น้าอาม น้ารู้สึกงสีเหลืองพื้นนี้สวยไหม หรือมุ่ง สีนํ้าเงินสวยกว่าคะ? ”

จารวี ใจชอบ งของทารกฟันหนึ่งในออนไลน์ พอพูด กับยศพลฟังไม่แล้ว กลับไมดิบดว่านายชื่อ อนั่นกลับสั่งให้ คนซื้อกลับมาโหลหนึ่งทั้ง 12 ซะงั้น!!

วินาทีทีจารแกะซองออก เกือบจะช็อคไปแล้ว และ แล้วผู้ชายก็ไม่เหมาะทำเรื่องเล็กๆแบบนี้

“อืม ฉันรู้สึกสีเขียวอ่อนเหมาะกว่าเด็กนะ…

“งั้นก็เอาสีเขียวอ่อนเลย! “จารวีเปลี่ยนเป็นมุ่งสีเขียว อ่อน พลางบนสมองมีกาพใบหน้าของทารกโผล่ขึ้นมา เมื่อ เปลี่ยนมุ้งเสร็จ จารวีลุกขึ้น จู่ๆเธอรู้สึกเวียนหัวทันที

เธอรีบยื่นมือไปจับน้าอาม “น้าอาม ฉัน ฉันรู้สึกไม่ สบาย! ”

น้าอามมองใบหน้าซีดของเธอไว้ เหงื่อแตกทันที รีบ ประคองเธอให้นั่งลง

ไม่นานพลางเอาน้ำอุ่นมาแก้วหนึ่ง “คุณจารวี คุณ จะเหนื่อยแบบนี้ไม่ได้นะ ตอนนี้คุณไม่ได้เป็นตัวคนเดียว ความดันต่าง่ายนะค่ะ”

จาร ดื่มน้ำอุ่นลงไป วินาทีเดียวความรู้สึกไม่สบายเริ่ม หายไปบ้าง
“จา” เราไปตรวจที่โรงพยาบาลเถอะ เพื่อความ สบายใจนะคะ

จารวีปาดเหงื่อหน้าผาก แล้วส่ายหัว ไม่เป็นไรแล้ว อาจเป็นแค่ความคุ้มค่า ไม่มีอะไรมากหรอก ไม่ต้องไป แล้ว

“อ๊ะ เรื่องแบบนี้ให้ฉันท่าเลยค่ะ คุณจารวีไปนั่งข้างๆ แค่มองแล้วว่าจะจัดยังไง ก็สั่งออกมา ไม่ต้องลงมือทําเอง ค่ะ” เอามพูดอย่างกังวล

จาร สายหัว จัดห้องให้ทารกที่รักเป็นความสุขของเธอ เธอสามารถตกแต่งไปด้วย และคิดถึงภาพตอนเด็กออกมา แล้วมีความสุขกับสิ่งนี้ไปด้วย

เรื่องแบบนี้ลงมือทําด้วยตัวเองดีกว่า จะให้คนอื่นทําแทน ได้ยังไงกัน!

“ไม่เป็นไรนะน้าอาม ฉันไม่รีบ ยังไงเวลาที่จะคลอดยัง อีกไกล ฉันค่อยๆจัดแต่งไปดีกว่า ฉันเริ่มเหนื่อยแล้ว กลับ

ไปนอนก่อนนะ

”

!

จาร รู้สึกตัวเองเหนือบล้าเหลือเกิน เหนื่อยจนไม่อาจ ลืมตาได้

เมื่อกลับไปถึงห้อง เธอนอนคว้าทันที

นอนจนตื่นขึ้นมาเอง เมื่อลืมตาขึ้น ความรู้สึกแบบนั้น พลางหายไปแล้ว

แสดงว่าน้าอามคิดมากไปแล้ว ไม่มีโรคอะไรทั้งนั้นเลย
“คุณจาก ข้างนอก…” ชามพูดอย่างตื่นเต้น มือไป

ข้างนอก

“อะไร?”จาร รู้สมองแย่แล้ว ไม่ค่อยจะใช้งานได้จนปรับ

ทําไม่ทัน

“คุณจารวี เหมือนว่าเป็นคุณชยรพ อยู่ที่หน้าประตู จะ ไปดูไหมคะ?”

จารวิเดินไปตรงหน้ากระจกหน้าต่าง แล้วดึงผ้าม่านออก ไปครึ่งหนึ่ง ชยรพกำลังยืนมองหาหน้าประตู

“บอกเขาว่าฉันไม่อยู่… “จารจีพูดนิ่งๆ

เธอยังหาเหตุผลที่จะเผชิญหน้ากับเขาไม่ได้ ในใจเธอ ยังอภัยเขาไม่ได้

“คุณจารวี จะดีคะ?เพราะยังไงเขาก็ยังเป็นพ่อคุณ สองพ่อลูกมีอะไรที่ไม่ตรงกันก็คุยกันดีดีให้เข้าใจกันไปนะ คะ น้าอามพูดด้วยความหวังดี คนที่อายุถึงขั้นนี้ก็ต้องมอง ความสัมพันธ์ครอบครัวอย่างสําคัญอยู่แล้ว

“ไม่เป็นไรค่ะน้าอาม ฉันแค่ไม่อยากเจอเขา รบกวนน้า บอกเขาว่าฉันไม่อยู่!

น้าอามถอนหายใจแล้วส่ายหัว จากนั้นค่อยๆเดินออกไป

จารวียืนตรงหน้าต่างไม่ขยับ มองน้าอามเดินไปตรงหน้า ชยรพ พูดไปชั่วครูสีหน้าขยรพก็แย่ลง สายตาพลางมอง มาทางนิตามเคย
จาร หันข้างแล้วหลบสายตาเขา

จริงๆนั้นเมื่อมองจากมุมขยรพ มันมองไม่เกจารอยู่แล้ว แต่จารวีเป็นเพราะตัวเองระแวงใจเอง ถึงได้หลบเขา

เธอไม่อยากเจอเขา ในใจยังคงเกลียดเขาอยู่

นานไปสักพัก จารวีถึงจะยื่นหัวออกมา แต่ไม่เห็นร่าง เงาขยรพแล้ว น้าอามเอาของขึ้นมาถุงหนึ่ง “คุณจารวี นี่เป็นสิ่งที่คุณ

ชยรพเอาไว้ให้ เขาบอกให้ฉันเอาให้คุณค่ะ”

เป็นกระเป๋าหนังสีดำอีกแล้ว ไม่รู้ข้างในเป็นอะไร แต่ไม่ ว่าจะเป็นอะไร จารวีก็ไม่ได้มีความสนใจอยู่แล้ว

“เอาไปไว้ที่ห้องเก็บของเถอะ! ”

“คุณจารวีไม่เปิดดูริคะ!?”

“น้าอาม ฉันปวดหัว ต่อไปถ้าเจอเขาอีก บอกเขาไป ตรงๆว่าฉันไม่อยู่บ้าน ได้ไหมค้า?”

“ได้ค่ะ!”น้าอามาเลยถอยออกมา ทําตามคำสั่งจารวีน่า ของไปเก็บที่ห้องเก็บของ

หลังจากที่นิซากาเข้าบริษัท เธอพลางแสดงความ สามารถออกมาอย่างเด่นชัด อาจเป็นเพราะการเป็นคน หน้าตาดี เธอได้รู้จักเข้ากันดีกับคนทั้งบริษัทไปแล้ว และ ชุดsummer วัยรุ่นสาวที่เธอดีไซน์ออกมาใหม่ ได้ทำให้มี การสั่งจองเป็นจํานวนมากให้กับทางบริษัททีเดียว
จารมองทุกอย่างนี้อย่างเย็นๆจากที่สูง อาจเป็นเพราะนี่ ราคาอยู่ตรงหน้า เธอเลยยิ่งรักษาเวลาที่ได้อยู่กับเพล

“คุณจารวี กาแฟของคุณค่ะ!”เลขาจารวิถือกาแฟมาแก้ว

นิซากาแย่งกาแฟจากมือจารวี พลางพูดด้วยรอยยิ้ม “คนท้องห้ามตีมกาแฟดีที่สุด ต้องดื่มน้ำผลไม้หรือนม

พูดจบ งดื่มกาแฟจารวีไปอย่างต่อหน้าต่อตาเฉย

เลขาหน้ากังวล “ขอโทษค่ะคุณจารวี ฉันไม่รู้คุณท้อง แล้ว ต่อไปฉันจะระวังค่ะ” “ออกไปเถอะ! จารสะบัดมือออก เลขานิ่งไปสักพัก

ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด เลยรีบออกจากห้องไป

นิชาภายักษ์ “ทําไม?ไม่ให้เธอดื่มกาแฟก็หวังดีกับเธอ เธอคงไม่โกรธฉันนะ”

จารวีเม้มปากยิ้มบางๆ “เธอจะเป็นห่วงฉันแบบนี้เพื่อ อะไร?

“ฮ่า เธอเป็นบอสของเราฉันก็ต้องเป็นห่วงอยู่แล้ว ถ้า ร่างกายเธอไม่แข็งแรง แล้วจะนำพาเรา ความก้าวหน้ายัง ไงคะ?”ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มใสๆ ดูมีความเสแสร้งอะไร ไม่ออก

“ใช่แล้ว ได้ยินพนักงานเซลบอกว่าผลการขายไม่แย่ คุณBoss ควรจะชวนเราออกไปเลี้ยงหน่อยไหมเอ่ย?
” จารวัตกลงอย่างชื่นใจ เธอมีความคิดนี้อยู่แล้ว การ ให้รางวัลชมเชยพนักงานมันสมควรอยู่แล้ว

นิชาภาเป็นคนเลือกที่ เมื่อเลิกงาน จารหาพนักงาน ส่วนใหญ่ของตึกสํานักงานไปฉลองที่ร้านอาหาร

นิยาภา ร่าเริงมาก เธอบนแก้วกับทุกคนอย่างสนิท จากนั่งพลางนั่งลงข้างๆจาร แล้วยิ้มพูดขึ้นมา “จริงๆ น และจารวีเป็นเพื่อนกัน ต่อไปทุกคนพยายามหน่อย ให้ คุณจารวีได้หน้า ก็คือการให้หน้ากับฉัน มาชนให้กับพรุ่งนี้ งดงาม”

เดิมทีจาร ดื่มเหล้าไม่เป็น เมื่อเชิญกับการจะชนแก้ว ของนิชาภาและพนักงานทุกคนแล้ว เธอกลับไม่อาจปฏิเสธ ลงได้

“เธอจิบเป็นพิธีหน่อยก็พอ”

นิซากายังแสดงด้านความใส่ใจออกมาด้วย จารวีเกือบ ตรงใจไปแล้ว

แต่ในใจยังคงมีการนะวังกั้นไว้ จารวีไม่ได้โง่เง่าเต่าตุ่น เธอไม่เชื่อนิซากาจะดีกับเธอจากใจ สายตาที่แสดงเปล่ง ประกายความในใสๆนั้น ยังคงมีความมืดมนชั้นหนึ่งที่มอง ทะลุไม่ได้

“พวกเธอกันไปก่อน ฉันไปห้องน้ำแป๊บ…”

ในห้องนั้นร้อนมาก เธอรู้สึกอึดอัดเหลือเกิน

มีเธออยู่ในนั้น พนักงานส่วนใหญ่รู้สึกเกรงตัว เธอเลยอ้างว่าไปห้องน้ำแล้วออกไป ให้ทุกคนได้เพลินในนั่นกัน

จริงๆแก้วนั้นเธอเพียงดื่มไปนิดเดียว แต่ใบหน้าร้อยนัก จนแดงก่ำ ทำให้รู้สึกอึดอัดมาก

เหยียบส้นสูงแล้วเดินออกมา เดินเซไปมาจนขนเข้าอ้อม กอดใครคนหนึ่ง “ขอโทษค่ะ!

จาร ทําไมถึงเมาแบบนี้?”

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมา จารเงยหน้าขึ้น ตรงหน้ามี ใบหน้าที่มัวโย่ไปมา เธอกระพริบตาไปมา ถึงจะมองเห็น ใบหน้าคนนั้นได้ชัด

“มนต์ พี่อยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

“มานี สงเธอกลับบ้าน! “มนต์ตรีอบจาร เดินออกไป จารวีดีมจนรู้สึกมึนงง ปล่อยให้เขาอบเธอไว้จนเดินมาถึง หน้าประตู

“ฉัน ฉัน ยังไม่ได้เช็คบิล… จารวีพูดออกมาอย่างไม่ชัด

“อืม ให้ผมมาเถอะ!”มนต์ตรีอบจารวีไปนั่งลงเก้าอี้ที่ ห้องรับแขก เขาเดินไปหน้าเคาน์เตอร์เช็คบิลเสร็จ ถึงจะ ประคองจารวีออกจากร้านเหล่า

“เป็นไงบ้าง?รู้สึกไม่สบายตรงไหนครับ

จาร รู้สึกร้อนไปทั้งตัว ส่ง ส่งฉันกลับบ้านเถอะ!ฉัน รู้สึกไม่สบาย
มนต์ตรีจับหน้าจาวไว้ เขาขมวดตัวไว้ แล้วประคอง เธอเข้ารถ

จารวจึงไปหลังรถ แล้วหลับไปมีนๆแบบนั้นเลย พอตื่นขึ้นมา เธอพลางรู้ว่าตัวเองอยู่บนเตียง

“พี่มนต์…”

เธอมองรางเขาอย่างงัวเงีย แล้วเรียกออกมา คนนั้น น กลับมา จารวัต็นทันที

“ฉัน ฉันกลับมายังไงคะ?”

ยศพลหน้าเย็นเรียบ ใบหน้าเขียนคำว่าโกรธไว้ใต

“ขอโทษค่ะ เมื่อคืนฉันมมากไป…

“พี่มนต์?เรียกซะสนิทเชียวนะ พวกเธออยู่ด้วยกันได้ยัง ไง?”

“เอ่อ ยศพล นายอย่าเป็นแบบนี้ เราแค่บังเอิญเจอกัน หน้าร้าน จากนั้นเขาก็ลงฉันกลับบ้าน แบบนั้นรึเปล่า?

จาร หน้าสับสน เธอจําอะไรไม่ได้แล้ว เพียงจําได้ว่า มนต์ตรีประคองเธอขึ้นรถ

ยศพลโกรธจนหน้าเริ่มบุดเบี้ยว ผู้หญิงเก่าคนนี้ ออก ไปดื่มจนเมาเละ ถูกผู้ชายลากไปทำอะไรไปก็คงไม่รู้อะไรหากไม่ใช่เขานั่งรถเมนต์ตรีไว้ครึ่งทาง ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอจะ ถูกเกิดอะไรขึ้นมา ตื่นขึ้นมายังทำหน้าตัวเองมีเหตุผลซะงั้น

เธอกลับบอกว่าเขาส่งเธอกลับมารี”

“ไม่ใช่รึไง? “จารวีมองยศพล โมโห เลยแกล้วปวดหัว มา โอ้ย ฉันปวดหัวจังเลย ฉันจำอะไรไม่ได้แล้ว”

ปวดตรงไหนครับ?”ยศพลเบยื่นเข้ามา แล้วเดินไปกอด เธอไว้ มือกว้างนั้นรีบนวดขมับให้เธอ

ถึงแม้ยังคงมีความโมโหอยู่ แต่ก็ดีกว่าเมื่อกี้ไปเยอะ

“ขมับตรงนี้ อ๊าก ฉันหิวน้ำแล้ว… “จารวีรับรู้ได้ว่าการ อ้อนได้ผลมาก เลยยิ่งอ้อนวอนมากกว่าเดิม

ยศพลถูกหลอกไปจริงด้วย รีบเปลี่ยนเป็นน้าเสียงอ่อน โยนแล้วถามเธออยากดื่มอะไร

เปิ้ล “น้ำแอบเปิ้ล น้ำแอบเปิ้ล ลูกน้อยบอกอยากดื่มน้ำแอบ

ยศพลขมวดคิ้วไว้แน่น ลูกน้อย ลูกน้อยยังไม่โตเท่าถั่ว เตาเลย เขาก็รู้อยากกินน้ำแอบเปิ้ลแล้ว นี่ช่างเป็นลูก กามเทพชัดๆ

ต่อไปห้ามไปพบมนต์ตรีอีกเข้าใจรึยัง?”

“อืม ไม่ไปแล้วๆ ฉันรับรองจะไม่ไปอีก”

จาร กอดไว้แล้วแสดงความรู้สึกผิด เมื่อคืนเธอดื่มมากไป เธอ ก่อน เลยยอมขอโทษ

บศพลลุกขึ้นมา “เธอพักผ่อน ฉันไปทำน้ำแอบเปิ้ล

“ดีเลย!”จารวีรับมออกมาอย่างสดใส

ให้

เมื่อยศพลออกไปแล้ว จารวีกลางค าตัวไว้ที่เตียงอย่าง ลําบาก ทั้งๆที่เมื่อคืนดื่มไปแค่นิดเดียว ทำไมถึงได้มาแบบ นั้น ทั้งๆ ที่บ้านได้ ที่เมื่อคืนอยู่ด้วยกันกับมนต์ตรี แล้วทำไมถึงมาอยู่

หากจะท้ายศพลอีกก็คงจะทะเลาะ นมาอีก

จาร คิดๆแล้ว เลยเอามือถือเตรียมจะโทรไปหามนต์ตรี แต่มีอถือเธอด้งขึ้นมากะทันหันก่อน

เธอรับขึ้นมา “หวัดดีค่ะ ฉันคือจารวี”

ฉันเองจารวี…มนตรีพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ที่ดังขึ้น ” จากมือถือ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ