“ไม่ต้องสิบแล้ว ให้ฉันมาบอกเธอดีกว่า” เสียงยศพลเย็นเรียบ ดังขึ้นมาจากหน้าประตู เธอเดินเข้า
มาด้วยก้าวยาวๆ แล้วจับมือจารไว้ พลางเดินเธอออกมา
“ยศพล นี่มันยังไงกัน?นายยังมีเรื่องอะไรที่ปิดบังฉัน “จาร น้ำตาหล่นอย่างห้ามไม่อยู่ ในใจเธอเหมือนจะแอบ อยู่? คาดเดาอะไรบางอย่างได้
จริงๆหลายวันที่ผ่านมานี้ เธอมองจากแววตายศพลและ พฤติกรรมน้าอาม เธอก็มองอะไรออกแล้ว เพียงแต่ว่าเธอยัง อยู่ในความเพ้อฝันกับลูกรักเธอ เลยมองข้ามของพวกนี้ไป
ศพลเงียบไป ใบหน้าเย็นเฉียบ เดาอารมณ์เขาไม่ออก
จารวีเอามือกุมหน้าไว้ แล้วสายหัว ไม่ ไม่ ไม่ นายเคย
บอกฉันว่าลูกไม่เป็นอะไร
ลูกกระเดือดยศพลขยับเขากลืนน้ำลายลงไปอย่าง
สําบาก หลายวันที่ผ่านมานี้ เขาเหมือนกำลังเดินอยู่ในนรก
เหมือนเป็นศพเดินที่ไร้วิญญาณ…
ถ้าไม่มีจารวี เขาคงไม่ไหวไปนานแล้ว
ชายคนหนึ่งที่เสียงคนที่รักไปต่อๆกันอย่างไร้หนทางช่วย
เหลือ
“จาร เธอช่วยเข้มแข็งหน่อยนะ! ยศพลต ลอกออกมา
จารวิ ด าตาอย่างรีบร้อน แล้วมองยศพล ไว้ตกใจแฝง
ความสงสัย
“ตอนนี้ฉันใจเย็นมาก และมีสติดี ฉันขอร้องนายแล้ว บอก ความจริงมาเถอะ ได้ไหม?ตอนนี้ฉันไม่ใช่เด็กแล้ว ฉันไม่ ต้องการให้คนใช้คําโกหกมาปลอบใจฉัน ฉันรู้ฉันอาจจะอยู่ ได้นานแล้ว แต่ก่อนที่จะตาย ฉันขอสิทธิในการรู้ความจริง”
ยศพลหลับตาลงอย่างลำบาก แล้วหายใจเข้าลึกๆ จาก นั้นพูดออกมาอย่างเจ็บปวดด้วยเสียงต่ำ “เขาตายแล้ว!”
เขาตายแล้ว!!!
เหมือนเป็นฟ้าผ่าที่ผ่าลงท้องฟ้าเอาทั้งโลกจารวีระเบิดไป
ความคาดหวังของเธอ การเพ้อคิดของเธอ การเชื่อมั่น ของเธอได้หายไปในทั้งหมดในเสี้ยวเดียว
เธอมองยศพลไว้อย่างเหม่อๆ สีหน้านั้นเดี๋ยวดูเจ็บปวด เดี๋ยวก็ดูแน่นจนเหมือนจะชือก เธอส่ายหัวอย่างสุดกําลัง แล้วน้าตาไหลริน
“ไม่ เป็นไปไม่ได้ นายโกหก ทั้งๆที่นายเคยบอกฉันว่าเขา ไม่เป็นอะไร นายยังบอกรอให้แผลฉันดีแล้ว จะให้ฉันมาดูเขา นาย หลอกฉัน ฉันเห็นป้ายเขาแล้ว อยู่ในตู้อบห้องนั้น
ยศพลเดินเข้าไปก้าวหนึ่ง แล้วดึงเธอเข้ามากอด
ใช่ เขาคลอดก่อนกำหนดเลยไม่แข็งแรง เขาพึ่งเสียชีวิตไปไม่นาน สอวันก่อนนี้เอง ฉันคิดว่าเขาจะผ่านมาได้ แต่เรา อ่อนแอเกิน..”เสียงยศพลแทบเหมือนการะทาสทราย พูด ออกมาฟังแลดูเจ็บปวดนัก แต่ละคำฟังดูคัด
จาร เงยหน้าข้นอย่างทันที สองวันก่อน? แล้วตอนนี้เขาอยู่ ไหน?”
“ให้ฉันดูเขาทีนั่งได้ไหม? ในฐานะที่เป็นแม่ลูกกันมาก่อน ให้เราเจอกัน ให้ฉันรู้ลูกชายฉันหน้าตาเป็นยังไง ขอร้องนาย แล้ว ยศพล เขาอยู่ไหน ลูกชายฉันอยู่ที่ไหน?”
จาร เหมือนเป็นบ้า ตะโกนอย่างเจ็บปวด
สพลกอดเธอไว้แน่นๆ “ไม่ได้ ลืมเขาไปเถอะ!
“ยศพลให้ฉันไปเจอเขา ไม่อย่างนั้นฉันไม่ออกจากที่นี่ แน่นอน จารวีดูแน่วแน่มาก
ยศพลเงียบไปสักพัก”ไม่ได้ เขาถูกนำไปเผาแล้ว
“ยศพล นายสามารถเลวกว่านี้ได้อีกไหม?…นายมันเลว แม้แต่รูปนายก็ไม่ให้ฉันใบหนึ่งเหรอ?นายไม่รู้จักเก็บไว้รูป หนึ่งหรือนายรู้ว่าฉันรอเขามานานแค่ไหน ยศพล นายมันเลว นายมันโรคจิต นายมันโรคจิต…
จารวีเหมือนบ้าไปสักนั้น ใช้แรงทุบหน้าอกยศพลอย่าง
แรง
ยศพลนิ่งไว้ปล่อยให้เธอตี ให้เธอระบาย ไม่ขยับใดๆ…
สถานการณ์แบบนี้ทำให้คนที่เดินผ่านไปมาต่างซับซึ้งกันไม่ได้ บางคนย้งกับร้องไห้ออกมาเลยทีเดียว
จารวีระบายออกมาแล้วร้องไห้แล้วล้มตัวลง ยศพลกับตัว
อบเอวเธอแล้วอุ้มขึ้นมา จากนั้นรีบเดินออกไปข้างนอก
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาก็จะเป็นภูเขาให้เธอพึ่งพิง เขา ไม่สามารถล่มลงได้
ณ บ้านยศพล จารวีนอนอยู่ที่เตียงอย่างอ่อนแอ สายตา เธอจ้องเพดานไว้ไม่หยุด
ไม่มีลูกชายแล้ว ความหวังเธอทั้งหมดถูก๋งไปแล้ว เธอยัง
จะอยู่ไปเพื่ออะไร?
เธอไม่กลัวเจ็บ ไม่สนใจความทุกข์ เธอทนไปอย่างน่า
สงสารเพื่อลูก
แต่สุดท้ายฟ้ากลับเอาทุกอย่างเธอไปแบบไร้ความเห็นใจ
เธอจารวีเหมือนเป็นตัวเฮงซวย เพียงแค่ใครมาเข้าใกล้ เธอก็จะเจอแต่สิ่งเลวร้าย
นี่เป็นกกรมที่เธอได้รับ เธอเอาแต่รังเกลียดยศพลเป็น โรคจิตเลว แต่ว่านี่ก็อาจจะเป็นกรรมของคนเลวอย่างยศ พล ทําเรื่องชั่วมากไปในชาติที่แล้ว ชาตินี้เลยต้องมานําบาก ชดใช้คืน
“ได้เวลาทานข้าวแล้วนะคะ คุณจารวี!”
น้าอามถืออาหารเข้ามา เพราะจารยังอยู่ในเดือนคลอดลูก การมีอารมณ์คร่งเครียดแบบนี้ไม่ใช่เรื่องดีอะไร
“ม้วนตัวไปใต้ผ้าห่มแล้วเอามา คลุมหัวตัวเอง
จารวี เป็นเหล็ก ข้าวเป็นโลหะ ไม่ทานข้าววันหนึ่งหว จนตัวอ่อนนะคะ คุณไม่ทานข้าวมาสองวันแล้ว ยังไงก็ทน หน่อยเถอะค่ะ!”
น้าอามน้ำเสียงขอร้อง แต่จารวียังคงรู้สึกเศร้าไม่เปลี่ยน
ยศพลประตู มองภาพนี้อย่างใจเย็น
คุณชายคะ คุณจารวีไม่ยอมทานข้าวเลย จะทํายังไง
น้าอาม ที่กำลังจะเย็นแล้ว แล้วมองยศพลไว้ อย่างสาบากใจ
ยศพล บอาหารมาแล้วเดินเข้าไป
เขายื่นมือไปดึงผ้าที่คลุมหัวจารวีไว้ จากนั้นประคองเธอ
ขึ้นมา
“อยากไปดูเขาไหม?”
อะไรนะ?”จารมองเขาไว้โดยไม่น่าเชื่อ
“รอให้เธอครบเดือนแล้วฉันจะพาเธอไปดู แต่ว่าเธอ ต้องตั้งใจกินข้าว ถ้าเธอยังเป็นแบบนี้ไปอีก ฉันไม่พาเธอไป นะ…”ยศพลพูดอย่างตั้งใจ
“ฉันกิน…
“ขึ้นมาอย่างเร่งรีบ
ในใจเธอมีหวังอันสุดท้ายขึ้นมา เธอเลยตั้งใจกินให้เยอะ
แววตายศพลนั้นเป็นเหมือนเป็นน้ำแข็งจนน่าตกใจ
ถึงแม้เวลาจะผ่านไปยากล่าลากแต่ก็ยังผ่านไปแล้ว
หนึ่งเดือนเต็มๆ จารวีกลับอดทนมาได้เข้มแข็ง ในระหว่าง ที่เธอลําบากและเจ็บปวดนั้นยศพลคอยอยู่เคียงข้างเธออยู่ ตลอด ถึงแม้เขาจะไม้แข็งแบบนั้น แต่ก็ใช้ได้ผลเลยทีเดียว
ร่างกายจารวีเริ่มฟืนฟูสู่เดิม เหมือนว่าหลังคลอดลูกแล้ว โรคนั้นก็ไม่เคยกำเริบอีกเลย
แต่ว่าจารวีก็ไม่ได้สนใจพวกนี้อยู่แล้ว
เธอเพียงคิดถึงแต่ลูก เพียงอยากเจอลูกเพื่อให้เธอมีความ คิดอยู่ในใจได้
ผมของจารวีล่วงจนไม่เหลือมากแล้ว มันเหลือเป็นจุดๆยศ พลเหมือนเล่นมายากล เอาหวีผมออกจากลิ้นชัก
“ใส่ดูครับ บางทีเธออาจจะชอบ
จารวีรังเกลียด ไม่เอา อาจจะเป็นผมของคนตาย
ยศพลยิ้มเบาๆ แล้วเม้มปากพูดขึ้น “เขายังไม่ตาย “จริงเหรอ?นายคงไม่หลอกฉันอีกแล้วนะ?”จารยังไม่ กล้าใส่อีกหา เออ นี่เป็นผมของเธอเอง เมื่อก่อนล่วงที่เตียง ฉันเก็บสะสมไว้ แล้วท่าเป็นวิกผม…
จาร ลืมตาโต มองเขาอย่างไม่น่าเชื่อ นานมากกว่าเธอจะ ยื่นมือไปสัมผัสเส้นผมที่อ่อนนุ่มนั้น
ใช่ นี่เป็นผมของเธอ จารวี ตาคลอทันที
ผู้ชายคนนี้ช่างทําเอาคนซับซ้งนัก
เขาสวมให้เธอตรงหน้ากระจก มองเธอในกระจกนั้น เธอ
ยังคงสวยมีเสน่ห์ดึงเคย ในใจเขานั้นเหมือนมีอะไรบางอย่าง กระแทกไว้ มันรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมา “ยศพล มีซ้ายฉันไม่ขยับแล้วตอนนี้มือขวาก็เริ่มเป็นแล้ว
เหมือนกัน ฉันคิดว่าถ้าวันหนึ่งร่างกายฉันอัมพากไปทั้งตัว พอ
ตอนนั้นนายต้องรังเกลียดฉันแน่ๆเลย”
ศพลก้มตัวแล้วจูบหน้าผากเธอ
“รังเกลียดแล้วไง ทั้งชีวิตนี้ ฉันถูกกำหนดเข้าในชีวิตเธอ แล้ว วิญญาณฉันถูกเธอดึงดุดไปแล้ว ไม่สามารถรักใครได้ อีก”
จารวีรู้สึกมีความสุขเกิดขึ้นมาใหม่อีกครั้งความเจ็บที่ได้ จากลูกค่อยๆหายไป
“อืม ไม่ต้องเสียใจแล้ว อายุเราอย่างน้อย อนาคตยังมี โอกาสมีลูกได้”
“มีโอกาสเหรอ?”
“มีแน่นอนสี ฉันได้ทาโร่ ดต่อทางอเมริกาแล้ว ยารักษา เธอจะถูกส่งมาให้ในเร็วๆนี้”
ยศพลก้มลงจูบเธอแววตานั้นเต็มไปด้วยความไม่อยาก
“อืม ยศพล พาฉันไปดูลูกเถอะนะ! ”
ถึงแม้ยศพลอยากหลบเหลี่ยงเรื่องนี้มากแค่ไหน จารยัง
คงมีใจที่นึกถึงเรื่องที่อยากเจอลูก
และแล้วเที่ยงที่สดใสวันนี้ ยศพลเลยจารวีไปที่สุสาน
จาร มีความรู้สึกเสียใจอย่างนิ่งๆล้อมรอบไว้ เมื่อเทียบ กับตอนที่ออกจากโรงพยาบาลแรกๆแล้วเธอจิตอารมณ์ที่ดี กว่าเยอะ
ในมุมที่ไม่ค่อยเป็นที่จับมองนั้น มีป้ายสุสานเล็กๆ ไม่มี ป้ายชื่อสุสาน ไม่มีรูปติด อีกทั้งไม่มีแม้แต่ช่อดอกไม้เดียว
จารวียืนที่นั่นไว้นิ่งๆ นึกถึงชีวิตเล็กๆนั้น ที่ถูกเผาไปในไฟ ในใจเธอเลยมีความเจ็บขึ้นมา
เธอพุ่งไปที่พื้น แล้วเอาใบหน้าแนบกับพื้น เพื่อไปสัมผัส กลิ่นของเด็ก…
แต่เสียใด เธอกลับสัมผัสไม่ได้อะไรเลย
ลูกรัก วาสนาเราในชาตินี้สั้นเกินไป ให้เราได้เจอกันใน ชาติหน้าเถอะ!บางทีเราจะได้เจอกันในเร็วๆนี้แล้ว
จารนั่งลงไปไม่นาน ยศพล เบต่งเธอขึ้นมา
“อย่านั่งลงนะ ที่พื้นมันเป็น เรากลับกันเถอะ!”
“เราทําป้ายชื่อให้ลูกเถอะนะ!”
“ค่อยว่ากันเถอะนะ!”
ยศพลครึ่งลากครึ่งดึงจารวีไปจากหน้าสุสาน
“จารวีในใจเธอนั้นลูกสำคัญกว่าผมหรือไง?”
จาร มองเขาด้วยความหงุดหงิด ยังมีอะไรน่าเปรียบ เทียบอีก เขาไม่อยู่แล้วนะ…
ยศพลเม้มปากอยากพูดอะไร แต่สุดท้ายนั้นกลับไม่ได้
พูดอะไรออกมาเลย
เรื่องบางอย่างมันควรเน่าไปที่ใจจะดีกว่า
รถถูกแล่นเข้ามาหน้าบ้านยศพล ตรงหน้าประตูมีรถธร กิจจอดไว้คืนหนึ่ง มีคนงานอยู่บ้าง เหมือนกำลังย้ายของบาง อย่างออกมาจากในบ้าน จากนั้นก็โยนขึ้นรถ
ริเริ่มจารวียังมองไม่ชัดเจนเท่าไหร่ เมื่อเธอมองเห็น ชัดเจนแล้ว เธอรีบวิ่งเข้าไปค้นประตูรถออก
“นี่ ใครให้พวกเธอเอาของพวกนี้ออกไป นี่เป็นของที่
นั่นเป็นของเล่นเป็นกอง มีกริ่ง มีเบลของทารก มีรถของ
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ