ตอนที่21 ยาที่เขาให้

ยศพลใส่เสื้อคลุมยาวพอดีตัว รูปร่างที่สมบูรณ์แบบทำให้ความพาล ยิ่งปรากฏออกมา แต่สิ่งที่ยังเหมือนเดิมคือ แว่นกันแดดสีดำที่บดบัง สายตาอันเฉียบแหลม ถึงจะเป็นแบบนั้น จารวีก็ยังคงรู้สึกหนาวๆน่า กลัวเหมือนเดิม เธอหิ้วกระเป๋าเดินทางอยู่ ยืนอยู่ในสถานการณ์นั้น ไม่ ขยับตัวอยู่พักใหญ่

“ยัยวี ขึ้นรถสิ มัวเหม่ออะไรอยู่ละ..”ใบหน้าของยุพินเต็มไปด้วยรอย ยิ้ม พอขึ้นรถแล้วยุพินก็เร่งจารวี

จารวีขยับมาหน้ารถสปอร์ตเหมือนเต่า วางสัมภาระไว้บนพื้น”พี่พิน ฉันคิดว่า ฉันไม่ต้องไปแล้วดีกว่า”

รู้สึกยังเจ็บตรงส่วนไหนส่วนหนึ่งในร่างกายอยู่ ผิวหน้าของจารวีก็ บาง ไม่มีวิธีที่จะสามารถเผชิญหน้ากับยศพลอย่างตรงๆได้เลย พอได้ เห็นเงาร่างกายของเขา เธอถึงรู้สึกว่า เธอกลัวเขาขนาดนี้ เงามืดที่เขา เคยทำไว้กับเธอนั้นช่างยากที่จะเลือนหายไป

ทันใดนั้นยศพลก็ถอดแว่นกันแดดลง หันตัวมาพูดกับจารว็อย่างยั่ว ยุว่า”คำพูดที่เธอเคยพูดเอาไว้ คงจะน่าเชื่อถือไม่ได้แล้วสินะ”รสชาติ ของความยั่วยุนั้น ทำให้จารวีนึกถึงชายสองคนที่ถูกยศพลฆ่าตาย เธอรู้ และเข้าใจอย่างลึกซึ้งว่าเธอกำลังเผชิญหน้ากับผู้ชายประเภทไหน

” มาเถอะน่า ยัยวี วิวที่มัลดีฟส์มันสวยมากเลยนะ ทั้งชีวิตนี้พื่อาจจะ มีโอกาสได้ไปแค่ครั้งเดียวก็ได้….ยุพินไอเบาๆ ถ้อยคำบอกเป็นนัย อย่างลึกซึ้ง

จารวีแค่รู้สึกอึดอัดในใจ เธอสะอึกสะอื้น”พี่ ฉันไป”

ในรถ ยศพลไม่ได้พูดอะไรเลย แค่ขับรถไปยังความเร็วที่สูงสุด ลม พัดแรงจนผมที่ยาวถึงไหล่ของจารวีลอยขึ้นมา จารวีจับที่จับไว้อย่าง แน่น ตกใจจนทั้งตัวเหงื่อแตกมือเท้าเย็น เธอค้นพบอย่างน่าสะพรึงกลัว แล้วว่า แท้จริงแล้วการขับรถสปอร์ตคือการเอาชีวิตมาเป็นประกัน

ณ สนามบินในห้องรอเครื่องบิน ยศพลไปทำการเช็คอิน ยุพินลูบผม จารวี ถามจารวีอย่างเอาใจใส่ว่า”วี ดูท่าทางเธอใจลอย ไม่สบายตรงไห นรีเปล่า

แววตาของจารวีเปล่งประกายระยิบระยับ”ฟี่พิน พี่ไม่รู้สึกว่ามันไม่ ค่อยปกติหน่อยเหรอ พี่ดูคนเสื้อดำสองคนนั้นตามพวกเรามาตลอดเลย

หันไปมอง ยิ้มแล้วพูดว่า”วางใจเถอะน่า พวกเขาเป็นบอดี้การ์ดของ พี่ยศพลเอง”

ยุพินอ๋อด้วยเสียงเบา”พี่พิน ฉันต้องไปกับพวกพี่จริง : ๆหรอ”

“ทำไมละ หรือว่าเธอจะไม่รักษาคำพูดที่เธอเคยพูดกับพี่ไว้หรอ”

“ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย พี่พิน ฉันเมาเครื่องบินนิดหน่อย ฉันเกรงว่า ถ้าอยู่บนเครื่องบินแล้วฉันอ้วก จะต้องดูไม่ดีแน่ๆ

“ไม่เป็นไรนา มีพี่อยู่ทั้งคน..

“พี่พิน พี่อยากจะอยู่กับพี่ยศพลจริง ๆ เหรอ? พี่ดูสิ เค้ายังเอาบอดี้ การ์ดมาด้วย ฉันรู้สึกว่าเค้าอาจจะเป็นพวกมาเฟีย อยู่กับคนแบบนี้ไม่มี ความรู้สึกปลอดภัยหรอก…”

“ใครบอกว่าไม่มีความรู้สึกปลอดภัยรี?”เงาของร่างยศพลปรากฏข้าง หลังของทั้งสองคนอย่าง ไม่ปกติ สายตาชำเลืองมองไปที่จารวีเป็นนัย อย่างแปลกประหลาด เหมือนดูออกว่าในใจจารวีหัวใจเต้นร้ว เหมือนหา ที่ตาย

มาสิ สัมภาระให้พวกเขาถือ…”ยศพลเอากระเป๋าเดินทางมาจากมือ จารวี บังเอิญไปบีบมือเล็ก ๆ นุ่มนวลของจารวี “โอ้ย!”จารวีสะบัดมือออกแล้วร้องเสียงแหลมเหมือนโดนไฟดูด

“เป็นอะไรรึเปล่า วี”ยุพินหันไปมองจารวีที่ใบหน้ากำลังชีดขาวและ ถามด้วยความสนิทสนม ในขณะนั้น ยศพลได้เอากระเป๋าเดินทางให้ บอดี้การ์ดถือเรียบร้อยแล้ว หันมามองเธอ ในลูกตาตำที่ดำสนิทเหมือน กับมีแสงวูบวาบและความเสียดสี เป็นสายตาที่เฉียบแหลม และมีความ เป็นอันธพาล

“ไม่ ไม่มีอะไรจ่ะ มีตัวแก้วมาไต่บนมือฉันน่ะ..”จารวีเงยหน้าอ้าปาก อย่างจนตรอก เห็นลูกตาดำที่แวววับของยศพลเข้าพอดี เธอหน้าแดง ไปชั่วพริบตา

“ตัวแก้วเหรอ?”ทำไมฉันมองไม่เห็นละ ไปกันเถอะวี อย่ามัวแต่เหลียว ซ้ายแลขวาอยู่เลยที่นี่ไม่ใช่โรงเรียนนะ เดินตามหลังพี่ดีดีซะ

จารวีเดินตามหลังพี่สาวอย่างระมัดระวัง ข้างหลังรู้สึกว่าเหมือนมี สายตาอันเฉียบแหลมเหมือนเข็มยาวคอยแทงหลังอยู่ตลอดเวลา ซ้าย ขวารู้สึกไม่สบายใจ

ที่นั่งของยุพินอยู่หน้าจารวี เมื่อนั่งได้สักครูหนึ่ง ยาสีขาวหนึ่งเม็ดยี่น ส่งมา อีกมือหนึ่งเป็นน้ำร้อนหนึ่งแก้ว เสียงต่ำของยศพลก็ดังขึ้นมา

“กินเข้าไป…”จารวีกระวนกระวายขึ้นมา นี่คืออะไร ยาปลุกเซ็กส์? ยา ทำให้มีน? ยศพลนายบ้ารึเปล่า บนเครื่องบินก็ยังจะล่วงเกินฉันใช่มั้ย.. เมื่อเห็นสายตาของจารวีที่ตื่นกลัว มือใหญ่ก็หดกลับไป แล้วหันมาเอา ให้ยุพินแทน

ยุพินยื่นส่งยาเม็ดมา”วี นี่คือยาแก้เมาเครื่องบิน เมื่อกี้เธอบอกว่าเธอ เมาเครื่องหน รีบกินยาเข้าไปเถอะนา”

จารวีส่ายหัว”ฉันไม่เมาแล้ว พี่พิน ฉันไม่เมาเลยแม้แต่นิดเดียว”

ยุพินมองเธออย่างเป็นกังวล แล้วหดมือนำายากลับมา”เธอไม่กิน งั้น พี่กินแล้วนะ”

“พี่ฟิน ไม่…”จารวียังพูดไม่ทันจบประโยค ยุพินก็กินยาเข้าไป เรียบร้อยแล้ว

สีหน้าของจารวีขาวซีดไปครู่หนึ่ง”พี่พิน มันกินไม่ได้นะ ยาเม็ดนั่นมี พิษ กินเข้าไปแล้วอาจถูกล่วงเกินได้นะ”

สายตาของยุพินเริ่มเกิดความไม่แน่ใจ”จะถูกคนมาล่วงเกิน?”

มุมปากยศพลยิ้มแบบจืดๆ”พนักงานครับ…”แอร์โฮสเตสผู้เรียบร้อย ก็เดินเข้ามา ยิ้มแล้วอธิบายอย่างอ่อนหวานว่า “คุณน้องวางใจได้เลยค่ะ นั่นคือยาแก้เมาเครื่องที่ทางเราแจกให้โดยเฉพาะค่ะ ไม่มีผลร้ายใดๆที่ จะกระทบต่อร่างกายของผู้โดยสารค่ะ”

บนใบหน้าของจารวีปรากฏความอึดอัดลำบากใจมาชั่วขณะ

“คุณน้อง เชิญนั่งลงก่อนนะคะ เดี๋ยวเครื่องกำลังจะขึ้นแล้ว ค่ะ ..”พนักงานบนเครื่องบินเดินเข้ามาอย่างสุภาพ ช่วยจารวีรัดเข็มขัด นิรภัย

” ก็ได้ค่ะ พี่พิน เดี๋ยวถ้าพี่รู้สึกไม่สบายให้เรียกฉันเลยนะ!”จารวีกำชับ อย่างไม่วางใจยุพินหันมาจับมือจารวี แล้วยิ้มอย่างบอกใบ้ว่าไม่ต้อง เป็นห่วง

หลังจากที่จารวีอดทน กลั้นตอนเครื่องบินกำลังนำเครื่องขึ้น ประมาณไม่ถึงสิบนาทีก็เริ่มทนไม่ไหว รู้สึกตาลายเวียนศรีษะ ช่าง ทรมานยิ่งนัก เมาเครื่องแล้วจริง ๆ

“พี่พิน..”จารวีเรียกเบาๆ แต่ยุพินไม่ได้ตอบกลับ

แต่ใบหน้าของยศพลกลับหันมาอย่างเร็ว ในแววตานั้นมีความยั่วเย้า ตั้งใจพูดเสียงต่ำว่า”พี่สาวเธอกินยาหลง หลับไปแล้ว..” จารวีจ้องมองไปที่เขาอย่างโมโห”นายสารเลว นาย…”น้ำย่อยพุ่ง ออกมา “อุแหวะ” จารวีอ้วกออกมา ถึงจะที่นั่งกั้นอยู่ แต่สิ่งสกปรกไม่ น้อยก็ยังสามารถพุ่งไปที่ใบหน้าอันรูปหล่อของยศพล

สีหน้าของยศพลผิดไปจากปกติ เขาลุกขึ้นยืนอย่างโมโห ตะหวาด เสียงต่ำ”จารวี เธอคิดจะหาที่ตายใช่มั้ย”

จารวีแค่รู้สึกเวียนหัวตาลาย มียศพลยืนอยู่ตรงหน้าสองคน ไม่ ได้ยินเสียงที่เขาเรียกและตะหวาดเสียงดัง ยศพลเห็นท่าทางไม่ค่อยดี รีบก้าวเข้ามาอยู่ข้างจารวี มือใหญ่ประคองเธอ และพยุงไปที่ห้องน้ำบน เครื่องบิน ยัยโง่เขลานี่ เมาเครื่องแล้วจริง ๆ

จารวีอ้วกบนชักโครกอย่างมันๆอยู่นาน เมื่ออ้วกเสร็จก็รู้สึกดีขึ้น มาก พอลุกตัวขึ้นมา ก็มีเสียงต่ำดังขึ้นมา

“บ้วนปาก แล้วดื่มนี่เข้าไปซะ…” มือข้างหนึ่งของเขาถือแก้วน้ำต้ม อีก ข้างในฝ่ามือคือยาเม็ดหนึ่งเม็ด จารวีเอาน้ำต้มมาบ้วนปาก แล้วกินยา เม็ดเข้าไป

“ช่างดื้อรั้นจริง ๆ”

สายตาของยศพลไปหยุดอยู่ที่บนครึ่งลำคอขาวเนียนของจารวีที่ โผล่ออกมา แขวนสร้อยคอที่มีจี้รูปหยดน้ำเล็ก ๆบาง ๆ ที่ซ่อนสีหยก สว่างไว้ มีความยาวจนถึงคอเสื้อ ภายใต้แสงไฟสอดส่องลงมานั้น สามารถทำให้สีของหยกกระทบสายตาที่มองอยู่

ผู้หญิงรนหาที่ตายคนนี้ มีผิวที่ดีงามยิ่งนัก จู่ๆในสมองของยศพลก็ ปรากฏภาพที่จารวิงุนงงอยู่ภายใต้ร่างกายของเขา

“นาย นายคิดจะทำอะไรน่ะ..”เมื่อจารวีเห็นสายตาของยศพลที่เต็มไป

ด้วยกามารมณ์ ก็รีบระวังตัวขึ้นมาทันที พร้อมกับก้าวถอยหลังไป

“มานี่…”ในตาของยศพลแฝงไว้ด้วยรังสีที่อันตราย “ยศพล นายคิดจะทำอะไร นายนี่มัน ..อ.”จูบของยศพลปะทะเข้ามา ใกล้หน้าของจารวี ไม่มีพื้นที่เหลือให้จารวีถอยหนีเลย จารวีถูกยศพล กดไว้ที่กำแพงห้องน้ำ เธอต่อต้านอย่างถึงที่สุด เขาพยายามที่จะดูดริม ฝีปากที่มีกลิ่นหอมของจารวี งัดริมฝีปากที่นุ่มนวลของเธอให้เปิดออก

“อูว…”ยศพลร้องเสียงต่ำ เงยหน้าขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด ในตาของ ฟอรูปหล่อแฝงไปด้วยความจนตรอก มันช่างน่ามหัศจรรย์มากที่ผู้หญิง โง่เขลาคนนี้จะกล้ากัดเขา

จารวีหอบหนัก ในแววตาที่ดำแววเต็มไปด้วยความตกใจ ช่วยไม่ได้ จริง ๆ ในช่องปากยังมีร่องรอยกลิ่นจูบของเขา

แววตาของยศพลมีรังสีแผ่ออกมาดังหมาป่าที่ชั่วร้าย เขายื่นมือมา ปีบคอของจารวีไว้แน่น ข่มเสียงต่ำอย่างน่ากลัว”จารวี เธอกล้าไม่น้อย เลยนะ….”

“อ๊ะ อุ้.”จารวียังคงอยู่ไม่สุข ถูกเขาเขย่าแบบนี้ น้ำที่เพิ่งดื่มเข้าไป ทั้งหมดก็อ้วกทะลักออกมาใส่ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา

ใบหน้าของยศพลเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่ดูแย่ไปกว่าเดิม เขาใช้ขาถีบ ประตูห้องน้ำ ตะโกนออกมาเสียงต่ำ”รีบไสหัวออกไปซะ…”

จารวีนิ่งฉงนไปสักพัก แล้วเธอก็รีบวิ่งออกไป จะดุอะไรขนาดนั้น คง เป็นผีถึงจะอยู่ร่วมโลกกับนายได้ ไอ้สารเลว ไอ้สารเลว ฉันไม่ปล่อย นายไว้แน่ จารวีกลับเข้าที่นั่งของตัวเอง ยุพินยังคงหลับใหล พี่ยังหลับ อยู่จริงเหรอเนี่ย?

ตอนที่จารวีกำลังจะปลุกเธอ ยศพลก็ปรากฏกายขึ้นข้างหน้ายุพิน ใบหน้าอันหล่อเหลามีเงามืดบดบัง เห็นได้ชัดว่าเพิ่งจะเปลี่ยนเสื้อผ้า ใหม่มา บนตัวเขายังมีกลิ่นน้ำหอมที่อบอวลเข้มข้น

“ไม่ต้องปลุกแล้ว เดี๋ยวตอนเครื่องบินลงจอดพี่สาวเธอก็ตื่.. “อา นายคงไม่ได้ให้พี่กินยานอนหลับเข้าไปใช่มั้ย…

ยศพลมองเธอเหมือนเป็นละครตลก”ใช่ ยานอนหลับ ที่เอาไว้ใช้ ล่วงเกินเธอไง..”

“นาย…นายนี่มันสารเลว…”จารวีตื่นตระหนกตกใจเป็นอย่างมาก มือที่ ยื่นออกไปก็ถูกยศพลจับไว้แน่น

“เป็นผู้หญิงที่โง่ซะจริง ถ้าเธออยากให้พี่เธอโรคหัวใจกำเริบ ก็ตะโกน ปลุกเธอซะเลยสิ..

จารวีรีบเอามือมากุมปากตัวเองไว้ เธอรู้ว่าถ้าพี่เธอหลับแล้วตื่นมา กะทันหัน อาจทำให้ตายอย่างเฉียบพลันได้ ต้องทรมานจนกว่าเครื่อง บินจะลงจอด อาการเมาเครื่องของจารวีก็นับว่าดีขึ้นแล้ว พอออกจาก สนามบินก็โล่งสบาย อาการเมาหายเป็นปลิดทิ้ง

มัลดีฟส์คือสวรรค์ของการท่องเที่ยว สวนมะพร้าวเต้นระบำ ชายหาดสีเงินที่ยาวเหยียดเป็นเส้น น้ำทะเลที่ใสแจ๋ว แสงอาทิตย์ที่ สว่างและสวยงาม ท้องฟ้าสีฟ้าที่ใสสะอาด บรรยากาศที่ทำให้ผู้คน หลงใหล ใบหน้าของยุพินเต็มไปด้วยความดีอกดีใจและพึงพอใจ พวก เขาพักอยู่ที่คฤหาสน์ไม้ที่สร้างขึ้นกลางทะเล

เป็นเอกลักษณ์เฉพาะแถมยังโรแมนติกมากอีกด้วย ยุพินสวม กระโปรงบาง ๆ ที่ยาวและมีลายดอกเล็ก ๆ สวมหมวกกันแดดปีกกว้าง ยืนพิงเสาของบ้านไม้เหม่อมองไปบนท้องฟ้าที่แสนไกล ในแววตามี ความเศร้าอยู่

จารวีอยู่ในบ้านไม้เล็ก ๆอีกหลัง ภายในห้องสะอาดสะอ้าน มีหน้าต่าง บานใหญ่อยู่ทั้งสี่มุมของห้อง สามารถมองเห็นไปได้ไกล น้ำทะเลที่ใส จนมองทะลุไปถึงปลาที่แหวกว่ายไปมาอยู่ใต้น้ำ

ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้สารเลวยศพล เธอคงจะมีความสุขมากกว่านี้ พี่ ขอโทษนะ แต่ฉันไม่รู้จะทำยังไงดี?