ตอนที่ 4 การขมขู่หลังจากที่ปล้นชิงไปแล้ว

จารวัตกใจจนเบิกตากว้าง เมื่อมองเห็นผู้หญิงที่แต่งตัวเหมือนเป็น พนักงานออฟฟิศกำลังยืนถ่ายรูปพวกเขาอยู่ข้างหลัง ไม่นึกเลยยว่าจะยังมีบุคคล ที่สามอยู่ในห้องนี้ นายบ้านี่ ยังมีอะไรที่ทรมานกว่านี้อีกมั้ย? ยศพลถอนร่างของตนออกจากจารวี รูดซิปกางเกง แล้วโยนเสื้อไปบน

ร่างของจารวีอย่างตามใจตนเอง รองเท้ายี่ห้อที่เป็นมันเงาเหยียบย่ากระทืบมือ

ถือสีเขียวที่เป็นตัวก่อเรื่องอย่างแรงๆ จนมือถือที่น่าสงสารนั้นแหลกเป็นผุยผง

“จำไว้ซะด้วยล่ะ เธอคงรู้นะว่าถ้าเผยแพร่คาวมลับนี้ออกไป ผลกระทบที่ ได้รับคืออะไร ? เขาหยิบกล้องถ่ายรูปดิจิตอลมาจากมือของผู้หญิงคนนั้น และ

โชว์รูปที่เพิ่งถ่ายไปในเมื่อกี่ให้เธอดู “เห็นแล้วรึยัง? ถ้าเธอยากให้พี่สาวเธอมาเห็นเจ้านี้ ก็ไปบอกความจริงเลย

สิ”

จารวีมองหน้าจอขนาดใหญ่ของกล้องถ่ายรูปอย่างตัวสั่น เห็นภาพของ เธอที่ถูกเขาจับขาทั้งสองข้างถูกแหกกว้าง แต่กลับเห็นแค่ด้านหลังของเขา น้า ตาที่ไหลออกมาด้วยความอับอายและอัปยศอดสูไหลลงมาผ่านใบหน้าที่ขาว สะอาดหมดจด หน้าของเธอสลายเป็นผุยผง

ยศพลสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยอย่างไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไรทั้งสิ้น เขาจัด ผมที่ยุ่งเหยิง แล้วหันไปกำชับเลขาน้อยหน่า “น้อยหน่า เก็บรักษากล้องดิจิตอล อันนี้ไว้ให้ฉันหน่อยนะ”

ยศพลเข้าไปใกล้ที่หูของจารวีอีกครั้ง ใช้ลิ้นเลียติ่งหูของเธอ พีมพำด้วย คำพูดร้อนแรงเหมือนไฟ”เธอร้องขึ้นมาแบบนั้นมันตุ้งติ้งมาก…ฉันชอบ! เธอลอง นึกดูดีๆนะ ว่าเป็นเมียเก็บลับๆ ของฉันเป็นยังไง?”

ใบหน้าที่ซีดเซียวของจารวี ในชั่วพริบตาตั้งแต่คอยันกกหูรก็กลายเป็นสี แดงราวกับโดนจุดเปลวไฟขึ้นมา “ไอ้คนเลว…” จารวีจิกกัดไปที่ริมฝีปากล่าง ของตน แล้วสะบัดมือตบออกไป br/ มือใหญ่ของเขาจับแขนของเธอ และ สะบัดหลุดอีกข้างหนึ่ง

“นี่เธอคิดจะตั้งตัวเป็นศัตรูกับฉันเหรอ? จารวี เธอทำอะไรฉันไม่ได้หรอก ตอนนี้ท่าไม่ได้ อนาคตก็ไม่มีทางทำได้… ยศพลแสยะยิ้มที่มุมปากอันแฝงไป ด้วยความชั่วร้าย แล้วหันตัวไปอย่างนิ่งๆ จากนั้นก็ก้าวเท้ายาวเดินออกไปจาก ห้อง

ในห้องอาบน้ำ จารวีเปิดน้ำในระดับแรงสุด น้ำอุ่นไหลมาผสมกับน้ำตาที่ ไหลมาจากหน้าของเธอ เธอพยายามจะขัดถูตัวให้สะอาด เพื่อจะขัดถูสิ่งสกปรก น่าอับอายทั้งหมดออกไป

” น้ำเป็นรดจากหัวลงมา ผมที่เปียกปกคลุมแววตาของเธอ ไหล ผ่านหน้าที่ซีดเผือดของเธอลงไปที่พื้น ร้องไห้ขมขึ่นเสียงดัง ยศพล แกมันระยำ ฉันจะให้แกเจอดีแน่ หลังหนึ่งชั่วโมง จารวีก็ปรากฏตัวที่ใต้ตึกด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง

“น้องวี นี่เธอหายไปไหนมาตั้งยุพินเดินเข้ามาหาจารวีอย่างนุ่ม นวล เธอแค่ให้จารวีช่วยไปหยิบยามาให้ ทำไมจารวีถึงหายไปตั้งชั่วโมงกว่า ถ้า ไม่ใช่เพราะว่าแขกในงานเยอะจนปลีกตัวออกมาไม่ได้ เธอก็คงไปตามหาจารวี

แล้ว

ผมที่เปียกแฉะของจารวีติดอยู่หน้าผาก ท่าทางกลุ้มระทมทุกข์ สำหรับเธอแล้ว ราวกับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในชั่วโมงนั้นเป็นฝันร้ายทั้งหมด

“พี่พิน ยศ” จารวีพูดออกมาอย่างยากลำบาก เธอไม่มีวิธีจะเรียกพี่เขย

ของตนได้เลย

น้องวี เธอเป็นอะไรรึเปล่า ไม่สบายตรงไหนหรือ”

จารวีสายอย่างสุดกำลังตัดสินใจไปสักอย่างและพูดออกไปว่า “พี่พิน พี่ ยกเลิกพิธีหมั้นครั้งนี้เถอะ!”

ยุพินมองเธออย่างประหลาดใจ สักพักหนึ่ง ก็หัวเราะขึ้นมา “อิ้ม ยัยนี่

ล่ะก็ แล้วยาของฉันล่ะ”

“ยุพิน ยาของเธออยู่นี่…” เสียงของผู้ชายที่น่าดึงดูดดังขึ้นมาจากด้านหลัง ของสองสาวพี่น้อง ยศพลที่โหดเหี้ยมดุดันปรากฏตัวในสายตาของสองสาวพี่ น้อง ในดวงตาสีดำสนิทของเขามีความกระด้างกระเดื่อง และมองไปยังจารวี อย่างตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ