแรกพบ

จารวีรู้สึกร้อนรน ก้มหน้าก้มตาอย่างตื่นกลัวและงุนงง ไม่กล้ามองตายศ พลตรงๆ ราวกับว่าคนที่เพิ่งจะทำอะไรบางอย่างที่ต่ำช้าป่าเถื่อนคือเธอ แต่จริง ๆ คือเขา เธอเกลียด เกลียด เกลียดที่สุดเลยจริงๆ

พี่ยศพล ทำไมพี่ไปนานจัง”

“ไปคุยธุระมาแป๊บนึงนะ…ยศพลยื่นมือมาแตะหัวไหล่ของยุพินด้วย

ใบหน้าที่รักทะนุถนอม

“ต้องกินของรองท้องก่อนแล้วถึงค่อยกินยานะ พวกเราไปกินเค้กกันสัก หน่อยมั้ย…ความเอาอกเอาใจเป็นอย่างมากของเขา เหมือนจะแสร้งทำขึ้นมา ให้กับยุพิน เขามองไปยังจารวีอย่างไม่ตั้งใจ สายตานั้นมีความหยอกล้อ

“พี่พิน. “คำพูดที่อยากจะเปล่งออกมา ไปจุกอยู่ที่ลำคอหมดแล้ว

“จารวี วันนี้เป็นวันที่พี่สาวเธอมีความสุขที่สุด เธอไม่มีคำอวยพรอะไรดีดี จะพูดหน่อยหรอ?” ยศพลมองเธออย่างไม่มีจิตใจที่หวังดี

จารวีเงยหน้าขึ้นจ้องเขาด้วยความโกรธเกลียดเคียดแค้น เธอเคียดแค้น จนอยากใช้สายตาที่เกลียดชังนี้มองจิกไปที่ใบหน้าที่เพอร์เฟคหล่อเหลาของยศ พลให้หน้าพรุนไปเลย

“เอาล่ะ น้องวี วันนี้พี่มีความสุขมากเลยจริงๆ … ไปก่อนนะ อีกสักพักค่อย

เจอกันนะ

ยุพินพิงข้อพับของยศพลเหมือนลูกนกน้อย ค่อยๆเดินห่างออกไป ยุพิน br/ มักจะผงกหัวอยู่บ่อยๆ พูดเสียงต่ำเล็กน้อย มักจะทำให้ยศพลยกริมฝีปาก ยิ้ม จารวีเจ็บใจมาก จนเล็บจิกลึกลงไปที่กลางฝ่ามือของตน

ในสายตาของคนอื่นๆ ร่างที่สูงใหญ่ของยศพล ชุดราตรีสีขาวสะอาด ของยุพิน ช่างเป็นคู่ที่ดูมีความสุขมากๆ แต่ในสายตาของจารวีนั้น ทั้งหมดเป็น ภาพลวงตา โกหกหลอกลวง เป็นการโกหกที่แย่มากๆ จะต้องยังไงให้พี่ดู สีหน้าท่าทางของไอนายนี้ออก โดยที่ไม่ทำร้ายพี่พิน จารวีกำลังเข้าสู่โหมดลังเล

ในพิธีหมั้น แขกในงานทุกคนล้วนแต่ส่งคำอวยพรอย่างจริงใจที่สุด ตอกไม้สด เสียงปรบมือ ดื่มต่ำแซมเปญ พล. บศพลกับยุพินอยู่เคียงข้างกัน ร่วมกันตัดเค้ก แลกกันสวมแหวนหมั้น ตั้งแต่เริ่มจนจบพิธีลักษณะการยิ้มที่มุม ปากของเขายิ้มกว้างตลอด

ใบหน้าของยุพินเต็มไปด้วยการลุ่มหลงในความสุข ตอนที่แลกแหวน หมั้น เธอก็น้ำตาไหลออกมาด้วยความตื่นเต้นหวั่นไหว กล่าวขอบคุณด้วยเสียงที่ สั่นเครือและแหบพร่า “ขอขอบคุณแขกทุกคน และญาติๆ br/ ทุกท่านที่มา ร่วมฉลองกับเราสองคน คือฉัน…วันนี้มีความสุขที่สุดในชีวิตเลยค่ะ ฉันกับยศพล จะรักกันไปตลอดชีวิต ถึงตอนนั้น เราจะเชิญทุกท่านเข้าร่วมงานแต่งของเรา มา เป็นพยานในความรัก br/ ของพวกเราอีกครั้งด้วยนะคะ

จารวียืนอยู่ในมุมที่ไม่สะดุดตา ใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกมองไปที่พิธีหมั้นใน ลานกว้างที่ลวงโลกไร้สาระที่สุด เธอยืนอยู่ตลอดจนเท้าชาทั้งสองข้าง สีหน้า ท่าทางล้วนดูไร้ความรู้สึกและจิตวิญญาณ

“จารวี หนูคิดอะไรอยู่ พิธีการทั้งหมดจบลงแล้ว ทำไมยังไม่ไปอีก?”

“คุณลุง หนู เอ่อ หนูทราบแล้วค่ะ…” ตั้งแต่สิบปีก่อน แม่เสียไป และพ่อหาย ไป จารวีก็ถูกรับเลี้ยงดูในบ้านของคุณลุง ยุพินเป็นลูกสาวคนเดียวของคุณลุง และก็เป็นพี่บุญธรรมของจารวี ตั้งแต่เล็กจนโต จารวีไม่เคยมีญาติคนสนิทที่ไหน มาก่อน แต่เอสนิทกับยุพินมาก

คุณลุงเฉลิมชัยเป็นเจ้าภาพในพิธีหมั้น หลังจบพิธี เขาก็เชื่อใจขึ้น ยศพล กลายเป็นคนมีชื่อเสียงกระฉ่อนโลกธุรกิจในตอนอายุยี่สิบปีกว่านิดๆ ธุรกิจ ของครอบครัวมีอำนาจมากมายมหาศาลที่จะแทรกซึมเข้าไปในทุกบริษัททั่วทั้ง เอเชีย-แปซิฟิก ยุโรป อเมริกา เขาคิดว่ามันเป็นเกียรติอย่างมากในการที่จะได้ มาแต่งงานกับเศรษฐีอย่างเขา บริษัทยาหวนที่ใกล้จะล้มละลายจะได้รับการ ช่วยเหลืออย่างแน่นอน

“คุณลุงคะ พี่กับคุณยศพลรู้จักกันไม่ถึงเดือนก็หมั้นกันแล้ว คนที่บ้านโพธิ สูง ไม่มาร่วมงานเลยสักคน พวกคุณว่ามันไม่แปลกหรอคะ?”

บนใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเฉลิมชัย แดงก่าไปทั้งหน้า “จารวีทำไมหนูถึง พูดจาแบบนี้ พวกวัยรุ่นอย่างพวกเธอไม่ใช่ซอบรักแรกพบกันเลยรีไง? พี่ของเธอ กับคุณขายยศพลก็เป็นรักแรกพบ ที่จริงงานหมั้นก็เป็นความคิดของลุงเอง พี่ สาวเธอไม่กล้าคิดแบบนี้หรอก ลุงก็แค่อยากจะช่วยกอบกู้บริษัทยาหวนก็ เท่านั้น…”