กลันทนสายตา ร้อนแรงของยศพล จารวีเกียวเสร็จ น่าเก็บบร้อนๆมาเสิร์ฟตรงหน้ายศพล

ใบหน้าจารยิ้ม นำตะเกียบวางลง “ลองกินดู ชอบไหม! ยศพล ตปาก แล้วทําตามที่เธอพูด คีบเกี้ยวที่รูปร่าง

เหมือนหมู กัดลงไปหนึ่งคำ

ซุปกระเทียมเกี๊ยวหมู เมื่อกัดลงไปจะม้าซุปไหลออกมา กลิ่นหอมอร่อยมากมาก เหมือนรสชาติเก่าของเธอไม่มีผิด

ต้องบอกว่า ผู้หญิงคนนี้ได้ใจไปหมด และยังจับกระเพาะ เธอได้ถึงทีอีกด้วย

หน่งงานมีเกี๊ยวสิบสองอัน ทําเป็นจักรราศีสิบสอง รูปร่าง สวยบ้างพอ บ้าง

เทเบียร์ให้ผม!” ยศพลก็ยังคงเป็นผู้ชนะ เขาเพลิดเพลินไป กับผู้หญิงที่เธอซื้อด้วยหนึ่งล้านบาทต่อคืน

จารวีตำหนิเล็กน้อย ดื่มเบียร์เยอะจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ พอควบคุมตัวเองไม่อยู่ก็จะเสียสติ ต่อมาเรื่องมันก็จะน่ากลัว

“ไม่งั้น ดื่มเครื่องดื่มกันไหน?”

ยศพลจ้องเธอ “เทเหล้า!”

จารวีไม่อยากทำเขาโมโห เลยจำใจเดินไปหยิบเบียร์ที่ นํ้าแข็งมาหนึ่งขวด
เมาสิบสอง น แปปเดียวโดนเขากินไปหมด

เกี๊ยวคู่ไวน์แดง แถมอร่อยมากด้วย

จาร ไม่กลัว เธอหาเกี่ยวไว้เยอะมาก พอเจสกินเสร็จ กับ ลุกขึ้น ฉันไปค้นให้อีก…… ยศพลเอื้อมมือจับมือเธอไว้ “ผม อยากกินเค้ก คุณทําให้ผมหน่อย!

“อ๋อ เค้ก ได้ !!

จารวีกลัวเขาจะเล่นแผนอะไรอีก อย่าบอกแต่เค้กเลย แม้แต่ขนมปัง อา คุกกี้ เธอก็ให้ได้หมด เธอยอมเสียเวลาทั้ง คืนมโท้าของกินอร่อยๆเพื่อเขา ขอแคทําให้กระเพาะเขา พอใจพอ ดีที่สุดกินอิ่มจนขยับตัวไม่ได้ เธอก็OK ก็อย่างแล้ว

ในห้องครัวเล็กๆนี่ มีวัสดุอุปกรณ์ครบหมด เหมือนจัดวาง ให้เธอโดยเฉพาะ

ตัดเลย ผสมแป้ง ตีไข่ หมัก ห่อขึ้นเป็นรูปทรง……..

ต้องเขียนสุขสันต์วันเกิดด้วย….. ”

ไม่รู้เมื่อไหร่ยศพลมายืนอยู่หน้าห้องครัว เขาเอื้อมมือมา หยิบไวน์ที่จารวีวางอยู่บนโต๊ะเครื่องปรุง แล้วเอาเข้าไป

“สุขสันต์วันเกิด? ดีส แต่ว่ามีแค่ไม่กี่ตัว……”

จาร ใช้ตะเกียบเขียนสุขสันต์วันเกิดบนเค้ก แล้วเอาเข้า เตาอบไมโครเวฟ เปิดไฟสูงและจัดเวลา

หลังจากสิบหน้านาที เค้กนมพุทราขนาดหนึ่งกล่องหกนิ้วโดนจารวัน ไปตรงหน้ายศพล

แต่ว่า สุขสันต์วันเกิดสี่ตัวนี่ทำออกมาเบี้ยวๆเอียงๆ ตลก

רות

” ท่าออกมาไม่สวย แต่รสชาติดชัวร์มา ลองดู……

จาร กำลังเตรียมจะตีตเค้ก ยศพลเอื้อมมือจับเธอไว้แล้ว อุ้มเธอมาอยู่ในออมกอด

จารวีเพิ่งสังเกตได้ ไวน์ขาดนั้น โดนเขาดื่มไปเกือบครึ่ง

ขวด

ในปากบ่นเพราะเมา เขากอดเธอไว้อย่างโหด

เธอรู้มาแต่แรก ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่ปล่อยเธอแน่ แค่ไม่คิด ว่ามันจะกระทันหันแบบนี้

จารวีขืนใจสู้ ยศพลพูดด้วยเสียงดุ: ให้ฉันเอาเธอล่ะก็ ห้ามขยับ…… “อย่าขยับ ถ้าไม่อยาก

จาร เพิ่งรู้สึกตัวว่าอันแข็งของเธอ กำลังแทงโดนหน้า

ท้องเธอ

หน้าจารวีแดงไปหมด สุดท้ายก็หนีไม่รอด

จารวีรู้สึกผิดหวังและหวาดกลัว

แต่ เธอก็ไม่กล้าขยับจริง อยู่นิ่งให้ยศพลกอด ผ่านไป นานมาก เขาถึงปล่อยแข็นที่แน่นหนาออก
ร้องเพลงให้ผมฟังสักเพลง ”

เพลง? คุณชอบฟังเพลงไร?” ขอแค่เขาไม่แตะต้องเธอ ให้ เธอทําอะไรก็ยอม

พลค่อยๆหลับตา นวดหน้าพวกวน เพลงสุขสันต์วัน

เกิดล่ะกัน!

“ได อันนี้ง่ายมาก!”

จารวียิ้มด้วยร้องเพลงไปด้วย”แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี เบิร์ดเดย์ทูยู…..”

เสียงต้นไพรเราะ สลายเป็นเพลงความสุข ลอยทั่วทิศใน ห้อง

ในขณะที่จารวีร้องเพลงอยู่ ยศพลก็ค่อยๆหลับลงไป

จารวีร้องจบเพลง ค่อยๆเดินเข้าไปดูเขา ยศพลนอนหลับ สนิดมาก

ปีศาจคนนี้ ถึงกับเล่นงานเธอจนดื่นดึกป่านี้ จารวีเงยหน้า ขึ้นไปมองนาฬิกาบนผนัง เวลาตีหนึ่งกว่าๆแล้ว

เธอเอาผ้าห่มออกมาจากห้องนอนหนึ่งผืน ถอดรองเท้าให้ เขา เอื้อมมือจับขวดไวน์ในมือออก แล้วค่อยห่มผ้าให้เขาดีๆ

พอทําทุกอย่างเสร็จ จารวีเหนื่อยจนกระดูกจะสลาย

กลางวันถ่ายรูปแต่งงายเดินไปมา บิดโดนเท้าอีก กลาง ตีนก็ต้องมาโดนยศพลกลั่นแกล้งอีก เธอเฮา เสื้อก็ขี้เกียจไปเปลี่ยน นอนลงบนโซฟา เตียว

จาร นอนไปได้ไม่นาน ยศพล ลุกขึ้นมานั่ง

เขามองหน้าไปยังเค้กที่เขียนว่าสุขสันต์วันเกิดเงียบๆ หยิบซ่อม นกกินเค้ก นมา

เค้กที่ผู้หญิงคนนี้หาอร่อยมาก เธออยากกินมาตั้งนาน

หากไม่กิน คงไม่หลับฝันดีแน่

กินเค้กเสร็จ เขาก้มตัวลงไปถอดรองเท้าให้เธอ มองเห็น เท้าเล็ก บวม เจ็บปวดใจ หาน้ำอุ่นมาแข้ไว้สักพัก แล้วนวด

จารวี อีต๊ะโง่ เธออยู่กับไอ้มนต์ตรีนั่นมีไรดี? มันท่าเธอ เกือบตาย

ในฝัน จารวีถูกปกคลุมไปด้วยความรู้สึกที่อบอุ่น ใบหน้า อันเล็กได้มีรอยยิ้มออกมา

ยศพลก้มตัวลง ค่อยๆจูบไปยังริมฝีปากเธอ แล้วแลบลิ้น เข้าไปขยับไปมาในช่องปากเธอ

ความกลัวจะทําให้เธอตีน เขารีบถอนตัวออกมา งอแอว แล้วอุ้มเธอไปยังในห้อง

ห่มให้เสร็จ ปิดไฟ เขาเดินออกไปอย่างไม่อยากจาก

เด็กโง่ ขอบใจที่อยู่เป็นเพื่อนในวันเกิด

ใช้หนึ่งร้อยล้ายซื้อสุขสันต์วันเกิด มันคุ้มดี
เช้าวันที่ 2 จาก มาขึ้นมา เธอปักอะไรนได้รับ

ผ้าห่มออกจากตัว

ดูแล้วดูอีอย่างเร่งรีบ หยี เสื้อผ้าครบ กระโปรงก็ไม่มีใคร

มายุ่ง เธอลองนึกย้อนกลับไป เหมือนจะรู้สึกว่าเมื่อต้นเธอ

นอนอยู่บนโซฟา แต่วิ่งมานอนอยู่นี่ได้ไง?

เปิดประออกอย่างรีบร้อน ยศพลกำลังเก็บกวาดพื้นอยู่ พอเห็นเธอเดินมา หางปากไปมา

เมื่อคืนคุณตัวทําดีมาก…….

สายตาที่แปลกนั้นทําให้จารวีจะเป็นบ้า เธอถามอย่าง ตกใจ” เมื่อคืน เราไม่ได้?

ยศพลจ้องไปทีเธอ “จาวรี ความคิดเธอจําเป็นต้องสกปรก ขนาดนั้นไหม? ฉันแค่ให้เธอมาอยู่เป็นเพื่อนวันเกิด ไม่ได้ให้ เธอมานอนกับฉัน?

“อืม” ความทุกข์จารวีนั้น ใช่แล้ว เขามีนิชากาแล้ว รอบข้าง เธอไม่ขาดผู้หญิง เขาจะบังคับเธอเหมือนแต่ก่อนได้ยังไง!

“ขอโทษ ฉันคิดว่า……สัญญาข้อตกลงของเรายังไม่หมด

กําหนด?”

ยศพลจัดเน็คไทไปมา แล้วเดินออกมา “มีแน่นอนสิ”

จารวีรู้สึกกดดันมาก หากรู้แค่ว่าจะมาอยู่เป็นเพื่อนวันเกิด เธอคงไม่ต้องหวาดกลัวเหมือนศัตรูจะมา

จาร “งั้นฉัน ไปได้ยัง?”อืม ไป )

จาร เก็บของเสร็จ หยิบของตัวของมาแล้วเดินไปตรง หน้าประตู หันกลับมามองยศพล ยิ้มแล้วพูด “ขอบคุณน่ะ”

ศพลไม่มีสีหน้าใดๆ และก็ไม่มองเธอ แค่บอกไปอย่าง ไม่พอใจ ะ “บไป ไม่งั้นฉันจะเปลี่ยนใจ

โอเค ลาก่อน! “จารวีวิ่งหนีออกไปแล้ว

เปิดดูมือถือ ให้ตายเถอะ แปดโมงกว่าแล้ว

เห็นเมื่อคืนแล้วเหนื่อยมาก

ศพลมองดูหลังจารวีค่อยๆจางหายไป สีหน้าเริ่มค่อยๆ

ปล่อยลง

เขาไม่ให้เธอด้วยความเห็นแก่ใจให้เขา

ขายศพ ไม่ต้องการความสงสารจากใคร ไม่ว่าจะความ รัก หรือ เพื่อน เขาก็ไม่ต้องการ

จาร ออกไปอย่างรีบ ไม่หันกลับมา

ทันใดนั้น ตรงหน้ามีหมู่คนกลุ่มหนึ่งเดินมา นี้มันคล้ายกับ พวกหุ้นส่วนเมื่อวันที่เจอใบบริษัทซัวกรุ๊ปจํากัด เหมือนจะมี เงามนต์ตรีด้วย

จารวีกรดในใจ ไม่ดีแล้ว หันข้างหลบอย่างรีบร้อน

พวกคนเหล่านั้นกำลังสนทนาอย่างเมามัน ไม่ทันสังเกตงความปกติของจาวา หัวใจจารเต้นเร็วมาก เธอไม่อยากให้ ใครมาเจอตัวเธอ

ในที่สุดพวกนั้นก็เข้าไปในลิฟต์ เธอถึงวิ่งออกมา

เปิดมือถือด รับสามชมรพ

7 หนูอยู่ไหน? ทําไมถึงปิดเครื่องทั้งคืน?”

“อ๋อ พ่อ เมื่อคืนหนูมาจัดงานวันเกิดให้ยศพลค่ะ พ่ออย่า โกรธนะ หนูจะรีบกลับ ใช่แล้ว วันนี้จะต้องไปร่วมกินข้าวกับ คุณลุงพืชพงษ์ด้วยน่ะ พ่อเตรียมตัวก่อนน่ะ กลับมาจะโทรหา อีกที”

ชยรพได้ยินเสียงพูดลูกสาวด้วยสบาย ดูเหมือนว่ายศพล จะไม่ได้ทําไรเธอ เขาถึงวางใจ

จาร เ งวางสาย ซยรพ มนต์ตรีก็โทรเข้ามา

“วี ตอนนี้อยู่ไหน ?

ตอนนี่ คนเสื้อชุดขาว กำลังอยู่ข้างหลังจารวีไม่กี่เมตร

มนต์ตรีพยายามหักห้ามอารมณ์ตัวเอง

จารวีไม่ได้หันหลัง และเดินไปข้างหน้า แล้วพูดจาเสียง เบาว่า “หนูกำลังช็อปปิ้งอยู่ข้างนอก พี่มนต์ จองที่นั่งไว้แล้ว หรือยัง จะนัดพ่อเจอกับลุงพืชพงษ์เมื่อไหร่คะ”

ใจมนต์ตรีเริ่มค่อยๆเศร้า หากเขาไม่ได้เห็นกับตาตัวเอง เขาคงจะไม่มีวันเชื่อ ว่าจาร จะไปในโรงแรมนี้
เขารู้ขต ยศพลพักอยู่ที่นั้น จารมาที่นี้คงจะมาหาเขาชัวร์

เขาไม่อยากจะคดว่าระหว่างเขาสองคนเกิดอะไรขึ้น แค่ ว่าเขาไม่อยากแฟ ไม่อยากเสียจากไป

ฉะนั่น เขาก็ทำได้แค่เหมือนคนไม่รู้

” มนต์ ฟัง หนูพูดหรือป่าว?

จารหยุดอยู่ข้างถนน มองดูรถที่ผ่านไปมา ทางมนต์ตรี เงียบหายไปสักพัก

แล้วพูด : “อืม คืนนี้หกโมง เย็น โรงแรมมอพอ!”

“ได้ค่ะ งั้นหนูกลับไปแต่งตัวก่อน ” จารวีหัวเราะ

“วี!” ข้างในใจมนต์ตรีรู้สึกเสียงใจมาก

“เห็นไรป่าว? พีมนต์ เป็นเพราะเรื่องบริษัทหรือเปล่า ทําให้พี่กังวลใจ?”

มนต์ตรีกลั้นยิ้ม ยิมแบบเข็งมาก บางทีเขาอาจจะหัวเราะ เยาะตัวเองที่ทําไรไม่ได้

“วี คุณรักผมไหม?

จารวีไมคิด ว่ามนต์ตรีจะโทรมาถามเรื่องนี้โดยเฉพาะ ยิ้ม แล้วพูด “รักสิ ถ้าไม่รัก ฉันจะตกลงแต่งกับพี่ได้ยังไง

“ฮาฮา เหมือนรู้สึกผู้หญิงเพียบพร้องอย่าง จะมาแต่งงาน กับตัวเองได้ยังไร นี่มันเหมือนกับฝันไปเลยชัดๆ ผมไม่อยากจะเชื่อเลย

ใช่สิ สิบปีมานี เขาฝันเหมือนกันทุกต้น ฝันว่าจาราตกลง แต่งงานกับเขา แต่ทุกครั้งที่อยู่ในพิธีงาน เขา แล้วเห็นว่าทุกอย่างเป็นเพียงความฝัน ก็จะตื่นตลอด

ความรู้สึกที่ตื่นมานั้นมันเต็มไปด้วยความเสียใจ ผิดหวัง เหมือนมีอะไรมากระชักหัวใจเขา ทรมานเขามาหลายปีแบบนี้

สถานะการณ์ตรงหน้านี้ มันเหมือนกับในฝันมาก

พิมนต์ วางใจเถอะนะ ฉันสัญญา จะไม่ใช่เป็นเพียงแต่ ฝัน”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ