“ตาย ตาย ตาย โดนยศพลมันล้างสมองแล้วน่ะสิ ถึง ปกป้องมันขนาดนี้
“ข่าๆ อย่างงั้นหรอคะ”
ท่ามกลางการพูดคุยสนุกสนานของคนทั้งสอง ร่างสูงของ ยศพลก็พรวดพราดเข้ามายืนแทรกกลางระหว่างพวก เขา เขาดึงจาร เข้าสู่อ้อมกอดของตนอย่างหัวเสีย พลางจ้องมอง ไปยัง รพล นี่แกกําลังทําลายความสัมพันธ์ ของพวกฉัน อยู่หรือเปล่า?
ถิรพลทําหน้าไม่รู้ไม่ชี้’ ในสายตาแก ฉันดูเป็นคนเลวร้าย ขนาดนั้นเลยหรือไง”
“นี่ มันไม่เกี่ยวกับเหมือนหรือไม่เหมือนหรอก แต่เพราะแก เป็นแบบนั้นมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วต่างหาก ยศพล เอ่ยออก มาอย่างหนักแน่น เขาก้มหัวจ้องมองจารวีอย่างลึกซึ้ง “นาย
ไม่ใช่คนดี ไม่ต้องไปฟังสิ่งที่มันพูดพล่าม มากนะ” “นี่นี่! ฉันไม่ดีตรงไหนวะไอ้น้องชาย แกอย่าพูดเกินไปนัก เลย ไม่คิดเลยว่าแกจะพูดจาแบบนั้นใส่พี่ชายตัวเอง”
ถิรพลยกคำว่าพี่ชายมาขู่ขวัญยศพล แต่ว่า คำๆนี้ไม่เคย ใช้ได้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร เพราะยศพลไม่เคยย่าเกรงเขา อยู่ แล้ว
แม้แต่เรียกกรผลว่า สักค้าก็ยังไม่เคยเลย
“ไป ไม่ต้องคุยกับมันแล้ว ไปนอนอยู่ในห้องซะยังดีกว่า”
ศพลอุ้มเธอกลับไปที่ห้องนอน
“นี่ไอ้น้องชาย แกนี่มันเกินไปจริงๆนะ มีแฟนทั้งที่กลับไม่ ชอบอวด เหอะ! ฉันไปหาผู้หญิงบ้างก็ได้”ถิรพลยก แก้วเหล้า กระดก ของเหลวในแก้วน้ำก็หายไปจนหมดสิ้น
ในใจของจาร ไม่เคยรู้สึกสงบสุข เพราะเธอรู้ว่าความ แค้นระหว่างบ้านพูลสวัสดิ์กับบ้านโพธิสูงยังคงมีอยู่
แต่ทว่าสิ่งนึงที่เธอค่อนข้างแน่ใจเลยก็คือ เธอรักผู้ชาย
คนนี้
ยศพลขึ้นนั่งประจําที่คนขับ จารวีนั่งอยู่ที่เบาะด้านหน้าที่ ข้างเขา ความกลัดกลุ้มใจสะท้อนออกมาจากใบหน้าเล็ก
พลันยศพลก็เหยียบเบรคหยุดรถอย่ากระทันหัน ร่างทั้ง ร่างของจาร พุ่งไปด้านหน้า อีกนิดก็ชนเข้ากับหน้ารถ แต่ศ พลยื่นมือไปคว้ารางบางเอาไว้ได้ทัน
“คิดอะไรอยู่ ทําไมใจลอยขนาดนั้น”
จารวีส่ายหัวไปมาก็คุณหยุดรถแล้วไม่เตือนฉันสักคำนี้
นา”
ตัวรถหยุดลงที่หน้าประตูใหญ่ เขากดเปิดหน้าต่างพลาง มองไปยังจารวี เธอดูเองแล้วกัน”
จารวีหันหน้าไปมอง ก็พบร่างสูงของชยรพปรากฏอยู่ที่ ด้านหลังของหน้าต่างรถ
หน้าของ รพทุกข์ทรมานมาก เขาเดินเข้ามาทาง กระจกฝัง เธอนั่ง พลางมองเธออย่างไม่วางตา
จารวีเสมองไปทางอื่น”ออกรถ!!”
ยศพลออกรถอย่างช้าๆ ชยรพวิ่งตามรถพลางเคาะ กระจกร้องเรียกเธอ วี พ่อมีเรื่องจะคุยกับลูก
รถของยศพลวิ่งทะยานไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ไม่นาน นักก็สะบัดช รพไว้ด้านหลัง
จารวีกุมใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกลัดกลุ้ม ไม่คิดเลยว่า พ่อจะตามฉันมาถึงที่นี่”
ยศพลบังคับพวงมาลัยอย่างมั่นคง เขามองไปยังจาร เพียงแวบเดียว “ถ้าเธอไม่อยากเจอเขา ฉันจ้างให้คนไป จัดการก็ได้นะ ให้เขาไม่กล้าปรากฏตัวออกมาอีก”
จารวีเหงื่อท่วมตัว เธอรู้ว่าถ้ายศพลลงมือเอง เขาคงจะ จ๊ดการจนถึงกับเลือดตกยางออกเป็นแน่
“เอ่อ ไม่ต้องหรอก ตอนนี้ฉันแค่ยังไม่อยากเจอเขาน่ะ”
คราวนี้ขยรพทําเกินไปจริงๆ เขาใช้การแต่งงานของเธอ แก้แค้นที่ยงยศแย่งชิงภรรยาของตนไปตอนนั้น
มันช่างเป็นอะไรที่โหดร้าย ความเคียดแค้นชิงชังของชย รพเมื่อตอนนั้น จําเป็นต้องใช้ลูกสาวของตัวเองไปชำระ แค้น หรือยังไง?
ถ้าหากเขาบอกเธอให้เร็วกว่านี้ เธอกับมนต์ตรีก็คงไม่ต้องเดินทางนี้
ความทุกข์ทรมานทั้งหมดทั้งมวล เพราะคน
จารวี เจ็บปวดไม่แพ้กัน
ยศพลหันหน้ามองมายังจารวี เขาเห็นเธอเม้มปากสนิท สายตาของเธอเป็นกังวล ราวกับว่าแสงอาทิตย์ที่สวาง ไสว ไม่อาจลงไปถึงความมืดมิดในใจของเธอ
เขาจอดรถลงที่ข้างทาง พลางเดินอ้อมไปดึงเธอลงจาก
ด้านนอก แสงอาทิตย์สว่างสุกใส ลมพัดมาเบาๆ ฝ่ามือ ทั้งสองข้างของยศพล ประคองใบหน้าเล็กของเธอ มอง
จารมองเขาในทันที”มีอะไรหรอยศพล
“เธอรักฉันไหม ยศพลเอ่ยถามอย่างโง่ๆ ท่าทางของเขา ราวกับว่าถึงจารว่าไม่รัก เขาก็จะไม่มีทางเลิกรา
จารวีใช้สองมืออกแรงผลักยศพล”แน่นอน ถ้าคุณไม่ โมโหร้ายแบบนี้
ยศพลยิ้มออกมาอย่างอิ่มอกอิ่มใจ”นี่ ในเมื่อคนที่เธอรักก็ อยู่ตรงนี้ แล้วทำไมเธอถึงดูไม่มีความสุขล่ะ?”
คำพูดของยศพลทำให้ความกลัดกลุ้มในใจของจาร หาย ไป ราวกับเมฆตาที่ถูกปลดปล่อย เผยให้เห็นท้องฟ้าที่ สว่าง
ก่อสดใส
จริงด้วย ชีวิตของคนเรามีได้ก็ต้องมีเสีย เธอไม่ควรเอา เรื่องของพ่อมาทําให้ตัวเองไม่เป็นสุข
“ไปกัน ฉันจะพาเธอไปที่ที่หนึ่ง”
จารวีพยักหน้ารับอย่างเบิกบานใจ ยศพลตึงเธอให้ก้าว ขึ้นรถอีกครั้ง
ครึ่งชั่วโมงถัดมา ยศพลพาเธอมายังร้านตู้วิดิโอเกม
เสียงเพลงที่คึกคักมีชีวิตชีวา ดังก้องอยู่ในหู ที่นี่มีตู้เกม มากมายหลากหลายชนิด แต่ทว่าบริเวณรอบๆของสถานที่นี้ มีแต่เด็กๆที่อายุสิบกว่าปี
ส่วนผู้ใหญ่ที่แต่งตัวดูภูมิฐานอย่างยศพลนั้น กลับเห็น เพียงไม่กี่คน
หลังจากยศพลเข้าประตูไป ผู้จัดการที่ร้านตู้วิดีโอเกม พรวดพราดเข้ามาต้อนรับด้วยท่าทีที่นอบน้อม เขายิ้มพลาง เอ่ย”เชิญทางนี้ครับคุณยศพล
จารวีเดินตามหลังเขาไป ทั้งสองก้าวเข้าไปในห้องรับรอง ด้านในมีตู้เกมที่จำลองมาจากของจริงขนาดมหึมา ยศ พล เลือกปืนทางด้านซ้าย หลังจากนั้นจึงชี้นิ้วไปที่ปืนอีกด้าม เขา เอ่ยกับจาร “มาเล่นเกมกัน ดูซิว่าเธอจะชนะฉัน ได้ไหม”
เล่นเป่าฟองสบู่หรือดูเฉยๆยังพอไหว แต่ให้เธอมาเล่น เกมรบราฆ่าฟันเช่นนี้ เธอทำได้เพียงโต้ตอบกลับไปว่าเธอ เล่นไม่ได้
“เเวๆ ฉันจะเริ่มเกมแล้วนะ”
ศพลเอ่ยเสียงทุ้ม เขายื่นปืนไปตรงหน้าของจาร พลางกดสวิชต์เริ่มเกม
พลันวิดิโอเกม เริ่มจํานวณเวลา จารวี กดนตรีของเกม ปลุกระดม ทำให้บรรยากาศโดยรอบตื่นเต้นฮึกเหิมขึ้นมา
“ สงครามกำลังจะเริ่มต้นขึ้น”
ยศพลผิวปาก จากนั้นจึงยกกระบอกปืนขึ้น จารวีก็ทําตาม
เขาอย่างลังเลใจ
“ปัง!!”เสียงปืนดังขึ้น เลือดสาดกระเซ็นเต็มหน้าจอ ตัวละคร ของจารวีร้องครวญครางออกมาอย่างเจ็บปวด พร้อมกับล้ม ลง!!
ยศพลหันมาขยิบตาให้เธอ สู้ๆนะ”
จาร จ้องมองเขา”ฉันเล่นไม่เป็น”
“จารวี แสดงว่าเธอกำาลังยอมรับว่าความสามารถของเธอ ด้อยกว่าฉันงั้น “ยศพลหยิบกระบอกปืนขึ้นมา
“ปัง!!”เสียงปืนดังขึ้นอีกครั้ง ตัวละครของจาร ที่เพิ่งจะฟื้น ขึ้นมาก็โดนเขายิงให้ตายอีกครั้งหนึ่ง
จารวีไม่มีโอกาสยิงเขากลับเลยแม้แต่น้อย เธอรู้ว่าตัว ละครในจอร่วงลงมาทีไรก็ถูกยศพลจ่อยิงจนตายทุกที
“เธอนี่มันชื่อบื้อจริงๆ หาไมไม่รู้จักวิ่งไปหลบหลังที่กำลังละถ้าเกิดเป็นการยิงกันจริงๆล่ะก็ ผู้หญิงชื่อแบบ เธอคงโดน ตายไปแล้ว ยศพลเอ่ยสั่งสอนจารวีอย่างลำพองใจ
จารวีถูกเขากระตุ้นเช่นนี้ สสารเล็กๆในอกของเธอขึ้น ในใจไม่สบอารมณ์
เธอประคองด้ามปืนขึ้น พลางเล็งไปยังตัวละครของยศ
พล
“ปัง ปัง ปัง!!กระสุนไฟพุ่งออกมาจากปลายกระบอกปืน หน้าจอเต็มไปด้วยภาพของกระสุนปืน แต่กลับไม่มีตัวละคร ไหนได้รับบาดเจ็บ
จาร จ้องมองอย่างพินิจพิเคราะห์ พลันกระบอกปืน ของยศพลก็ยังออกมา ทําให้ตัวละครของจารวีล้มลงอีก ครั้ง
ยศพลยกนิ้ว ไปมาอย่างกวนประสาทนี่ ดู ท่าทางแล้วเธอคงต้องสวามิภักดีต่ออำนาจของฉันแล้วล่ะ”
จารวีกัดฟันกรอด เธอถูกเขายั่วโมโหเข้าแล้ว”เหอะ ฉันไม่ เชื่อหรอกว่าคุณจะชนะไปตลอด มาลองอีกสักตา
มาก็ใครจะกลัวใครกันแน่!ยศพลกดเริ่มเกมอีกรอบ
ครั้งนี้จารวีได้เรียนรู้จากประสบการณ์ครั้งก่อนๆ เมื่อเธอ เห็นตัวละครของยศผลปรากฏออกมา เธอก็เล็งปืนพร้อม ยิงไปที่ตัวละครของเขา หน้าจอเต็มไปด้วยรอยเลือดแดงที่ สาดกระเซ็น
ในที่สุดตัวละครของยศพลก็ถูกยิงตายซะที ดวงตา ของเธอจับจ้องไปยังหน้าจอ พลางต่อสู้กับตัวละครของ เขาอย่างบ้าบิ่น
ในใบหูมีเพียงเสียงปืนในเกมที่ดังกึกก้อง ในสายตา มอง เห็นตัวละครที่โดนเธอยังล้มลงไปทีละแถวๆ
เนิ่นนาน ที่สุดตัวละครในเกมก็ตายหมดเรียบ จารวีวาง ปืนลงพลางหันมองไปยังยศพล
ยศพลยืนกอดอกมองเธอ”เป็นไงบ้าง แม่ผู้หญิงแข็งแกร่ง
“ผู้หญิงแข็งแกร่ง? ?”
จารวีหลุดหัวเราะออกมา นานมากๆแล้วที่เธอไม่ได้ ระบายอารมณ์ออกมาเช่นนี้
จารวีเอาความกดดันและกลัดกลุ้มใจทั้งหมดของเธอปลด ปล่อยออกมา ภายใต้การโน้มน้าวของยศพล
ทั้งสองเดินออกจากร้านตู้วิดีโอเกม ใบหน้าเล็กที่เกลี้ยง เกลาของจารวีแดงเล็กน้อย เหตุเพราะความฮึกเหิมเมื่อครู่
“คิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะเล่นเกมพวกนี้ด้วย”จารวีจ้องมองยศ พลอย่างไม่เชื่อสายตา
เธอรู้สึกว่าคุณมายที่เกิดมาบนกองเงินกองทองอย่างเขา คงจะไม่เข้าใจถึงความยากลําบากบนโลกมนุษย์เป็นแน่
ความขื่นขมระทมทุกข์สะท้อนออกมาจากดวงตางดงาม
ของยศพล
สีหน้าท่าทางแบบนี้ของเขาเป็นสิ่งที่จารวีไม่เคยเห็น
“ตอนฉันเด็กๆ เวลามีเรื่องไม่สบายใจอะไรฉันก็ชอบมาเล่น เกมที่นี่ล่ะ”
จารวีเอียงคอ พลางจ้องมองเขาอย่างตั้งใจ
ยศพลกำลังตกอยู่ในภวังค์ความทรงจำที่ผ่านไปแล้วของ
เขา
ความทรงจําที่เลือนลาง ราวกับแสงไฟสลัวในคืนอันมืด มิถริมทาง เด็กกลุ่มนึงที่ชอบเสาะหาเกมส์เล่น เด็กเหล่า นั้น สะพายกระเป๋า พลางเดินคุยกันเซ็งแซ่ ราวกับนกกระจอก แตกรัง
“เห้ย ไอ้พวกลูกนอกคอก หยุดเดี๋ยวนี้นะ”
เด็กกลุ่มนึงกรูเข้ามาล้อมรอบ พลางตะโกนด่ายศพล หัวโจกของเด็กกลุ่มนั้นชื่อต้น ตัวของเขาสูงใหญ่เทอะทะ ถึงยศพลในตอนนั้นจะตัวสูง แต่เขาก็ผอม แก้วเหมือนกับนก ตัวน้อยๆ เธอเพิ่งตาโพลงอย่างตกใจ พลางเข้าไป หลบที่หลัง ของยศ ล
“พี่คะ ฉันกลัว”
ยศพลโอบกอดแก้วไว้แน่น ดวงตาของเขาจ้องมองไป ยังต้นอย่างเดือดพล่าน เขาหยุดชะงัก พลางกํามือแน่นจน กระดูกในมือลั่นเป็นเสียงออกมา
“ไอ้ลูกไม่มีพ่อ พ่อของแกเป็นสัตว์ประหลาด ส่วนแม่ของ แกเป็นนางพญาจิ้งจอก ไอ้ลูกไม่มีพ่อ!!”
ต้นโยกศีรษะไปมา เขายกนิ้วขึ้น พลางหัวเราะเยาะ ที่จริงแล้วดูเหมือนเด็กหยอกล้อกันปกติ ต้นก้มหยิบเศษ ใบไม้ จากนั้นก็โปรยเข้าไสยศพล
“กรี๊ดดด!! ‘แก้วตกใจจนส่งเสียงเล็กแหลมออกมา
ไฟโทสะของยศพลถูกกระตุ้นให้ลุกไหม้ เขาไม่ชอบให้ ใครมารังแกน้องสาวของตน
เขายกนิ้วชี้ไปหาต้นที่ตัวสูงใหญ่กว่าตนเป็นคืบ”แกพูดว่า ใครเป็นลูกนอกคอกนะ? แกลองพูดอีกที !!”
เมื่อต้นเห็นดวงตาที่ทำให้คนมองรู้สึกเย็นเยือกของยศพล
ดวงตาที่ดุดันไม่เข้ากับอายุของยศพลทำให้ต้นรู้สึกหวาด
กลัวเป็นอย่างมาก
แต่เพราะเขาเป็นหัวโจก ก็เลยไม่คิดจะยอมแพ้ง่ายๆ พลัน ต้นก็โพล่งถ้อยคำร้ายกาจ สยศพลอีกครั้งหนึ่ง แกไง ลูก ไม่มีพ่อ น้องแกก็ลูกไม่มีพ่อ ส่วนแม่ของแกคือนาง……
ปัง!! ‘หมัดหนักๆของยศพล ทําให้ต้นกลืนก้อยค่าเหล่านั้น กลับลงไป
“นี่ กะ แก.. แกกล้าต่อยฉันงั้นหรอ แก…ต้นยังไม่ทันเอ่ยจบ ยศพลก็ต่อยเขาอีกหมัด
ศผลราวกับคนบ้าคลั่ง เขา อยรางหนาเทอะทะของต้น จนลงไปกองกับพื้น เขาปรี่เข้าไปขึ้นคร่อมร่าง
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ