ตอนที่17 ความอับอายขายหน้า

จารวีพูดจบก็หันหลังจะไป ยศพลพูดอย่างชั่วร้าย”เมื่อคืนฉันพบพี่ สาวเธอหนึ่งครั้งแล้ว แต่เธอกลับไม่ได้ทำอะไรเลย..”ภาพเงาด้านหลัง ของจารวีแข็งที่อ br/

“เข้ามา….คุณชายยศพลอดไม่ได้ที่จะกินเหยื่อของตัวเองแล้ว เมื่อคืนเธอยั่วยวนเขาตรงๆแบบนั้น เขาทนไม่ไหวมาตั้งนานแล้ว ถ้า ไม่ใช่สภาพที่น่าสงสารแบบนั้น ทำให้เขาไม่แข็งใจทำต่อไป..

ทำไมถึงไม่แข็งใจทำต่อไป เฮี่ย จู่ๆในใจยศพลก็เกิดความรู้สึก ที่ไม่ดีขึ้นมา ซึ่งเขาไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้ต่อผู้หญิงคนอื่นมาก่อน ผู้หญิง ก็เพียงคือการค้าเกี่ยวกับเงินและตัว เขาไม่เคยเอาใจใส่มา ตลอด

“ที่นี่เป็นห้องรับแขก เราเปลี่ยนไปที่อื่น….”จารวีแก้มแดงฉาน ที่ จริงคำพูดแบบนั้นพูดมาก็ง่าย แต่ทว่าทำขึ้นมา ยังยากอยู่ พอคิดถึง เรื่องที่จะเกิดขึ้นในเวลาต่อไป เธอก็ยังอดรู้สึกหวาดผวาโศกเศร้าไม่ได้ เธอไม่สามารถหน้าด้านเหมือนกับยศพล

“ถ้าไม่มีคำสั่งของฉัน ไม่มีใครกล้าเข้ามา….”น้ำเสียงของยศพล กลายเป็นแหบๆเพราะความกามารมณ์ เขาเลียริมฝีปากตนเองอย่าง เบาๆ มองดูบริเวณคอที่เปลือยโล่งอยู่ เลือดของเขาก็เริ่มคุโชนขึ้นมา

จารวีเดินอย่างกลไกไปถึงข้างหน้าเขา หางตากระวนกระวาย เหลือบไปข้างนอก ยศพลคว้าเอารีโมทอันหนึ่งออกมาจากใต้โซฟา ตี้ตๆ กดไปสองเสียง หน้าต่างกล้าสก็มีม่านหนักหนาแบบสไตล์วังค่อยๆปิด ลงมา โคมไฟตัวใหญ่ในตรงกลางโคมไฟคริสทัลก็ดับลง รอบๆเหลือแต่ โคมไฟรูปดาวส่องแสงอ่อนเหลืองออกมา ขับให้บรรยากาศในห้อง รับแขกยิ่งคลุมเครือขึ้น

“จูบฉัน….”เสียงแหบแห้งของยศพล ต่ำเบา แต่เต็มไปด้วยความ

ยั่วยวน กลิ่นหอมผมของจารวีบุกเข้าไปยังเขา ปลายผมที่อ่อนช้อย แปรงฝานคอของเขา ริมฝีปากของเธอ ราวกับฝีเสื้อพักอยู่บนหน้าผาก ใบหน้า สุดท้ายคือริมฝีปาก….

แค่เป็นการปะทะเบาๆ ก็แตกร้าวประกายไฟที่รุนแรง ความ ปรารถนาของยศพลก็พองขึ้นมาทันที เขาอ้าปากอมริมฝีปากที่นุ่มสวย ของเธอเอาไว้ จูบเลียไปครั้งแล้วครั้งเล่า จารวีมีเสียงครางเบาๆอย่าง ทีมฟ้า เหมือนว่าพึงพอใจมาก ทำให้ความปรารถนาของยศพลพองยิ่ง ขึ้น

มือใหญ่ของเขาประคองด้านหลังของศีรษะของเธอ จูบให้ รุนแรงขึ้น…. ความรู้สึกอันเป็นสุขราวกับฟ้าแลบ แวบเข้าผ่านสมองของ เธอ แล้วไหลไปยังทั้งตัว….เธอส่งเสียงครางออกมาอย่างไม่รู้ตัว

มุมปากยศพลยิ้มยั่วยวนอย่างพอใจ มือใหญ่ของเขาจากคอ เสื้อของเธอยื่นเข้าไป จับหน้าอกที่นุ่มนวลสมบูรณ์ไว้ คลึงอย่าง เบา.ร่างของเธอค่อยๆกลายเป็นน้ำ ล้มลงบนฝ่ามือของเขา

“สบายไหม ถ้าสบายก็ตะโกนออกมา ฉันชอบสภาพที่เธอตะโกน มาก….”ยศพลเลียติ่งหูของเธอ และพูดไปตรงๆ

จารวีสติกลับมาทันที เธอขวยเขินจนหน้าแดงระเรือ อดทนไป ไว้ไม่ยอมส่งเสียงออกมาอีก น่าอายเขาจริง เวลาที่โดนข่มขืน ยังส่ง เสียงที่ฟังพอใจออกมา มีเรื่องไหนเสียหน้ากว่าเรื่องนี้อีกไหม

แววตาของยศพลมีความภาคภูมิใจแวบไป เขาตั้งใจกระตุ้นเธอ มากกว่านี้ พลางคิดในใจว่า : นางหญิงน้อย ฉันจะดูว่าเธอเสแสร้งไปถึง เมื่อไหร่

ภายใต้การยั่วเย้าที่มีฝีมือของเขา จารวีแก้มแดงก่ำราวกับลูก พืชที่สุกมากเกินไป ผิวหนังทั้งตัวมีความมันวาวแดงก่ำ เสียงหอบเพริศ พริ้งไม่หยุด….เธอไม่ได้ร้องออกมา แต่เขากลับทนไม่ไหวแล้ว สภาพที่ หลงใหลของเธอทำให้เขาพองจนอดไม่ไหว นางปีศาจตัวดี เกิดมาก็มี ใบหน้าที่ยั่วยวนคน