ตอนที่ 1 คนที่มีตัวตน

ณ เมืองเอส ด้านหน้าของคฤหาสน์สไตล์คอร์ทยาร์ด น้ำพุดนตรีที่มีน้ำ กระเซ็นลงหินราวกับสายฝน และแสงไฟนีออนที่ตกแต่งพิธีเฉลิมฉลองแห่งนี้ให้ สวยงาม ฝูงแขกเหรี่อกำลังโอบล้อมคู่รักหนุ่มสาว br/ เพื่อแสดงความยินดี อวยพรแก่พวกเขาทั้งสอง

สูทยี่ห้ออามานี่ที่ฟิตพอดีตัวของยศพลพร้อมปกคอเสื้อที่เปิดออกเล็ก น้อย เผยให้เห็นเสื้อเชิ๊ตสีม่วงเข้มภายใน กระดุมประดับเพชรเป็นประกายระยิบ ระยับแสบตา ริมฝีปากเม้มแน่นที่เซ็กซี่และเท่ห์ แผ่รัศมีที่ br/ มีความอันตราย ออกมา ราวกับเสือชีตาห์ที่เดินลาดตระเวนในถิ่นของตน

คนที่เคียงข้างเขาคือยุพิน ยุพินสวมชุดราตรียาวลากพื้นสีขาวและมีรอย ยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความสุข มวยผมสีน้ำตาลแดงดังลูกเกาลัดถูกพันม้วนเป็นวง ที่หลังหัว ดอกกุหลาบทรงเลขแปดดอกหนึ่ง br/ ก็งามพริ้งน่าหลงใหล ดอกไม้ สีแดงมาประกอบทำให้สาวสวยดูเด่น สะท้อนให้เห็นใบหน้าเป็นสีชมพู ดู เหมือนเป็นคนที่ต้องแตะต้องด้วยความสุภาพอ่อนโยน

หน้าตาของยุพินก็นับว่าสวย แต่พอยืนอยู่ตรงหน้ายศพลแล้ว ก็เหมือน กับว่ารัศมีของเธอจะถูกบดบัง เหมือนดังไข่มุกที่โดนดวงจันทร์บดบังรัศมีความ งาม แต่ว่ารอยยิ้มใบหน้าที่มีความสุข ก็เพียงพอที่จะทำให้แขกเหรื่อผู้หญิงใน งานอิจฉาจนอกแตกตายได้

วันนี้เป็นงานเลี้ยงงานหมั้นของพี่ยุพิน จารวีดีใจมาก เธอใช้มือถือถ่ายรูป ในงานทุกมุม หามุมที่ดีที่สุดที่ถ่ายออกมาแล้วพี่สาวดูสวยหวาน เธอมองผ่านหน้า จอโทรศัพท์มือถือ เห็นยศพลซึ่งลูกตาดำของเขา br/ มีสีดำราวกับหินออบซิ เดียน สายตาที่คมกริบคู่นั้นมองมาที่เธอด้วยความรวดเร็วดุดัน ทำให้คนมีความ รู้สึกเหมือนถูกของลักษณะเรียวแหลมเสียบแทง จารวีตกใจตัวสั่นจนโทรศัพท์ มือถือในมือเกือบจะตกลงไปบนพื้น

พอมีสติกลับมา เธอก็ค่อยถือโทรศัพท์มือถือให้ดีขึ้น ในตอนที่จ้องมองดู อีกรอบ ก็มองไม่เห็นยศพลที่ดื้อรั้นหัวแข็งท่ามกลางกลุ่มคนนั้นแล้ว จารวีสูดลม หายใจเข้าไปใหม่ ปรับท่าทางการจับโทรศัพท์มือถือให้ดี ทันใดนั้น มีคนดีหลัง ของเธอ เธอตกใจจนกรีดร้องออกมา “อ๊ะ…”

เธอหันมามองเห็นใบหน้าที่มีรอยยิ้มอ่อนหวานของยุพิน “น้องวี เธอเล่น อะไรอยู่เหรอ?” จารวีเอารูปภาพในโทรศัพท์เปิดรูปให้ยุพินดูทีละรูป “พี่พิน ดูสิ สวยมั้ย.”

รอยยิ้มบนใบหน้าของยุพินค้างไว้ชั่วขณะ “น้องวี ไม่ต้องถ่ายแล้ว พี่ยศ พลเห็นเข้าจะโกรธเอานะ”

“เซอะ พี่พันลำเอียงนี่นา พี่ปกป้องและเข้าข้างเขา ไม่น่าล่ะพี่ถึงไม่รู้สึกถึง อะไรแปลกๆ ทำไมเขาถึงต้องระวังและรอบคอบกับ งานหมั้นมากขนาดนี้ บ้าน ฝ่ายชายไม่เห็นจะมาเลยสักคน แถมยังไม่ยอมให้ถ่ายรูปอีก แล้วก็ไม่ให้คนอื่น มุงดูด้วย….” จารวี ซุบซิบอย่างไม่พอใจ

แขกที่ลานกว้างในวันนี้ล้วนแต่เป็นญาติและเพื่อนๆของยุพิน ก่อนจะเข้า มาในงานทุกคนก็ถูกริบโทรศัพท์มือถือไว้หมด หรือว่า ผู้ชายคนนี้จะมีโทษฆ่าคน ตายแล้วลี้ภัยมาหรือเปล่า มีแต่ความคิดที่ไม่ดีผุดขึ้นมาในหัวของจารวี

ยุพินหัวเราะอย่างนุ่มนวล “น้องวี เธออย่าคิดฟุ้งซ่านสิ แล้วก็รีบเก็บมือถือ ซะ พี่ยศพลเขามียศมีตำแหน่ง ไม่เหมือนพวกเราที่เป็นแค่คนธรรมตาทั่วไป ถ้า เขาโดนพวกสื่อมวลชนประโคมข่าว จะทำให้ภาพลักษณ์ของบริษัทเขาดูไม่ดีไป ด้วย เอาล่ะๆ ทำไมวันนี้พูดมากจริง ๆ ไป๊ ไปเอายามาให้พี่หน่อยสิ…” ยุพินเป็น โรคหัวใจ ต้องคอยกินยามาตลอด วันนี้ยุ่งมาทั้งวันจนไม่มีเวลาได้กินยาเลย ดัง นั้นต้องฉวยโอกาสตอนที่พี่ยศพลกำลังยุ่งๆ ไปกินยา

“ได้ค่ะ พี่พิน เดี่ยวหนูจะรีบกลับมานะ…”จารวีใส่เสื้อเชิ้ตเจ้าหญิงสีเหลือง อ่อน ท่อนล่างสวมกางเกงยีนส์สีอ่อน เธอเต็มไปความงามที่เปล่งประกายเจิด จรัสแบบเด็กสาววัยเยาว์ เธอรีบวิ่งไปที่ประตูใหญ่

ขึ้นบันไดได้ไม่นาน ก็อดใจไม่ได้ที่จะหยิบมือถือออกมาดูรูป ภาพของพี่ พินสวยจริง อย่างกับเป็นเจ้าหญิงเลย.ทันใดนั้น ก็มีเสียงทุ้มต่ำลอดออกมาจาก

ในห้อง