เขาสยามดี เธอต้องการพักผ่อน…”
สีหน้ายศพลเย็นลงอีกครั้ง สายตาที่มืดมนเขานั้นเต็มไป
ด้วยความเคร่งเครียดที่นออกไปไม่ได้
“ยศพลนายอุ้มลูกมาให้ฉันดูทีหนึ่งได้ไหม?”
ยศพลลุกขึ้นมา “ไม่ได้ ลูกคลอดก่อนกําหนด ตอนนี้อยู่
ที่ตอบ ไม่สามารถอุ้มออกมาได้ …
จารวีดิ้นรนอยากนั่งขึ้น
“งั้นฉันไปดูลูกนะ ได้ไหม?”
เธอคิดถึงเขามาก ท้องเขามาเจ็ดเดือน เธอเพ้อคิดหน้า เขาที่น่ารักแทบทุกนาที
ไม่ง่ายกว่าจะคลอดออกมาได้ เธอเลยอยากเจอเขาแทบ เป็นบ้า เขาหน้าตาเป็นยังไง เหมือนเธอมากกว่าหรือเหมือน บศพลมากกว่า?
“ไม่ได้ หมอบอกแล้วอีกเจ็ดวันเธอถึงลองเตียงได้ ตอนนี้พึ่ง ได้เย็บแผลเสร็จ”
น้าเสียงยศพลเย็นกริบ ขาดความเพ้อคิดจารวีไป
จารวีนอนลงมาอีกครั้ง แล้วมองยศพลไว้อย่างเศร้า
ยศพลนายทําอะไรกับมนต์ตรีไปแล้ว?”
ยศพลมีความหงุดหงิด ผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่สลบจนถึงตอนน เขาเฝ้ารอเธออยู่ข้างๆ ไม่ห่าง ไม่คิดว่าสิ่งแรกเมื่อฟื้นขึ้นมาคือ เป็นห่วงมนต์ตรีและลูกแต่ไม่ใช่เขา
จะไม่ให้เขาเครียดได้ยังไง
“ในใจเธอมีแต่สิ่งพวกนี้เหรอ?”
จารเห็นหน้ายศพลที่แย่ขึ้นมา รู้ว่าเขาโกรธแล้ว เลย ปลอบเขาขึ้นมา
“ขอโทษค่ะยศพล ฉันรู้ว่านายรักฉันมาก และเป็นเพราะ นายเข้าใจผิดต่อมนต์ตรีทั้งนั้น”
“จาร…”
ร่างมนต์ตรีปรากฏขึ้นตรงหน้าประตู เขายังคงสวมชุด
สูตรเขานั้นไว้ เพียงแต่ใบหน้าอุ่นขึ้นมาบ้าง ยังมีรอยแผล
เหมือนเดิม ดูแลดีกว่าวันนั้นที่อยู่ในโรงงานเยอะ
ยศพลจ้องเขาไว้ แล้วพูดขึ้นมาอย่างไม่เกรงใจ นายมา ทําอะไร?”
มนต์ตรีวางช่อดอกไม้ในมือไปที่หัวเตียง
“ฉันมาเยี่ยมจาร ….
ยศพลอยากมือแข็งอีก แต่ก็ถูกจารวีห้ามไว้
ยศพลนายใจกว้างหน่อยได้ไหม?”
ยศพลมองมนต์ตรีด้วยตาเย็น แล้วหันเดินออกไป ปล่อย ให้เขายืนที่นั่น เขาช่างทนไม่อยู่แน่นอน เขาอยากซกเมนต์โต แน่นอน
“จารวี เธอตีนสักทีแล้ว มากเลย วันนั้นเห็นเธอเพื่อฉันแล้ว โดนเขาลกไปทีหนึ่ง ฉันเกือบ…
“พี่มนต์ ฉันไม่เป็นไรแล้ว พี่ก็อย่าโกรธยศพลนะ เขาแค่ อารมณ์ร้อน ระหว่างพวกคุณเป็นแค่ความเข้าใจผิดเอง…
มนต์ตรีเม้มปากยิ้ม สายตาแอบมืดบ้าง เป็นแค่การเข้าใจ ผิด คงไม่เพียงแค่นี้หรอกนะ!
ยศพลไม่ได้เดินไปไกล เขายืนหน้าประตูไว้ตลอด และ
ฟังการสนทนาพวกเธอด้วย
เพียงแค่พูดไปไม่กี่คํา มนต์ตรีก็บอกลาแล้ว
ร่างมนต์ตรีออกมาหน้าประตู ยศพลจ้องเขาไว้ด้วยตา เย็น เหมือนเป็นการเตือน และเหมือนเป็นการเยาะท้าทาย
มนต์ตรีจัดเสื้อแล้วยิ้มให้เขา พลางพูดที่ข้างหูเขาบางๆ “ต้องมีสักวันทุกอย่างที่นายทุ่มในตัวฉัน ฉันจะคืนให้นายเป็น เท่า และเร็วๆนี้…”
มนต์ตรียิ้มเบาๆ แล้วหันเดินไป
ยศพลจะวิ่งตามไปตากลับถูกนิรันห้ามไว้
“คุณชายไมใจร้อนแล้วนะครับ”
ศพลหายใจแรง นานกลัวเขาจะนั่งลง
น้อามต้มซุปไก่แล้วเอามาที่โรงพยาบาล เห็นจารนั่ง
เหม่อลอยอยู่ เธอเลยรีบประคองเขาให้นอนลง “คุณจารวีตะ ระหว่างทั้งเดินนี้นั่งไม่ดีนะคะ จะไม่ดีต่อเอว
คุณดูตัวเองยังสาวถ้าเกิดเอวบาดเจ็บขึ้นมาจะแย่เลย!!
น้าอาม ป่าซุปไก่ให้ แล้วยื่นไปตรงหน้าจาก
ซุปไก่นั้นหอมเข้มข้น แต่จารสีไม่มีความอยากเลย เธอยัง
คิดถึงลูกที่พึ่งคลอดออกมา
“น้าอามคะ เธอได้เห็นลูกรักหรือยัง?”
“อ้อ…เห็นแล้วค่ะ!”น้าอามอึ้งไปพักแล้วรีบยิ้มออกมา มาค่ะ
คุณจารวี คีม ปนี้ไปก่อนนะคะ!
จารวีรับซุปนั้นมา แล้วโคนเบาๆ พลางถามขึ้นมาอย่างไม่ ดั่งใจอีก “แล้วเด็กเหมือนฉันหรือเหมือนยศพลค่ะ?”
“อันนี้… “น้าอามช้าไปนิด แล้วตอบด้วยรอยยิ้ม “ยังเด็กมา เลยค่ะ เลยดูไม่ค่อยออกนะ แต่คิ้วเหมือนคุณยศพลมากค่ะ เข้มและคมมาก…”
“ใช่เหรอ?เหมือนยศพลเหรอ?”แววตาผู้เป็นแม่ของจารวีนั้น
ไม่สามารถจางไปได้
ถ้าเป็นลูกชายเหมือนยศพลก็ดี เพราะหน้าตาภายนอก ยศพลนั้นไม่แย่ เพียงแต่นิสัยอารมณ์อย่าเหมือนเขาก็พอ
น้าอาม เสื้อผ้าที่ฉันเตรียมไว้ก่อนหน้านี้ได้เอาให้ลูกดูใหม่ ค่ะ?”
“อ้อ เสื้อผ้าเหรอ ยังนะคะ สถานการณ์ คุณชายน้อยตอน นี้ซับซ้อนนิดหน่อยค่ะ เพียงใส่ได้แค่เสื้อผ้าทางโรงพยาบาล ยังไม่อนุญาตให้ใส่ของนอกนะคะ”
อ้อๆ…ก็จริงค่ะ จารวีข่าตัวเอง อาจเป็นเพราะตัวเอง ใจร้อนไป
ลูกรักอยู่ที่ตู้อบ งั้นก็ต้องห้ามแบคทีเรียของสกปรกข้าง นอก อย่าง คงต้องใส่เสื้อผ้าของโรงพยาบาล
เพียงแต่ไม่รู้ว่าเสื้อผ้าทางนี้จะทำให้ลูกใส่สบายหรือเปล่า
“น้าอามเอามือถือฉันไปถ่ายรูปลูกให้ฉันดูหน่อยสิ
จารวี น
“อ้อ…”น้าอามอิ้ง พลางคิดอะไรได้ขึ้นมา
“คุณจารวี ฉันลืมไปค่ะ ฉันยังต้มซุปไว้ คงต้องรีบกลับไป แล้ว”
น้าอาหรับเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
จาร ขมวดคิ้ว น อันนี้ก็ยังลืมได้เหรอ?
” “ยศพล..
ร่างสูงยศพลเดินเข้ามาจากของนอก เขาเหมือนจะไม่ชอบอยู่ในห้องผู้ป่วยสักเท่าไหร่
มากสุดคือมองเฝ้าเธอไว้ ไม่ก็นั่งที่เก้าอี้ข้างนอกสูบบุหรี่
เงียบๆคนเดียว
การเปลี่ยนไปแบบนี้ทำให้จาร รู้สึกแปลกๆ
“อืม อะไรครับ? ไมสายตรงไหน?”
ยศพ ค่อยๆ ย่อลงตรงหน้าเธอ
จารวีดึงมือเขาไว้”ฉันอยากรู้หน้าตาลูกเป็นยังไง นาย
ช่วยไปถ่ายรูปมาให้ฉันดูได้ไหม?”
ยศพลขมวดคิ้ว “เธอเป็นห่วงรักลูกมากขาดนี้ ไม่คิดจะ
เป็นห่วงถึงความรู้สึกฉันบ้างเลยเหรอ?”
“อ้นนี้…ฉันอยากรู้ไง! ดีไหม?”
“ไม่ได้ ยังเด็กขนาดนั้น จะถ่ายอะไรกัน จะว่าไปอีกมือถือมี แสงเซนเซอร์ ห้ามถ่าย…
“แอบถ่ายไม่ได้เหรอ?”
ไม่ว่าจารวีจะร้องขอยังไง ยศพลก็ไม่ยอมใจอ่อน มีข้อ อ้างมาแทรกตลอด
จารวีอดทนไว้ รอให้แผลดีแล้วค่อยไปดูลูก
เธอยิ่งรีบร้อน เวลาก็ยิ่งผ่านไปได้ช้า
“ยศพลตอนนี้ลูกกินนมผงอะไร? เขาร้องไห้ไหม?พยาบาล ที่นี่ดูแลได้ดีไหม?”
เมื่อจารวีที่ได้เป็นแม่แล้ว ในใจพลางคิดถึงเป็นห่วงลูก ตลอด เธอวางใจไม่ได้ เลยถามยศพลไม่หยุด
สําหรับคําถามเธอ ยศพลไม่ได้ตอบตอบให้ทุกอย่าง
“เธอพักผ่อนดีดีก็พอแล้ว ถามมากขนาดนี้ เดี๋ยวเจอก็รู้
“นายบอกฉัน เรื่องลูกบ้าง ?”
ยศพลมองเธอไว้อย่างสําคานแล้ว “เธออย่าเอาแต่พูด ถึงลูกตลอดได้ไหม ฉันเริ่มเบื่อแล้ว”
จารวีไม่กล้าถามแล้ว รอก็ได้ รอไปก่อน
ไม่มีลูกอยู่ข้างๆ จาร รู้สึกเจ็บทรวงอกอย่างลำบาก นอน ไม่หลับกินไม่ลง
เธอหวังไว้เต็มอก
จนรอมาถึงวันที่สาม เมื่อเธอสามารถประคองตังเองลง เตียงได้แล้ว
เธอค่อยๆเดินไปที่ประตู แล้วถามพยาบาลขึ้นมา”คุณค่ะ ลูกฉันอยู่ห้องตอบห้องไหนค่ะ?”
“ห้องตู้อบเหรอคะ?อยู่ที่ชั้นเก้าห้องอบอุ่นค่ะ…
“อ้อ แล้วฉันจะหาลูกฉันเจอยังไงค่ะ?”
“ตามห้องคนไข้ก็สามารถเห็นป้ายได้แล้ว…
จารวีตื่นเต้นมากเธอค่อยๆประคองตัวเองแล้วไปตามหนัง
จู่ๆร่างกายยศพลก็ปรากฏขึ้นมา แล้วรีบวิ่งมากจากหน้า ระเบียง
“จารวี เธอบ้าแล้ว…”
จารวีถูกยศพลอุ้มขึ้นมา แล้ววางลงที่เตียง ยศพลเหมือน กําลังจะมีฟ้าผ่าลงมา
“ทําไมเธอไม่เชื่อฟังเลย เธอวิ่งออกไปแบบนี้จะทำแผลฉีก ได้แล้วจะทํายังไง? ”
จาร มองเขาไว้อย่างรู้สึกผิด
“ฉัน ฉัน แค่คิดถึงลูก”
“ไม่ได้ รอผ่านไปอีก าวัน…
ยศพลพูดอย่างแน่วแน่ ตัดความเพ้อคิดจารวีไป รอ
แล้ว…
จารวี ต าไว้ ทําไมเวลาช่างผ่านไปได้ข้าจัง
แต่ว่าเพื่อจะได้เจอลูกเร็วขึ้น เธอเลยให้ความร่วมมือการ ทางหมอ ถูกยศผลประคองเดินไปมาที่ห้อง
รออีก
นิสัยมศพลยิ่งอยู่นิ่งแป ทุกครั้งจาร ถามถึงเรื่องลูกเขา จะเปลี่ยนเรื่องไปอย่างไม่ชอบใจนัก ไมก็ไม่ตอบแม้แต่ฝา เคียว
จาร ไม่กล้าถามละเอียด เพียงเก็บความสงสัยไว้ในใจ แล้วรอไปอย่างนิ่งๆ
เมื่อรอไปได้หนึ่งอาทิตย์ ร่างกายจารวีก็เริ่มหายดีแล้ว
“คุณพยาบาลค่ะ ร่างกายฉันหายดีแล้ว ฉันสามารถไปหา ลูกรักได้ยัง?”
พยาบาลมอง อในบัญชี แล้วมองเธอพลางพยักหน้า
อย่างตั้งใจ
“คุณสาสามารถออกโรงพยาบาลได้แล้วค่ะ อ้อ สามีคุณ กําลังดำเนินเรื่องการออกนะคะ คุณรอที สักพักค่ะ”
“ออกโรงพยาบาล แล้วลูกฉันหล่ะ?”
พยาบาลมองเธอใบนั้นแล้วส่ายหัว “ไม่มีลูกนะคะ!”
“อะไรคือไม่มีลูกค่ะ?”
จารวีรีบร้อนแล้ว เธอรู้สึกหัวใจมีจุดที่ลวก ทั้งคนแย่อย่าง ไร้ขอบเขต
พยาบาลมองใบนั้นเพื่อแน่ใจอีกครั้ง
“ไม่รู้นะคะ หรือคุณไปดูที่ห้องอบไหม จำไว้นะคะป้ายของ เด็กก็คือเลขห้องคนไข้คุณเองนะคะ…”
เหมือนรับรู้อะไรได้ นม เธอรีบวิ่งไปทีลิตีฟอย่าง เป็นบ้า
ไม่มีลูก!ไม่มีลูก!
คําพูดพยาบาลเหมือนเป็นฟ้าผ่า ที่ทําให้หัวเธอระเบิด
แตกสลาย
จะไม่มีได้ยังไง เธอตั้งท้องเจ็ดเดือน จากหน้าท้องตัวเอง เธอยังสัมผัสถึงการขยับเขาได้ เธอสามารถรับรู้ถึงความเป็น อยู่เขาได้ แล้วจะไม่มีลูกได้ยังไง?
ต้องมีอะไรผิดพลาดไปแน่นอน!
จาร เข้าไปในลิฟอย่างวุ่นวาย เมื่อลิตีฟมาถึงขั้นที่เก้า
เธอจึงรีบพุ่งออกไป
เห็นป้ายทารกต่างๆเธอก็รีบวิ่งเข้าไป
ตู้อบเล็กๆเรียงกันเป็นแถว ทุกตู้นั้นมีทารกน่ารักอยู่ในนั้น
ในแขนทารกนั้นมีผ้าพันไว้ บนนั้นจะเขียนเลขห้องคนไข้
จารวีนับไปทีละคน
806, 808, 809…
เมื่อจารวีนับถึง 809 แล้วก็หยุดลง เพราะที่นั่นเป็นตู้ที่ว่าง เปล่า ข้างในมีผ้าของเลขที่ห้องเธอไว้ แต่กลับไม่เห็นร่างเงา ของลูกเลย…
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ