มองเห็นยอมแพ้ อารมณ์ ของ ข้างหนึ่งจับตัววางไว้บนต้นขาของเขา “ฉันไม่ต้องการ ให้เธอเกิดปัญหาอะไร เข้าใจไหม?”

จารวีเล่นกับต้นคอของยศพล ” เป็นนายที่คิดเยอะ เกินไป นายคิดว่า มนต์ตรีจะทำร้ายฉันหรือ? ยศพล ใจคอ นายคับแคบยิ่งนัก ก่อนหน้านี้ มนต์ตรีเคยชอบฉัน ไม่ผิด แต่ ตอนเขาแต่งงานแล้ว บางทีอาจจะมีลูกแล้วด้วย เขาจะคิด อะไรกับฉันได้ยังไงกัน!”

ใบหน้าหล่อเหลาของยศพล กลับยังคงมีดครึ้ม สนิทคู่หนึ่ง ในมุมที่มองไม่เห็น ค่อยๆ เปลี่ยนเป็น อย่างยั่ง

จาร ไม่รู้สึกถึงอารมณ์ของยศพล ยังคงพูดคุยหยอกล้อ

นายสามารถช่วยฉันถามข่าวคราวของได้ ไหม ของนายที่เมือง S กว้างขวาง มีความสัมพันธ์ มากมาย ช่วยดูสักหน่อยนะ

จารวีกล่าวจบ เห็นไม่ตอบกลับใดๆ ยกเงยหน้าขึ้น มองยศกำลังเหม่อลอย

เธอตีใบหน้าของเขาเบาๆ “นี่ ยศพล ที่แท้นายได้ยินที่ฉัน พูดกำลังพูดไหมเนี่ย?”

บศค่อยๆ ก้มศีรษะ ยกจารวางลงบนโซฟา

เขาราวกับคิดอะไรได้ ลุกขึ้นยืน
“ฉันมีธุระต้องไปทำสักหน่อย ตอนเย็นจะกลับมา เธออยู่ บ้าน ทานข้าวเอง ม

กว่าจารวีจะได้สติ ยศพล ก้าวใหญ่ออกไปแล้ว

หลังร่างของเขา นิรันเดินตามไปติดๆ

ผู้ชายคนนี้ ยุ่งเรื่องอะไรขนาดนั้น?

หลังจากยศพลจากไป จารวีก็ไม่ได้อยู่เฉย เธอหยิบสมุด โทรศัพท์เล่มเก่าของเธอออกมา โทรสอบถามทีละคน จาก นั้นก็โพสบนอินเตอร์เน็ต อย่างไรกับเธอเขาก็ไม่เลวร้าย

แต่ว่ายังคงไม่ได้ที่อยู่ของลุงพืชพงษ์ ทุกวันจารจะหาเวลา โทรหามนต์ตรี หวังว่าจะสามารถปลอบใจเขา

อีกไม่นานลูกก็จะครบเจ็ดเดือนแล้ว ในใจจารวีค่อยๆ เปลี่ยนเป็นตื่นเต้นขึ้น

บ่ายวันนี้ จารวีพลันได้รับข้อความหนึ่ง ข้อความเป็นเบอร์ โทรศัพท์ของมนต์ตรีส่งมา

บนนั้นมีเพียงอักษรไม่กี่ตัว

“ช่วยฉัน ระวังยศพล…”

จาร พลันหัวใจเต้นเร็วขึ้น นี่มันหมายความว่าอย่างไร?

เท่าที่เห็นจากหลายวันมานี้ ยศพลกลับบ้านช้า และบนตัวของเขาก็มีกลิ่นเลือด ในใจจาร มีลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดี อย่างหนึ่ง

อย่าบอกนะว่าม พลลงมือกับมนต์ตรีแล้ว? ถ้าหากเป็นเบา ลงมือจริง เช่นนั้น ก็ไม่แปลกที่ทั้งเมือง S จะหาที่อยู่ของลุง พืชพงษ์ไม่เจอ

เมือง S นี้ก็คือเขตอิทธิพลของยศพล ไม่มีใครมีความ

สามารถเพียงพอที่จะหนีไปจากฝ่ามือของเขาได้ จารวียิ่งคิด

ก็ยิ่งกลัว

ขณะกําลังขับไล่ความกลัว พลันเกิดเสียงเท้าหนักแน่น ดัง จากด้านนอกเข้ามา จารวีรีมลบข้อความ

ร่างของยศพลปรากฎที่ทางเข้าห้อง

‘นายกลับมาแล้วหรอ!”

จารวี มบางลุกขั้นต้อนรับ ยศพลจ้องมอง ยืดมือออกมา สัมผัสใบหน้าของจารวี ลูบไล้ใบหน้าของเธอ

“วันนี้รู้สึกไม่สบายตรงไหนไหม?”

“ไม่เลยละ ฉันสบายดีมาก! นายไม่ต้องเป็นห่วง” จารวีแสร้ง

อารมณ์ของยศพลดูไม่แตกต่างจากตอนปกติ

“เอ่อ ยศพล ช่วงนี้คุณยุ่งกับอะไรหรือ?”

“เรื่องของบริษัทน่ะ…” โอ้ คุณไม่เจอลุงพืชพงษ์เลยหรือ?”

นศพลหรี่สายตาที่เริ่มอันตราย มองจาก “เธอคิดจะพูด

อะไร

ไม่มีอะไรหรอก ครั้งก่อนฉันบอกแล้วไม่ใช่หรอ นายคุ้น เคยกับเมือง 5 ถ้าหากยอมช่วยเหลือ นายจะต้องหาลงพัช พงษ์เจอเป็นแน่”

สายตายศพลไม่สบอารมณ์อย่างเห็นได้ชัด “ฉันไม่มีเวลา ว่างไปช่วยเธอหาเขาหรอก”

ยศพล นจารออกเบาๆ “เธอพักผ่อนให้ดี ฉันต้องไปบริษัท สกเดี่ยว”

จารวียืนนิ่งอยู่ที่เดิม เธออยากดึงเขากลับมา จากนั้นถาม เรื่องราวให้กระจ่าง เสียดายที่เธอไม่มีความกล้านั้น

เธอรู้ดี เพื่อเธอแล้วเขาเสียสละไปมากมายนัก

เธอรู้ เธอเข้าใจดี เธอรักมากรักเขายิ่งนัก เธอไม่ต้องการให้

รัก พังทลาย

“ยศพล…

”

จารวี เรียกเสียงเบา ยศพลซะงักที่ประตูห้อง ยืนนิ่งไม่ขยับ ฟังเสียงของจารวี แต่เขาก็ไม่ได้หันกลับมา

“ยศพล ถ้าหากวันหนึ่ง พี่มนต์ตรีทำให้นายโกรธ หวังว่า นายจะสามารถเห็นแก่ฉัน ละเว้นเขาสักครั้ง เพราะว่า… ชีวิต ของฉันก็เป็นเขาช่วยเอาไว้ “ม” อยพลตอบเสียงเรียบ เดินออกไปโดยไม่ได้หันกลับ

ศพ เพิ่งจากไปไม่นาน โทรศัพท์ของจาร ดังขึ้น

จารวีหยิบขึ้นมาดู เห็นเป็นเบอร์โทรศัพท์ที่ไม่คุ้นเคย ลังเล อยู่ชั่วครู่ แต่ก็ยังรับสาย

“สวัสดี จารวีใช่ไหม? ฉันคือสรีวัลย์..” ในสาย เสียงของสรี วัลยีกังวลอย่างมาก

“อืม ฉันคือจารวี เธอมีเรื่องอะไรหรือ?”

ในภาพจำของเธอ สุรีวัลย์ไม่เคยถือโอกาสโทรศัพท์หาเธอ

ก่อน “จารวี ขออภัยที่รบกวนเธอจริงๆ แต่ว่าปัญหานี้ ฉันคิดไม่

ออกจริงๆ ว่าใครจะช่วยฉันได้

สรีวัล คร่ำครวญ จารวีขมวดคิ้ว พ่อของสุรีวัลย์เป็น

ข้าราชการในเมืองหลวง เธอยังมีปัญหาอะไรที่ไม่สามารถ

แก้ไขได้ด้วยหรือ?”

เธอบอกมาเถอะ ฉันกำลังฟัง!”

“มนต์ตรีหายตัวไป เขาหายตัวไปสองวันแล้ว ฉันแจ้งความ แล้ว แต่ตำรวจพวกนั้นไร้ประโยชน์ ข่าวสักนิดก็หาไม่ได้ ฉัน รู้สึกมาตลอดว่ามีคนต้องการทำร้ายมนต์ตรี ก่อนหน้าเป็นพ่อ ของเขา ตอนนี้ก็เป็นตาของเขาแล้ว เธอจะช่วยฉันหน่อยได้ ไหม?”
“ฉัน ฉันจะช่วยเธอยังไง?” การใช้กังวลมากเช่นกัน

“ฉันอยู่นอกประตูบ้านเธอ ฉันคิดว่ามีความเป็นไปได้ที่ ศ พลจะลักพาตัวมนต์ตรีไป เธอไม่ต้องตื่นตูมไปก่อน ฉันแค่ อยากจะตามเธอไปหายศพล ถ้าหากว่าเป็นเขาจริงๆ มีเธอ ฉันก็ไม่กลัวอะไร ถ้าหากไม่ใช่เขา มีเธออยู่ เขาก็จะไม่ทํ อะไรฉัน”

คำขอของสุริวัลย์ ทำให้จารวีรู้สึกสับสนเล็กน้อย เรื่องยุ่ง หน้าไปทิศทางที่เธอไม่ต้องการให้เกิดขึ้น

จารวีสวมหมวกใบใหญ่บนศีรษะ สวมเสื้อโค้ทกันลม เดิน

ออกจากประตู

ผ่านไปนานมาก เพิ่งมองเห็นรถของสุรีวัลยขับมา

“ขึ้นรถ!” สุรีวัลย์สวมแว่นกันแดดสีแดงอันใหญ่ชิ้นหนึ่ง ทำให้ใบหน้าครึ่งหนึ่งถูกปกปิดอย่างแน่นหนา จาร นั่งบนรถ สุรีวัลย์ถอดแว่นตาออก ตาทั้งสองร้องไห้จน

บวมแดง

เวลานี้ที่ร่างของเธอ หาความภาคภูมิใจในอดีตไม่เจออีก แล้ว

ไม่มีความชุ่มฉ่าของความรัก เธอถึงขนาดผอมและชุบ โทรม ถึงแม้บนกายจะมีเสื้อผ้าแฟชั่นแบบเดียวกัน แต่เห็นได้ ชัดว่าคนทั้งร่างไม่มีชีวิตจิตใจ

“ทําไมเธอถึงได้สงสัยยศพล?”
ศรีวัลย์ หน้าเศร้าซึม “เรื่องราวมากมาย ทำแล้วเธอจะ ไม่รู้เลยจริงๆ ยกพลบีบคั้นชาวกรุ๊ปมาตลอด มนต์ตรีช่วงนี้ ชีวิตก็ตกอยู่ในน้ำลึกไฟร้อน อาคารของบริษัท เกิดเรื่องช้า แล้วซ้ำอีก ไม่นานมานี้ฉันไปบริษัทหามนตรี ทนเห็นศพล มาถึงบริษัทด้วยตัวเองพอดี ตอนนั้นก็ไม่รู้ว่าทะเลาะกันเสียง ดังเรื่องอะไรกับมนต์ตรี ยศพลต่อยมนต์ตรีไปกองกับพื้น รปภ.มากขนาดนั้น แต่กลับไม่มีใครกล้าออกมาสักคน พวก เขาสวนกล้วย พล.

สุรีวัลย์พูดไปร้องไห้ไป ในของจารวีค่อยๆ เริ่มดำดิ่งลง

หรือว่าหยดเลือดที่เห็นวันนั้น เป็นเลือดของมนต์ตรี?

เธอไม่กล้าเชื่อว่ายศพลจะตกต่ำถึงขนาดนี้

“โอเค ฉันเชื่อว่ายศพลรุนแรงแน่นอน แต่ว่าเขาไม่ใช่คน โง่ ทําไมเขาต้องทํากับพี่มนต์ตรีแบบนี้ด้วย?” จารวีเอ่ยถาม อย่างสับสน

สุรีวัลย์สายหน้า “ฉันไม่รู้ บางทียศพลอาจจะเป็นคนแค้น ฝังลึก เขาคิดว่ามนต์ตรีเคยชอบเธอ ดังนั้นจึงไม่ต้องการ ปล่อยเขาไปมาตลอด

“นี่ไม่ใช่เหตุผล….จารวีถอนหายใจยาว”เธอรู้ว่าเขาไป

ที่ไหนหรอ?”

สุรีวัลย์พยักหน้า “ฉันเห็นเขาไปที่ถนนเส้นนี้ มันน่าจะมุ่งไป สู่แถบชานเมือง และพวกเราจะไปดูกัน”

“!” จารวิพยักหน้า ใจของเธอมันหนักหน่วง ราวถูกกดจน หายใจไม่ออกสุรีวัลย์ขับรถไปข้างหน้าอย่างช้าๆ

โรงงานร้างว่างเปล่าเก่าโทรม ในตอนกลางคืนจะเงียบงัน

เวลานี้ ภายในห้องปิดแยก มนต์ตรีถูกจับมัดมือมัดเท้า สะบักสะบอมอย่างมาก

เขาถูกจับมามัดไว้กับเสา ใบหน้าอ่อนโยนของเขา สูญเสีย กลิ่นอายก่อนหน้าไปสิ้นแล้ว

เลือดไหลมุมปาก ใบหน้าก็สกปรกไปทั่ว

ยศพลสีหน้าไร้ความรู้สึก ยืนอยู่ด้านหน้า

“ความอดทนของฉันมีขีดจำกัด จะยอมบอกที่อยู่ของยา ต้านไวรัส หรืออยากมองพ่อของแกตายด้วยตาตัวเอง”

ประสบกับเรื่องราวมากมายขนาดนั้น ยศพลเปลี่ยนเป็น หนักแน่นเยือกเย็นแล้ว โลกใบนี้ไม่ต้องการคนอ่อนแอ

มนต์ตรีหัวเราะเสียงเย็นมองเขา

“แกไม่มีความสามารถ ก็ไม่อาจให้จารอยู่ข้างกาย ผู้ชาย อย่างแกไม่มีทางทําให้เธอมีความสุขได้หรอก”

ใบหน้ายศพลพลันดุดัน เขาเอียงศีรษะ บอดี้การ์ตพลันพุ่ง ออกมา

“ผัวะ วะ…
สองเสียง ฝ่ามือหนักตบลงบนหน้าของมนต์ตรี ใบหน้าของ มนต์ เพลินนวมถึง

“W” มนต์ตรามเลือดลดลงบนพื้น

“ซาฮ่า… ยศพล แกมีความสามารถแค่นี้หรือไง?

“หยุดสาระแนพูดเรื่องฉันกับจารวีได้แล้ว แกคือคนที่ไม่มี คุณสมบัติพูดถึงเธอที่สุด

นัยน์ตาของยศพลเย็นเยียบ ถ้าหากมีความเป็นไปได้ ตอน นี้เขาก็คิดอยากจะฆ่าเจ้าคนสารเลวที่เสแสร้งเป็นคนดีตรง หน้านี้เสียเลย

“อะไรทําให้แกคิดว่า คน วางยาพิษคือฉัน!”

“ก่อนที่นิชาภาจะตาย พูดชื่อของแกออกมา ถึงแม้ฉันไม่ อยากจะเชื่อเรื่องนี้ แต่ว่านอกจากแกแล้ว ฉันก็คิดไม่ออกแล้ว จริงๆ ว่าจะมีใครทำเรื่องเช่นนี้ได้”

“ฮ่าฮ่า… ยศพล ดูท่าแกคงไม่มีทางเลือกแล้วสินะ? แกพูด แล้วพูดอีกว่ารักจารวี แกดูสิว่าตอนนี้แกทําให้เธอเป็นอะไร? ทรมาณจากเชื้อไวรัส? ยังมีเด็กที่ไม่สมบูรณ์?”

“เพลง!”

ยศพลโมโหขึ้นมา ขาเตะออกไปอย่างหนักหน่วง

มนต์ตรี นเลือดสดออกมาคําหนึ่ง ฟนไปบนร่างของยศ

พล…
“นายน้อย… ”

ร่างของนิรัน พุ่งเข้ามาจากด้านนอกอย่างเร่งรีบ

“มีเรื่องอะไร?”

ยศพลหยิบผ้าเช็ดหน้า พยายามเขีด หยดเลือดที่อยู่บน ชุดสูท เอ่ยถามอย่างเรียบเฉยสงบนิ่ง

“คุณจารวิมาครับ เธอหยุดอยู่หน้าประตู บอกว่าจะเข้ามา ให้ได้…”

“แกไม่ได้บอกเธอหรอว่าฉันไม่ได้อยู่ที่นี่?” ยศพลขมวดคิ้ว

“ผม ผม คุณจารวีเธอยืนยันว่าเห็นคุณเข้ามาที่นี่ด้วยตา ของเธอเอง อีกทั้งเธอยังพาสรีวัลย์เข้ามาด้วย เธอบอกว่า ถ้า หากนายน้อยไม่ให้คําอธิบายกับเธอ เธอจะไม่ยอมจากไป ครับ”

ผู้หญิงโง่งมคนนี้ เริ่มก่อเรื่องอีกแล้ว

ยศพลมองมนต์ตรีด้วยหางตา ให้เวลาแกไตร่ตรองให้ กระจ่างสักพัก ดีที่สุดตอนที่ฉันกลับมา ให้คําตอบที่ชักเจน กับฉัน ไม่อย่างนั้นแล้ว ซัวกรุ๊ปของแกก็จะกลายเป็นของบ้าน โพธิสูง”

นัยย์ตาของมนต์ตรีเต็มไปด้วยความพึงพอใจ เรียบเฉยเย็น ขาและเลือดเย็น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ