ตอนที่ 192 เป็นเพียงแค่ของเล่น
ยศพลลากจาร ไปบนทางเท้า จากนั้นจึงปล่อยมือออก จากเธอ
“ใครมันจะว่างไปสะกดรอยตามเธอล่ะ ก็แค่บังเอิญผ่าน มาทางนี้ แล้วเห็นคนแปลกหน้าอยากจะฆ่าตัวตาย ก็เลย ดึงเข้ามาบนทางเท้าก็แค่นั้น มันก็คือจิตใต้สำนึกอ่ะนะ ถ้า เห็นคนจะตายก็ต้องช่วยมั้ย แน่นอนว่าถ้าเมื่อกี้นี้ที่จะถูกชน เป็นลูกหมา ฉันก็จะช่วย เธอไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก ฉันไป หล่ะ!”
ยศพลทิ้งคำพูดไว้ซะยาว จากนั้นก็เดินไปยังที่ที่จอดรถที่ อยู่ห่างออกไปหลายเมตร
จารวีเชื่อคำพูดเขาซะที่ไหน เธอรีบวิ่งตามเขาไปทันที
“ยศพล ที่จริงนายกำลังเล่นอะไรอยู่อ่ะ เห็นชัดอยู่ว่านาย ตามฉันมา นายอย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ เมื่อคืนนายปีนเข้ามาใน บ้านฉันใช่มั้ย นายต่างหากล่ะ ยศพล…นายนั่นแหละที่ทิ้ง ฉันไม่ได้ นายต่างหากที่ปล่อยฉันไปไม่ได้…”
ยศพลหยุดเดิน แล้วหันมามองเธอด้วยสายตาที่ดูถูก เหยียดหยาม
“ขอทีเถอะ เธอไม่ใช่ผู้หญิงคนเดียวในโลกนี้ซะหน่อย เธออย่าหลงตัวเองมากขนาดนั้นจะดีกว่านะ”
“อยากพูดอะไรก็พูดเลย ยังไงฉันไม่ต้องการที่จะเลิกกับ นาย ยศพล นายอย่าเป็นแบบนี้เลยจะได้มั้ย พวกเราอย่า ทะเลาะกันเลย พวกเรากลับมาดีกันเหมือนเดิมได้มั้ย
จารวีก้าวออกมาแล้วยื่นมือของตนมา เธอคว้าเอามือ ใหญ่ๆ หนาๆ ของยศพลและจับเอาไว้แน่น
เธอเหมือนกับกระต่ายน้อยที่หลงทางที่จ้องมองเขาอย่าง น่าสงสาร รอคําตอบจากการตัดสินใจของเขาด้วยแววตาที่ วิงวอนขอความสงสาร
ยศพลจับมืออ่อนโยนของเธอเป็นเวลานาน คิ้วหนาของ เขาขมวดแน่น แล้วใช้แรงสะบัดมือของเธอออก
“อย่ามารบกวนฉันได้มั้ย น่ารำคาญจริงเว้ย”
ยศพลเดินจากไปโดยไม่หันกลับมาอีก
“ยศพล อย่าไปนะ….”จารวีร้องไห้พลางตะโกนออกไป
ยศพลไม่หันกลับมาเลย เขาก้าวเท้ายาว ๆ เดินจากไป เขา พูดออกมาแบบนั้นเหมือนกับว่าไม่ได้รักเธออีกต่อไปแล้ว
“ยศพล นายมันคนเลว นายจะต้องเสียใจ…
จารวีตะโกนออกมาจนสดเสียง ตะโกนเสียงแหบแห้งยศ พลก็ไม่หันกลับมา เขาไปแล้ว เขาเข้าไปในรถแล้วลอยหาย เข้ากลีบเมฆไปแล้ว
จารวีรู้สึกเหมือนกับว่าฟ้าถล่มลงมา เธอไม่มีแรงจะรับมัน ไว้ได้ เธอสั่นจนจะเป็นลมร่วงลงมา
มีสองมือหนา ๆ ที่มั่นคงพยุงตัวเธอไว้
“วี ทำไมวีต้องทนทุกข์กับเรื่องนี้ด้วย”
ร่างสูงของมนต์ตรีปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ เขาพยุงเธอแล้ว พาเธอเข้าไปในรถ
เขามองเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของจารวี ในใจของ เขาก็เจ็บปวดมาก
“พี่มนต์ วีรักเขา วีรักเขามาก วีไม่มีวิธีที่จะทำให้วีไม่รักเขา พี่มนต์บอกวีที ว่า ควรจะทำยังไง
“ผู้ชายคนนั้นมีอะไรดีเหรอ…
“ไม่รู้ ถึงเขาจะไม่มีข้อดีเลยสักข้อ แต่ก็รักเขา วีแยก จากเขาไม่ได้จริง ๆ พี่มนต์ พี่บอกวีว่าเขามีบางอย่างที่ปิดบัง ซ่อนเร้นเอาไว้ ดังนั้นเขาเลยทิ้งไป วีรู้…วีรู้ว่าเขาทิ้งวีไม่ ลงหรอก…”ดูเหมือนว่าจารวีต้องการจะโน้มน้าวใจ เธอเรียก ร้องหาเหตุผลตรงหน้าของมนต์ตรี
มนต์ตรีมองเธออย่างเจ็บปวด
“วี เมื่อไหร่วีจะโตสักที ตอนที่วีรู้จักเขาก็ควรรู้ได้แล้ว ว่า เขานะเป็นคนเนื้อหอม มีแต่หญิงสาวมารุมล้อม เขาไม่มีทางจะรักผู้หญิงคนไหนได้จริงๆหรอก ทำไมโง่ขนาดนี้อ่ะ”
เขาไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ยศพลทั้งรักและทำให้หล่อนเจ็บ เจ็บจนถึงกระดูก แต่ทำไมหล่อนถึงยังมีใจผูกพันกับเขาอีก
จารยิ้มอย่างเจ็บปวด “ไม่ใช่อย่างนั้นนะ เขาไม่ได้เป็น อย่างที่พี่พูดนะ”
“งั้นวีบอกพี่ เขามีเหตุผลอะไรที่ต้องทิ้งวีไป
“มันก็คงเพราะว่าวีน่าเกลียดแล้วล่ะมั้ง!!” จารวีร้องออกมา อย่างเจ็บปวดทรมาน
“วีต้องสวยกว่านี้ พี่มนต์ พี่บอกวีทีว่าทำยังไงผมถึงยาวขึ้น ได้ ขอแค่ผมของวียาวขึ้น เขาก็จะต้องการ!
ในดวงตาของมนต์ตรีมีความสูญเสียอยู่ลึกๆ ซึ่งมองออก ได้อย่างชัดเจน
*ให้ ส่งกลับบ้านเถอะ!”
มนต์ตรีเงียบไป ทันใดนั้นจารวีก็ร้องไห้ออกมาอย่างไร้ เสียงและทุกข์ทรมาน
“วีทรมานเหลือเกิน พี่มนต์ วีรู้ว่าวีในตอนนี้ จะต้องน่า เวทนามากแน่ๆ แต่ไม่มีวิธีแล้วจริงๆ วีรักเขา…
ในตอนนั้น จากมุมที่จารวีมองไม่เห็น มีแววตาสีดำราวกับหินออบซิเดียนคู่หนึ่งกำลังจับจ้องเธออยู่
คนคนนั้นมองร่างสูงของมนต์ตรีที่ค่อยๆ ลากจารวีขึ้นรถ ทั้งสองมือของเขาคนนั้นกำหมัดแน่น จนทำให้เกิดเสียง กระดูกข้อต่อดังลั่นออกมา
มนต์ตรีขับรถพาจารวีเข้าไปในตัวเมืองอย่างช้า ๆ
สุดท้ายรถของเขาก็หยุดอยู่ที่หน้าร้านอาหารหรูหราแห่ง หนึ่ง
“มา พวกเรากินข้าวกันเถอะ!”
มนต์ตรีพูดเบา ๆ กับเธออย่างอ่อนโยน แต่จารวีส่ายหน้า อย่างไร้เรี่ยวแรง
“ไม่ ไม่เอา ไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น…..
“วี ทำไมวีถึงดื้อแบบนี้ วีก็รู้อยู่ว่าเขาเป็นคนแบบนั้น แล้ว ทำไมยังไปหลงเขาหัวปักหัวป๋าแบบนั้น” น้ำเสียงของมนต์ ตรี โศกเศร้าและเจ็บปวดเล็กน้อย
“พี่มนต์ จะให้ทํายังไง วีรักเขา… ” ทันใดนั้นจารวีก็เงยหน้า ขึ้นมามองมนต์ตรี เธอยื่นมือออกมาดึงชายเสื้อของเขา “พี่ มนต์ พี่คิดว่าเขาลำบากใจอะไรรึเปล่า”
สีหน้าและแววตาของมนต์ตรีในตอนนี้มีแต่ความเย็นชา
“วี วีอย่าทําลายตัวเองแบบนี้สิ พอวีเป็นแบบนี้แล้ว มัน ทําให้พี่เจ็บกระดองใจมากเลยนะ
“วีของโทษ เมนต์ แต่ขาดเขาไม่ได้จริงๆ…
จาร ผลักประตูรถออกไป แล้วเดินลงจากรถ
มนต์ตรีมองเธอที่เดินจากไปตามลำพังด้วยความ เศร้าโศก หล่อนไม่รักเขา ในสายตาของหล่อนไม่เคยมีเขา อยู่เลย
ถึงเขาจะให้ทุกสิ่งทุกอย่างแก่เธอ แต่เธอก็คงไม่หันมา มองและมีใจให้เขา
เขาไม่ยอมหรอก ยศพลรักจารวีไม่เท่าเขา แล้วทำไมเขา ถึงไม่ได้รับความรักจากเธอหล่ะ
“วี…” มนต์ตรีขับรถช้าๆ ตามหลังจารวีไป
พอมองดูใบหน้าที่เจ็บปวดของเธอ หัวใจของเขาก็รู้สึก
โลกของเธอไม่มีแสงสว่าง โลกของเขาก็มืดหม่น
จารวีไม่มีความสุข เขาก็ยิ่งทุกข์มากกว่า
จารวีหันมามองมนต์ตรีทีหนึ่ง “พี่มนต์ ให้วีอยู่เงียบ ๆ คน เดียวสักพักได้มั้ยคะ”
เธอกำลังรำคาญเพราะเขาพูดมากไปใช่มั้ย
มนต์ตรีรู้สึกไม่มีความสุขเล็กน้อย “วี พี่ห่วงวีมากนะ วีอยู่ ข้างนอกตัวคนเดียว ถ้าเกิดล้มป่วยขึ้นมาจะทำยังไง”
จาร กอดอกอย่างดื้อดึงพลางมองมนต์ตรี
“อยากอยู่คนเดียว ขอโทษนะ พี่มนต์ ให้วีคิดทบทวนให้ถี่ ถ้วยคนเดียวสักพักเถอะค่ะ…”
มนต์ตรีพยักหน้าอย่างหมดหวังและสูญเสีย เขาลังเลอยู่ พักใหญ่จึงพูดออกมาว่า “งั้นพี่ไปก่อนนะ ถ้าวีมีเรื่องอะไรก็ โทรหาพี่นะ”
“อื้ม!” จารวีผงกหัวอย่างจริงจัง
มนต์ตรีสตาร์ทรถ แล้วขับออกไปช้าๆ จารมองรถของเขา ที่ขับออกไปไกลแล้ว
ยศพล นายมันคนเลว นายต้องจงใจแกล้งฉันเล่นแน่ ๆ จารวีคิดสักพัก แล้วโบกรถแท๊กซี่คันหนึ่งให้จอด
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง จารวียืนอยู่ด้านหน้าคฤหาสน์ของ ตระกูลโพธิสูง
ที่นี่ เคยเป็นรังรักของยศพลกับเธอ ทุกซอกมุมเต็มไปด้วย ความทรงจําของเขาและเธอ
จารวีเตรียมที่จะเดินเข้าไป บอดี้การ์ดีที่หน้าประตูก็ขวาง เธอเอาไว้
“ขอโทษด้วยครับ คุณจารวี ตอนนี้คุณเข้าไปไม่ได้ครับ”
จารวิ่งงไปยกใหญ่ “ทำไมคะ
พวกเขาก็แค่เลิกกัน ไม่ใช่ศัตรูกันสักหน่อย ทำไมแค่สิทธิ์ ที่จะเดินเข้าบ้านตระกูลโพธิสูงก็ไม่มี
บอดี้การ์ดยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “เรื่องนี้คนใต้บังคับบัญชา อย่างพวกเราก็ไม่ทราบครับ นี่เป็นคำสั่งของคุณชายครับ”
“อะไรกัน”
จารวียืนนิ่งแบบงง ๆ เธอตะโกนเสียงดังใส่ประตูใหญ่
“ยศพล นายมันคนเลว นายออกมาหาฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ ออกมาหาฉัน…
จารวีตะโกนอยู่พักใหญ่ แต่ก็ไม่มีอะไรตอบกลับมา
“คุณจารวีครับ คุณชายไม่อยู่บ้าน คุณตะโกนไปก็เปล่า ประโยชน์ครับ” บอดี้การ์ดพูดเตือนเธอด้วยความหวังดี
“อ๊ะ!”
จารวีรู้สึกผิดหวังมาก แต่เธอก็ไม่ยอมแพ้หรอก เธอไม่เชื่อเธอไม่เชื่อว่ายศพลจะทิ้งเธอได้จริงๆ
เธอนั่งอยู่หน้าประตูของบ้านโพธิสูง เธอจะรออยู่แบบนี้ เธอไม่เชื่อหรอกว่ายศพลจะไม่มาหาเธอ
“คุณจารวีครับ ฟ้าจะมืดแล้ว คุณรีบกลับไปเถอะครับ!”
“ฉันไม่ไป ฉันจะรอเขาอยู่ตรงนี้” จารวีตอบกลับไปอย่าง ดื้อดึง
เธออยากจะพบเขา อยากจะถามเขาให้ชัดเจน ว่าแท้จริง แล้วที่เขาทำมันหมายความว่ายังไง
เช้าวันนี้ก็เห็นชัดอยู่ว่าเขาช่วยเธอ ถ้าเขาไม่รัก เขาจะทำ แบบนี้กับเธอทำไม
ผืนฟ้าค่อย ๆ มืดลง ไฟรอบ ๆ คฤหาสน์ก็สว่างขึ้นมา
ทันใดนั้นจารวีก็สังเกตเห็นว่ามีรถโรลล์สรอยซ์สีดำอยู่ใน โรงรถ
“ยศพล นายมันคนเลว นายออกมาหาฉันเดี๋ยวนี้นะ นาย อย่าคิดว่าฉันไม่เห็นนายนะ ฉันเห็นนายแล้ว ออกมาหาฉันสิ มาพูดกับฉันให้ชัดเจน…ยศพล ถ้านายไม่ออกมา ฉันก็จะยืน ตะโกนอยู่ตรงนี้ ตะโกนจนกว่านายจะออกมาหาฉัน….ยศพล ยศพล นายมันคนเลว…
จารวีตะโกนออกมาจนเสียงแหบแห้ง บอดี้การ์ดที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูก็ส่ายหัวไปมา พวกเขาเกิดมาไม่เคยเห็นผู้ หญิงที่หลงยศพลจนโงหัวไม่ขึ้นแบบนี้มาก่อน
แต่ว่า วิธีการของจารวีได้ผลจริง ๆ เธอตะโกนแบบนี้อยู่ สองสามที ยศพลก็เดินออกมาจริง ๆ
“ยศพล…”
เงามืดของยศผลค่อย ๆ เดินมา ใบหน้าอันหล่อเหลาเต็ม ไปด้วยความกังวล ร่างกายท่อนบนเขาสวมชุดสูทสบาย ๆ กระดุมเสื้อเชิร์ตยังคงเปิดอยู่ สภาพดูแยกไม่ออกว่าหลับ หรือตื่นอยู่
“นายมันคนเลว ฉันตะโกนเรียกนายอยู่อย่างนี้มาตั้งนาน แล้ว นึกไม่ถึงเลยว่านายจะมีหน้ามาหลับอีกน่ะ…”
“ทำไมเธอวุ่นวายแบบนี้ห้ะ จารวี สติปัญญาของเธอโดน หมากินไปแล้วรึไง”
ยศพลพูดออกมาอย่างอดทนไม่ได้ “หน้าของเธอเนี่ย หนาจริง ๆ เลยนะ ฉันไม่อยากจะเห็นหน้าเธอแล้ว เธอมาทำ อะไรที่นี่ห้ะ!”
“ยศพล นายมันคนเลว นายมาบอกฉันให้ชัดเจนก่อนสิ ว่าทำไมถึงทำแบบนี้กับฉัน” จารวีพูดจบ น้ำตาก็ค่อย ๆ ไหล ลงมาจากหางตาทั้งสองข้างของเธอ
“ฉันทำอะไรให้เธอเหรอ” ยศพลเลิกคิ้วสูง “ขอทีเถอะเราก็โตเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว แค่เรื่องเลิกกันแค่นี้ก็ไม่เข้าใจอีก เหรอ เธออย่าทำตัวเหมือนผู้หญิงน่ารำคาญสิ”
“ไอ้ชั่ว นายมันไอ้สารเลว ฉันอยากจะได้ยินจากปากของ นายเอง ว่านายไม่รักฉันแล้ว!”
เธอร้องไห้และตะโกนออกมา เธอไม่เชื่อ ให้ตายยังไงก็ ไม่เชื่อว่ายศพลจะไม่รักเธอแล้วจริง ๆ
ยศพลจ้องมองด้วยดวงตาสีดำที่น่ากลัว ให้พูดว่าไม่รัก เธอเหรอ เขาพูดออกมาไม่ได้
“นายพูดสิ ยศพล นายมันสันดานชั่ว ถ้านายจะเลิกกับฉัน ก็พูดออกมาสิว่าไม่ได้รักฉัน ฉันแค่อยากฟังประโยคนั้น ฉัน ก็จะออกจากชีวิตนายตลอดไป ฉันจะไม่กลับมาหานายอีก” จารวีร้องไห้ออกมาอย่างทุกข์ทรมาน
ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา
ยศพลลังเลอยู่พักหนึ่ง แต่เขาก็ไม่ยอมพูดคำห้าคำนั้น ออกมา
“ฟังนะ จารวี เธอยังจำที่ฉันเคยพูดไว้ได้รึเปล่า”
จารวีหยุดเขาร้องไห้แล้วจ้องมองเขานิ่งๆ ในสมองของ เธอกําลังครุ่นนิดอย่างหนัก “พูดอะไร”
“ฉันบอกว่า วันนึงที่ฉันเล่นเธอจนเบื่อแล้ว เธอก็จะต้องออกจากชีวิตฉันไป…ตอนนี้ ก็เป็นตามนั้นแล้ว เธอเข้าใจ มั้ย…” คำพูดของยศพลเหน็บแนมอย่างเหี้ยมโหด
เหมือนกับมีมีดแหลม ๆ แทงเข้าไปที่หัวใจของจารวี
ฉันเล่นกับเธอจนเบื่อแล้ว!!!!
ใช่ ตลอดมา…เขาปฏิบัติต่อเธอเหมือนเธอเป็นสัตว์เลี้ยง และท้ายที่สุดก็ถึงเวลาที่เขาเบื่อ
ความหวังในใจของจารวีล้วนแตกสลายและกลายเป็นชิ้น เล็กชิ้นน้อย…
“เกลียดจริง ๆ ทำไมเตงยังไม่ขึ้นมาอีกอ่ะ เค้ารอเตงจนรอ ไม่ไหวแล้วนะ…”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ