จารเงินเสร็จแล้ว นั่งลงกับเก้าอี้ ใบหน้าเรียวเล็กของ เธอกลับมาเป็นปกติ ไม่เหมือนก่อนหน้านี้ที่มีสีหน้าตื่นเต้น และสับสนอีกต่อไป เมื่อตัดสินใจแล้ว เธอก็จะทำให้ดีที่สุด

นิยาอะไรคะ?

น้าอามยกนมมาหนึ่งแก้ว ยังอุ่น และมีบางส่วนที่เป็น บรรจุภัณฑ์ขวดและกระป๋อง

นี่คือ…ยาคุณหมอวิซเตอร์จ่ายให้ค่ะ บอกว่าเป็น วิตามิน และยังมีกรดอะมิโนบางตัวด้วยค่ะ เหอะเหอะ น้า ไม่เก่งภาษาอังกฤษ ได้ไม่หมดค่ะ ใช่ นี่คือยานอนหลับ ค่ะ คุณหมอบอกว่าถ้าคุณผู้หญิงนอนไม่หลับ สามารถรับ ประทานได้สองเม็ดนะคะ”

ค่ะ วางไว้ตรงแหละ เดี๋ยวฉันค่อยกิน..…

น้าอามนํายาวางไว้บนหัวเตียง ในดวงตาของเธอเต็มไป ด้วยความกังวล

คุณรู้สึกดีขึ้นบ้างไหมคะ?น้าพาคุณจารวีไปเดิน

เล่นที่สวนดอกไม้ไหมคะ?”น้าอามลองถามดู

จารวีหยิบแก้วนมขึ้นมาดื่มสองสามแล้วพยักหน้าเบาๆ

ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “น้าอามค่ะ หนูไม่ดี เอง เมื่อตะกี้ไม่ควรอารมณ์เสียใส่น้าอาม ตัวหนูเองก็ไม่รู้ว่า เป็นอะไร อยู่ๆอารมณ์มันก็เดือดขึ้นมา จนไม่สามารถควบคุม อารมณ์ได้…..
น้าอามตบไหล่จารเบาๆ เหมือนกันเลยค่ะ สมัยก่อนน้า ตั้งครรภ์ลูกชาย อารมณ์ก็แปรปรวนเหมือนกัน ทะเลาะกับ สามีบ่อยมาก บ่อยครั้งน้าก็ไล่สามีไปนอนที่โซฟา

จารวี มเบาๆ อยู่พักใหญ่ ทันใดนั้นเธอก็ลุกขึ้นมา “หนูจํา ได้ว่าไม่ได้ทำขนมเค้กนานแล้ว ยังไงตอนนี้ก็ว่างอยู่ น้าอาม น้าช่วยเข้าครัวไปดูว่ามีแป้งสาลีกับเบกกิ้งโซดาไหม”

ในที่สุดน้าอามก็เห็นจาร มีความสดใสร่าเริงมากขึ้น เธอ จึงพยักหน้าด้วยความวางใจ

“ค่ะ น้าจะไปช่วยคุณผู้หญิงหาดู งั้นคุณผู้หญิงอย่าลืม ทานยานะคะ”

“ค่ะ ไม่ลืมค่ะ”

น้าอามลุกขึ้นแล้วเดินออกไป จารวีเดินไปปิดประตูห้อง

เบาๆ จากนั้นเทยานอนหลับออกมาสองสามเม็ด หยิบใส่ไว้ใน กระเป๋าเสื้อ จากนั้นเดินลงมาอย่างเงียบๆ ในห้องครัว น้าอามร้องเรียกด้วยความดีใจว่า “คุณผู้หญิง ค่ะ วัตถุดิบที่คุณผู้หญิงต้องการมีทั้งหมดค่ะ มีพร้อมทุกอย่าง

เลยค่ะ”

จารวีก็มลงมองดู พลิกดูส่วนผสม

“ว้า ไม่มีบลูเบอร์รี่ น้าช่วยไปซื้อให้หนูหน่อยนะคะ หนูนึก อยากกินขนมปังบลูเบอร์รี่ขึ้นมา……

“ได้ ได้ค่ะ เดี๋ยวน้าจะให้บอดี้การ์ดออกไปซื้อให้นะคะ”
ทําอาหาะ ทําไปด้วยตัวเองดีกว่าค่ะ ผู้ชายทำงานหยาบ กระด้าง เลือกวัตถุดิบมาหนูไม่ชอบ นอกจากนี้ น้าช่วยเลือก ทุเรียนสองสามพูกลับมาด้วยนะคะ นึกอยากกินทุเรียนขึ้นมา

จารวีพูดไปด้วย หาลูกส้มและมะละกอไปด้วย แล้วเริ่ม

การปั่นน้ำผลไม้

น้าอามลังเลอยู่พักหนึ่ง แต่เธอก็ตอบตกลงอย่างรวดเร็ว เห็นความกระตือรือร้นของจารวีแล้ว เธอก็ไม่อยากจะไป ทําลายอารมณ์ที่ดีของเธอในขณะนี้

น้าอามออกไปพร้อมกับคนขับรถ จาร ค่อยๆเดินตาม หล่งออกมา

หน้าประตูบ้านมีบอดี้การ์ดสองคนยืนเฝ้าอยู่ทั้งสองฝั่ง

ประตู มองไปไกลๆ หน้าประตูรั้วยังมีบอดี้การ์ตเฝ้าอยู่อีกสอง

คน

ที่จริงแล้วน่าจะมีบอดี้การ์ดสี่คน แต่จะผลัดเวรกันทุกๆ 2 ขม คนอีกพวกไปนอนกันแล้ว

มุมปากจาร อมยิ้มเล็กน้อย ในหัวใจของเธอกำลังเต้น อย่างตื่นเต้น

ขณะที่ปั่นน้ำผลไม้ไปด้วย อีกมือหนึ่งก็นำยานอนหลับท บดแล้วผสมลงไปในน้ำผลไม้ปั่น มองดูพวกมันค่อยๆละลาด ผสมเข้าไปด้วยกัน จากนั้นถือแก้วน้ำผลไม้ปั่นแล้วเดินออก ไป

น้ำผลไม้สีส้ม ด้านบนปกคลุมไปด้วยไอศกรีมชั้นบางๆเห็นแล้วดึงดูดผู้คนมาก อากาศอบอ้าวในฤดูร้อยอย่างนี้ จึง

เป็นเครื่องดื่มอย่างหนึ่งที่เย็นชื่นใจ

“มา ทั้งสองทํางานเหนื่อยๆ ดื่มน้ำผลไม้เย็นๆเพื่อคลาย

จารทักทายบอดี้การ์ดทั้งสองอย่างอบอุ่น เห็นเจ้านาย ยกให้พวกเขาด้วยตัวเอง

บอดี้การ์ดพวกนี้ ยังเป็นเด็กหนุ่ม ยังค่อนข้างเขินอาย ภายใต้การเร่งรัดของจารวี พวกเขาจึงหยิบแก้วผลไม้ขึ้น มา จนหมดแก้ว

ที่ดูพวกเขาดื่มมันเข้าไป จากนั้นทําเช่น เดียวกัน ผลไม้ที่เหลืออีกสองแก้วยกไปยังหน้ารั้วประตู ใหญ่

“ขอบคุณความตั้งใจที่ดีของคุณผู้หญิง ตอนนี้เป็น เวลาเข้าเวรของกระผม ไม่สามารถดื่มเครื่องได้ครับ

มีบอดี้การ์ดหน้า โทมิฬคนหนึ่ง หน้าชื่อๆแล้วปฏิเสธ ความปรารถนาดีของจาร

ขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วหันไปมองดูบอดี้การ์ดทั้งสอง คนที่หน้าประตู พวกเขาน่าจะหลับในไม่ช้านี้

ก่อนที่พวกเขาจะหลับ เธอต้องทำให้ทั้งสองคนนี้ดื่มผลไม้ให้ได้ ไม่อย่างนั้นจะถูกพวกเขาจับได้

รอเวลายิ่งนานเท่าไร โอกาสที่จะถูกจับได้ก็ยิ่งมากหัวใจของจาร กำลังเต้นพลุ่งพล่าน

“นี่เป็นแค่น้ำผลไม้เท่านั้น ไม่ใช่เครื่องดื่มแอลกอ อสซะ หน่อย เธอน ทําไมไม่เห็นแก่หน้ากันฉันบ้าง? เธอดูพวกเขาสิ ดื่มกันทุกคน หรือว่ากลัวฉันใส่ยาพิษลงไปในแก้ว?”

บอดี้การ์ดทั้งสองคนหันมามองหน้ากัน แล้วหันไปมอง จารวีหยกแก้ว โดยไม่ยอมไปไหน

ยืนกุมครรภ์ตากแดดรออยู่อย่างนั้น พวกเขาก็ไม่อยาก

ปฏิเสธ จึงหยิบแก้วขึ้นมา ดื่มจนหมดแก้ว

เมื่อดื่มหมดแล้ว ก็หันมายิ้มให้กับจารวี “ขอบคุณ คุณจาร วิทห่วงใย

จารวี ก ว อมยิ้ม จากนั้นก็ค่อยๆเดินกลับไปที่ห้องนอน

รอจนเธอเก็บข้าวของและโทรศัพท์มือถือออกมา ในที่สุด ทั้งสี่คนก็ได้หลับใหลหมดมีทั้งนอนราบกับพื้นและพิงผนัง คําแพง

โชคดีวันนี้คุณหมอวิซ์เตอร์ไม่อยู่ ไม่อย่างนั้นเธอต้อง สาบากแน่ จารวีเดินออกจากประตูใหญ่อย่างราบรื่น เธอไม่ได้เดิน

มุ่งหน้าไปยังตัวเมือง แต่เธอเดินลัดเลอะป่าหินไปตามริม ทะเล

เดินไปได้ไม่ไกลมากนัก มองเห็นเรือลำใหญ่จอดอยู่ กลางทะเล เธอยกแขนโบก แล้วเร่งฝีเท้าวิ่งเข้าไป
หัวใจของจาร กำลังเต้นพลุ่งพล่าน

“นี่เป็นแค่น้ำผลไม้เท่านั้น ไม่ใช่เครื่องดื่มแอลกอ อสซะ หน่อย เธอน ทําไมไม่เห็นแก่หน้ากันฉันบ้าง? เธอดูพวกเขาสิ ดื่มกันทุกคน หรือว่ากลัวฉันใส่ยาพิษลงไปในแก้ว?”

บอดี้การ์ดทั้งสองคนหันมามองหน้ากัน แล้วหันไปมอง จารวีหยกแก้ว โดยไม่ยอมไปไหน

ยืนกุมครรภ์ตากแดดรออยู่อย่างนั้น พวกเขาก็ไม่อยาก

ปฏิเสธ จึงหยิบแก้วขึ้นมา ดื่มจนหมดแก้ว

เมื่อดื่มหมดแล้ว ก็หันมายิ้มให้กับจารวี “ขอบคุณ คุณจาร วิทห่วงใย

จารวี ก ว อมยิ้ม จากนั้นก็ค่อยๆเดินกลับไปที่ห้องนอน

รอจนเธอเก็บข้าวของและโทรศัพท์มือถือออกมา ในที่สุด ทั้งสี่คนก็ได้หลับใหลหมดมีทั้งนอนราบกับพื้นและพิงผนัง คําแพง

โชคดีวันนี้คุณหมอวิซ์เตอร์ไม่อยู่ ไม่อย่างนั้นเธอต้อง สาบากแน่ จารวีเดินออกจากประตูใหญ่อย่างราบรื่น เธอไม่ได้เดิน

มุ่งหน้าไปยังตัวเมือง แต่เธอเดินลัดเลอะป่าหินไปตามริม ทะเล

เดินไปได้ไม่ไกลมากนัก มองเห็นเรือลำใหญ่จอดอยู่ กลางทะเล เธอยกแขนโบก แล้วเร่งฝีเท้าวิ่งเข้าไปเธอไม่สนอะไรสักอย่าง เพียงแต่อยากจะถามให้แน่ชัด

*กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมตามสนอง ไม่ว่าเขาจะเป็น คนทําหรือไม่ ฉันต้องถามให้ชัดเจน ฉันไม่ชอบให้ใครมา ปิดบังอะไรฉัน แบบนั้นมันทำให้รู้สึกเจ็บปวดมาก

ตนวัตตบไหล่เธอเบาๆ “ต้องการให้ช่วยไปสั่งสอนเขา หน่อยไหม นี่ก็ผู้ชายอกสามศก ทำแบบนี้มันโหดร้ายเกินไป จริงๆ”

จารวีลุกขึ้น มองดนวัตวยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความ ขอบคุณ

“ไม่เป็นไรค่ะ มันเป็นเรื่องส่วนตัวระหว่างฉันกับเขา ไม่ อยากให้คุณเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย ให้ฉันแก้ไขปัญหาเองดีกว่า

“ได้ครับ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะอยู่เคียงข้างคุณ เสมอ” ดนวัดเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง แล้วจ้อง มอง

จาร

เรือค่อยๆเทียบท่า หลังจากเทียบท่า มีรถที่ดนวัตจัด เตรียมมาจอดรอบนฝั่งเพื่อรับจาร

“ดนวัต ขอบคุณมากๆนะคะ”

จาร โบกมือลา แล้วเข้าไปนั่งในรถ ดนวัตยืนอยู่บนเรือ ส่งเธอด้วยสายตาจนรถวิ่งออกไปไกลเขาอยากจะช่วยเหลือเธอสักเรื่อง แต่เสียดายเขาช่วย อะไรเธอไม่ได้สักอย่าง เชื้อไวรัสนี้ อาจจะไม่มียารักษาก็เป็น ได้

มีคําพูดบางอย่าง ไม่ได้พูดออกมารู้สึกว่าดีกว่าที่จะพูด มันออกมา

เวลานี้ น้าอามกำลังกลับถึงบ้าน ขณะอยู่บนรถก็เห็นบอดี้ การ์ดเหมือนกำลังหลับใหลกัน เธอรู้สึกถึงมีอะไรไม่ชอบมา พากล เลยรีบให้คนขับรถหยุดรถ แล้วเธอก็รีบลงจากรถ

ลืมว่าในมือหิวบลูเบอร์รี่ไว้ ยังไม่ทันได้วาง ก็รีบเดิน เข้าไปปลุกบอดี้การ์ดให้ตื่นจากการหลับใหล

“ทําไมพวกเธอถึงนอนหลับกัน”

หลังจากบอดี้การ์ดสองคนสะดุ้งตื่นขึ้นมา แล้วหันมามอง

หน้ากัน “แย่แล้ว น้ำผลไม้ของคุณจารวี ให้พวกเราคมมี

ปัญหา….” น้าอามเร่งฝีเท้า รีบเดินไปยังหน้าประตู ผลปรากฏว่า สภาพที่เห็นไม่ต่างจากข้างนอก

พอรู้ว่าเกิดเรื่องแล้ว เธอรีบเข้าไปยังห้องรับแขก วางของ ที่ถืออยู่ในมือ ตะโกนร้องเรียกหาจาร

“คุณจารวีคะ คุณจารวีคะ……….

เสียงของเธอดังกึกก้องไปทั่วทั้งบ้าน ก็ยังไม่มีใครสนใจ

เธอน่าอาย สั่งให้บอ การ์ดสองคนรีบออกตามหาจากไ

คุณหมอวิชเตอร์กำลังบิดขี้เกียดแล้วเดินออกมาจากห้อง นอน และยังเดินหาวอยู่

“ไม่ต้องหาแล้ว พวกเธอตามไม่ทันแล้ว”

น้าอามมองดูเขาอย่างตกใจ “คุณทราบไหมคะว่าคุณจาร

วีไปไหน?”

หมอวิซ์เตอร์นั่งลงบนโซฟา ยื่นมือไปหยิบบลูเบอร์รี่ในถุง มาทาน

“เธอน่ะเหรอ เธอจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นานแล้ว พวกคุณ ทําไมไม่ให้เธอได้เลือกทางเดินชีวิตที่เธอต้องการ?”

น้าอามได้แต่กับพื้นอย่างโมโห ยื่นมือไปแย่งถุงบลูเบอร์รี่ ที่วางบนโต๊ะไป

“ฝรั่งหนวดยาว มาทําเป็นพูดดี อะไรมีชีวิตเหลือไม่เยอะ แล้ว รีบบอกมาว่าคุณจารวีไปไหน ไม่อย่างนั้นก็อย่าคิดที่จะ กินบลูเบอร์รี่ของฉัน ฉันกำลังพูดกับคุณอยู่นะ คุณพักอยู่ที่ นี่คุณต้องรับผิดชอบด้วย ถ้าคุณผู้ชายทราบว่าคุณเป็นคน ปล่อยคุณผู้จารวีไป คุณเจอดีแน่”

หมอวิชเตอร์ยักแขนยักไหล่ “ฉันไม่กลัวหรอก ไม่ใช่ฉัน เป็นคนปล่อยเธอไปนี้ ถ้าฉันบอกเธอไปเธอก็ตามเขาไม่ทัน อยู่ดี เธอไปริมทะเลแล้ว นั่งเรือลำใหญ่ออกไปแล้ว ฉันเดานะ เธอน่าจะรู้ถึงอาการป่วยของเธอดี ดังนั้นเลยตัดสินใจออกไป เที่ยวรอบโลก”
ริ้วรอยบนหน้าของน้าอามกียับขึ้นมาทันใด

คุณจารวี ทําไมคุณถึงเลือกใช้วิธีนี้คะ ว่าจะไปก็ไปดื้อๆ

เลย

น้าอามไม่กล้าเสียเวลาไปมากกว่านี้ รับโทรศัพท์หานิรัน

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น โทรหานิรันยังไงก็ไม่ติดสักที

เวลานี้ รถของจารวีก็ค่อยๆขับเข้าไปยังเมือง S แล้ว ยิ่ง ใกล้วิลล่าเท่าไร ใจของจาร วีก็ยิ่งเต้นเร็วขึ้น เธอก็ไม่รู้ว่า ทําไมถึงรู้สึกตื่นเต้นมากขนาดนี้

เมื่อคิดถึงยศพลเป็นนำไวรัสมาปล่อยให้กับตัวเอง จารวี รู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจจนหาที่เปรียบไม่ได้ ขนาดหายใจยังไร้ ซึ่งเรียวแรง

เขาเกลียดฉันขนาดนี้เลยเหรอ?

ท้องฟ้าค่อยๆมืดลง แต่บ้านโพธิสูงที่อยู่ไกลโพน มีสีสัน มาก ในยามค่ำคืน มีแสงเรืองระยิบระยับ

มองดูอยู่ห่างๆ เหมือนตึก5ขั้นที่ติดแสงนีออนวูบวาบไป ทั่ว จารมองอย่างตกตลึง นิยศพละกำลังจัดงานเลี้ยงอะไร?

จารวีซึ่งกำลังผลึงอยู่นั้น เสียงมือถือก็ดังขึ้นทันใด

ก็มหน้ามองดู เป็นมนต์ตรีโทรมา

เธอคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วรับสายยั่วสวาทนายปีศาจจอมหิ่น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ