ตอนที่ 195 งานแต่งงานที่วิปริต
แสงแรกของดวงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องเข้ามา จารวี ลืมตาขึ้นอย่างมาอย่างประหลาดใจ
ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่ามือทั้งสองข้างของตนเริ่มขยับได้ แล้ว
เธอพยุงตัวเองขึ้นมานั่งบนเตียง แล้วมองเสื้อผ้าของตน เสื้อผ้าก็ยังอยู่ครบ
ดูเหมือนว่ามนต์ตรีจะไม่ได้คิดจะทำมิดีมิร้ายเธอ ขาทั้งสองของเธอยังคงไร้ความรู้สึก
จารวีมองไปที่หน้าต่าง เธอกำลังคิดหาวิธีจะหนีออกไป
ร่างสูงของมนต์ตรีเดินเข้ามาจากด้านนอก เขาสวมชุด แต่งงานอยู่ ในมือของเขาถือชุดแต่งงานสีขาวบริสุทธิ์ สำหรับจารวีอยู่
“วี วันนี้พวกเรามาแต่งงานกันเถอะ พอแต่งงานกันแล้ว วีก็ จะกลายเป็นผู้หญิงของพี่…
ในคำพูดของเขามีบางอย่างแฝงอยู่ หลังจากเสร็จสิ้นพิธี แต่งงาน เขาก็จะทำการล่วงเกินเธอทันที
น่ากลัวจริง ๆ ไม่เอา ไม่เอานะ ให้ตายยังไงก็ไม่เอา! ใบหน้าของจารวีซีดเผือกราวกับตายแล้ว
รอยยิ้มบนใบหน้าของมนต์ตรีนั้นบิดเบี้ยวเล็กน้อย ทำให้ คนที่เห็นรู้สึกแปลก ๆ นั่นไม่ใช่รอยยิ้มของคนปกติ
“ไม่เอา เร็วไปมั้ย! ให้วีทบทวนอีกสักหน่อยนะ..
มนต์ตรีนั่งอยู่ตรงข้ามของจารวี เขาใช้ทั้งสองมือประคอง แขนของเธอ
“วี ไม่ต้องคิดแล้ว ก่อนหน้านี้นานมากแล้ว วีก็คิดอย่าง ละเอียดถี่ถ้วนแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะยศพล ตอนนี้ลูกของพวก เราก็คงโตมากแล้ว…. รักพี่ ใช่มั้ย… D
แสงอาทิตย์สาดส่องใบหน้าของเขา ทำให้เห็นว่าผิวของ เขาซีดจนเหมือนกับคนป่วย ริมฝีปากก็แดงผิดปกติ พอมอง รวม ๆ แล้วดูน่ากลัวมากๆ
จารวีไม่มีทางที่จะซ่อนความกลัวของเธอที่มีต่อเขาได้ “พี่มนต์ วียังเด็กอยู่เลย พวกเรายังมีเวลาปรึกษากันอีก สองปีนะ รอให้อาการป่วยของวีดีขึ้นก่อน แล้วพวกเราค่อย แต่งงานกันดีมั้ย”
“ฮะๆ วีวางใจเถอะ พี่จะดูแลวีอย่างดี ที่จริงงานแต่งงานนี้ จะต้องถูกจัดตั้งนานแล้ว ชุดแต่งงานตัวนี้วีก็เคยใส่แล้ว สิ่ง ทีวีต้องทําก็คือทำให้งานแต่งงานในวันนี้ดำเนินต่อไป”
“ไม่เอา ไม่นะ ไม่เอานะ…มนต์ตรี นายโรคจิตไปแล้ว นาย ก็รู้อยู่ว่าฉันไม่ชอบนาย ไม่ได้รักนาย คนที่ฉันรักคือยศพล นายส่งฉันกลับเถอะ” จารวีสูญเสียสัมปชัญญะไปชั่วคราว เธอลืมไปแล้วว่าตอนนี้มนต์ที่ไม่ใช่คนปกติอีกต่อไปแล้ว
เธอตะโกนด่าเสียงดังจนทำให้สีหน้าของจารวีเปลี่ยนไป
“วีเก็บคำพูดที่เพิ่งพูดออกมาไปเลยนะ!”
มนต์ตรีมองเธอด้วยความโกรธ แม้ว่าเขาจะโกรธมาก แต่ก็ ยังคงถ่อมตัวและสุภาพอ่อนโยน
“วีไม่คืนคำหรอก วีไม่ได้รักพี่ วีจะไม่แต่งงานกับพี่…”
ใบหน้าของมนต์ตรีบิดเบี้ยวไป ทันใดนั้นเขาก็ง้างมือขึ้น แล้วตบไปที่หน้าของจารวีอย่างแรง
“ทำไมวีถึงใฝ่ต่ำแบบนี้ ทำไมคนชั่วช้าอย่างยศพลถึงได้ นอนกับวี แต่พี่ให้เกียรติมาตลอด พี่ไม่เคยจะแตะต้องตัว เลย ทำไมวีต้องเหยียบย่ำความรักของพี่ที่มีต่อวีแบบนี้ด้วย”
จารวีนิ่งไป แล้วมองมนต์ตรีที่โกรธเธอจนตัวสั่น เธอยื่นมือ ออกมาจับแก้มของตัวเอง
รู้สึกได้ว่ามีความอัปยศอดสูคืบคลานเข้ามา
“ใส่ชุดเจ้าสาว อยากจะใส่เอง หรือให้พี่ใส่ให้
มนต์ตรีโยนชุดเจ้าสาวใส่หน้าของจารวี จากนั้นก็รีบเดิน ออกไป
สองมือของจาร จับชุดเจ้าสาวไว้ เธอโกรธจนตัวสั่น ทันใดนั้นเธอก็เห็นโทรศัพท์ที่อยู่ข้างโต๊ะ เธอพยายาม คลานไปหยิบมันมา เธอยกหูโทรศัพท์ขึ้น เตรียมจะกดปุ่ม หมายเลข แต่เธอกลับพบว่าไม่มีเสียงอะไรดังออกมาจาก โทรศัพท์เครื่องนี้เลย
สายโทรศัพท์ก็ถูกเขาตัดขาดหมดแล้ว! ! !
ในใจของจารวีรู้สึกถึงความสิ้นหวังอีกครั้ง จะต้องทำยังไง “จะให้พี่ช่วยเปลี่ยนชุดมั้ย”
มนต์ตรีนหน้าเข้ามาทางประตู จารวีตกใจจนเหงื่อท่วมตัว “ไม่ ไม่ต้อง วีทําเองได้…”
จาร ตกใจจนสั่นไปทั้งตัว แต่เธอก็จำเป็นต้องใส่ชุดเจ้า สาวที่ขาวบริสุทธิ์ ความผิดหวังเหมือนกับน้ำทะเลที่ค่อย ๆ ห่อเธอไว้
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง จารวีใส่ชุดเจ้าสาวอย่างเชื่อช้า มนต์ตรีเดินเข้ามาผ่านทางประตูห้อง
“วี วีเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุด…
เขาใช้มือของตนลูบแก้มของเธอ “ยังเจ็บอยู่มั้ย”
บนใบหน้าที่ขาวเนียนของเธอมีรอยสีแดงสดของนิ้วมือ ทั้งห้า ซึ่งเขาเป็นคนลงมือกระทำแบบนั้นกับเธอเมื่อสักครู่
ในดวงตาของจารวีมีน้ำตาคลออยู่ เธอหันไป ไม่มองเขา
“วี อย่าเมินพี่สิ ก็เพราะว่าวีไม่เชื่อฟังพี่ ถ้าวีเชื่อฟังพี่สัก หน่อย พี่ก็ไม่ต้องจำใจทำร้ายวีหรอก”
มนต์ตรีลูบใบหน้าของเธออย่างจริงจัง ราวกับกำลังสัมผัส ผลงานศิลปะบางอย่างอยู่
“แต่ว่า วีก็ไม่เกลียดพี่ใช่มั้ย ยศพลก็ตบวี และต้องทำ รุนแรงกว่าที่พี่ทำแน่ ๆ แต่ก็ยังคงรักเขา ใช่มั้ยล่ะ
ทฤษฎีที่วิปริตของมนต์ตรีเกือบจะทำให้จารวีทรุดลง
“เอาล่ะ วันนี้คือวันเลี้ยงฉลองของพวกเรา วีอย่าไม่มีความ สุขแบบนี้สิ มา ยิ้มหน่อยนะ…
มนต์ตรี มจารวีมาในห้องรับแขก
บนโต๊ะกลางห้องรับแขกมีเค้กแต่งงานเจ็ดชั้นอยู่ จัดวาง เหล้าแชมเปญ และยังมีดอกกุหลาบที่สดใสมีสีสันสวยงาม
มนต์ตรีพยุงจารวีไปนั่งบนวีลแชร์ให้ดี แล้วก็เปิดลำโพง เสียงเพลงงานแต่งก็ดังขึ้น
จารวีทำหน้านิ่งตั้งแต่เริ่มจนจบพิธีแต่ง โดยไม่พูดอะไร ออกมาสักคํา เธอรู้สึกเหมือนกับว่าตนเองเป็นของเล่นของ มนต์ตรีที่ถูกเขาจัดวางท่าต่างๆให้ “คุณจารวี คุณยินยอม จะเป็นภรรยาของคุณมนต์ตรี และจะไม่ผิดหวังกับเรื่องนี้ไป ลอดชีวิตมั้ย”
มนต์ตรียิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน เขาจับมือขวาของจารวี มาวางแล้วหยิบแหวนขึ้นมาวางบนมือเธอ
ทันใดนั้นจารวีก็คว้าแหวนไว้แล้วโยนทิ้งออกนอกอย่าง รุนแรง จากนั้นเธอก็เหมือนกับเป็นบ้า เธอทุบเค้กบนโต๊ะจน ร่วงหล่นลงไปที่พื้น กุหลาบก็ถูกเธอดึงและฉีกจนเป็นชิ้น เล็กๆ
ใบหน้าของมนต์ตรีค่อยๆเปลี่ยนเป็นมืดหม่น เขายื่นมือ ออกไปจับคางของจารวี
“วีตั้งใจเหรอ วีจงใจทีให้พี่โกรธใช่มั้ย
“ฉันไม่อยากแต่งงานกับแก แกมันบ้าไปแล้ว ปล่อยฉัน ไป…”
มนต์ตรียิ้มหัวเราะอย่างเยือกเย็น แล้วผลักจารวีให้ล้มลง ไปบนพื้น
ทันใดนั้นเขาก็ก้มลงมาจูบริมฝีปากเล็กๆ ของเธอ ริม ฝีปากของเธอทั้งหอมหวานและเย้ายวนใจเป็นอย่างมาก
เขาชมมันร้อยครั้งก็ไม่เบื่อ เขาชิมรสชาติของริมฝีปากเธอ ซ้ำไปซ้ำมา
นี่คือสิ่งที่เขาจินตนาการเอาไว้นับล้านครั้ง ในที่สุดมันก็ เป็นความจริง
จารวีขัดขืนอย่างสุดชีวิต ความรู้สึกนั้นเหมือนกับถูก แมลงวันหัวสีเขียวจู่โจม
แต่เธอก็ยังคงไม่มีวิธีจะต่อต้านเขา ที่บุกรุกเข้ามาในปาก ของเธอ…
เป็นเวลานานมาก ในที่สุดมนต์ตรีก็พึงพอใจและเงยหน้า ขึ้นมา
ใบหน้าของจารวีดูละอายใจอย่างหาที่สุดไม่ได้….
“รสชาติของวีดีมากเลย ไม่น่าล่ะยศพลถึงได้ชอบขนาด นั้น วี ตอนนี้วีเป็นผู้หญิงของพี่แล้ว…ตอนนี้ พวกเรากลาย เป็นสามีภรรยากันจริงๆแล้วนะ…”
“ไม่ ไม่เอา ไม่เอา…” เธอร้องไห้ออกมาอย่างเอาเป็น เอาตาย เกิดมาเธอไม่เคยรู้สึกละอายใจเท่าตอนนี้มาก่อน
ปลายนิ้วของมนต์ตรีสัมผัสกับผิวหนังที่เรียบเนียนนุ่มลื่นแวววาวเป็นมันเงาของเธอ
เขาเป็นผู้ชายที่รักสะอาดจนติดเป็นนิสัย เขายอมที่จะใช้ สองมือของตัวเองในการแก้ปัญหา ดีกว่าจะยอมเอาเรือน ร่างของผู้หญิงคนอื่นมาปรนเปรอให้ตนมีความสุข
ทุกครั้ง เขาจะจินตนาการถึงร่างที่อยู่ตรงหน้านี้ ที่ซ่อนเร้น ความรู้สึกที่ยอดเยี่ยมมากมายเอาไว้อยู่
นิ้วของเขารูดและถูไปตามเรือนร่างของจารวี จารวีหันไป มองเขาด้วยความรังเกียจ
“ยศพลก็สัมผัสเธอแบบนี้ไม่ใช่เหรอ”
“ออกไปนะ นายมันน่ารังเกียจ มนต์ตรี ฆ่าฉันให้ตายไป เลยสิ”
เขาค่อยๆ เปิดกระโปรงชุดเจ้าสาวของเธอออก เขาก็ได้ เห็นเรือนร่างที่อ่อนช้อยงดงามของเธอ ในสายตาของเขา นั้น เรือนร่างของเธอเป็นสิ่งที่ศักดิ์สิทธิ์มาก
เขาคุกเข่าเหมือนคำนับระหว่างขาของเธอ แล้วก้มลงจูบที่ ข้อเท้าและข้อเท้าของเธอ
เขาไม่นึกเลยว่าเรือนร่างของผู้หญิงจะเพอร์เฟคได้ขนาด นี้! !
จารวีสั่นไปหมดทั้งตัว เธอรู้สึกว่าการทำแบบนั้นมันน่าละอายใจมากๆ เธอเกลียดจนทนไม่ได้ที่จะกัดลิ้นตัวเอง
นิ้วมือของเขาขยับขึ้นลงช้าๆไปตามเรือนร่างของเธอ ราวกับว่าเขากำลังชื่นชมงานศิลปะที่สวยงามไร้ที่ติอยู่
ทันใดนั้นในมือของจารวีก็คว้าอะไรบางอย่างไว้ เธอกำเอา ไว้แน่น
ในตอนนั้น มนต์ตรีถูกห่อหุ้มไปด้วยความหลงใหลและ ความสุข เขาก้มลงไปแล้วบรรจงจูบเรือนร่างของเธอ ตั้งแต่ เท้าขึ้นมาจนถึงโคนขา เหมือนกับว่าเขากำลังลิ้มรสอาหาร ในงานเลี้ยงมื้อหนึ่ง เขาค่อยๆใช้ปลายลิ้นเลียไปให้ทั่ว
ความรู้สึกนี้ทำให้จารวีขนลุกไปถึงกระดูก ถ้าไม่ใช่เพราะ ยังสวมกางเกงชั้นในตัวเล็กๆไว้ เธอก็คงจะกัดลิ้นไปแล้ว
มนต์ตรีลุกขึ้นยืน เขาถอดเสื้อท่อนบนของเขาออกแล้ว โยนทิ้งไป
จาร หลับตาลง ไม่หันไปมองเขา
เธอรู้สึกได้ว่าเขากดทับบนร่างของเธอ เธอขมวดคิ้วอย่าง ทุกข์ทรมาน ในขณะที่เขากำลังมีความสุข เธอก็แกว่งของ หนักๆในมือมาฟาดที่หน้าผากของเธอ
“พลัก…”
แจกันในมือฟาดไปที่หัวของมนต์ตรีจนดอกไม้กระเด็นกระจัดกระจายไปหมด มนต์ตรีนิ่งตะลึงงัน เลือดสดสีแดง ไหลลงมาจากหน้าผาก จนท่วมใบหน้า และหยดลงมาบน เรือนร่างของจาร
ใบหน้าของเขาในตอนนี้ดูโหดร้ายทารุณมาก เขายื่นมือ ออกมาบีบคอของจาร
“วีไม่ฟังพี่ วียังดื้อ ทำไมไม่ยอมเชื่อฟังพี่
ดวงตากลมโตของเขากำลังจดจ้อง ทั้งสองมือที่แข็งแกร่ง บีบคอจารวี พลังความโกรธของเขาถูกรวบรวมเอาไว้ที่ ฝ่ามือทั้งสอง
จารวีค่อยๆหมดหนทางที่จะหายใจ ร่างกายของเธอ อ่อนแอไร้เรี่ยวแรง
ใบหน้าเปื้อนเลือดของมนต์ตรีที่อยู่ตรงหน้าเธอค่อยๆ เบลอ
ในที่สุด เธอก็รู้สึกว่าโลกของเธอก็เงียบสงบลง
จารวีรู้สึกว่าตนถูกเขย่า สติสัมปชัญญะของเธอค่อยๆกับ คืนมา
เธอลืมตาขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือแล้วเหมือนเก่า แล้ว พยายามรื้อฟื้นความทรงจำของตนอย่างจริงจัง
“ไม่นะ อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ ไม่นะ…” ตะโกนออกมา ด้วยความระส่ำระสายและเสียสติ
มีสองมือของสัมผัสไปที่ใบของหน้าของเธออย่างอ่อน โยน แล้วก้มลงไปจูบเธอ
“ที่รัก ไม่มีอะไรแล้วนะ ไอ้เลวนั่นถูกตำรวจจับไปแล้ว…”
เสียงที่คุ้นเคยเอ่ยขึ้นมา จารวีค่อยๆ ลืมตาขึ้น ใบหน้าของ ยศพลปรากฏอยู่ตรงหน้าของเธอ
จารวีมองยศพลอย่างงุนงง “นี่ฉันกำลังฝันอยู่เหรอ”
ยศพลยิ้มมุมปากอย่างเพอร์เฟค เผยให้เห็นรอยยิ้มที่ เซ็กซี่
“เธอฝันถึงฉันแบบนี้บ่อยๆ เหรอ”
เขายื่นมือมาหยิกจมูกเล็กๆ ของเธอ
จารวียนมือมาดึงแก้มตัวเอง “ฉันยังไม่ตาย!!!”
“อื้อ ยังไม่ตาย ฉันจะปล่อยให้เธอตายได้ยังไงกันล่ะ”
“มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นน่ะ
ยศพลเงียบไปสักพัก มีรอยยิ้มแข็งกระด้างอ่อนๆปรากฏ บนใบหน้าของเขา ตอนที่เขาบุกเข้ามาในห้องนี้ ก็เห็นมนต์ตรีที่เลือดท่วมตัวกําลังกดทับร่างของเธออยู่ ตอนนั้นเลือด ร้อนในกายเขาก็ปะทุขึ้นจนเตะเขากระเด็นไป
มนต์ตรีถูกเขาเตะกระเด็นจนล้มลงไปอย่างไม่ทันได้ ป้องกันตัว และในตอนนั้น จารวีก็เปื้อนเลือดไปทั้งร่าง ด้วย….
ไม่ว่าผู้ชายคนใดก็ทนไม่ได้ที่เห็นผู้หญิงผู้เป็นที่รักของ ตนถูกคนย่ำยี…
“ไม่มีอะไรแล้ว ที่รัก เลิกคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาได้แล้ว ตอน นี้ เธอกลับมาอยู่ข้างกายฉันแล้ว ฉันต้องดูแลเธอให้ดีสิ…”
“แล้ว….นายยังต้องการฉันอยู่มั้ย” จารวีถามออกมาอย่างโง่ ๆ เธอคิดว่าเขาอาจไม่ต้องการเธอแล้ว
“หึๆ ต้องการสิ ต้องการเธออยู่แล้ว เป็นเพราะมนต์ตรีเอา ยาถอนพิษมาให้ฉัน เขาขู่ฉันว่า เพียงแค่ฉันยอมเลิกกับเธอ เขาก็จะเอายาถอนพิษให้กับฉัน”
“จริงเหรอ” น้ำตาของจารวีไหลลงมาท่วมหน้าอย่างตื่น เต้นดีใจ นี่มันเป็นฝันร้ายจริงๆ
ยศพลกางแขนออกมา แล้วเอาจารวีมากอดในอ้อมแขนไว้ แน่น “ตอนนี้เรื่องทั้งหมดก็เป็นอดีตไปแล้วนะ
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ