อืม ก็ได้ วัตต์ นายพักอยู่ที่ไหน

จารวีเอ่ยปากถามเขา บริเวณโดยรอบสวนสาธารณะ มี ต้นไม้สูงใหญ่ล้อมรอบ บรรยากาศเงียบงัน

“คนสวย เธอคอยแต่ที่เจอสืบเรื่องส่วนตัวของฉัน แบบนี้ มันไม่ค่อยติหน่อยละมั้ง เธอไม่คิดจะแนะนำตัวให้ผมรู้จักสัก หน่อยเหรอ”

“เหอะ!” จารวีหัวเราะขึ้นมาอีก ทำไมวันนี้มีแต่เรื่องดีๆ เยอะ แยะขนาดนี้

จารวี นมือขวาออกมา “สวัสดีจ้ะ ฉันชื่อจารวี เรื่องอายุ

ฉันขอไม่บอกนะคะ ฉันต้องการเก็บเป็นความลับ จะเป็นไร

มั้ยถ้าเราจะมาเป็นเพื่อนกัน”

วัตต์ยื่นมือขวาออกมาจับมือจารวีไว้แน่น

“จารวีเหรอ! เฮอ ๆ ชื่อเพราะดีนะ! ”

ใบหน้ารอยยิ้มของวิตต์ตอนที่หัวเราะนั้น ทำให้จารวีรู้สึก

ตกใจ

รอยยิ้มนั้นมันคุ้นจัง!

วิตต้ นายต้องพูดความจริงนะ พ่อแม่ของนาย ออะไร”

“ก็พูดไปแล้วไง มันเป็นเรื่องส่วนตัว ผมบอกไม่ได้หรอก ไม่ อย่างนั้นละก็อาจจะมีเรื่อง”
“จาร คนสวย กอดผมหน่อยได้รึเปล่า”

ไอติม เขาร้องขอความต้องการที่มันมากเกินไป

จาร ตกใจ เธอยังไม่ทันคิดอะไร ก็ตกไปอยู่ในอ้อมกอด ของวิต

หลังจากช่วงบ่ายท้องฟ้าปลอดโปร่งแบบนี้ จารวีกับวิตต์ กอดกันแน่น จากนั้นความรู้สึกแปลกๆ ก็ไหลเวียนอยู่ในหัวใจ ของทั้งสอง

ทันใดนั้นวิตต์เงยหน้าขึ้น แล้วหอมแก้มจารวีไปทีหนึ่ง

ใบหน้าของแดงเล็กน้อย เธอนึกไม่ถึงว่าจะได้รับจูบจาก

เด็กผู้ชายแปลกหน้าแบบนี้

“หนุ่มน้อย เธอคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงที่ใจง่ายใช่มั้ยเนี่ย

*จารวีคนสวย เธอรับดอกไม้กับจูบของผมไปแล้วนะ มันไม่ เกินไปหน่อยเหรอ!”

วิต พูดอย่างจริงจัง

จารวียื่นมือออกมาหยิกจมูกของวิต

*ไป พวกเราไปหามื้อเที่ยงกินกันเถอะ มาฉลองที่พวกเราได้ รู้จักกันเถอะ”

วิตแลบลิ้น “ไม่ได้ ผมยังมีเรื่องสำคัญต้องทำอีก แล้วพบ กันใหม่นะ จารวีคนสวย
ร่างของวิต วิ่งหายเข้าไปในป่าอย่างรวดเร็ว

จาร กุมดอกกุหลาบในมือ แล้วนิ่งไปสักพัก

อยู่ดีๆ เธอก็รู้สึกชอบเด็กคนนี้มาก บอกได้ไม่แน่ชัดว่า เพราะอะไร เธอรู้สึกว่าชะตากรรมนั้นถูกกำหนดไว้แล้วว่าให้ เธอได้รู้จักกับเขา

การปรากฏตัวของวิตต์ ทำให้บางสิ่งบางอย่างในชีวิตของ จารวีกระจัดกระจาย

เดิมทีในหัวใจของจารวีมีเอาไว้เพื่อยศพล ทันใดนั้นก็มี พื้นที่ว่างให้กับวิตต์ และทําให้เธอวางใจได้มากขึ้น

เธอเอาดอกกุหลาบหวิตต์ให้ไปใส่ไว้ในแจกันที่ซื้อมาโดย เฉพาะ แล้ววางไว้บนโต๊ะในห้องรับแขก

เที่ยงวันต่อมา จารวีก็จงใจไปที่สวนแห่งเดิมอีกครั้ง

และยังจงใจทําเค้กด้วยตัวเองด้วยจํานวนหนึ่ง เธอหวังว่า

จะได้เจอเด็กคนนั้นอีกครั้ง

วัตต์ปรากฏตัวขึ้น ในช่วงเวลาพอๆกับเมื่อวาน เขาไม่ได้ สวมเสื้อกันลม วันนี้สวมแต่เพียงเสื้อสูทตัวเล็กๆสีด ผมก็ถูก หวีไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย

“จารวีคนสวย นึกไม่ถึงเลยว่าเราจะได้พบกันอีกครั้ง”

วิตต้กระโดดเข้าไปกอดจารวีอย่างแนบแน่นจารหยิบเค้กที่ทำเองกับมือออกมาด้วยความดีอกดีใจ

“ชะๆ พี่วิตต์สุดหล่อ ดูสิว่าฉันทำอะไรมาให้เธอ..

จารวีน่าเค้กออกมา แล้วป้อนเข้าปาก ต

นี่เป็นครั้งแรกที่วิต ได้ลิ้มรสเค้กรสเกาลัด เขารู้สึกได้ถึง ความสดใหม่และเร้าใจ

‘จารวีคนสวย นึกไม่ถึงเลยว่า นอกจากคุณจะสวยแล้ว ก็ยัง

ทําของอร่อยๆเป็นด้วย

“เหอะๆ ถ้าเธอกลับบ้านมากับฉัน ฉันมีของอร่อยกว่านี้เยอะ เลย ฉันเตรียมเอาไว้กินกับเธอน่ะ!”

“จริงเหรอ นี่จะให้ผมเข้าใจว่าคุณกำลังหยอดผมอยู่ใช่มั้ย

วิตกัดเค้กไปค่หนึ่ง ยิ้มแล้วพูดอออกมา

จารวิเคาะหัวเด็กคนนั้นไปอย่างแรงหนึ่งที “หยอดเหยิด อะไรล่ะ แต่ว่า ฉันชอบเธอมากจริงๆนะ ถ้าเธอไม่คิดอะไร มากละก็…มาเป็นลูกของฉันได้มั้ย”

วิตต์มองอย่างตกตะลึง เขายิ้มแล้วพูดออกมาว่า “ขอเป็น แม่ผมเหรอ แต่ผมนึกว่าจะได้เป็นแฟนผมซะอีก”

“หือ! พฤติกรรมคำพูดแบบนี้ ต้องมีใครสักคนสอนเขามา

แน่ๆ

พอทานเค้กเสร็จ ทั้งสองก็นั่งอาบแดดด้วยกัน

“ได้ยินมาว่าเมืองเอสยองไทยวิวสวยมาก คุณจารวีคนสวยเคยไปมั้ยครับ ถามอย่าง..

“อื้อ ใช่ เมืองเอสสวยมาก เธอไม่เคยไปเหรอ”

ทั้งสองคนนอนอาบแดดโดยเอาหัวชนกันอยู่บนสนามหญ้า

เดี๋ยวนะ เมืองเอสเหรอ จารวีกระโดดขึ้นมาเพราะนึกถึงชื่อ เมืองเมืองนี้ “เธอเคยได้ยินเรื่องเมืองเอสเหรอ เธอรู้มาจาก ที่ไหน”

วิต คาบดอกหญ้าเอาไว้ในปาก เขาส่ายหัว เอามือประสาน ไว้ที่ท้ายทอย แล้วพูดออกมาอย่างมั่นใจในตัวเอง

“ปู่ของผมเคยอยู่ที่นั่นน่ะ บางทีคุณปู่ก็เล่าเรื่องที่นั่นให้ผม ฟังน่ะ ผมก็เลยคิดว่ามันแปลกมาก”

“ปู่ของเธอชื่ออะไรเหรอ”

“อันนี้น่ะ….ก็เป็นเรื่องส่วนตัวนะคับ เรื่องนี้ก็อยู่ในหมวดที่ ต้องเก็บเป็นความลับคับ” วิตต์พูดออกมาอย่างเจ้าเล่ห์

จาร รู้สึกไม่ออก เด็กคนนี้อย่างกับลูกสุนักจิ้งจองตัว น้อย เจ้าเล่ห์มากๆ

วิตต์ ที่ที่ฉันอยู่มีของน่าสนุกเยอะแยะเลย เธออยากไป

วิตต์ส่ายหัว “คุณปู่ไม่อนุญาตให้ไปบ้านของผู้หญิงคับ ให้ แค่คบเล่นๆ แต่ไม่ให้คบจริงจัง

“เอ่อ ปู่เธอนี่ยังไงกัน ทำไมถึงสอนอะไรเลอะเทอะให้เธอแบบนี้เนี่ย!

อายุก็ยังน้อย ไม่ได้เรียนรู้สิ่งที่ดีต่อสุขภาพ เรียนรู้แค่วิธีจีบ สาวพวกนี้

“ไอ้พวกที่มันเลอะเทอะ ไม่ได้เป็นคนสอน คนที่สอนคือ คุณลุง ผมก็ให้เขาพาผมหนีมาข้างนอก ตอนนี้เขาไปจีบสาว อย..” คําพูดของวิตต์ค่อยๆ ขาดไป

“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง แต่แบบนี้ไม่ดีนะ ทีหลังไม่ต้องไปฟัง

ลุงของเธอแล้วนะ เธอต้องฟังฉันนะวิต

“จริงสิ เธอเรียนที่โรงเรียนอะไรเหรอ”

“โรงเรียนเหรอ ผมไม่ได้ไปเรียน แต่ผมมีเรียนที่บ้าน สิ่งที อยู่ในหนังสือน่ะ คงจะขวางผมไม่ได้หรอก”

คำพูดของวิตต์เต็มไปด้วยความมั่นอกมั่นใจ

“เธอควรไปโรงเรียนนะ จะได้มีเพื่อนมากกว่านี้”

ทั้งสองคนคุยกันอย่างถูกคอ ไม่มีความต่างของอายุ อุปสรรคเลย

วิต ค้าจาก ฉันคิดถึงเธอ ฉันจะติดต่อเธอยังไง”

“อ๋อ ผมมีมือถือ แต่ว่าเบอร์ผมคงให้กับคุณไม่ได้หรอก ไม่ งั้นอาจมีปัญหาได้

“โอเค!” จาร รู้สึกกลัดกลุ่มและปลอดโปร่งเล็กน้อย เธอชอบเด็ก

คนนี้มากเป็นพิเศษ เธอทนไม่ได้ที่จะเป็นผู้พิทักษ์ปกป้องวิตต์ “จารวีคนสวย มีแฟนรึยังเอ่ย” ทันใดนั้นวิตต์ เอ่ยปากถาม

อย่างทุกชน

“คึกๆ! ไม่มีจ้ะ…แต่ฉันคงเหลือไม่ถึงเธอหรอก เธอยังเด็ก

เกินไปนะ”

“ไม่มีแฟน งั้นผมก็มีโอกาสนะสิ…

วิต พูดมาเป็นต่อยหอย ตอนที่คุยกันอู่ ก็นึกไม่ถึงเลยว่า จะพูดถึงลุขของเขา วิตต์พูดว่าลงของเขาเป็นคนที่เจ้าชู้

ปลิ้นปล้อน และอิสระมากเพียงใด อยกันได้ประมาณหนึ่งชั่วโมง วิตตก็ทานเค้กที่จารวีวาให้

กินจนหมด จากนั้นเขาจึงรีบลุกขึ้นยืนและจากไป

แต่ว่า จารวีแอบสงสัยใคร่รู้มานาน ในครั้งนี้ เธอจึงรอให้วิ เดินไปในป่าก่อน แล้วค่อยๆ เดินตามหลังเขาไป

ในที่ที่ห่างไกล สามารถเห็นรถสีดำจอดอยู่กลางป่าได้ อย่างชัดเจน

วิตต์พุ่งเข้าไปในรถ แล้วรถก็ขับออกไปอย่างรวดเร็ว

ทว่า จารมองเห็นผู้ชายที่เป็นคนขับรถเพียงแค่แวบเดียว

เท่านั้น

ทําไมคนขับรถดูคุ้นๆ จัง
เธอมองนาน ๆ ให้ละเอียด ทันใดนั้นเธอก็นึกออก คนคนนั้น น่าจะเป็น ณ รพล พี่ชายคนที่สองของยศพล

ผู้ชายคนนั้นคือถิรพล เดิมทีเขาก็เป็นคนที่รักอิสระอยู่แล้ว ถ้าจะพาหลานชายออกมาก็คงเป็นเรื่องปกติ

แต่ถึงอย่างไร เด็กคนนั้นก็น่าจะเป็นลูกชายของพี่ชายคน โตของยศพล ไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอจะคุ้นหน้าเด็กคนนั้น ขนาดนั้น เพราะเด็กคนนั้นมีค้าและดวงตาเหมือนกับยศพล เอามากๆ

แต่ว่า กรณีที่หลานชายหน้าตาเหมือนน้าชายของตัวเอง เธอก็เห็นมามากแล้ว ดังนั้นมันจึงไม่ใช่เรื่องอะไรที่น่าตกใจ

พอจารวีกลับถึงบ้าน ก็โทรไปหาอังคณา

อังคณานั่งเครื่องบินมาปารีสคนเดียว

“ฮัลโหล วี ฉันถึงสนามบินแล้ว แกมีเวลามารับฉันมั้ย”

“มีสี แกรอฉันก่อนนะ!”

จารวีรับเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วขับรถไปสนามบิน

จารวียืนรออยู่ด้านนอกห้องโถงที่มีไว้เพื่อรอผู้โดยสารขา เข้า เธอมองไปที่ผู้โดยสารขาเข้าและขาออกที่เดินผ่านไป มา เธออยากจะหาอังคณาให้พบ เธอไม่แน่ใจว่าจะจํากันได้รั เปล่า

และแล้วอังคณาก็ตะโกนเรียกเธอ เธอจึงจะจําได้
ไม่เจอกันมาเจ็ดปี อังคณาเปลี่ยนไปเยอะมาก เธออ้วนกว่า เมื่อก่อน ดูอ้วนกลมแก้มป่องอย่างเห็นได้ชัด

“จารวี ทําไมเธอไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิตล่ะ นี่เธอข้ามมิติมา จากอ ตรีเปล่าน่ะ

“เหอะๆ เธอก็ไม่ได้เปลี่ยนไป แถมยังไม่ต่างจากในรูปมาก ด้วย.ไป พวกเรากลับบ้านกันเถอะ”

ระหว่างทางที่พาอังคณาไปบ้านของตน จารวีรู้สึกใจหาย

เป็นอย่างมาก ทั้งสองคนพูดคุยกันอย่างถูกคอ

ทันใดนั้นอังคณาก็ถามขึ้นมาอย่างลึกลับ

ผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว แกหายศพลเจอมั้ย”

สีหน้าของจารวีดูผิดหวังไปเล็กน้อย เธอพูดออกมาอย่าง แอบซ่อนความอ่อนแอของตนเอาไว้ไม่ได้ “เจอแล้ว!”

“งั้นก็รีบแต่งเลยดิ วันนี้แกอายุยี่สิบหกแล้วนะ รอต่อไปก็หา ผัวไม่ได้แล้ว” อังคณาพูดออกมาอย่างเร่งรีบ

จารวีหัวเราะ แต่ไม่ตอบอะไร ตอนนี้เธอยังไม่รู้สถานะของ ยศพลเลย แล้วจะแต่งงานกับเขาได้ยังไง

“ก็ฉันไม่รีบ ในทางกลับกัน…หลายปีผ่านมานี้ ฉันอยู่ตัวคน

เดียวจนข้นแล้วหล่ะ”

“แกอย่ามาล้อเล่นเลย บอกเบอร์ของอิตายศพลมา ฉันจะ โทรไปหามัน”จารยักไหล่

“ฉันไม่รู้”

‘ทําไมแกถึงไม่รู้

“อังคณา!” ทันใดนั้นจารเหยียบเบรก “ถ้าแกพูด อยศ พลขึ้นมาอีกที ฉันจะไล่แกลงจากรถนะ”

“โหย…ก็ได้ ฉันจะไม่พูดถึงเขาอีกแล้ว อังคณาโง่อีกแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกได้ถึงน้ำเสียงที่จริงจังของจารวี

จาร จัดห้องรับแขกไว้ให้อังคณา อังคณารู้สึกแปลกๆ กับ สิ่งแวดล้อมในปารีสมาก เข้าประตูบ้านไปไม่นาน ก็เอ่ยปาก ชวนจารออกไปข้างนอก

เติมทีจารวีไม่ชอบช้อปปิ้ง แต่เพื่ออังคณาแล้ว เธอจึงต้อง เสียสละไปเป็นเพื่อน

ปารีสมีห้างสรรพสินค้าเยอะมาก อังคณาช้อปปิ้งอย่างดุ เดือด

ตอนที่ออกมาจากร้าน อยู่ดีๆ อังคณาก็มองเห็นอะไรบาง อย่าง เธอชี้นิ้วตรงไปข้างหน้า แล้วเอ่ยปากถามออกมาอย่าง กลัดกลุ่ม

“นั่นใช่ผู้ชายของแกมบ

ตอนทีจารวีได้ยินค้านั้น ก็รู้สึกประหลาดใจจนเงยหน้าขึ้น

มาดู

เป็นไปตามคาด ในร้านขายเครื่องประดับระดับสูง ยศพล สวมสูทสีดำยืนอยู่ในร้านนั้น
มีผู้หญิงชาวปารีสอายุน้อยมากในชุดกระโปรงยาวคนหนึ่ง

ยืนอยู่ข้างกายของเขา

เธอคนนี้มีโครงหน้าที่สวยงามาก ดวงตาที่เป็นสีดำขลับทั้ง สองก็ใสแจ๋วเหมือนกับคริสตัล

ดูเหมือนว่าเธอจะหยิบแหวนขึ้นมาแล้ววางไว้ที่เคาน์เตอร์ เธอลองสวมแหวนที่นิ้วมือเรียวยาวเหมือนต้มหอมของเธอทุก วัน

หล่อนหันมายิ้มให้ยศพลด้วยรอยยิ้มที่ประจบสอพลอและ เอาอกเอาใจ

ฉากตรงหน้านี้ มันเคยเกิดขึ้นกับเธอและยศพล แต่ว่า…มันก็ แค่เคย…

ทันใดนั้นจารวีก็มีความรู้สึกที่เจ็บปวดดั่งถูกบางอย่างที่ม

แทงอยู่ที่ก้นลึกหัวใจของเธอ

ไม่แปลกใจเลยที่ไม่กี่ปีมานี้เขาไม่ได้มาตามหาหล่อน ที่แท้ ก็มีหญิงสาวที่ดีกว่าจารวีอยู่ข้างกายของเขาอยู่แล้ว

จาร อยากจะร้องไห้ออกมาอย่างทุกข์ทรมาน และในตอน ที่เธอเตรียมตัวกําลังจะเดินจากไป

ทันใดนั้นยศพลก็หันมามองฝั่งที่เธออยู่พอดี เขาเทผู้หญิงที่ อยู่ข้างกายของเขาและรีบไปหาจารอย่างรวดเร็ว

เขาก้าวเท้ายาวๆ วงไปหาจารวี

จารวีดึงแขนอังคณาแล้ววิ่งไปที่รถอย่างสุดชีวิต

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ