วีดีโอนี้จารวีใช้เวลานานมากกว่าจะบันทึกลงมาได้ จากนั้น

เธอ ฟลงทีสเตตัสตัวเอง เธอหลับตาเพ้อคิดไปสักพัก นึกคิด ใบหน้าของลูกรักที่เติบโตขึ้นมา

นานมากกว่าเธอจะลุกขึ้น แล้วเตรียมตัวเดินออกไป แต่ กลับเห็นร่างสูงใหญ่ยืนตรงหน้าประตู

ใบหน้าคมหล่อเหลายศพลเต็มไปด้วยความเย็นครีม เขาไม่ พูดอะไร พอเข้ามาพลางคว้างๆคอมพิวเตอร์ทันที

จาร อึ้งไปพัก พลางรีบไปแย่งคอมพิวเตอร์จากมือเขา

ยศพล นายบัาแล้ว นายบ้าแล้วใช่ไหม?นายคว้าง น ทําไม?มันทําอะไรนาย!!”

ยศพลโยนคอมไปที่พื้นแรงๆ มือทั้งสองพลางจับไหล่ยศพล ไว้

เธออัดไปทําไม?สมองเธอติด ใช่ไหม?

จารวีรู้ประหลาดขึ้นมา เธอมองยศพลไว้ด้วยความตื่นเต้น และโกรธ

“ฉัน ฉัน ฉันแค่อยากเหลืออะไรให้กับลูกรัก แม้สิ่งนี้นายก จะโกรธด้วยหรอ?”

ยศพลโกรธมาก “หญิงบ้า เธอต้องอยู่ ถึงแม้ลูกชายจะ เติบโตแล้ว สิ่งที่เขาอยากเจอคือหม่ามีที่มีชีวิตอยู่ แต่ไม่ใช่ คริปวิดีโอนี้ เธอเข้าใจยัง ฉันเองยังไม่ท้อกับความหวังแม้แต่น้อย แล้วทําไมเธอต้องท่อ….

จาร เงยหน้ามองใบหน้าอันเล็กเขา น้ำตาคลอจากนั้น ค่อยๆไหลลงมา

เธอมองยศพลไว้ด้วยความเศร้าหมอง บ่นขึ้นมาราวเหมือน เป็นคนที่ได้รับความหงุดหงิดมาก

“ยศพล นายบ้า ทําไมนายต้องดฉัน…”

เธอยื่นมือขวาออกแล้วทูบลงหน้าอกเขาแรงๆ

ครั้งแล้วครั้งเล่า…

ยศพลเป็นเหมือนเหล็กปารีสไม่ขยับใดๆ ปล่อยให้เธอต้ อย่างสุดชีวิต ลูกกระเดือดเขาขยับ สายตามืดมน ไม่เห็นขอบเขตมีความ

เจ็บปวดซ้อนไว้ แม้แต่เธอเองก็มองไม่ออก

ยศพล นมือออกมากะทันหัน แล้วอบจารวิเข้ามาในอ้อม กอด กอดราวว่านี่เป็นของที่ล้ำค่าที่สุด ทั้งสองคนติดกันไว้ แน่น ไม่มีระยะห่างแต่นิด

“ขอโทษครับ ฉันไม่ดีเอง ฉันมันแย่ ฉันมันเลว ฉันไม่ควร ใส่เธอ…”

ยศพลพูดอ่อนโยนเบาๆ เสียงร้องไห้จารวีค่อยๆเบาลง แล้ว

เหลือแต่เสียงสะอือ

เธอฝังศีรษะอันน้อยที่แผ่นอกเขา มันสงบจนเธอได้ยินจังหวะการเต้นของหัวใจเขา หัวใจเขาเต้นเร็วอย่าง งวุ่นวาย

ยศพลก้มตัวลงแล้วอุ้มจารวีขึ้นมา จากนั้นค่อยๆเดินไปตรง

หน้าต่าง นั่งลงมาพร้อมเธอ

เขายื่นมือไปจับมือเธอไว้ พลางเอามืออันน้อยเธอมาจูบ

“ตกลงกับฉันนะ ก่อนที่ฉันยังไม่ท้อ เธออย่าท้อได้ไหม?”

น้ำตาจารวีไหลรินไม่หยุด เธอก็ไม่อย่าท้อ แต่ร่างกายเธอ

ได้หักหลังความคิดไปแล้ว

เธอส่ายหัวเบาๆ “ยศพล ไม่มีประโยชน์แล้ว เราอย่าเสีย เวลากันไปเลย

“ชื่อ’อ ห้ามพูดแบบนี้ ถ้าพูดแบบนี้อีก ฉันจะดุเธอแล้ว….

ยศพลเปลี่ยนหน้าจริงจังทันที จากใบหน้าอ่อนโยน น กลายเป็นหน้าดุร้ายทันที

จาร เงียบไปสักพัก “ฉันเพียงแค่กังวลในบางที บางทีฉันไม่ ไหวแล้ว ฉันก็ต้องให้ลูกรักรู้ว่าหม่ามี้เขาเป็นคนยังไง รู้ว่าหม่า

เขารักเขามากแค่ไหน”

ยศพลแทรกคําพูดเธอทันที

“ไม่มีสมมุติ ถ้าเธอไม่อยู่แล้ว ลูกคนนี้ก็ไม่รอดแน่นอน…

จาร มองยศพลไว้อย่างตกใจ ” นายหมายความว่าไง?หมายความว่าไง? ไม่มีเธอแล้วจะให้ฉันเลี้ยงลูกตัวคน ” เตียวเหรอ? เขาจะอดยากตายแน่นอน ฉะนั้นแล้วเธอไม่ต้อง อดให้ฉัน ถ้าเธอรักเขาจริง เธอเองต้องอยู่อย่างดี เลี้ยงดู เขาด้วยตัวเธอเอง”

ยศพลเต็มไปด้วยความคิดหนาแน่นมาก ทําให้จารวีอดจะ ขำไม่ได้

“ยศพล แล้วบริษัทฉันจะทำยังไง?ฉันไม่ไปนานแล้ว

“ยังจะสนใจพวกนี้ทำไม เธอกลัวฉันเลี้ยงเธอไม่ไหวหรือไง เธออยู่บ้านไปดีดี ดูแลตัวเองและเด็กในท้องให้ดีดี…”

ยศพลพูดด้วยความซาตาน

ถึงแม้เขายศพลจะขาดเงินแค่ไหน ก็ไม่อาจให้ผู้หญิงและ ลูกในท้องผู้หญิงนั้นออกไปดิ้นรนข้างนอกหรอก

และที่สำคัญคือ เขาไม่เคยขาดเงินมาก่อน

“แต่ว่า ฉันก็ต้องทำเรื่องมีสาระหน่อยนะ อยู่บ้านไปวันๆ

แบบนี้ ฉันเบื่อแย่… “อืม ไม่เป็นไร รออีกสักพักให้ฉันยุ่งงานเสร็จ ฉันจะหาเวลา

มาอยู่กับเธอ ไม่ให้เธอเบื่อแน่นอน ยศพลยักษ์คิ้ว แสดง ความครมเครืออย่างชัด

จารวีกเมมือแล้วยกลงไป บ้า สมองนายคิดเรื่องสามกอีก แล้วใช่ไหม?”

ยศพลยื่นมือจับมือเล็กเธอไว้ พลางพูดขึ้นอย่างโอเวอร์
ราวทั้งๆ ที่สมองเธอตแบบนั้น บอกมา เมื่อเธอกำลังคิด

อะไร?ฉันไม่ได้คิดอะไรเลยนะ” “นาย…”จาร หน้าแดงก่าทันที เธอยังคงฝึกความหน้าหนา

อย่างยศพ ไม่ได้สักที

ยศพลหัวเราะหึๆ พลางยื่นมือกดจารวีไปแนบกับพนัง

“ไหน ให้ฉันดู สมองเธอกำลังคิดอะไร?”

เขาก้มหน้าจูบลงไป จารวีขยับหลบนิดๆ แต่ก็ได้อยู่ในภาย ใต้การจูบอย่างดุเดือดเขา

เขาจูบอย่างเร่าร้อน ร่างกายจาร เหมือนน้าอ่อนเพลียลง

แสงสว่างจากแดดส่องเข้ามาจากหน้าต่างแล้วลงที่ตัวร่าง สองคนที่กําลังผสานกันไว้

นี่เป็นเช้าตรูที่งดงาม ซีกแพ็คที่เซกซี่ของยศพลกับผิว พรรณอันขาวเนียนจารวีอยู่ภายใต้แสงแดด สอง ความแข็ง แรงแกร่งและความอ่อนโยนนั้นกำลังพอดี

วินาทีนี้ช่างงดงามเหลือเกิน ทว่าเวลาสามารถหยุดลงใน นาทีนี้คงจะดีมากเลยสิท่า

กริยาการขว้างคอมจากยศพลไม่ได้ห้ามให้จารวีหยุดการ

อัดวิดีโอตอ

เธอฉวยโอกาสที่เขาไม่อยู่แล้วแอบเอามือถือออกมาอัด เมื่ออัดเสร็จ พลางลงสเตตัสตัวเอง อนาคตในสักวันต้องมีประโยชน์แน่นอน

“ลูกรัก บางทีตอนนี้หนูอายุได้ 1 ขวบแล้ว หนูเรียกหม่ามีเป็น แล้ว หนูต้องน่ารักมากๆเลย หม่ามีอยากจูบหอมแก้มหนูมาก เลย จับแก้มนุ่มๆของหนู…”

“ลูกรัก ตอนนี้หนูอายุ2ขวบแล้วสินะ ปากหนูคงมีฟันขึ้นเต็ม แล้ว อย่ากินลูกอมมากนะ ไม่นั้นฟันจะผุ หนูต้องรีบโต โตเป็น เจ้าชายที่หล่อที่สุด

“ลูกรัก ตอนนี้หนูคงอายุ3ขวบแล้วสินะ ได้เชื่อฟังคำพูด แตดดีไหม วันนี้หม่ามีจะร้องเพลงสุขสันต์วันเกิดให้ หนูต้อง จําไว้นะ จริงๆทุกๆวันเกิดของหนูหม่ามี้จะร้องเพลงให้ เพียง แค่หนูจะไม่ได้ยินเสียงของแม่อีก แต่ตอนนี้หนูต้องตั้งใจฟัง happy birthday to you happy birthday to you…”

“ลูกรัก บางทีตอนนี้ผมอาจจะเรียนอนุบาลแล้ว ผมสามารถ สวมใส่กางเกงด้วยตัวเอง กินข้าวดื่มน้ำด้วยตัวเอง หม่ามี้ดีใจ มากที่ผมได้เติบโตเป็นหนุ่มน้อยแล้ว หม่ามี้หวังให้ผมมีความ สุข อยู่อย่างสุขสันต์ทุกวัน หม่ามี้คิดถึงผมนะ…

พออัดไปจารวีก็ร้องไห้ไม่เป็นเสียงแล้ว เธอรู้สึกถึงความ อ่อนแอตัวเอง

เธอใช้การจินตนาการตัวเองในการไปคิดภาพหลับงง เติบโตของลูก ความสุขนั้นได้แทรกซึมอยู่ในความทุกข์เจ็บ ปวด

ณ จุดๆนี้เธอพึ่งจะเข้าใจ การที่อยู่บนโลกนี้ ทรัพย์สินบ้าไร เป็นแค่ก้อนเมฆ เพียงแค่ได้อยู่ข้างคนที่ตัวเองรักถึงเป็นความ สุขที่แท้จริง ตอนเด็ก ฟ้าได้เอาพ่อแม่เธอไป เธอเข้าใจความรู้สึกที่ ติด งคน รักอย่างมาก

และเด็กในท้อง จะต้องพบป่ากับความรู้สึกเจ็บปวดนี้ไปทั้ง ชีวิต เป็นสิ่งที่เธอไม่ต้องการเจอ ยศพลเอางานส่วนใหญ่ให้ทัศนีย์ท เขาจะหาเวลามากใน

การอยู่ข้างจาร

เช้าตรู่ แสงแดดขึ้นจากตะวันอก จารนั่งเงียบๆอยู่ที่สวน หน้าบ้าน

ตรงหน้าบอร์ดวาด เธอกําลังวาดอย่างตั้งใจ ในสมอง กว่า หน้าลูกไว้ แล้วค่อยๆรางออกมา

ตอนนี้เธอวางมือลงที่ท้อง ยังสามารถสัมผัสการขยับของ ลูกได้

พอถึงตอนนี้ ถึงเข้าใจว่าการที่เป็นแม่นั้นช่างมีความสุข เหลือ

“ไม่คิดเลยว่าการวาดด้วยสีน้ำของเธอจะดีแบบนี้”

จู่ๆเสียงยศพลดังขึ้นข้างหูเธอ

จาร หันกลับไป เห็นในมือยศพลเอาหมวกที่เป็นลาย ดอกไม้สวยไว้ใบหนึ่ง

“นี่ให้ฉันเหรอ?”

จารวีพูดขึ้น เพียงแค่อยู่ข้างเขานั้น เธอจะมีรอยยิ้มที่สดใสมาก

“อืม ผ่านร้านขายหมวกเลยซื้อกลับมา เธอชอบก็สามเลย ครับ!”

ในใจจารวีร้อนวูบขึ้นมา ผมเธอตกจนเหลือจุดๆ กำลังขาด หมวกอยู่พอดี

“ช่วยใส่ให้ฉันสิ ฉันรู้สึกสวยดีนะ”

ยศพลเม้มปากยิ้ม พลางยื่นมือไปสวมให้เธอ

ท้องจารวีโตมากแล้ว เธอสวมชุดคนท้องลายดอกไม้สวยๆ และคู่กับหมวกแล้วช่างงามไม่เหลือ

ยศพลก้มลงจูบเธอ พลางเสยผมเธอไปหลังหู จากนั้นจ้อง

มองเธออย่างตั้งใจ

“สภาพฉันตอนนี้แย่มากใช่ไหม?”จารวีเงยหน้าถาม

แววตายศพลล็กลง พลางมองหน้าเธอไปรอบหนึ่ง แล้ว ยักษ์คิ้วอย่างจงใจ

“นั่นเป็นเพราะ เธอขี้เหร่อยู่แล้ว ในบ้านมีภรรยาที่ขี้เหร่เป็น สิ่งสําค่า ฉันรักของล้ำค่านี่ครับ…

เธอพูดอย่างหวานนัก เอาใบหน้าจารวีร้อนขึ้นมา และนาที ที่เขินนั้น ทำให้หัวใจยศพลอ่อนลงทันที เขาอดจะก้มหน้าลง แล้วจูบริมฝีปากเธอไม่ได้

“อุ๊บ… “จารวีรีบดันเขาออกอย่างสับสน เลยไปกระแทกโดนบอร์ดตรงหน้า บอร์ดตกลงไปที่พื้น ภาพที่พึ่งวาดเสร็จถูกกิ่ง ดอกไม้ทำให้ยุ่งไปหมด

“นี่ ที่นี่คือด้านนอกนะสายตามากมายมองนายอยู่ นาย นายโรคจิตชะมัดเลย

“หึๆ!’บศพลก้มตัวลงเก็บบอร์ดวาดขึ้นมา

“กลัวอะไร พวกเขาไม่ใช่ไม่เคยเห็นมาก่อน ไป เราไปเดิน หาดทรายกัน… ”

จารวีเท้าเปล่าเหยียบบนทรายไว้ รับลมเย็นๆที่พัดเข้ามา ทําให้กระโปรงจารวีปลิวขึ้นเล็กน้อย

*อยากไปเล่นไหนครับ ฉันพาไป!”ผมสั้นยศพลพลางปลิว เสวยขึ้นมา

“นายมีเวลาไปกับฉัน?”

“อิม เพียงแค่เธออยากไป ที่ไหนก็ได้ ปารีส ออสเตรเลีย

มัลดีฟส์…” “อืม…”จารวีใช้เท้าถีบทราย และเงยหน้าหัวเราะ “ฉันอยาก

ไปดูเพนกวินที่ขั้วโลกใต้

“ไม่มีปัญหา ไปไหนก็ได้! ”

ในสายตายศพลได้ช้อนความเศร้าหมองที่มองไม่เห็น

จารวี มอย่างอ่อนโยน “ช่างเถอะ ฉันพูดเล่น ฉันไม่อยาก ไปไหนทั้งนั้น เพียงแต่อยากอยู่กับนายใช้ชีวิตทุกวันไปอย่าง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ