“ชุดนั้นมันไม่เข้ากับหน้าเธอ แล้วยังมีทรงผมประหลาดนี้ อีก นี้เธอเรียนดีไซน์เนอร์มาจริงๆใช่ไหม จารวีเดินมาตรง หน้านิชาภา ก้มเก็บรีโมน แล้วปิดทีวี

นิซาภาหันไปหาจารวี ทั้งคู่สบตากัน จากนั้นเธอก็เอนหลัง เล็กน้อย หลังตัวแนบชิดกับโซฟา

เธอจ้องมองไปที่จารวี จากนั้นเธอก็ยิ้มที่มุมปาก

“เธอยิ้มอะไร?”จาร ถาม

นิชาภาเก็บรอยยิ้ม แล้วพูดยังจริงจัง “ฉันยังจําคําพูดของ เธอได้ดี ที่เธอบอกว่าไม่ว่ายังไงสุดท้ายเธอก็จะเป็นผู้ชนะ แต่ตอนนี้ เธอแพ้แล้ว” “ใช่เหรอ?ทําไมฉันไม่เห็นรู้สึกว่าแพ้เลย…..จารวีพูดโต้

กลับไปจากนั้นก็นั่งลง ตรงหน้าของนิชาภา แล้วมองไปที่ชา

ภา

“ไม่แพ้เหรอ?เธออย่าโกหกตัวเองดีกว่า ฉันได้แต่งงานกับ ยศพล ได้จัดงานแต่งขึ้น ได้จดทะเบียนสมรส ได้สวมชุดเจ้า สาว นี้เธอดูสิ ชุดนี้ยศพลเป็นคนเลือกให้ฉันเอง……

นิยาภาพูดจบ จากนั้นก็หัวเราะเยาะ “เมื่อคืนพวกเรานอน ด้วยกัน ทํากัน 3 รอบ เขาพอใจมาก แม้ว่าตอนที่เขานอนกับ ฉันจะเรียกชื่อเธอออกมา แต่ฉันก็ไม่สนใจ เพราะคนที่เขา กอดอยู่ คือฉัน นั้นคือเรื่องที่สำคัญที่สุด”

จารวีสีหน้าเริ่มถอดสี ใจนั้นเต็มไปความโกรธ
ยกพลไอ้สารเลว เรื่องแบบนี้เขายังทำได้ลงคอ

พอมองไปที่สีหน้าของนิชาภา จารวีก็รู้สึกว่าสิ่งที่เธอพูดมา มันไม่ใช่เรื่องจริง

เธอนั่งกลับไปใหม่ แล้วเผยรอยยิ้มออกมา

“อ้อเหรอ? เขาเรียกชื่อฉันสินะ นี้เป็นข้อพิสูจน์ว่าฉันคือคน ที่อยู่ในใจเขา แต่งงานกับเธอแล้วไง เธอรู้ดีอยู่แล้ว ว่าที่เขา ทำแบบนี้เพราะอะไรถ้าไม่ใช่เพราะแผนสกปกของเธอ เขาก็ คงไม่ทําแบบนี้?”

สีหน้าของนิชากาถอดสีเล็กน้อย ใช้เวลาซักพักถึงกลับมา เป็นปกติ เธอยิ้มที่มุมปาก

“ขั้นตอนนั้นไม่สำคัญ ผลลัพธ์ต่างหากที่สำคัญ ตอนนี้ ฉัน

คือตัวเอก ส่วนเธอเป็นได้แค่ตัวประกอบ

จารวีขี้เกียจที่จะมาเถียงเรื่องไร้สาระพวกนี้

หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว ตอนนี้ เธอได้สิ่งที่ต้องการ ” แล้ว เอายาถอดพิษมา

ริมฝีปากของนิซากาเผยรอยยิ้มออกมาอย่างเย็นชา

“ไม่มียาถอดพิษ!”

“อะไรนะ?”จารวีโกรธจนหัวสมองจะระเบิด เธอได้ยศพลมา ไว้ในกํามือ แต่ตอนนี้กลับบอกว่าไม่มียาถอดแพ้

“เข้ามานี้”จารวีพูดไปคำเดียว นิรันก็เข้ามาพร้อมกับบอดี้การ์ดอีก สองคน

จารวีพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ตอนนี้ฉันจะแสดงให้เธอ เห็น ว่าใครคือตัวเองที่แท้จริง นิรัน มัดเธอเดี๋ยวนี้

“ครับ คุณหนู”

นิรันแค่หันไปมอง บอดี้การ์ดทั้งสองก็เข้าไปจับนิซากาทันที

นิชาการ้องตะโกน “อย่าเข้ามา อย่าเข้ามานะ ถ้าใครกล้า แตะต้องฉันแม้แต่ปลายก้อย! ฉันจะให้ยศพลฆ่าพวกแก”

นิรันมองเธอด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

“ขอโทษนะครับ คุณนิชาภา ขอเสียมารยาท พวกแกได้ยิน ที่คุณหนูบอกแล้วนี้ เธอต่างหากที่เป็นตัวเอกที่แท้จริง”

นิชากาค่อยๆสูญเสียความเยือกเย็นไป เธอเริ่มโวยวาย ด่า

พวกบอดี้การ์ดการ์ด

แต่ว่า พวกเขาก็ไม่สะท้อนสะท้านแต่อย่างใด ไม่มีใครกลัว กับคําขู่ของเธอ

“จารวี ทําแบบนี้กับฉันก็ไม่มีประโยชน์ เธอไม่มีทางได้สิ่งที่ เธอต้องการ

สีหน้าที่อ่อนโยนของจารวีค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่เยือก เย็น “นิรัน เอามีดมา

นิรันเอามีดสั้นที่คมกรมให้กับจารวีจารวี มีดสั้น ค่อยๆเดินไปหานิชากา

“เพราะยศพลรักฉัน เขาก็เลยไม่กล้าทำลายเธอ เพราะเธอ คือความหวังสุดท้าย แต่ว่าฉันไม่ใช่เขา เธอคงรู้ตัวดีว่าฉันไม่ ได้ใจอ่อนเหมือนเขา ตอนนี้เธอก็เอายาถอดพิษออกมาได้ แล้ว ไม่งั้นคนที่ตายอาจจะไม่ใช่ฉันคนเดียว

นิชาภา องกลับไป ไม่มีท่าทีจะหวาดกลัวแต่อย่างใด

“เธอคิดว่าฉันจะกลัวเหรอ? ฉันได้สิ่งที่ฉันต้องการแล้ว ฉัน ไม่สนอะไรอีกแล้ว

จารวีพูดกลับไปอย่างเย็นชา “ฉันไม่เข้าใจเธอจริงๆ งาน แต่งแบบนี้เธอมีความสุขกับมันได้ยังไง? เธอมีชีวิตอยู่เพื่อเขา หรือไง? โลกนี้ยังมีผู้ชายดีๆอีกมาก ทำไมถึงต้องยึดติดกับคน ที่ไม่ได้รักเธอด้วย?”

นิชาภาหัวเราะดังก้อง จนน้ำตาไหลออกมา เธอถึงจะหยุด

“จารวี เธอพูดถูกแล้ว จริงอยู่ที่ว่าโลกนี้ยังมีผู้ชายอีกมาก แต่คนที่ฉันรักมีแค่คนเดียว คือ คนเดียวกับที่เธอรัก เธอยัง มีหน้ามาพูดแบบนี้กับฉันเหรอ? เธอเองก็หลงรักเขาจนจะเป็น จะตายนี้ ขนาดพี่สาวแท้ๆ…….

นิซาภายังพูดไม่ทันจบ ก็โดนจารวีตบสักก่อน

จาร ตบอย่างแรงจนหน้าของนิชาภาษีรอยแดงครบทั้ง 5นิชาภาโดนตบจนหน้าหันไปทิศทางที่ตบ เสียงตบยังคงดัง ก้องอยู่ในหู

สักพัก เธอก็ถุยน้ำลายลงบนพื้น น้ำลายที่ลงพื้นนั้นเป็น

แดงสด

เสร็จ เธอก็กลับมายิ้มต่อ

“แน่จริง ก็ฆ่าฉันสักเลย เพราะยังไงซะ เธอก็จะได้ฟังสิ่งที่ เธอไม่อยากฟังอยู่แล้ว”

นิชากาค่อยๆพยุงตัวขึ้น เธอยืดอกพูดอย่างมั่นใจ

“เธอพูดถูกแล้ว ฉันรักยศพล ก็เหมือนกับที่เธอรักเขานั้น แหละ ไม่แน่นะ ฉันอาจจะรักเขามากกว่าเธอด้วยซ้ำ เพราะ ฉัน สามารถตายเพื่อเขาได้ ทําทุกอย่างเพื่อเขาได้ ในสิ่ง ที่เธอทำไม่ได้ เพราะฉะนั้นเธอไม่มีสิทธิที่จะมาพูดว่ารักต่อ หน้าฉัน”

จารวีจ้องมองเธออย่างไม่กระพริบ

“แต่คนที่ยศพล ฉัน หรือเธอไม่รู้สึกตัวเลย” อีกอย่าง

เธอกล้าทําร้ายฉัน

เหมือนกับคนบ้า

ฉันเคยบอกแล้ว ถ้าเพื่อยศพล ฉันทำได้ทุกอย่าง ต่อให้ ต้องฆ่าเธอ ฉันก็ยินดี อ้อ แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกเสียใจอยู่นะ ที่ ตอนนั้นฉันไม่ได้ใส่ยาพิษฆ่าเธอให้ตาย แต่แบบนั้นคงไม่ ดี เพราะยังไงเธอก็ใกล้จะตายแล้ว ถ้าฉันฆ่าเธอตอนนั้น ยศพลคงจะไม่มีว่าลืมเธอได้ เขาคงจะจำเธอไปจนวันตายเพราะแบบนั้นฉันเลยใช้ยา HVE ยานี้จะทำให้ค่อยๆแก่ตัวลง เปลี่ยนสาวสวยให้กลายเป็นตัวอัปลักษณ์ รอผมร่วงหมดห้า ผิวย่น หนังเหี่ยว เหมือนดอกไม้ที่ใกล้ตาย แบบนั้น เธอก็จะ ไม่มีค่ากับยศพลอีกต่อไป เขาคงจะรู้สึกว่า ถ้าไม่ได้รู้จักกับ เธอตั้งแต่แรกก็คงจะดี ฮาๆๆๆๆ ฉัน ฉลาดจริงๆ แบบนี้ต่อให้ เธอไม่ตาย เขาก็คงไม่รักเธออีกแล้ว…..

คําพูดของนิชาภา ทําให้จาร รู้สึกเสียวสันหลัง เธอไม่เคย คิดเลยว่าเรื่องจะร้ายแรงขนาดนี้

เธอจะต้องค่อยๆแก่ตัวลงจริงเหรอ?

พอนิชาภาเห็นแววตาที่หวาดกลัวของจารวี เธอก็หัวเราะ ก็องจนแสบหู

“หยุดหัวเราะได้แล้ว!” จารวีเอามีดแตะไปที่ใบหน้าของนิชา

רת

บอกมา ยาถอดพิษอยู่ไหน ไม่งั้นหน้าเธอได้มีแผลแน่

นิซากามองทะลุสิ่งที่จารวีคิด เธอพูดอย่างมั่นใจ เธอไม่ กล้าหรอก! ก่อนที่จะได้ยาถอดพิษ พวกเธอไม่กล้าฆ่าฉันแน่

มือของจารวีสั้น จริงอยู่ ขนาดยศพลยังไม่กล้าฆ่าเธอ เธอ

ยิ่งทําไม่ได้

ยาถอดพิษ เธอต้องได้มันมาก่อน

“ได้ เธอพูดเองนะ……
จารวีเพิ่มแรงไปที่มือ มิตที่อยู่บนมือค่อยๆกรีดหน้าฝั่งซ้าย

ของนิชาภา จนมีรอยแผลเป็น

เลือดไหลผ่านใบมีด ค่อยๆหยดลงบนพื้น

นิซากาเจ็บจนน้ำตาไหลออกมา เธอไม่คิดว่าจาร จะกล้า

กรีตใบหน้าเธอจริงๆ

“จารวิ ยัยสารเลว เธอไม่ตายดีแน่……

จารวีจ้องมองอย่างเย็นชา “ให้โอกาสอีกครั้ง ยา หยุด

ไหน?”

นิชาภาเลียที่แผลตัวเอง แล้วพูดกลับไปด้วยเสียงแข็ง

ใจจารเต็มไปด้วยความแค้น เธอยกมือขึ้น แล้วกรีดไปที่

หน้าฝั่งขวาของนิชากา

“แผลนี้เพื่อฉัน ส่วนแผลนี้เพื่อลูกฉัน ยัยสาวเลว เธออยาก ทําร้ายฉันใช่ไหม? งั้นฉันขอทรมานเธอก่อนแล้วกัน นอกจาก ทำร้ายฉันแล้ว เธอยังทำร้ายลูกฉันอีก ตอนนี้ฉันจะกรีดหน้า เธอให้เสียโฉม………

พอนึกถึงลูกตัวเอง จารวีก็รู้สึกโกรธขึ้นมา มีดที่อยู่ในมือ

อยๆกรีดไปบนใบหน้า

นิชาภาเห็นเพียงเลือดที่ไหลผ่านบนใบหน้า แขนและขาทั้ง สองทุกจับไว้จนขยับไม่ได้ นอกจากร้องด้วยความเจ็บปวด เธอก็ทําอะไรไม่ได้นิรันก็ตกใจจนทําอะไรไม่ถูก เขาไม่คิดเลยว่า จาร จะกล้า

ท่งขนาดนี้ แต่ว่า เขาก็ไม่ได้หยุดเธอ เพราะยังไง นิชาภา สมควรตาย

อยู่แล้ว เห็นเธอทุกกระทำก็รู้สึกดีไปอีกแบบ

สักพัก มือของจารเต็มไปด้วยเลือด ส่วนนิซากาเจ็บจน

เป็นลมไป จารวียืนสั้น จากนั้นก็วางมืดแล้วบนโต๊ะ แล้วนั่งลงไปด้วย

ความอ่อนแรง

“เอาเธอไปขัง ณ จากนี้ไม่ต้องให้อาหารกับน้ำ ให้เธอหิวไป ดูชิ ว่าเธอจะทนได้สักแค่ไหน

จาร มองมือที่เต็มไปด้วยเลือด เธอสั้นไม่หยุด

“คุณหนู เดี๋ยวดิฉันพาไปพักผ่อน!”

น้าอามออกมาจากห้องโดยความกังวล ทันใดที่เห็นสิ่งที่จาร ท่า เธอก็ตกใจ

ดูเหมือนว่าจารวีจะไม่ใช่ผู้หญิงที่จะรังแกได้ง่ายๆ แผลที่ เธอทํา มันช่างน่ากลัวจริงๆ

“น้าอาม ฉันไม่เป็นไร ไปเตรียมน้ำร้อนให้หน่อย ฉันอยาก

“ได้ ได้คะ! “น้าอามรีบไปทําตามที่สั่ง

จาร หลับตาลง ค่อยๆสูดลมหายใจ เอามือทั้งสองมาลูบที่

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ