ตอนที่ 197 ฉันต้องการเธอ
“ฮะๆ ยังไม่มีเลยค่ะ…….….….
“แล้วคุณจารวีชอบผู้ชายแบบไหนครับ ผู้ชายที่ปารีสของ พวกเราจะได้หาโอกาสแย่งชิงคุณ!”
“อืม… ที่จริงมันขึ้นอยู่กับโชคชะตาค่ะ แต่ฉันค่อนข้างชอบ ชายร่างสูง และโรแมนติกนิดหน่อย…
“ว้าว หนุ่ม ๆ ได้ยินแล้วใช่มั้ยครับ สเปคของคุณจารวีไม่ได้ ซับซ้อนมากครับ ทุกคนก็ยังมีโอกาสกันนะครับ”
เสียงที่ชื่นชมจนเกินจริงของพิธีกรได้เงียบลง เป็นอันจบ การสัมภาษณ์อย่างเป็นทางการ
จารวีเดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วสูดหายใจเข้าไปลึกๆ
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เลขาก็รีบเข้ามาหลังจากเสร็จสิ้นการ ออกอากาศ
“คุณจารวี ที่ด้านนอกมีชายคนหนึ่งบอกว่าเขาต้องการ ส่งดอกไม้ให้คุณ เขาขับรถบรรทุกขนาดใหญ่ที่ขนดอก กุหลาบมาจนเต็มคันรถค่ะ”
จาร ขมวดคิ้วจนชนกัน หรือว่าจะเป็นเขากันนะ
หัวใจของเธอเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะและวิ่งออกไปข้างนอกบริษัทพร้อมกับเลขา เธอเห็นรถบรรทุกดอกกุหลาบอยู่ไกล ๆ ตามที่คาดไว้ และสีแดงของดอกกุหลาบสะท้อนเข้าตา ของเธอ
“จารวี เธอประกาศหาคู่สเปกสูงแบบนี้ ฉันก็มีโอกาสแล้ว
สินะ” ร่างของดนวัตปรากฏอยู่ตรงหน้าของเธอ จารวีรู้สึกผิด
หวังเล็กน้อย แต่ว่า ในเมื่อเจอเพื่อนเก่า จารวีก็ต้องต้อนรับอย่างอบอุ่น
“ฮะๆ กุหลาบเยอะอะไรแบบนี้ นี่นายเด็ดกุหลาบจากทั้ง ปารีสมาให้ฉันรึยังไง”
“ใช่ ที่เธอพูดก็ถูก เพื่อป้องกันไม่ให้คนอื่นตามจีบเธอ ฉัน เลยซื้อกุหลาบมาทั้งหมดเลย เป็นไง ฉันฉลาดใช่มะ”
“อืม ๆ นายฉลาดมากจริง ๆ ดอกกุหลาบมากมายแบบนี้ ฉัน ว่าจะเอากลับไปทําเค้กกุหลาบ คุ้กกี้กุหลาบ นําเชื่อมกลิ่น กุหลาบ ไวน์กุหลาบ ว้าว เอาไปทำขนาดนั้นก็คงใช้กหลาบ พวกนี้ไม่หมด!”
“ฮะๆ ฟังดูไม่เลวนะ คนสวย ได้โปรดให้เกียรติไปทานมื้อ ค่ำกับฉันด้วยเถอะ!”
“อืม ก็ได้ อีกชั่วโมงนึงฉันก็เลิกงานละ นายรอฉันก่อนละ กัน!”
“ไม่มีปัญหา แค่ชั่วโมงเดียวเอง ฉันรอเธอมาเจ็ดปี ก็ยังรอ ได้เลย…”
ดนวัตพูดอย่างไม่แคร์เธอเลย
จารวียิ้มพลางเดินเข้าไป ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้มีความรู้สึก แปลกๆ
ที่จริงก็ผ่านมาหลายปีแล้ว เธอก็ยังรู้สึกว่ายศพลมองดูเธอ อยู่ตามมุมต่างๆ แม้ว่าเธอจะไม่มีทางได้เจอเขา แต่เธอเชื่อ ว่าเขาจะต้องอยู่แถวนี้
ในร้านอาหารสไตล์ตะวันตก ดนวัตสั่งอาหารเสร็จแล้ว
“วันนี้เป็นยังไงบ้าง เธอคิดยังไงถึงได้ไปประกาศหาคู่แบ
บนั้นอ่ะ”
จารวีส่ายแก้วไวน์แดงที่อยู่ในมือไปมา “ไม่ได้ประกาศ หาคู่ซะหน่อย ก็แค่เพิ่มความนิยมให้กับบริษัทเอง ฮะๆๆ ฉัน อยากจะหาหนุ่มหล่อสักคนไปงั้นๆ ก็รู้ ว่าฉันเหงามานาน มากแล้ว”
“งั้นเธออยากจะลองคบกับฉันมั้ย” ดนวัตเข้ามาใกล้มาก ใกล้ซะจนได้ยินเสียงหัวใจเต้นของฝ่ายตรงข้าม
จารวีผ่านอะไรมาเยอะแล้ว เธอไม่ได้เป็นสาวน้อยที่ขยับ มาใกล้นิดหน่อยก็หน้าแดงอีกแล้ว
เธอยื่นมือไปหยิกดนวัตทีหนึ่ง
“นายเนี่ยนะ ไม่ได้ นายคลุกคลีอยู่กับผู้หญิงมานานขนาด นี้ ไม่ได้เด็ดขาด นายไม่มีทางได้ฉันไปหรอก”
“หรอ งั้นคืนนี้ลองหน่อยมั้ย” ดนวัตพูดอย่างกำกวม
จริงสิ หลายปีมานี้ ผู้หญิงที่อยู่ข้างกายเขาก็เปลี่ยนคน ควงไม่ซ้ำหน้า แต่เขาไม่เคยคบใครได้นานเลย
สำหรับเขาแล้ว ผู้หญิงก็เหมือนเครื่องระบายความใคร่ แต่ จารวีคือเป้าหมายที่ไม่มีวันเปลี่ยนไปหาคนอื่นของเขา มีแค่ หัวใจของผู้หญิงคนนี้ ที่เขาไม่ได้มันมา
“ไป๋ อย่ามากวนน่า ฉันไม่ใช่สาวของนายนะ ในชีวิตฉัน นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดคนหนึ่ง ถ้าเป็นคนรักกัน ฉันก็ไม่มี เพื่อนแล้วสิ”
จารวีแบ่งแยกมิตรภาพกับความรักออกจากกันอย่าง ชัดเจนมาก
ที่จริงแล้วในใจของเธอยังไม่ปล่อยวางจากยศพล
ทั้งสองคุยกันได้สักพัก จารวีก็สบายใจ เพราะดื่มไปสอง สามแก้วแล้ว ตอนที่กำลังจะกลับ แค่ยืนเธอก็ยังเซ
“ฉันไปส่งเธอนะ!”
ดนวัดพยุงจารวีเข้าไปในรถของเขา
จารวีเอาศีรษะพิงกับเบาะหลังของรถ แล้วมองวิวนอก หน้าต่างอย่างเงียบๆ
นานเท่าไหร่แล้ว ที่เธอไม่ได้พูดคุยแบบนี้
“ถ้าอีกเดือนนึง เขายังไม่โผล่หัวมา ฉันจะยอมไปกับนาย
ดนวัตมองเธอแล้วยิ้มอ่อน “ไม่รีบ รอให้เธอล้างคนในใจ ของเธออย่างสมบูรณ์ก่อน แล้วค่อยให้ฉันไปอยู่ในใจเธอก็ คงไม่สาย
“เหอะ ๆ แล้วใครอยากจะเข้าไปอยู่ในใจนายละห้ะ ไม่ เกรงใจจริงๆ!”
รถจอดอยู่หน้าอพาร์ตเม้นต์แห่งหนึ่ง ดนวัตยื่นมือมา ประคองจารวี จารวีลื่นจนร่วงเข้าไปอยู่ให้อ้อมอกของเขา พอดิบพอดี
ชายคนนี้รูปร่างสูงจนดูเหมือนกับกำแพงสูง
จารวีเวียนหัวเล็กน้อย เธอไม่ได้กลิ่นกายของชายหนุ่ม มานาน หัวใจของเธอเลยเต้นเร็วขึ้นเล็กน้อย
ดนวัตกอดจารวีเบาๆ กลิ่นน้ำหอมของแอ็กซ์ในอ้อมอก ของเขาอบอวล ใบหน้าของเขายิ่งอยู่ยิ่งใกล้เธอ
ทั้งคู่ใกล้ชิดกันจนได้กลิ่นลมหายใจของฝ่ายตรงข้าม ทันใดนั้นจารวีก็ยื่นมือมาผลักเขาออกไป
“ฝันดีนะ ฉันกลับบ้านก่อนนะ”
ทั้งสองมือของดนวัตล้วงกระเป๋ากางเกง ยิ้มอ่อนๆแล้ว มองไปที่เธออย่างเสียไม่ได้
“ราตรีสวัสดิ์ พรุ่งนี้เจอกัน!”
จารวีเดินไปที่หน้าบ้านของตนโดยไม่หันกลับไปเลย หยิบ กุญแจขึ้นมาเปิดประตู ผลักประตูเข้าไป แล้วยื่นมือออกไป เพื่อกดเปิดสวิตซ์ไฟ
ในตอนที่เธอยังคลำหาสวิตซ์ไฟไม่เจอ มีร่างสูงใหญ่ยืน อยู่ในท่ามกลางความมืด ร่างนั้นผลักเธอกดจนชิดกำแพง อย่างรวดเร็วราวกับเสือชีตาห์กำลังล่าเหยื่อ
“แกเป็นใคร” จารวีถามด้วยเสียงที่สั่นเครือ
“ทำไมเธอถึงได้หิวกระหายแบบนั้น
ท่ามกลางความมืดนั้น มีเสียงที่คุ้นเคยดังออกมาจากปาก ของร่างสูงที่อยู่ในความมืด ในวินาทีนี้ ความทรงจำของจาร วีเริ่มสับสนเล็กน้อย
คือเขางั้นเหรอ ดูเหมือนว่าไม่น่าจะเป็นไปได้ นี่จะต้องเป็น ความฝันแน่ๆ
“ปล่อยฉันนะ แกเป็นใคร ช่วยด้วย…
ปากที่อ้าเพื่อตะโกนของจารวีถูกจูบที่เร่าร้อนปิดปากไว้
เขาดันเธอไปติดกำแพง มือใหญ่ของเขาลูบไล้ตัวเธอไป ทั่วอย่างดุเดือดเลือดพล่าน เขาลูบไล้พลางดูดเอาน้ำลายที่ หอมหวานในปากของเธอซ้ำไปซ้ำมา
จาร มีความสุขกับการกอดรัดของเขาตามสัญชาตญาณ นานมากแล้ว เธอโหยหามานานมาก
กลิ่นในความทรงจำ ความจริงในความทรงจํา รักและ ทะนุถนอมในความทรงจํา
“แป๊ก…”
เธอยื่นมือออกมา แล้วกดสวิตช์ไฟ แสงสีขาวทำให้เห็น ใบหน้าของชายที่อยู่ตรงหน้าเธออย่างชัดเจน
นี่ไม่ใช่ความฝัน มันไม่ใช่ภาพลวงตา แต่เป็นเขาจริงๆ
เจ็ดปีแล้ว กาลเวลาไม่ได้ทำให้ใบหน้าของเขามีรอย ตำหนิหรือเหี่ยวย่นใด ๆ เขาดูเป็นผู้ใหญ่และมีเสน่ห์แบบ ชายหนุ่มมากกว่าเมื่อก่อน
เขาก็เป็นแบบนี้ คิ้วขมวด และมองเธอด้วยสายตาที่ คมกริบ
จารวีเข้าไปในอ้อมกอดของเขาอีกครั้งและกอดเขาแน่นๆ
“ยศพล เป็นนายจริงๆเหรอ”
“ใช่สิ เธอผิดหวังรึไง เธอคิดว่าจะเป็นชายหุ่นล่ำกล้ามโต ที่เข้ามาจากข้างนอกเหรอ”
นําเสียงของยศพลยังคงเย้ยหยันอย่างชั่วร้ายเหมือนแต่ ก่อน จารวีก้าวถอยหลังมาก้าวหนึ่ง แล้วมองเขาอย่างสับสน งุนงง ทันใดนั้นเธอก็โกรธจัดขึ้นมา
“ไปซะ ที่นี่ไม่ต้อนรับนาย
“ทำไมหน้ามือเป็นหลังมือแบบนี้ เมื่อกี้ก็ได้รับจูบที่เราร้อน ของฉันไปแล้วนี่ ทำไมตอนนี้ไล่ฉันออกไปอยากโหดร้ายแบ บนั้นอ่ะ”
“ไอ้เลว คนอย่างนายหายไปแบบนี้ตั้งเจ็ดปี นายรู้มั้ยว่า เจ็ดปีมานี้ฉันใช้ชีวิตอยู่ยังไง
จารวีเอามือทั้งสองสางผม เธอพูดอย่างขาดสติเล็กน้อย
ยศพลมองเธออย่างสงสัย จากนั้นก็พูดออกมาอย่างขำๆ “ฉันรู้!”
“นายรู้!!!” จารวีโกรธยิ่งกว่าเดิม ไม่นึกว่าเขาจะรู้ ไม่นึกว่า เขาจะรู้แต่ไม่ปรากฏตัวออกมา
เขาปล่อยให้เธอเหงาและว่างเปล่าอยู่แบบนั้น
“นายมันไอ้สารเลว ในเมื่อนายก็รู้ทำไมนายไม่เดินออกมา ทําไมนายไม่ตามหาฉัน อ้ะ…
จารวีถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ทันใดนั้นก็มองไปที่เขาเหมือน กับเห็นแสงสว่าง
“นายแต่งงานแล้วใช่มั้ย”
“ยัง!”
ยศพลปฏิเสธทันที
“งั้นทำไมนายถึงไม่มาตามหาฉัน”
“ฉันตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากน่ะ”
ยศพลพูดออกมาอย่างยากลำบาก
เจ็ดปีที่ผ่านมา เขาก็ทุกข์ทรมานไม่น้อยไปกว่าเธอ
“ตกอับเหรอ ดี งั้นคุณชายยศพล ตอนนี้คุณมาทำอะไร นายวางแผนจะซื้อฉันไปเป็นเมียน้อยนายอีกเหรอ ฉันบอก นายตรงๆเลยนะ ตอนนี้ฉันไม่ขายตัวแล้ว” จารวีมองเขา อย่างหัวเราะเยาะ
ยศพลเลิกคิ้วขึ้น
“งั้นฉันขายตัวให้เธอได้มั้ย”
“ไอ้สารเลว ออกไปเลยนะ ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย!!
เจ็ดปีนะ ไม่ใช่เจ็ดวัน ผ่านมาตั้งกี่วันกี่คืน เธอรอคอย อย่างทรมานเหมือนลำไส้จะฉีกขาด เธอฝักลางวันมาหลาย ล้านครั้ง เธอคิดถึงจนจะตาย จนแทบจะมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ ได้
ไอ้หมอนี่กลับมายืนอยู่ตรงนี้แบบชิวๆ ทำหน้าเหมือนไม่มี อะไรเกิดขึ้น
“วี อย่าโกรธดิ…”
ยศพลค่อยๆ ก้าวเข้ามา แล้วใช้แรงดึงเธอมาอยู่ในอ้อมอก แล้วพูดด้วยเสียงแหบที่ดูเซ็กซี่
“เชื่อฉันสิ ฉันทำไปเพื่อให้พวกเรามีอนาคตที่ดีกว่านี้”
“ไอ้ชั่ว ออกไปนะ อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ…”จารวีตะคอก ออกมาอย่างโมโห
ยศพลยิ้มมุมปาก เผยให้เห็นรอยยิ้มที่ชั่วร้าย “เธอดูตัว เองซะสิ โกรธมากขนาดนี้ เป็นเพราะต่อมไร้ท่อของเธอมี ปัญหาแน่เลย ให้ฉันช่วยปรับให้สักหน่อยดีมั้ย”
สองมือของยศพลล้วงเข้าไปจับเอวของเธอ แล้วใช้แรง ดึงเธอเข้ามาในอ้อมอก จากนั้นก็โน้มลงมาจูบเธอ
เขาจูบริมฝีปากของเธอ แล้วใช้แรงจูบเข้าไปให้มากกว่าเดิม
ความรู้สึกที่ตื่นเต้นเร้าใจพรั่งพรูออกมาจากทุกส่วนใน ร่างกายและกัดเซาะทุกเส้นประสาทในร่างกายของเธอ
ความรู้สึกตื่นเต้นและฟินทำให้เธอลืมปัญหาที่เกิดขึ้น ตรงหน้าไปชั่วคราว
ทุกเซลล์ในร่างกายของเธอตะโกนเรียกร้องออกมาอย่าง มีความสุข ต้องการเขา เธอต้องการเขาแล้ว…
ในตอนนั้น ยศพลจูบริมฝีปากที่นุ่มนวลของเธอ ความหอม หวานของเธอทำให้เขาหลงใหล
เสียงหอบของเธอ ความมัวเมาของเธอ และการดูถูกของ เธอล้วนแต่ทำให้ความต้องการของเขาถูกจุดขึ้นอย่างดุ เดือดเลือดพล่าน
ร่างกายของเขาเดือดพล่านขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
มือใหญ่ของเขาปลดกระดุมชุดสูทของเธอ และล้วงไปใน เสื้อเชิ้ตของเธอ จากนั้นก็จับคลึงโครงร่างที่บอบบางของ เธอเบาๆ
“ที่รัก เธอยังเซ็กซี่จนทำให้คนหลงแบบนี้เหมือนเดิม ฉัน ต้องการเธอ!”
จูบของเขาที่เต็มไปด้วยราคะ พ่นลมไปที่ข้างหูของเธอลมหายใจหนักๆของเขาเหมือนกับขนนกทีทำให้ใจของเธอ คันไปหมดจนแทบจะทนไม่ได้
หล่อนเกลียดเขา โกรธเขา รำคาญเขา แต่ทุกอย่างนั้น เป็นเพราะความรัก
ตอนนี้เธอกำลังถูกหลอมให้ละลายอยู่ในอ้อมแขนและดูด ดื่มความรักจากเขาอย่างตะกละตะกลาม เธอเงยหน้าเล็กๆ ของเธอขึ้นมาเหมือนจะบอกว่าเธอปรารถนามากกว่านั้น
เขาจูบไปที่ใบหูของเธอ จนเปียกชื้นไปหมด…
เขาเอาเธอวางลงบนโซฟา มือใหญ่ปลดกระดุมเสื้อเชิร์ต ของเธอจนเผยให้เห็นผิวที่ขาวนวลและบอบบาง
เขาก้มลงมาแล้วจูบส่วนที่นุ่มนวลอิ่มเอิบของเธอ เธอ กระเด้งตัวขึ้นมาให้ร่างของตนสัมผัสแนบชิดกับเขามากขึ้น
เขาจูบพลางใช้มือใหญ่และหนาฉีกกระโปรงของเธอออก อย่างชำนาญการณ์
“อ๊…อื้ม…”
จารวีหน้าแดงไปหมด ดวงตาที่สวยงามของเธอดูกึ่งหลับ กึ่งตื่น เต็มไปด้วยความมึนงงและสับสน
เลือดในตัวของยศพลสูบฉีดไทั่ว เขาถอดสิ่งที่เกะกะการ ทําภารกิจของเขาออกอย่างพัลวัน เขายกขาทั้งสองของเธอขึ้นมาตั้งพาด ไหล่ แล้วบุกเข้าไปในตัวเธออย่างแรง….
กลิ่นลมหายใจอบอวลไปทั่วห้อง ในคืนนี้เต็มไปด้วยความ รู้สึกที่ตื่นเต้นเร้าใจที่อธิบายได้ยาก
ทุกนาทีและวินาทีที่ทั้งสองแยกจากกันเป็นเวลาเจ็ดปีเต็ม เปี่ยมล้นไปด้วยความคิดถึงสุดแสนคะนึงหา เขากอดเธอไว้ แน่น เธอก็ใช้แรงที่มีดันตัวเองขึ้นไปตามจังหวะ เพื่อช่วย ผ่อนแรงเขาและเพื่อให้เขาเข้าไปได้ลึกกว่าเดิม
ในความสับสนมึนงง เธอหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความตื่น เต้นเร้าใจและมีความสุข
น้ำตาที่ไหลออกมาคือน้ำตาแห่งความปิติยินดีและเบิก บานใจ
เธอรักเขา ใช่รึเปล่า เธอสงวนสิ่งนี้เอาไว้เจ็ดปีเต็มเพื่อรอ เขาเพียงคนเดียว
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ