จาร ค่อยๆตื่นขึ้นมา เธอลืมตาขึ้น ค่อยๆมองเพดานไว้ ผ่านไปไม่นาน ถึงรู้ว่าฟ้ามืดแล้ว เธอจับเตียงแล้วค่อยๆลุก ขึ้นมา

ทั้งตัวเมื่อย ฉันหลับไปนานแค่ไหนแล้ว?เธอค่อยๆทุบหลัง

คอไว้

“น้าอาม…

”

จาร ค่อยๆเปลี่ยนสี ด้านนอกไม่มีคนตอบ เธอนั่งขึ้นมา ค่อยๆเปิดไฟขึ้น

ร่างยศพลค่อยๆเข้ามา

“นแล้ว!”

“อืม! “จารยิ้มเบาๆ “ฉันกลับไปนานแค่ไหน?”

“ไม่นาน 7-8 วง!”

ยศพลประคองไหล่จารวี แล้วก้มลงจูบหน้าเธอ

“หิวยังครับ อยากกินอะไร?”

“หิวหน่อยแล้ว น่าอามหล่ะ?”

“ตอนนี้เที่ยงคืนแล้ว น้าอามนอนแล้ว เธออยากกินอะไร ฉัน ไปทําให้เธอ!”ไหน

จาร มีความตกใจ เธอกลับไม่รู้ว่าตัวเองนอนไปนานแค่

“ฉันอยากกิน…”

เที่ยงคืนดึกๆแบบนี้มีอะไรน่ากิน?

“อ้อ นายทําอะไรง่ายๆเถอะ!”

“ครับ เธอรอไว้นะ นั่งเล่นเกมส์ไปก่อนนะ” ยศพลโยนมือถือให้จารวี แล้วเดินออกไป จารวีลูบหัว ทําไมดึกขนาดนี้แล้วเขายังไม่นอน? แต่ว่าเมื่อกี้เธอเห็นผ้าก๊อต ในแขนได้เอาออกแล้ว แต่กลับลืมถามว่าเขาหายดียัง

ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง ยศพลถือก๋วยเตี๋ยวร้อนๆเข้ามา

จารวีได้กลิ่นหอมของก๋วยเตี๋ยว ก็มีความอยากอาหารขึ้น

มา

“คิดไม่ถึงจริงๆ นายทําก๋วยเตี๋ยวอร่อยแบบนี้เป็นด้วยเห

รอ?”

จารวีคีบขึ้นมา เส้นก๋วยเตี๋ยวตุ้มได้ดีมาก น้ำซุปเหมือนท่า มาจากซุปไก่ เข้มข้นมาก

“ตอนฉันเด็ก ก็ใช้ชีวิตไม่ต่างจากคนธรรมดา จนกว่าอายุ10กว่า พ่อแม่ฉันถึงกลับมาจากฝรั่งเศส

ยศพลพูดขึ้นมานิ่งๆ จารวีพยักหน้า เธอเกือบจะลืมเรื่องนี้ ไปเลย

“สอนฉันว่าทำยังไง…

ไข่ไก่กับเส้นก๋วยเตี๋ยว และเครื่องปรุงกับผักแห้ง… พลอยู่ข้างเธอ มองปากน้อยจาร ที่ค่อยๆ นปขึ้นมา “ยศ

“เขาตายแล้ว…”

“ใคร?”จาร อึ้ง รีบมีความรู้สึกเหมือนเป็นนิชากา

นายฆ่าเขาเหรอ?”

สายตายศพลมีความมืด “ไม่ใช่ เขาฆ่าตัวตาย เขารับไม่

ไหวแล้ว

ยศพลมองเธอไว้อย่างเจ็บใจ “เธอเข้มแข็งหน่อยนะ นิชา กาไม่อาจทนความเจ็บไว้เลยฆ่าตัวตาย ฉันคิดว่าเธอทนต่อ ไปได้

“เขา…ไม่มียาแก้ว”

ยศพลส่ายหัวนิ่งๆ เธอบอกว่า คนที่วางยาไม่ใช่เขา….

“อ๊าก!!”จาร ตกใจจนคางจะหล่นพื้น

ไม่ใช่เธอ!ทําไมไม่ใช่เธอ แล้วในเมื่อไม่ใช่เธอแล้วคือ ใคร?
เติมที่คิดว่าเรื่องนี้เข้าใจแล้ว แต่กลับไม่คิดว่ายังคงหางต

ออกไปเจอเช่นเคย

“ฉะนั้นแล้ว การตายของเขาไม่ใช่สิ้นหวัง ฉันจะหาวิธีไป ตรวจสอบแน่นอน เธอพักผ่อนดีดี มีทางออกแน่นอน เชื่อ

เสียงยศพ ไม่ได้ซาตานตั้งที่ผ่านมา แต่มันตามฟังแน่นที่ เต็มไปด้วยความอ่อนโยน

จาร ตื้นตรึงใจมาก

เธอยื่นมืออบคอเขาไว้ “ฉันไม่ท้อ ถึงแม้ไม่เพื่อตัวฉันเอง

ก็ต้องเพื่อลูก”

ยศพลหันกลับมาอบร่างเล็กเธอไว้ แล้วจูบเธอก่อนเลย

ปากน้อยเธอยังติดกลิ่นซุปไก่ เขาช่วยเธอดูดออกไปหมด

“อร่อยจัง…”

ยศพลยิ้มร้ายๆ จารวีเหมือนแมวน้อยที่แนบติหน้าเขาไว้

“ทํานายว่าลูกน้อยเราจะตั้งชื่อว่ายังไงดี?”

“เธอมาตัดสินใจเถอะนะ!”ยศพลยิ้มแล้วอุ้มจารวีไปวางบน เตียง และรางใหญ่เขาพลางทับลงมา

เพราะกลัวทับโดนท้องเธอเขาเลยกางขาทั้งสองข้างไว้ ข้างๆเธอ เพื่อกดแรงทั้งตัวไปที่เตียง
นิ้วเรียวยาวเขาค่อยๆลูบริมฝีปากอ่อนนุ่มเขาไว้

“ที่รักช่างเซกซี่ งดูดคนตลอดเลยนะครับ”

“ฉันกำลังจะขี้เหร่แล้ว นายจะรังเกียจฉันไหม?”

จารวีกอดคอเขาอ้อนวอนไว้

ยศพลนึกคิดไปสักพัก “อืม อันนี้ต้องดูพฤติกรรมเธอแล้ว

“ยังไงค้า?”จารวีไม่รู้ว่าเป็นแผนเขา เลยรีบจามขึ้นไป

“พฤติกรรมบนเตียงแน่นอนไงครับ ถ้าเธอออกแรงเยอะ ฉัน

สามารถพิจารณาได้ ยอมฝืนใจมีเพศสัมพันธ์กับหญิงขี้เหร่

“นี นายมันบ้า…”จารวีโยนหมอนไป ยศพลเอียงหัวหลบ

จารวีนิ่งไปพักแล้วตีขึ้นมาต่อ มองพลังชีวิตชีวาจารวีตอน นี้ ในใจยศพลค่อยๆรู้สึกนิ่งสบายลงบ้าง

ถ้าอาการโรคยังไม่กำเริบ ทุกอย่างมันงดงามไปหมด

มันงดงามจนเหมือนโรคร้ายเป็นแคคาหลอกลวง ถึงแม้หน้า

กลัว แต่ยังคงยาวไกล

จารวีโยนหมอนมาอีกใบ ครั้งนี้เธอใช้แรงเยอะเกินจนหมอน

บินออกไป

แล้วกระแทกไปโดนรูปที่แคว้นไว้พนัง รูปนั้นตกลงมา เสียงแตะกระจายดังกระหึ่ม

จาร ตกใจ รีบเงยหน้ามองไป

ยศพลฉวยโอกาส จูบเธอขึ้นมา

ริมฝีปากที่สั้นนั้นบวกกับลมหายใจหนักหอบค่อยๆผสานกัน

ไว้

ความครุมเครือในกลางดึก ทั้งสองคนกำลังแลกเปลี่ยน ความอบอุ่นไปมา

ยศพลค่อยๆดึงเสื้อผ้าบนตัวเธอออก จากนั้นพลิกตัวแล้วก อดเธอไว้ในอ้อมกอด

ยิ่งฉะเพราะตอนตั้งครรภ์ ร่างกายนารวยังคงไม่ไหวกับการ ถูกอ่อยยั่วจากเขา เธอเข้าสู่สถานการณ์ทันที

ถ้าสามารถโยนความไม่สุขออกไป แล้วทั้งคนอยู่ด้วยกัน

คงจะเป็นความสุขที่หาไม่ได้อีก

จารวีหน้าแดงก่า เธอเงยหน้า ภายใต้ท่าทางกริยาของ ยศพลนั้น ร่างกายเธอเหมือนเป็นเรือลำเล็ก ที่กำลังกระทบ กระเทือนอยู่กลางมหาสมุทร

มือใหญ่ยศพลอบเอวเธอไว้ข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่งลูบบีบ ทรวงอกเธอนุ่มเธอ

“อ๊าก…อ้ย…

จารวีร้องความสนุกออกมา กริยายศพลเร็วมากขึ้น
เวลาผ่านไปดั่งน้ำไหล ยิ่งเฉพาะช่วงเวลามีความสุข จะ เป็นช่วงเวลาที่สั้นมากขึ้น

เช้าวันที่สองจารวีตื่นขึ้นมาจากความฝันที่สวยงาม เธอนอน

มองเพดานอย่างเงียบๆ วันที่สามารถลืมตาตื่นขึ้นแบบนี้ บางทีอาจจะเป็นเวลาที่ สามารถนับได้แล้ว ต้องมีสักวันที่เธอจะลืมตาไม่ขึ้นอีก

ฉะนั้นแล้ว ตอนนี้เธอสามารถรับรู้ถึงความล้ำค่าของชีวิต เธอจะค่อยๆ ค่อยๆใช้ชีวิตที่เหลือให้มีค่า

มนุษย์ช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัว ตั้งแต่เริ่มที่เธอรู้ว่าตัวเอง ไดโรคนี้ เธอช่างหวาดกลัวแค่ไหน

แต่ตามการผ่านไปของกาลเวลา เธอกลับเยบินกับความ กลัวนี้ จนนิ่งเฉยกับมันไปแล้ว

คนเราที่มีชีวิตอยู่ ก็ต้องมีสักวันที่ต้องเสียชีวิต นั่นเป็นเรื่อง ไม่ช้าก็เร็ว ไมมีอะไรน่ากลัวหรอก

แต่ว่า ตอนนี้เธอยังไม่สามารถนั่งเรียบเฉยแบบนี้ เพราะใน ท้องยังมีเด็กที่กำลังเติบโต

นั่งเหม่อไปสักพัก จารวีถึงรับรู้ว่ามีแสงแดดส่องหน้าเธอไว้

เธอหันไปมองนอกหน้าต่าง มีลมพัดผ่าน ผ้าม่านค่อยๆสะ บัดเบาๆ มีผีเสื้อสวยงามตัวหนึ่งค่อยๆเต้นรำมาตามแสง อีก ทั้งบินเขามาอย่างข้างๆไร้คน

ทุกอย่างนี้ ช่างสวยงามนักจาร ค่อยๆลุกขึ้นมา เธอสวมร้องเท้าแตะแล้วนั่งลงตรง หน้าต่างที่เป็นกระจก พลางมองทะเลนอกกระจกใส ไกล

การมีชีวิตอยู่ช่างเป็นอะไรที่มหัศจรรย์มากนัก

ในห้องน้ำ จารวีกำลังบีบยาสีฟัน เมื่อบีบเสร็จ เธอยื่นมือ

ซ้ายจะจับแก้วนํา

ยื่นมือไปแล้วกลัวไร้เรี่ยวแรง…

วินาทีนั้น สมองเธอมีความโล่งเปล่าขึ้นมา ทั้งๆที่เมื่อวันเธอ ยังใช้มือแอบคอยศพลเลย ความเร่าร้อนในเมื่อคืน ทั้งๆที่ยัง ใช้มือลูบแผ่นอกเขาที่เซกซี่ที่สุด

ทําไมถึงเร็วแบบนี้?

ในใจจาร สั่นอย่างแรง หรือร่างกายเธอจะค่อยๆกลายเป็น เจ้าหญิงนิทรา?

ความกลัวค่อยๆพลุ่งพล่านขึ้นมาจากหัวใจลึกๆ จากนั้น ค่อยๆขยายใหญ่ ค่อยๆเปลี่ยนเมฆดำ แล้วกลืนหัวใจทั้งดวง เธอไป

จารวี เธอต้องนิ่ง เธอห้ามวุ่นวาย เธอทำได้แน่นอน….

จารวีให้กำลังตัวเองด้วย พลางค่อยๆรวมสติตัวเอง เธอลอง อ้านิ้วมือซ้าย

ไม่ได้ ไม่ได้ ไม่ได้ ยังคงไม่ได้…

หลังจากที่ลองไปสิบกว่าครั้ง จารวีเหงื่อแตกทั้งตัว นั่นเป็นเหงื่อ ไหลออกเพราะความกังวลสับสน

“ป้ง..”เสียงจากที่ น แก้วกระจกใสถูกจารวีโยนไปที่พื้นจน กลายเป็นเศษกระจก เพื่อแสดงให้รู้ว่าการทดลองครั้งนี้ได้ ล้มเหลวอย่างไม่ตั้งใจ

จารวีมีน้ำตาลิ่นหวังไหลริน

น้าอาม งเข้าไปอย่างเร่งรีบ

“คุณจารวี คุณจารวี เกิดอะไรขึ้น?”

จารวีสายหัว “ไม่เป็นไร ไม่มีอะไร ฉันแค่ไม่ได้ตั้งใจทำให้ แก้วแปรงฟันตกหล่นพื้น!” เธอไม่อยากให้คนอื่นรู้ ว่าตัวเองกำลังค่อยๆกลายเป็นคน

พิการไป…

น้าอามรีบเก็บเศษแก้วขึ้น สักพักพลางนําแก้วใบใหม่มา เปลี่ยนให้

“คุณจารวี ไม่กังวลนะค้า ค่อยๆมา…”

น้าอามมองเธอเป็นห่วงอยู่ข้างๆ

จาร มองเธอทีหนึ่ง “เธอออกไปเถอะ เธออยู่นี่แล้วฉันไม่ ค่อยชิน”

น้าอามเลยต้องเดินออกมา จากนั้นจารวีพลางปิดประตู ห้องน้ำลงเช้าวันนี้เธอล้างหน้าแปรงฟันเหมือนเคยอย่างง่ายๆ แต่ใช้ เวลามากกว่าปกติ2เท่า เธอเยชินกับการใช้มือเดียวในการ จัดการ

เมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำ น้าอามยังคงยืนนอกประตู

พลางมองหน้าจารวิไว้แปลกๆ

“คุณจารวี คุณไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าคะ?”

จาร มีความสําคานบ้าง “น้าอาม เธออย่าตื่นเต้นแบบนี้ได้ ไหม เอาฉันอึดอัดมาก

น้าอามขำทันที “ขอโทษค่ะคุณจารวี คุณชายได้สั่งไว้ เขา บอกว่าต้องดูแลคุณให้ละเอียดอ่อน กลัวว่าคุณจะเป็นอะไร ขึ้นมา”

จารวียิ้มจางๆ “ฉันตะเกิดอะไร…

ยังดีที่มือที่พังไปเป็นมือซ้าย เธอเลยสามารถปิดบังได้

ชั่วคราว

ตอนทานอาหารเช้า จารยังสามารถใช้มือขวาอย่างปกติ กินอาหารโชมอขวา ดื่มนมใช้มือขวา ยังดีที่น้าอามไม่ยืน ข้างๆ จารวีเลยใช้อย่างตามใจชอบ

เมื่อดินข้าวเช้าเสร็จ จารวีไปนั่งเปิดคอมพิวเตอร์ที่ห้องอ่าน หนังสือ มือทั้งสองข้างวางบนคีย์บอร์ดบีบเธอพลางนิ่งลง

ที่จริงการมีแค่มือเดียวข้างทรมานแบบนี้ ไม่ผสานกันแบบนี้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ